ยัยนักข่าวจอม B*tch!! (18+)

 
(เวลาต่อมา ณ คฤหาสน์เดลตัน)
 
               หลังจากที่ฉันออกจากออฟฟิสไปในช่วงบ่ายฉันก็จัดการเก็บเสื้อผ้าแค่พอจำเป็นใส่กระเป๋า เปลี่ยนจากชุดทำงานเป็นชุดลำลองและตัดสินใจมาค้างที่คฤหาสน์ของเดลตันตามที่เค้าขอไว้ เฮ้อ....ที่ฉันไม่ชอบเดลตันตรงที่เค้ามีอารมณ์หื่นบ่อยนี่แหละ
 
“เอาละคุณวางกระเป๋าไว้ตรงนี้แหละ เดี๋ยวแม่บ้านของผมจะจัดการให้”
“อื้ม...คะ” ฉันวางกระเป๋าลงตามที่เดลตันบอกไว้ คือฉันอยากจะบอกเค้ามากเลยว่าฉันไม่เคยรวยแบบนี้มาก่อน ทุกอย่างต้องทำด้วยตัวเองทั้งนั้น!!
“แล้ววันนี้คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยละครับ”
“ก็คงจะ....เอ่อ...สเต็กละมั้ง เพราะช่วงนี้ฉันไม่ค่อยได้ทานสเต็กเลย”
“อื้ม...งั้นผมขอขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน ส่วนคุณนั่งรอที่นั่งเล่นรอผมก่อนได้เลย”
“โอเคคะ”
   ฉันบอกลาเดลตันที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างคึกคัก เฮ้อ.....ได้มีเวลาส่วนตัวสักพักก็ยังดี ฉันเดินไปที่ห้องนั่งเล่นของเดลตันก่อนที่จะล้มตัวนั่งลงบนโซฟาแสนนุ่ม
   และหยิบมือถือขึ้นมากดเล่นไปพลางๆ จริงสิ!! ขอเม้ากับลูอิสหน่อยละกัน!! ว่าแล้วฉันก็จัดพิมพ์แชทเพื่อจะพูดคุยกับลูอิส เพราะฉันสัญญากับเธอเอาไว้แล้วว่าฉันจะเม้ามอยเรื่องนี้ให้เธอฟัง
 
 ‘เป็นไงแซ่บมั้ย!!!’
              ‘แซ่บมากคะ!!!’
‘ว้าว!!! พี่นี่อิจฉาน้องจังเลย’
                                         ‘อย่าอิจฉาเลยพี่ กว่าจะได้จริงก็เกือบเช้า แถมยังต้องมาทำงานอีกไม่รู้ว่าคืนนี้จะหนักมั้ย @_@’
 
‘โอ๊ย ใจเย็นๆคะผู้ชายไฟแรงก็อย่างนี้แหละ’
 
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
 
“เสร็จแล้วหรอคะเดลตัน!” ฉันตะโกนขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงเคาะประตู จากนั้นเดลตันจึงเปิดประตูเข้ามาในห้องนั่งเล่น
     ในชุดเสื้อยืดสีดำแขนยาวครึ่งแขน และรอบคอที่กว้างจนเห็นเนินซิกแพ็คเล็กน้อยอีกทั้งกางเกงยีนสีเข้มที่เข้ากันได้ โอ๊ย คนอะไรเนี่ยแต่งอะไรก็ดูดีไปหมด! ขอทิชชู่หน่อยได้มั้ยคะ!
 
“งั้น เราไปทานข้าวกันดีกว่าครับที่รัก”
“ได้คะ”
  ฉันลุกขึ้นยืนและเดินตามเข้าไปควงแขนเดลตัน เพื่อจะออกไปทานข้าวด้วยกัน
“คุณอย่าลืมสวมแว่นดำตอนเดินออกไปข้างนอกด้วยนะที่รัก”
“ฉันไม่ลืมหรอกคะ ก็คุณเป็นดารานี่” ฉันหยิบแว่นดำออกมาจากกระเป๋าสะพายของเอามาเสียบเอาไว้ที่กลางอกเสื้อของฉัน
 
(เวลาต่อมา)
               ตอนนี้ฉันได้มาถึงยังร้านสเต็กที่เดลตันพามาแล้ว ร้านนี้เป็นร้านที่ค่อนข้างจะหรูอยู่พอตัวเลย ถ้าได้กินอะไรแบบนี้ทุกวันฉันว่าฉันคงไม่ต้องทำอะไรกันละ เดลตันพาฉันไปนั่งที่โต๊ะซึ่งอยู่ด้านในสุดของร้าน คงพยายามจะหลบปาปารัซซี่สินะ.....
 
