The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

          
" โว้วววว !! สวยสุด ๆ ไปเลย ! "
 
 
 
 
  เสียงอุทานของคาวาระดังจนทุกคนในรถได้ยิน เขารู้สึกแปลกใจมากที่ภูเขาทัตสึมิในตอนนี้ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลนสะท้อนแสงแดดยามบ่ายอ่อน ๆ ระยิบระยับสวยงาม
     วันนี้เป็นวันที่ทุกคนในกลุ่มพากันมาเที่ยวที่หุบเขาทัตสึมิในช่วงหน้าหนาวนี้
 
" โชคดีจังเลยที่เจ้าของเรียวกังบนเขาทัตสึมิทำโซนชมวิวใหม่ด้วยล่ะ "
 
เรย์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เฟย์หันมาพูดกับคนอื่น ๆในรถที่ตอนนี้กำลังให้ความสนใจกับบรยากาศและทิวทัศน์ข้างนอกอยู่
 
" หืม ? เธอเคยขึ้นไปด้วยเหรอ ? "
 
เอกหันมาถามเรย์เนื่องด้วยคำพูดของเรย์มันสื่อเหมือนกับว่าเธอเคยขึ้นไปมาก่อน 
 
" อืม เคยมาเที่ยวกับคุณพ่อคุณแม่สมัยเด็ก ๆ นะ... "
 
เรย์ได้เล่าให้เอกฟังแต่เขาสังเกตุได้ว่าหลังจากที่เธอเล่า สีหน้าของเธอก็ดูเศร้านิดหน่อย
 
 
 
 
10 ปีก่อน
เรียวกังบนหุบเขาทัตสึมิ
 
 
 
 
 
    ครอบครัวของเรย์เดินทางมาท่องเที่ยวที่นี่ในช่วงหน้าหนาว...เด็กสาวร่างเล็กคนหนึ่งวิ่งตรงไปที่ตุ๊กตาหิมะที่ตั้งอยู่หน้าทางเข้าไปห้องพักด้วยความตื่นเต้นตามประสาเด็ก
 
"คุณพ่อคะ ดูนี่สิ ! ตุ๊กตาหิมะล่ะ เรย์อยากทำบ้างจัง "
 
" งั้นถ้าไว้เราลงเขาเมื่อไรเรามาปั้นด้วยกันดีมั้ย ชวนชิฮิโระจังด้วยก็ได้นะ "
 
" จริงเหรอคะ ?! "
 
" อืม !! จริงสิ "
 
" สัญญานะ ! "
 
" พ่อสัญญา... "
 
 
 
 
 
14.13 น.
เรียวกังมิอิจิ
 
 
 
 
 
 
" โห ! สุดยอดเลย ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ฉันมาเรียวกัง "
 
คานาอิรู้สึกประหลาดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอก้าวลงจากรถ
 
" ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะอยู่เหมือนกันนะ "
 
เฟย์ หันซ้ายหันขวาสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ เรย์ที่พอเดินลงจากรถเธอก็ได้รีบเดินบึ่งไปดูบางสิ่งบางอย่างที่เธอต้องการจะเห็นกับตาตัวเอง
เธอพยายามแอบเดินเลี่ยงสายตาคนอื่น ๆ ไป แต่ถึงอย่างนั้นเอกก็ยังเห็นถึงพฤติของเธอจึงได้แอบตามไปห่าง ๆ
เรย์เดินมาที่ด้านข้างทางเข้าของเรียวกัง สิ่งที่เธอเจอทำำให้เธอรู้สึกโล่งใจในทันที
 
" เธอมองหาอะไรอยู่งั้นเหรอ ? "
 
" !? "
 
เรย์ได้ยินเสียงคำถามของเอกดังมาจากด้านหลังก็ถึงกับสะดุ้งและตกใจจนลนลาน
 
" ตุ๊กตาหิมะนั่น...มีอะไรอย่างงั้นเหรอ ? "
 
" จะว่ามีมันก็ใช่นะ...แต่ก็ไม่แล้วล่ะ... "
 
" เธอหมายความว่ายังไง ? "
 
สีหน้าของเรย์เริ่มดีขึ้นและพร้อมที่จะแชร์เรื่องราวของเธอต่อเขา
 
" เมื่อก่อนฉันกับพ่อเคยสัญญากันว่าจะทำตุ๊กตาหิมะด้วยกันนะ...แต่ว่าในระหว่างที่พวกเรากำลังเดินทางกลับ...พ่อเผอิญมีงานด่วนเข้ามาเลยขอแยกออกไปทำงานก่อน แต่หลังจากวันนั้น....เขาก็ไม่กลับมาอีกเลย...."
 
