[t.o.r]ในวันที่ฉันฝันสลาย

.
.
.
แววตาของโคเมะกับชายนิรนามสบกัน และแล้วอะไรบางอย่างก็ทำให้พวกเขาสติ
"หัดสู้บ้างสินังหนู!!!!"
เขาสบัดแขนเธอออกก่อนเดินเข้าไปในบ้านเธอ
"สภาพบ้านยังใช้ได้ พักที่นี่ล่ะกัน"
เขาพูดแล้วก้มตัวนอนกับพื้น
"ท่านเป็นนักล่าผีดิบรึ"
โคเมะถาม แต่เธอไม่ได้อะไรนอกจากเสียงกรนตอบกลับมา
ในวันที่ตะวันยังไม่ทอเเสง
                      ก็มักจะมีเเสงแห่งศรัทธาทอมาเอง
โคเมะเชื่อเช่นนั้น ก่อนจะเดินไปที่หลังบ้านเพื่อดูว่ามีอะไรกินบ้าง เธอนอนนิ่งมาหลายปีไม่มีใครรู้ว่า
เธอรอดมาได้ยังไง คงมีแต่พระเจ้าที่หาคำตอบได้ เธอหาผลไม้ในตู้มาใส่ชามแล้ววางไว้ข้างๆตัวชาย
ปริศนา ก่อนที่จะทรุดตัวนอนข้างๆ
.
.
.
ปั่ก! โคเมะตื่นขึ้นพร้อมอาการชาที่หน้า
"นอนเป็นอย่างเดียวหรอแก"
ชายลึกลับบอก แล้วกวาดผลไม้ในชามเกลี้ยง
"ฉันจะไม่ขอบคุณหรอกนะสำหรับผลไม้และไม่ขอโทษที่ตบหน้าด้วย"
เขาพึมพำกับโคเมะก่อนกุมแขนตัวเอง ทำให้รู้ว่าเขาเป็นแผลอยู่
"เอามานี่ซิ"
เขาหันมามองทางโคเมะ ก่อน...กระชากชุดยูคาตะไปทำเป็นผ้าพันแผลและแน่นอนว่าชุดยูคาตะไม่
มีชุดชั้นใน!!!
"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
โคเมะกรี้ดลั่นชายคนนั้นจึงจับปากเธอไว้แล้วคร่อมตัวเธอ
"จะบ้าเรอะ เดี๋ยวไอ้เดนตายพวกนั้นก็ได้ยินกันพอดี"
เขาบ่นก่อนปล่อยมือเธอ   โลกของโคเมะชักมีสีสันแล้วสิ.....