“คุณชอบร้านนี้มั้ยที่รัก”
“ชอบคะ คุณนี่รู้จักแต่ร้านอาหารดีดีทั้งนั้นเลยนะคะ”
“เรื่องปกติครับ ผมโตมาแบบนี้อยู่แล้วอันที่จริงรายได้ผมเองก็มากพอที่จะทำให้คุณสบายไปทั้งชีวิตเลยนะครับ”
“แหม...ขอบคุณคะ แต่ฉันขอเวลาคิดสักหน่อยน่าจะดีกว่านะคะ”
“ครับ แล้วคุณจะคิดไปอีกนานแค่ไหนละครับ”
“ก็ไม่รู้สิ...ฉันพึ่งจะ27เอง ดังนั้นยังเหลือเวลาอีกเยอะ”
“แต่อายุคุณเองก็ใกล้เลข 3 แล้วนะ ผมว่ารีบหาคนดีดีแล้วรีบแต่งงานไปเลยน่าจะดีกว่านะครับ”
“นั่นก็จริงอยู่ แต่ถ้าหากเค้าคนนั้นไม่สามารถรักฉันจริงๆหรือฉันไม่ได้รักเค้าคนนั้นจริงๆฉันก็ไม่รู้ว่าจะทนคบต่อไปทำไมในเมื่อยังไงสักวันก็ต้องเลิกกันอยู่แล้ว แล้วฉันเองไม่อยากเป็นเหมือนกับเมื่อก่อนด้วย”
 
“ผมเข้าใจ ว่าแต่แฟนคนก่อนคุณเป็นยังไงหรอครับ”
“เค้าทั้งกระล่อน เที่ยวเตร ติดผู้หญิง แล้วไม่ยอมทำงาน จนฉันที่ทำงานนักข่าวอยู่แล้วต้องออกไปทำงานพาร์ทไทม์เพิ่ม เพราะต้องคอยแบ่งเงินให้อีตานั่นใช้และ....บางครั้งฉันก็ถูกขโมยเงินเก็บไปบ้าง”
 
“นั้นเป็นอะไรที่แย่มากเลย ถ้าตอนนั้นผมเจอคุณผมจะไม่ยอมให้มันทำอะไรแบบนั้นแน่!”
“ช่างมันเถอะ....ฉันตัดหางเค้าไปแล้วละ...และเพราะแบบนั้นฉันเลยหนีออกจากนิวยอร์คและมาเริ่มต้นทำงานที่นี่”
“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณดีที่รัก แต่ว่าผมขอสัญญานะว่าตลอด 1 อาทิตย์นี้ที่เราอยู่ด้วยกันผมจะทำให้คุณรู้สึกโชคดีที่สุดที่ได้คบกับผม”
     เดลตันดึงมือของฉันทั้ง 2 ข้างมากุมเอาไว้อย่างอ่อนโยน เฮ้อ ถึงเค้าจะพยายามทำดีกับฉันแค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกรักเค้ามากขึ้นเลย มีเกรงใจมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ
“คุณรู้มั้ยยิ่งเราได้มานั่งพูดคุยกันแบบน้มันทำให้ผม ยิ่งรู้สึกชอบคุณนะรู้ตัวบ้างมั้ย”
“แหม...ฉันไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่าแต่คุณชอบทานสเต็กแบบไหนละ”
“ยังไงก็ได้ผมทานได้ทุกแบบแหละ งั้น มื้อนี้ผมอยากให้คุณลองทานเนื้อแกะดูเพราะรสชาดมันเยี่ยมมาก”
“งั้น ก็เอาตามนั้นก็ได้คะ” หลังจากนั้นเดลตันก็จัดการสั่งสเต็กเนื้อแกะ 2 จานแล้วก็ยังมีสลัดทูน่า ซุปผักโขม
     เพิ่มอีกด้วยและก็ไม่ลืมที่จะสั่งไวน์แดงมาดื่มคู่กับสเต็กในมื้อนี้อีกด้วย และยิ่งเวลาที่เรากำลังรออาหารจำนวนแขกในร้านก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนสามารถบังทิวทัศน์ข้างนอกได้สบายๆ
 