" ....... "
 
เอกที่ได้ฟังถึงเรื่องราวความเป็นมาเป็นไปก็พอที่จะจับใจความได้แล้วว่าสิ่งที่เธอพยายามไม่เล่ามันน่าเจ็บปวดแค่ใหนที่ได้พูดถึง...
 
 
 
 
 
 
 
" ยินดีต้อนรับค่ะ !! "
 
เด็กผู้หญิงในชุดยูกาตะทักทายพวกเอกที่ตอนนี้กำลังเตรียมไปเก็บของกันแล้ว
 
" ยินดีต้อนรับนะทุกคน !! "
 
มีเสียงของเด็กชายคนหนึ่งดังมาจากข้างหลังมันเป็นเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกคุ้นเคยมากสำหรับชิฮิโระ เรย์ และเฟย์
 
" เอ๋ !? มิอิจิ ทาคุยะ นี่นา "
 
" อ้าว ! พวกเธอเองหรอกเหรอเนี่ย !? ดีใจจังที่อุตส่าห์มา "
 
เด็กหนุ่มที่ชื่อทาคุยะทักทายกับทั้งสามคนกันอย่างคุ้นเคย ผิดกับเอกและคานาอิที่ไม่รู้จักและพบเจอกับเขามาก่อน
 
" เอ่อ..เอกกับคานาอิ นี่ มิอิจิ ทาคุยะ เขาอยู่โรงเรียนมาฮาระกุชิเหมือนกับพวกเรา "
 
      ชิฮิโระหันมาแนะนำทาคุยะให้เอกกับคานาอิ ที่ทั้งสสองคนไมม่เคยรู้จักหน้าค่าตาากันมาก่อน
 
" ยินดีที่ได้รู้จักครับ ส่วนนี่ทุกคนก็คงจะเพิ่งเคยพบเป็นครั้งแรก เธอคือ เมโกะ น้องสาวของผมเอง " 
 
" เมโกะค่ะ ! ยินดีทที่ได้รู้จักนะคะ "
 
ทาคุยะได้แนะนำเด็กผู้หญิงในชุดยูกาตะที่ได้ออกมาต้อรับพวกเขาในตอนแรก เธอเป็นเด็กที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและดูเข้ากับผู้คนได้ง่าย
 
" ยินดีที่ได้รู้จักนะเมโกะจัง ! "
 
เรย์ย่อตัวลงทักทายเมโกะที่ยืนอยู่ข้างหน้าของเธอด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่คนอื่นนต่างก็ยืนดูอย่างอารมณ์ดี
 
" ถ้างั้นเดี่ยวผมจะนำทางพวกผู้ชายไปห้องพักเอง เมโกะพี่ฝากพวกพี่สาวด้วยนะ "
 
" รับทราบค่ะพี่ชาย ! เอาล่ะพวกพี่ ๆ ตามหนูมาเลยค่ะ ! "
 
" ฝฝากด้วยนะ เมโกะจัง ! "
 
เมโกะเดินนำพวกเรย์ไปที่ห้องพักของฝั่งผู้หญิง ในระหว่างพวกเธอก็ได้มีการพูดคุยกันไปด้วย
 
" ส่วนพวกนายตามฉันมาได้เลยนะ "
 
" โอ้ทส์ !! "
 
เฟย์ขานตอบทาคุยะอย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานที่พร้อมจะไปทำอะไรแผลง ๆ เหมือนอย่างเคย
เอกก็ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์เฉยฉาพร้อมใบหน้าอันนิ่งสนิทซะยิ่งกว่าหินเหมือนเช่นเคย...
 
 
 
 
 
เวลา 16.44 น.
ห้องพักของเอกและเฟย์
 
 
 
 
 
 
" เฮ้อ ! เจ้าเฟย์หายไปใหนซะละเนี่ย ว่ากำลังจะถามเลยว่ากินข้าวเย็นกี่โมง "
 
เอกที่ภายหลังเก็บสัมภาระเสร็จแล้ว และทำการเปลี่ยนชุดเป็นชุดยูกาตะ ตั้งใจจะถามเฟย์ว่าทานอาหารกี่โมงเนื่องจากเจ้าตัวไม่คุ้นเคยกับเรียวกังซักเท่าไหร่
เจ้าตัวเดินไปเปิดโทรทัศน์ และกลับมานั่งดูที่โต๊ะไปพลางรอเฟย์กลับมา
 
