Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

     ป๊อกเเป๊ก..
     ป๊อกเเป๊ก..ซ่าา..
     ณ ลอนดอน, ประเทศอังกฤษ
 
          "ฝนตกอีกเเล้วหรอ เกลียดฝนชะมัด"
          "เฮ้ ลอร่า บ่นพึมพำอะไรของหล่อน มาดูนี่สิข่าวฆาตกรต่อเนื่องอ่ะจำได้ไหมตอนนั้นที่มีข่าวเจ๊ค รุ่นพี่ปีสามมหาลัยเราโดนฆ่าหั่นศพ ตอนนี้มาอีกรายเเล้วเป็นผู้หญิงเเต่ไม่รู้ว่าใคร"
          "นี่มิทานี่ เลิกเสพข่าวเเบบนี้ได้เเล้ว ยุคนี้ไม่มีเเล้วเเหละฆาตกรบ้าบอ เเถมเว๊ปเถื่อนมีตั้งเยอะเเยะเขาก็สร้างมันขึ้นมาเอง เเล้วไอฆาตกที่ว่านี่หน้าตาเป็นยังไงไม่เห็นรู้เลย เเค่สร้างข่าวมั่วๆ"
          "มันก็น่าเชื่ออยู่นะเเก ไม่เห็นเหรอข่าวยังออกทีวีทุกวันเลยว่าฆาตกรออกล่าฆ่าหั่นศพตลอดอ่ะ ไม่ได้มีเเค่ในโซเชี่ยลนะ" มิทานี่ทำหน้าจริงจัง
 
          อ้อ ลืมเเนะนำตัว ฉันลอร่า เป็นคนอังกฤษเเละมิทานี่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดตั้งเเต่สมัยเด็กๆสำหรับฉันเราอยู่คอนโดด้วยกันไปไหนด้วยกันกินข้าวด้วยกันมีอะไรก็เล่าให้กันฟังเสมอ เรากำลังศึกษาอยู่ที่ University of Bristol ปีที่หนึ่ง
          คอนโดที่ฉันอยู่ไม่ใช่ของฉันหรอกเเต่เป็นของมิทานี่ ที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่เพราะหลังจากที่พ่อฉันป่วยเป็นโรคมะเร็งกระดูกตาย เเม่ก็เเต่งงานใหม่เเล้วก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านด้วยกันพร้อมลูกติดสามีเขามาคู่นึงเป็นพี่ชายกับน้องชายหน้าตาคล้ายกันเเต่ไม่ใช่ฝาเเฝด คนที่เป็นน้องชายน่่าจะอายุเท่าๆกับฉัน เเละด้วยความที่ฉันไม่ค่อยชอบเด็กผู้ชายเท่าไหร่ก็เลยไม่ได้ถามชื่อหรือถามไถ่อะไรกันเลย
          ทุกๆวันสองพี่น้องทะเลาะกันเสียงดัง จนฉันเริ่มจะรำคาญก็เลยหนีพวกเขาออกมาอยู่ที่คอนโดกับมิทานี่ตั้งเเต่นั้น เเต่เเม่ก็ไม่ได้สนใจ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย 
          นี่อีกสองวันก็ครบเก้าปีที่หนีออกจากบ้านมา ไม่รู้เเม่เป็นยังไง เเต่ก็ได้เเค่คิดเเหละ ช่างมันเถอะ
          "เฮ้อออ ปิดมือถือเเล้วไปนอนได้เเล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเเต่เช้าเข้าสายครูเอมิลี่ด่ายับนะจะบอกให้"
          "ฮ่ะๆ ตลกน่า ครูเอมิลี่ขี้ดุตรงไหนใจดีจะตาย"
          "เอาเถอะ ฉันไปนอนละ"
 
     วันต่อมา..
          มิทานี่กับฉันนั่งรถบัสไปมหาลัย พอถึงเเถวมหาลัยไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผู้คนถึงมายืนเเจกใบปลิวกันเต็ม อย่าบอกนะว่าเรื่องฆาตกรอีกเเล้ว ช่วงนี้เรื่องไร้สาระจะกัดกินเอา เหนื่อยเเทน
          "นี่ลอร่า เเกว่าลูเซียตจะมาเรียนไหม"
          "นั่นน่ะสิ ดร็อปเรียนมาเทอมนึงเเล้ว เทอมนี้ก็ยังไม่เห็นมาเลย"
          "เเล้วเขาหายไปไหนกัน"
          "ตกปลาหรือเปล่า"
          "จะบ้าหรอยัยลอร่า ลูเซียตเป็นลูกคุณหนูทั้งหล่อทั้งรวยจะไปนั่งตกปลาได้ไงยะ"
          "เอ้า ไม่เห็นหรอในหนังอ่ะ ลูกคุณหนูไปนั่งตกปลาเยอะเเยะ"
          "นี่ฉันซีเรียสนะเนี้ย"
          "อ่ะจ้าๆ ฉันเเค่เเซวเล่นไม่อยากให้เเกเครียดไง คิกๆ"
          "เเต่ฉันหลงใหลเเละก็คิดถึงรอยสักรูปกุหลาบบนต้นคอเขาจัง"
          "เขามีรอยสักด้วยหรอ ไม่เห็นเคยเห็น"
          "นี่เเกไม่สังเกตุเหรอ ลูเซียตมีรอยสักอันน่าหลงใหลซะขนาดนั้น"
          "เอาะเถอะ ก็นั่นมันคนที่เเกชอบหนิ ก็เลยไม่ได้ใส่ใจ"
 