“ที่รักคุณเคยฝันไว้ว่าอยากจะแต่งงานตอนอายุเท่าไหร่ละ”
“ถ้าสมัยตอนที่ฉันยังเป็นวัยรุ่นฉันฝันไว้ว่าจะแต่งงานต้องอายุ 25 แต่ปัจจุบันฉันอายุ 27 แล้วก็ยังไม่มีแฟนและก็ไม่คิดที่จะแต่งงานด้วย แล้วคุณละ”
“ตอนแรกผมกะว่าอยากจะหาแฟนสักคนในช่วงมหาลัยพอเรียนจบแล้วก็จะได้แต่งงานกัน แต่นี่ก็ผ่านมาจนผมอายุได้ 30 ปีแล้วก็ยังไม่ได้แต่งงานเหมือนกับคุณนั่นแหละ”
“ว้าว น่าแปลกจังที่คุณคิดอะไรแบบนี้ด้วย”
“ไม่แปลกหรอกมันเป็นความฝันของคนหลายๆคนรวมทังของผมด้วย ที่อยากมีงานการที่มั่นคงและแต่งงานมีครอบครัว อันที่จริงพ่อกับแม่ของผมก็โทรมาหาผมบ่อยอยู่เหมือนกันว่า เมื่อไหร่พวกเค้าจะได้ยินข่าวดีจากผมบ้าง”
 
“บางทีการแบกความหวังแบบนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก คุณถึงได้รีบคนใครโดยที่ไม่ศึกษาให้ดีซะก่อนใช่ม๊ะ”
“ใช่ ถูกต้องแต่เอาจริงๆตัวผมเองก็เป็นคนไวอยู่แล้ว แล้วยิ่งเจอผู้หญิงอย่างคุณผมไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไปได้หรอก”
“คุณคิดผิดแล้วเดลตัน ผู้หญิงอย่างฉันไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นหรอก”
“เชื่อผมสิที่รักผมมองคุณไม่ผิดหรอก เพราะผมเองก็เคยเจอผู้หญิงแย่กว่าคุณมาเยอะแล้ว”
“โอ้ ฉันยอมแพ้คุณจริงๆเลย”
    ฉันยกมือทั้งสองข้างเพื่อแสดงให้เห็นฉันยอมเค้าแล้ว หาข้อแก้ตัวหรืออะไรมาปฏิเสธผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ
“โธ่ ไม่เอาน่าที่รัก”
“ทำไมละ ก็ฉันสู้คำพูดของคุณไม่ได้จริงๆ”
“ทำไมคุณถึงคิดว่าสู้คำพูดของผมไม่ได้ละ”
“ฉันใจอ่อน โอเคนะ!”
“โอเค ผมเข้าใจคุณนี่น่ารักจริงๆเลยที่รัก”
“เพราะความขี้ใจอ่อนของฉันนี่แหละถึงได้ทนกับคนแบบอีตากระล่อนนั่นได้”
“งั้น....เอ่อ......”  ฉันเห็นเดลตันเริ่มทำท่าทางหันซ้ายหันขวาไปมา
แบบมีพิรุธ
“เป็นอะไรไปเดลตัน”
“เหมือนผมกำลังเห็นปาปารัซซี่ แอบถ่ายรูปผมอยู่”
“ว่าไงนะ!!” เดี๋ยวๆๆๆ ปาปารัซซี่งั้นหรอ!!! แต่ฉันว่าถ้าปาปารัซซี่จะตามถ่ายคงแอบถ่ายตั้งแต่ไปส่งฉันที่บริษัทแล้วละ แต่เดลตันอาจจะไม่ค่อยรู้ตัวก็ได้เพราะนิสัยเค้าออกจะ......
 