 
( เมื่อเวลา 15.50 น. ได้มีการพบศพของ นันโจ โอฮาระ มหาเศรษฐีที่มีเรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับการเป็นผู้มีอิทธิพลและการค้ายาเสพติด ที่บ้านพักและมีการพบจดหมายปริศนาที่ได้ระบุข้อความว่านี่คือเหยื่อรายที่ 4 ของกลุ่มนักฆ่าที่ชื่อว่า ' Demola ' ... )
 
" หา !? นี่มัน !?! "
 
เอกที่ตกใจมากที่ได้เห็นชื่อ Demola ซึ่งเป็นชื่อกลุ่มกำจัดเฟียร์ ของเขา ซึ่งตอนนี้อยู่ในข่าวในฐานะชื่อของกลุ่มนักฆ่า
 
" เฮ้ !  เอก ไปรวมที่ห้องอาหารได้แล้ว...หืม ? นายดูอะไรอยู่นะ ? "
 
" อะ !! ปะ..เปล่า เราไปกันเถอะ !! "
 
เอกรีบปิดโทรทัศน์ก่อนที่จะรีบวิ่งไปหาเฟย์ โดยเขายังคงมีความสงสัยค้างคาอยู่ในใจมากขึ้นไปอีก...
 
 
 
 
 
 
17.00 น.
 
 
 
 
เอกเดินตามเฟย์ลงไปชั้นล่างของเรียวกัง เฟย์เดินนำทางเขาไปจนถึงห้อง ๆ  หนึ่ง ที่มีประตูใหญ่พอสมควร นั้นก้ยิ่งทำให้เอกฉงนในทันทีว่ามันคือห้องอะไรกันแน่
 
" เอาล่ะ ห้องนี้ล่ะ ! "
 
เฟย์พูดขึ้นมาในตอนที่เขาเดินมาจนมายุดอยู่ที่หน้าห้องกล่าว ในขณะนั้นเองที่ประตูถูกเปิดโดยหญิงชายคู่หนึ่งในชุดยูกาตะ
 
" สวัสดีครับ/ค่ะ "
 
ทั้งสองกล่าวทักทายเอกและเฟย์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ก่อนที่ใครบางคนในห้องนั้นจะได้ยินเสียงและหันมาเห็นพวกเขาทั้งสองคนพอดี 
 
" มาแล้วเหรอทั้งสองคน !"
 
" ทาคุยะงั้นเหรอ ? "
 
" พอดีว่าทาคุยะอยากจะจัดงานเลี้ยงพิเศษสำหรับพวกเรานะ "
 
ก่อนที่เอกจะมึนงงกับเหตุการณ์มากขึ้นไปอีก เฟย์จึงได้หันมาบอกกับเอกที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา
 
" ว่าแต่...เนื่องในโอกาศอะไรกันล่ะ ? "
 
" ก็ไม่มีอะไรมากมายนักหรอกนะ ฉันก็แค่อยากเลี้ยงอาหารพวกนายเนื่องจากที่พวกเราไม่ได้เจอกันมานาน และก็เป็นการต้อนรับเด็กใหม่อย่างเธอด้วยนะ... เอกคุง "
 
" ไม่เห็นจะต้องลำบากขนาดเลยนี่น่า... "
 
" ไม่หรอก ไม่ลำบากเลย ! และถ้าเกิดพวกนายมีปัญหาอะไรพวกเขาสองคนก็จะคอยช่วยพวกนายเอง นี่คือมิโยริซังกับซุซุยซัง ทั้งสองคนดูแลชั้นมาตั้งแต่ช่วงที่ฉันมาสืบทอดกิจการนี้ต่อจากแม่น่ะ...ทั้งสองคนมีเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ฉันนะ นับถือพวกเขาเหมือนพ่อแม่ เลยล่ะ.. "
 
" ไม่ถึงขนาดนั้้นหรอกครับคุณหนู...เรามีหน้าที่ดูแลตระกูลมิอิจิอย่างที่รุ่นก่อน ๆ ของพววกเราปลูกฝังไว้ ไม่ว่าอะไรเราก็จะดูแลคุณอย่างดีครับ "
 
ซุซุยพูดขึ้นถึงหน้าที่ของตนและมิโยริที่ต้องดูแลเขาผู้ซึ่งเป็นสายเลือดของตระกูล มิอิจจิ 
 
