Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

8.0

เขียนโดย pimlovely_pm

วันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2559 เวลา 20.53 น.

33 ตอน

0 วิจารณ์

29.24K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2559 18.25 น. โดย เจ้าของนิยาย

14) 'เหนื่อยมั้ย'

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเร็วเหมือนโกหก ในที่สุดโรงเรียนก็เปิดทำการปกติเหลืออีกแค่หนึ่งอาทิตย์ก็จะมีการแข่งขันเกิดขึ้นแต่ฉันกับพี่ไวท์ยังซ้อมกันไม่ถึงไหนเลย

พี่ลีกับพวกพี่ๆคนอื่นๆก็กลับกันมาแล้วหลังจากที่หายไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆแต่ฉันก็ไม่ได้เหงาอย่างที่คิดเลยมีทั้งแดนเพื่อนร่วมห้องที่คอยอยู่เป็นเพื่อน ตอนเที่ยงฉันจะไปกินข้าวกับกลุ่มแดนตลอดจนทำให้ฉันกับเพื่อนในกลุ่มสนิทกันแนบแน่นมากยิ่งขึ้น พี่ไวท์ก็คอยไปรับไปส่งตลอดบางวันก็พาไปเที่ยวบ้างความสัมพันธ์ของเราสองคนกำลังขยับขึ้นไปอีกขั้น

ความรู้สึกของฉันที่มีให้กับพี่ไวท์ก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆมันเป็นความรู้สึกแปลกๆเวลาอยู่ใกล้ใจฉันมันเต้นรัวเหมือนมีใครมารัวกลองใส่ในใจ เวลาห่างกันก็เอาแต่คิดถึง ไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆแล้วรู้สึกเหงาแปลกๆ ช่วงนี้เหมือนกับว่าฉันอยากอยู่ใกล้กับพี่ไวท์มากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

เรื่องพ่อกับแม่ฉันเราตกลงกันไว้แล้วว่าจะจับตัวคนร้ายตอนแข่งขันกันจบเพื่อไม่ให้กระทบกับการแข่งขัน ส่วนเรื่องที่พี่ไวท์เข้ามาอยู่ในบ้านฉันในวันนั้นเพราะว่าพี่ไวท์จะชวนฉันไปเที่ยวแต่เจอกับป้านิ่มซะก่อน ก็เลยคุยกันฉันเพิ่งรู้ว่าพี่ไวท์กับป้านิ่มรู้จักกันมาก่อนหน้านี้แล้ว พี่ไวท์บอกว่าเขารู้จักกับป้านิ่มเมื่อสามปีที่แล้วเป็นเพราะพี่ลีพามาให้รู้จักกัน พ่อกับแม่ของฉันพี่ไวท์ก็สนิท ตอนช่วงงานศพที่จัดที่ไทยพี่ไวท์ก็ไปแต่เราสองคนไม่เคยเจอกันเลย

“เริ่ม!” ฉันกดนาฬิกาจับเวลาเพื่อเป็นสัญญาในการซ้อมของเราทั้งสองอีกครั้ง

ติ๊ด…

“หนึ่งนาทียี่สิบเจ็ดวิ เยส!” ฉันทำท่าดีใจที่เห็นตัวเลขที่นาฬิกา “คราวหน้าขอเร็วขึ้นไปอีกนะคะ” ฉันพูดกับคนตรงหน้า

“คนนะยะไม่ใช่ปลาแค่นี้ก็เร็วอยู่แล้วนะ!” เสียงตะโกนที่มาจากอัฒจรรย์ ยัยบ้านี่ก็ยังตามจองล้างจองผลาญฉันต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะยอม

“เริ่ม!” ฉันไม่สนใจเสียงพวกนี้แล้วตั้งหน้าตั้งตาซ้อมต่อไป

ฉันยื่นน้ำให้คนตัวสูงตรงหน้าที่ใส่เพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ผมที่ถูกน้ำนั่นกับหุ่นล่ำๆแบบนั้นมันชั่งทำให้คนตรงหน้าดูเซ็กซี่ขึ้นไปอีก

“ฝัน…ฝัน…ฝันเป็นอะไรทำไมมีเลือดออกจากจมูก” พี่ไวท์เขย่าเรียกสติฉันกลับมา เลือดออกจากจมูก ตายแล้วๆอยู่ยังไงให้เลือดกำเดาไหลแบบนี้ อายเขาแย่เลยเพราะพี่ไวท์คนเดียวดันมาโชว์อะไรตรงนี้

พี่ไวท์พาฉันเข้าไปนั่งที่ห้องพักนักกีฬาแล้วเอาผ้าที่ห่อน้ำแข็งมาแตะไว้ที่หัวฉันแล้วสั่งให้ฉันเงยหน้าขึ้นข้างบน

ซ่า…

อยู่ๆน้ำสีแดงก็หกใส่ตัวฉัน ลุกขึ้นแทบไม่ทัน

“อุ๊ย ขอโทษนะไม่ได้ตั้งใจ”

“คริสตัล!” เสียงพี่ไวท์ดังขึ้นสนั่น

“ก็คริสไม่ได้ตั้งใจ”

“เธอไม่เห็นเหรอว่าไหนฝันเลือดกำเดาไหลอยู่” พี่ไวท์เริ่มเสียงดังมากขึ้นกว่าเดิมหน้าก็แดงจัด

“ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ไวท์เปลี่ยนไปเมื่อก่อนไวท์ไม่เคยเป็นแบบนี้ตั้งแต่ยัยนี่เข้ามาในชีวิตไวท์ก็เปลี่ยนไป” ยัยนกหงส์หยกตะโกนดังลั่นเสียงก็สะอื้น

“เธอเองไม่ใช่เหรอที่เข้ามาในชีวิตฉัน เธอเข้ามาทำลายชีวิตฉัน เธอทำให้ทุกอย่างที่สวยงามต้องจบลงอย่าโทษคนอื่นเลยดีกว่า เป็นเพราะตัวเธอเองทั้งนั้น” พี่ไวท์เดินออกไปตรงนั้นทันทีไม่วายจูงมือฉันออกไปด้วย ฉันที่ยืนเอ๋อ อยู่ก็ต้องยอมไป

พี่ไวท์ออกมายืนอยู่ในสวนที่ตอนนี้ก็ยังมีเด็กนักเรียนอยู่ประปราย แถมยังมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้นแล้วดูพี่ไว้ที่ตอนนี้ไม่มีอะไรปกคลุมร่างกายส่วนบนเลย ฉันไม่ยอมให้ยัยพวกนี้เห็นซิกแพ็กของพี่ไวท์หรอก ฉันตัดสินใจถอดเสื้อคลุมของฉันออกไปคลุมให้พี่ไวท์แต่ด้วยความสูงของพี่ไวท์ที่สูงมากกกก ฉันเลยต้องเขย่งตัวเพื่อให้คลุมเสื้อถนัดขึ้นแต่หน้าฉันก็ได้แค่คางของพี่ไวท์ นี่ขนาดเขย่งสุดตัวแล้วยังไม่ได้เท่าเลย

“ถอดทำไมไม่หนาวเหรอเสื้อก็บางจะตายอยู่แล้ว เดี๋ยวคนอื่นก็เห็นหมดหรอกแล้วนั่นเห็นหมดแล้วเสื้อเปียกอยู่นะ” พี่ไวท์ทำท่าจะถอดเสื้อคลุมฉันออก

“แต่พี่ไวท์ไม่ใส่เสื้อเลยนะ แล้วดูนู่นมีแต่ผู้หญิงหันมามองหมดแล้วไม่หายไงของฝันเปียกนิดเดียวเอง” เพราะได้เสื้อคลุมตัวนอกช่วยไว้เลยไม่โดนมาก

“ฮ่าๆๆหวงเหรอ” พี่ไวท์หัวเราะกับคำพูดฉันแล้วก้มตัวลงมายีหัวฉันอย่างมั่นเขี้ยว

หวง? ไม่ๆฉันไม่เคยหวงพี่ไวท์ซักหน่อยเราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่จะมาหงมาหวงทำไมรอให้เป็นแฟนก่อนแล้วจะหวงไม่ให้ออกจากบ้านเลยคอยดู

ยัยชะนีน้อยใหญ่ที่อยู่ในสวนก็ยังมองพี่ไวท์อยู่ดีนี่ขนาดคลุมเสื้อให้แล้วนะ

“กลับกันเถอะเดี๋ยวคนแถวนี้จะโกรธเอา” คนแถวนี้คนแถวไหน

“ฝันพี่อยากกินอันนั้นอ่ะ” พี่ไวท์พาฉันมาทางโรงอาหารแล้วก็ชี้ที่ร้านร้านหนึ่งซึ่งขายพวกขนม และ ช็อคโกแลต มือพี่ไวท์ตรงไปที่ช็อคโกแลตเป๊ะ!

“ไม่ได้!ไว้แข่งให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกิน ตอนนี้พี่ต้องเลือกกินกินพวกโปรตีน คาร์โบไฮเดรต ไม่ใช่กินของหวาน ไปเดี๋ยวนี้เลย” ฉันลากพี่ไวท์ออกจากตรงนั้นทันที ตัวจะใหญ่ไปไหนเนี่ยต้องลำบากฉันอีก

ติ๊ด…

ติ๊ด…

เสียงกดนาฬิกาไปมาจนในที่สุดก็หมดเวลาซ้อมแล้ว แต่พี่ลีก็ไม่ได้เดินมาหาฉันสงสัยคงจะซ้อมหนักงั้นเดี๋ยวฉันเดินไปหาก็แล้วกัน

“ฝัน เช็ดหัวให้พี่หน่อย” พี่ไวท์วิ่งมาหาฉันที่ห้องพักนักกีฬาพร้อมด้วยผ้าสีขาวสะอาด

“เอ่อ…เอ่อ…เอ่อ” ฉันได้แต่ยืนอ้ำอึ้งไปมา

“ถ้าหนักใจก็ไม่เป็นไร” พี่ไวท์หมุนตัวเดินไปทางห้องน้ำ

“นั่งลงสิ ฝันเช็ดไม่ถึงหรอกพี่ตัวสูงกว่าฝันตั้งเยอะ”

พี่ไวท์นั่งที่เก้าอี้ยาวตัวหนึ่งที่อยู่กลางห้อง ข้างๆก็เป็นกระเป๋าของฉันและสัมภาระมากมายเต็มไปหมด ฉันยืนเช็ดหัวให้พี่ไวท์อยู่ด้านหลังเขา

‘เหนื่อยมั้ย’

‘เหนื่อยสิฝันอ่ะโหดจะตาย’

‘ถ้าไม่โหดแล้วจะได้มั้ยแชมป์อ่ะ’

‘ขอโทษครับบบ โหดแบบนี้แหละพี่ชอบ’