“ผมว่าเรารีบเช็คบิลแล้วออกไปจากที่นี่กันดีกว่า”
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงแสดงว่าเค้าคงจะแอบถ่ายตั้งแต่เมื่อวานแล้วละมั้ง ไม่ก็ข่าวตอนที่คุณขอฉันเป็นแฟน 1 อาทิตย์เมื่อตอนบ่ายอาจจะมีคนเอาเรื่องนี้ไปบอกให้ปาปารัซซี่รู้ แล้วปาปารัซซี่ก็เลยแอบตามมาถ่ายเพื่อให้แน่ใจละมั้ง”
 
“ยังไงเราก็ต้องรีบกลับกันอยู่ดี ไปเถอะเจสซี่!”
“โอเคๆ” เดลตันรีบคว้าข้อมือของฉันให้ลุกขึ้นพร้อมกับวางเงินจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะอาหาร จากนั้นเราจึงรีบสวมแว่นดำกันทั้งคู่และออกไปจากร้านอาหารทันที!
   พวกเราวิ่งไปที่รถของเดลตันอย่างเร่งรีบจากนั้นก็มีแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปมากมายล้อมพวกเราเอาไว้จนฉันรู้สึกเวียนหัวไปหมด ดีนะที่รถของเดลตันอยู่ไม่ไกลมากพวกจึงหนีจากสถานการณ์ตรงนั้นไปได้
 
“เฮ้อ ให้ตายต้องเตรียมโดนรุมสัมภาษณ์อีกแล้วหรอเนี่ย” เดลตันพูดบ่นขึ้นหลังจากที่เราได้ขึ้นมาบนรถกันเรียบร้อยแล้วทั้งคู่ และกำลังสตาร์ทเครื่องเพื่อจะขับหนีออกไปจากบริเวณนั้น
 
“เรื่องปกติของคุณไม่ใช่หรอเดลตัน”
“ก็ใช่อยู่ แต่ตอนนี้ผมยอมให้คุณสัมภาษณ์ผมได้แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ”
“เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งอะไรแบบนั้นเลย ฉันว่าคุณรีบเหยียบให้มิดจะได้ไปถึงบ้านของคุณไวไวดีกว่า”
“นั่นสินะ” ไม่รอช้าเดลตันก็จัดการเร่งเครื่องยนต์เพื่อให้บรรดานักข่าวรวมถึงปาปารัซซี่ให้ออกไปให้พ้นจากหน้ารถของเค้า
   และขับออกไปจากตรงนั้นทันที!!!! แต่ก็ยังไม่วายบรรดานักข่าวยังคงขับรถตามมาอยู่เป็นระยะๆ เฮ้อ เป็นดารานี่มันลำบากจริงๆแฮะ จะกินข้าวกับใครอะไรที่ไหนก็ลำบากไปหมด!!
“ว่าแต่คนที่คุณเคยมีข่าวด้วยคือเทลล่า เซอร์วิลใช่ม๊ะ!” ฉันพูดขึ้นขณะที่รถกำลังแล่นไปเรื่อยๆ
“ใช่....แต่จริงๆแล้วผมแค่เคยคุยกับเธอในงานเปิดตัวหนังเรื่อง Moon Love ของผมเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรเพิ่มเติมเลย”
“ถ้างั้นก็แสดงว่าเธอสร้างข่าวลวง เรื่องที่เธอเคยมานอนกับคุณใช่ม๊ะ”
“ใช่ ถูกต้องตอนนั้นผมเครียดมาก และสั่งแบล็คลิสเทลล่าทันที เพื่อไม่ให้เธอมาทำชื่อเสียงผมป่นปี้อีกแล้ว”
“ว้าว! ข้อมูลใหม่เลยนะเนี่ยสงสัยต้องพิมพ์แฉลงในสกู๊ปเด็ดของฉันสักหน่อยแล้ว”
“เอาเลยเต็มที่! ผมเชื่อว่าคุณต้องเขียนออกมาได้ดีแน่”
“ขอบคุณ ว่าแต่ว่าหลังจากนี้ฉันต้องทำยังไงต่อหรอ คือฉันไม่เคยหนีอะไรแบบนี้มาก่อน” ถึงฉันจะพูดไปก็เถอะแต่อาชีพเก่าของฉันก็เคยเป็นนักข่าวมาก่อนนะเพียงแต่ว่าไม่ได้ทำข่าวอะไรแบบนี้ซะด้วยสิ
 