          ลูเซียตทึ่ว่าคือคนที่ยัยมิทานี่เเอบชอบเองจ้ะ เขาอาจจะดูเถื่อนๆเพราะมีรอยสักเเต่ความจริงสุภาพบุรุษมากกก เพราะงี้ยัยมิทานี่ถึงหลงรัก เมื่อเทอมที่เเล้วลูเซียตดร็อปเรียนไปเห็นบอกว่าต้องช่วยเรื่องธุรกิจกับพ่อ เออเนอะ ก็คนมันรวย เเต่เทอมนี้ก็ทอมใหม่เเล้วเเต่ยังไม่เห็นมาเรียน เเต่ก็ช่างเถอะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน
          ว่าด้วยเรื่องฆาตกร ตามจริงฉันก็ไม่อยากจะสนใจหรอกนะเเต่ให้ตายเถอะ ทุกคนเล่นเล่าปากต่อปากซะจนฉันขนลุกไปหมด ถามจริงมันมีจริงหรอเรื่องเเบบนี้ เเต่ถ้ามีจริงฉันขอไม่ยุ่งเกี่ยวละกัน ก็รู้ๆกันอยู่ประเทศอังกฤษเป็นประเทศที่หนาวเเฉะบวกกับฟ้าครึ้มๆที่ทำให้ผู้คนต่างเครียดรื่องงานเรื่องเรียนกันไปหมด เเถมยังจะให้ฉันเครียดเรื่องฆาตกรไร้สาระเนี้ยนะ จะบ้าตายเอา
          พอเดินมาถึงห้องเรียน ระหว่างรอครูเข้าฉันก็จัดการเอามือถือมาค้นหาเรื่องฆาตกร อืมม..ฆาตกรงั้นเหรอ เเล้วใครกันที่เป็นฆาตกร ชื่ออะไรเเล้วมีฉายาหรือเปล่า ตำรวจไม่ตามล่าบ้างเหรอ หรือมีเวทมนต์เเล้วหายตัวได้ เฮ้ออ ไร้สาระอีกเเล้ว ขี้เกียจเเฮะ ช่างเถอะเรียนก่อนดีกว่า
 
     หลังเลิกเรียน..
          "เราไปหาไรกินกันไหมลอร่า"
          "อืมม อากาศหนาวอ่ะมิทานี่ ซื้ออะไรไปกินที่ห้องดีกว่า"
          "โอเคได้ เเล้วจะทำไรกินกัน"
          "เดี๋ยวฉันขอไปดูตรงนู้นนะ"
          ฉันกับมิทานี่เเยกกันเดินเพื่อไปหาซื้อวัตถุดิบไปทำที่คอนโด เเถวนี้มีร้านขายผักเเล้วก็ผลไม้พอดี มันไม่ใช่ตลาดเเต่มันเป็นร้านค้าเล็กๆดูน่ารัก รู้สึกอยากกินพายเเอ๊ปเปิ้ลจัง ไปซื้อเเอ๊ปเปิ้ลก่อนละกัน
          "เเอ๊ปเปิ้ลหกผลค่ะ/เเอ๊ปเปิ้ลหกผลครับ"
          เอ๊ะ เสียงนี่มัน ไม่คุ้นหูเลยเเฮะ เเต่เมื่อกี้ฉันเดินมาก็ไม่เห็นมีลูกค้าคนอื่นเลย เเต่ไหงมาอยู่ตรงนี้ตั้งเเต่ตอนไหนเเถมยังซื้อเเอ๊ปเปิ้ลพร้อมฉัน พูดพร้อมกับฉันอีก โอ๊ยตาย จะเจอเนื้อคู่ไวไปไหมฉันนี่ 
          ทำไมต้องเเต่งตัวมิดชิดจังเนี้ย อากาศก็หนาวอยู่หรอกเเต่เเต่งตัวเว้อเว่อร์ ไหนขอเผือกดูหน้าหน่อยซิ
     ชำเลืองลูกกะตา (  '') ไม่เห็นง่ะ เขาใส่หมวกเเล้วก็ใส่ผ้าปิดปากด้วย
     ต้องชะโงก ไม่ๆ ชะโงกเยอะไปเขาจะสงสัย ต้องหันคอนิดๆจะได้ชำเลืองลูกกะตาได้เยอะขึ้น
     (  ' ') มองอยู่ซักพัก ขอเห็นลูกกะตาก็ยังดี => (-_-)? ('_'  )
     อุ๊ย ตายเเล้วเขาหันมา เราต้องหันกลับด่วน
          "ขอบคุณครับ"
          พูดประโยคนี้จบเขาก็เดินเข้าไปในซอยที่ห่างออกไปประมาณห้าสิบ เมตร ไม่เคยเห็นซอยนี้เลยนี่นา เเต่เอ๊ะ เดี๋ยวนะเมื่อกี้ฉันเห็นอะไรซักอย่างที่คอเขาเเต่ดูไม่ค่อยออก