" เห !! ฉันไม่ยักกะรู้มาก่อนเเลยว่านายเป็นพวกลูกคุณหนูนะเนี่ย !! "
 
เฟย์อุททานด้วยความแปลกใจ หลังจากทีี่ได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นี้
 
" เปล่าสักหน่อย ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไปแค่นั้นแหละ "
 
" แหม่ ~~~~ ไม่ต้องเขินหรอกพ่อรูปหล่อ ~~~~~~~ "
 
เฟย์ทำท่าทางยียวนพยายามหยอกล้อแกล้งทาคุยะ โดยที่เฟย์ได้วิ่งเข้าไปกอดทาคุยะ และทำท่าจะยื่นหน้าเข้าไปจูบทาคุยะ ทาคุยะพยายามดิ้นรนด้วยความกลัวและขยะแขยง
 
" นายจะบ้าเหรอ !? ปล่อยฉันนะ !! "
 
" ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ "
 
ทั้งมิโยริและซุซุยต่างก็หัวเราะด้วยความขำขันที่ได้เห็นนายน้อยผู้ที่สุขุมและเข้มแข็งกลับต้องมาแสดงอากาารและสีหน้าที่บ่งบอกถึงความหวาดกลัวและพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากเฟย์ ที่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็น่าขำ
แต่ที่บบรรยา่กาศอันแสนครื้นเครงในห้องกำลังดำเนินอยู่ จู่ ๆ ประตูของห้องก้เปิดขึ้น
 
" สวัสดี พวกเรามา...!!  "
 
จู่ ๆ ตรงหน้าประตูของห้องก็มีพวกเรย์โผล่มาอย่างไม่ทันนตั้งตัว โดยที่ภาพเหตุการณืตรงหน้าเรย์ก็คือภาพของเฟย์ที่กำลังพยายามจูบทาคุยะอยู่ 
และทันใดนั้นเองที่บรรยากาศใในห้องนั้นนิ่งเงียบจนน่าขนลุก ก่อนทที่เรย์จะขมุบขมิบปากเหมือนจะพยายามพูดอะไรบางอย่าง
 
" นายนี่มัน...โรคจิตกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก "
 
" อั่กกกกกกกกกกกกกกก อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก "
 
เฟย์ที่ได้ยินคำพูดของเรย์ก็ถถึงช็อคและจุกไปในเวลาเดียวกัน ทาคุยะที่เห็นถึงความลำบากที่กำลังทาโทมมาที่ตัวเขา 
 
" นี่ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะ ! คือว่าเฟย์น่ะ เขา...!! "
 
ในระหว่างที่ทาคุยะจะอธิบายเรื่องที่ว่าเฟย์พยายามแกล้งเขา จู่ ๆ เขาก็ชะงักลง เพราะได้เห็นใครบางคนเดินผ่านเข้ามาจากททางด้านหลังของพวกเรย์ ซึ่ง คน ๆ นั้นก็คือ เมโกะ !!
ทาคุยะถึงกับพูดไปต่อไม่เป็นเมื่อน้องสาวของตนมาเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้ เมโกะจ้องมองมาที่เขาอย่างเเรียบเฉย จนเขารู้สึกแปลก ๆ จนกระทั่งดูเหมือนเมโกะพยายามจะพูดอะไรบางอย่างออกมา
 
" พี่ชายสองคนเป็น.. ' โรคจิต ' หรือค่ะ ? "
 
" ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก "
 
ทั้งทาคุยะและก็เฟย์ต่างก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและเจ็บใจ ที่ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของทั้งคู่ได้พังทลายราบเป็นหน้ากลอง 
ทว่า ท่ามกลางความวุ่นวายนี้ มีชายคนหนึ่งที่เฝ้ามองเหตุการณ์นี้ด้วยสีหน้าที่ดูตกตะลึงแบบนิ่ง ๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้าและความกังวลที่เริ่มมากดขึ้นในใจของเขา ยิ่งเขามองโฟกัสไปที่เฟย์ หยดเหงื่อของเขาก็เริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความกังวลใจ ว่าในคืนนี้เขาจะต้องเจออะไร...
 