“ก็คงจะต้องลางานสักหน่อย หลบอยู่ในบ้านของผมไปก่อน รอให้เรื่องมันซาสักหน่อยคุณค่อยกลับไปทำงานตามปกตินะ”
“อื้ม.......ถ้าทำแบบนั้นก็ได้อยู่ฉันอาจจะขออนุญาตแคลร์ลางานแต่ในระหว่างนั้นก็อาจจะทำงานของฉันในโน๊ตบุ๊ค”
“ตามนั้นละกันส่วนผมก็จะไปเคลียร์กับข่าวนี้ให้ไม่ต้องห่วงหรอกที่รัก ผมจัดการได้”
“ขอบคุณ”
“ว่าแต่คุณอยากทานอะไรมั้ยละ”
“อื้ม....ไม่รู้สิเอาเป็นว่าเรากลับไปบ้านของคุณกันก่อนดีกว่า อาจจะกินป๊อปคอนร้อนๆแล้วก็นั่งดูหนังอะไรประมาณนี้ละมั้ง”
“งั้นก็ตกลงครับที่รัก”
 
(3 วันต่อมา)
               หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ 3 วันก่อนฉันก็ต้องหลบอยู่ในบ้านของเดลตัน ทำงาน ทำงานและทำงานส่วนเดลตันเองก็ออกไปทำงานข้างนอกบ้างหรือออกกำลังกายในบ้านบ้าง ซึ่งมัน....ทำฉันหงุดหงิดเป็นบ้า!!!! ฉันอยากออกไปทำงานข้างนอกนั่น!!! ออกไปเที่ยว!!!!
     แบบว่าเดินซื้อของในห้างด้วยตัวเอง ทำกับข้าวกินเองอะไรประมาณนี้!!!! แต่นี่อะไร!!!! ฉันติดแหง่กอยู่ในนี้!!! นั่งจ้องโน๊ตบุ๊คกับมือถือเพื่อไม่ให้รู้สึกเบื่อ หรือจะอึ้บกับเดลตันในช่วงดึกหลังจากที่เค้าอาบน้ำมาแล้วและเกิดอารมณ์หื่น!!
    ซึ่งมันก็อะไรที่ฉันรู้สึกหนักใจอยู่นิดหน่อยเพราะเค้าแรงเยอะเหลือเกิน จนบางทีฉันไม่อยากจะนึกภาพเลย ถึงแม้ว่าเค้าจะลีลาดีก็เถอะแต่นั่นแหละ ยังไงฉันก็คงจะอยู่กับคนแบบเดลตันไม่ได้หรอก
   สนองความต้องการของฉันได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำให้ฉันรักเค้าได้เลย และตอนนี้ฉันก็กำลังดูหนังเรื่องโปรดของฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นของเดลตัน พร้อมกับจิบไวน์ไปพลางๆฉันอยากกินมันฝรั่งทอดบ้างนะ แต่ที่นี่มันไม่มีนี่สิ ในตู้เย็นมีแต่โปรตีนกับผักเท่านั้นด้วย โธ่ ฉันต้องการไขมันบ้างนะ!!!!
 
“ที่รักผมมาแล้ว”
“โอ้ มาแล้วหรอ...คือฉันกำลังดูหนังเรื่องนี้อยู่เลย” ฉันตอบคำถามของเดลตันในขณะที่เค้ากำลังเดินมาที่โซฟา นั่งลง และโอบไหล่ของฉันเอาไว้
“ใช่เรื่องที่...แดเนียล บริค แสดงรึเปล่า”
“ใช่คะ....มันเป็นหนังมันโรแมนติกผสมกับแอคชั่นซึ่งมันเป็นอะไรที่ฉันชอบมาก จะว่าเป็นหนังในดวงใจก็ได้เลยนะ”
“อื้ม...ถ้าคุณชอบผมก็จะชอบด้วย”
“จริงหรอ....แล้ววันนี้ทำงานเป็นยังไงบ้าง”
“ก็เรื่อยๆ ทุกคนเริ่มเงียบกับเรื่องของเรา แต่ในโซเชียลก็ยังมีคนพูดถึงกันอยู่”
“อื้ม....ฉันพอจะรู้อยู่”
“แล้วว่าแต่คืนนี้....เรามาระลึกความหลังกันหน่อยมั้ยที่รัก” เดลตันเลื่อนมือลงมาที่เอวของฉันและจัดการไซ้ซอกคอของฉัน ในขณะที่ฉันกำลังนั่งดูหนังเรื่องโปรดอยู่เนี่ยนะ!!!! ไม่นะแดเนียลฉันขอโทษ!!!!!!!
   เดลตันเลื่อนใบหน้าลงมาจูบฉันเพื่อให้ฉันหยุดดูหนังและหันมาสนใจเค้าแทน ให้ตายสิ!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!! ยอมรับนะว่าฉันชอบวิธีการรุกของเดลตัน แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!!!!
   ฉันพยายามจะผละเดลตันออกแต่ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ยอมหยุดเลย มือของเค้าเริ่มมาวุ่นวายกับเสื้อของฉันแล้ว!! ไม่ไหวละแบบนี้!!! ฉันรวบรวมแรงที่มีอยู่ผลักเดลตันออกไป!!!
 
“ทำไมละที่รัก! คุณผลักผมออกทำไม!”
 
“ฉันพอแล้วเดลตัน....คือฉันไม่ไหวแล้ว”
 
“ทำไมละที่รัก คุณก็สนุกทุกครั้งไม่ใช่หรอ”
 
“แต่นี่มันไม่ใช่ตัวฉันเลยเดลตัน! ฉันอยากใช้ชีวิตแบบปกติของฉัน! อยากทำงานในออฟฟิสของฉัน! อยากออกไปทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง! ไม่ใช่เป็นหง่อยอยู่แต่ในบ้านแบบนี้! และสุดท้าย......คุณไม่ใช่สำหรับฉัน”
 
“ที่รักใจเย็นก่อน!”
 
“ไม่เดลตัน! ยอมรับว่าช่วงแรกฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ข้อมูลมาทำข่าวในนิตยสารแต่มันก็กลายเป็นว่า มันทำให้คุณเริ่มหลงในตัวฉัน! เริ่มเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของฉัน! ดังนั้นฉันจึงขอให้เราจบกันแต่เพียงเท่านี้! เพราะยังไงซะสิ่งที่คุณทำให้กับฉัน ฉันจะรับมันไว้”
 
“ก็ได้ผมจะคิดเอาไว้ละกันว่า ที่ผมให้คุณมันยังเร็วเกินไป และผมเองก็เอาแต่ใจเกินไปที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้ ผมขอโทษ...เอาเป็นว่าผมจะให้คุณกลับไปคิดสักพักเผื่อบางที...”
 
“โอ้ ฉันไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นเดลตัน ฉันคิดมาดีแล้วและฉันจะไปเก็บของกลับอพาทเมนต์ของฉันเดี๋ยวนี้” สิ้นสุดประโยคของฉัน ฉันก็จัดการขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าและของทุกอย่างที่เป็นขอฉันรวมทั้งของที่เดลตันซื้อเอาไว้ให้ฉันติดไปด้วย
    เมื่อฉันเก็บของเสร็จแล้วเดลตันก็เรียกแท็กซี่มารับฉันที่คฤหาสน์ของเค้า เพราะตัวฉันเองไม่อยากจะให้เรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้ไม่อยากให้เค้าไปส่งฉัน ถามว่าฉันใจร้ายมั้ยที่ทำร้ายความรู้สึกของเดลตันได้ลงคอ
   ใช่ ฉันใจร้ายมากแต่ก็ฉันทำเพื่ออนาคตของตัวฉันเองและเพื่อเค้าด้วย เค้าควรจะได้ภรรยาที่ดีที่คู่ควร ไม่ใช่ผู้หญิงสำส่อนที่ผ่านผู้ชายมามากมายแบบฉัน บางทีฉันก็คิดอยู่นะถ้าฉันยังคงอยู่ที่นั่นต่อฉันอาจจะชินกับที่นั่นก็ได้ใครจะไปรู้ แต่นั่นแหละไม่มีที่ไหนอุ่นใจเท่าบ้านเราอีกแล้ว