 
 
 
 
 
 
 
เวลา 22.10 น.
ห้องพักของเอกและเฟย์
 
 
 
 
 
 
ทั้งเอกและเฟย์ต่างนอนหันกันไปคนละทาง เอกในตอนนั้นจู่ ๆ ก็ได้พูดอะไรบางอย่างกับเฟย์ขึ้นมา ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาข้างคาใจมาตั้งแต่เหตุการณ์ช่วงเย็น
 
" เฟย์ "
 
" หืม ? มีอะไรเหรอเอก ? "
 
" แก...แอบ... "
 
" หืม ! แอบ ? "
 
" แกแอบเบี่ยงเบนเพศรึเปล่า !!?? "
 
" แกจะบ้ารึไงเอกฉันไม่ได้เป็นเกย์เฟ้ย !! อีกอย่างตอนนี้ฉันกำลังคบกับเรย์อยู่ด้วย เพราะงั้น แกหายห่วง "
 
" ...ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ไว้ใจแกอยู่ดี "
 
เฟย์ที่ได้ยินเอกพูดแบบนั้นก็ถึงกับยืนพรวดพราดขึ้นมา
 
" ก็ได้ !! ถ้างั้น ฉันจะไปนอนกับเรย์เดี๋ยวนี้เลย !!! ฉันจะพิสูจน์ให้แกเห็นความแมนเต็มร้อยที่ฉันมี !!! " 
 
หลังจากพูดจบเฟย์ก็พรวดพราดวิ่งออกไปนอกห้องทันที
 
" หมอนี่มันอยากตายรึไงกันนะ ? "
 
 
 
 
 
 
 
เวลา 22.15 น. 
ห้องพักของฝ่ายหญิง
 
 
 
 
 
 
 
เรย์และชิฮิโระดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ในขณะที่คานาอิกำลังหอบทั้งผ้าห่มและหมอน ค่อย ๆ ย่องไปที่ประตูห้องอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้ถูกจับได้
 
" เธอคิดจะไปใหนกัน ? " 
 
เสียงของเรย์ทำให้มือที่กำลังจะเอื้อมไปถึงประตูก็ต้องหยุดชะงักลง คานาอิรู้สึกถึงแรงกดดันมาจากด้านหลังชัดเจน
 
" ฉันจะไป...เอ่อ...เข้าห้องน้ำนะ !! "
 
" แล้วทำไมต้องเอาหมอนกับผ้าห่มไปด้วย ? "
 
" เอ่อ..เรื่องนั้น "
 
ยังไม่ทันที่การสนทนาของทั้งสองคนจะเสร็จสิ้น จู่ ๆ ประตูก็เลื่อนเปิดออกอย่างกระทันหันปรากฏเป็นร่างของเฟย์ที่พุ่งเข้ามาในห้อง
 
" เฮ้ ดาร์ลิ้ง กิฟมีคิสสสสสส "
 
เฟย์พุ่งเข้ามาหาเรย์ในทันทีโดยไม่มีการรีรอ
 
" นาย !! กล้าดียังไง !!? " 
 
" อั่กกก !!?! "
 
เรย์ใช้เข่าสวนกระแทกไปที่ท้องเฟย์ก่อนที่ทุกอย่างจะชุลมุล ผู้หญิงในห้องรุมซ้อมเฟย์ จนสภาพดูไม่จืด
 
 
 
 
 
 
เวลา 22.27 น.
ห้องพักฝ่ายชาย
 
 
 
 
 
 
เอกได้ยินเสียงเคาะประตูก่อนที่ประตูนั้นจะค่อย ๆ เลื่อนเปิดออก
 
" อ๊ะ ! พวกเธอสามคน...ทำไมมานี่ละ ? "
 
" คือว่าเราเจอปัญหานิดหน่อย ขอมานอนห้องเธอได้รึเปล่า ? "
 
เรย์พูดพลางยิ้มเล็กยิ้มที่มุมปากในขณะที่คนอื่นก็ยิ้มแบบน่าสงสัย แต่ถีงกระนั้นเอกก็ไม่ได้ถือสา
 
" อืม...ได้สิ "
 
" เอ๋ ! จริงเหรอ ? ขอบคุณมาก ๆ นะ... "
 
" แต่เช้าเมื่อไหร่ พวกเธอต้องกลับทันทีนะ " 
 
" อื้ม ๆ พวกเราสัญญา !! "
 
 
 
ทั้งสามคนเข้ามาจัดมุมนอนตามมุมต่างของห้องโดยเอกนั้นนอนตรงกลาง
ในค่ำคืนนั้นหัวใจน้อยใหญ่ ต่างพากันเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ร่างอันบอบบางของเด็กสาวคนหนึ่งได้คลานมาใกล้ ๆ ร่างของชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะกระซิบข้างหูเขาว่า...
 
 
 
" ฉันขอ...เข้าไปใกล้ ๆ ได้มั้ย ? "