สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

ผมตื่นมากับอาการหูชา  เพราะการที่ผมกลับบ้านดึกแล้วไม่โทรบอก  อีกอย่างยังปิดเครื่องอีก  และที่สำคัญคือผมได้บอกแม่ภัทรว่าผมจะออกไปนอนข้างนอกและยังทำให้แม่ภัทรต้องไปตามพวกผมที่โรงเรียนอีก

 

" เห้ย...ไอ้ชิน...ยังมีชีวิตรอดอยู่เหรอมึง " ผมได้เห็นอาการของไอ้ชินตั้งแต่เมื่อวานผมคิดว่ามันไม่รอดแน่ๆ

 

"สาบานน่ะที่พูดออกมาคือปากมึง  กูสบายมากอยู่แล้ว"

 

" เหรอ..."ผมพูดพร้อมกับตบไหล่มัน 

 

" อ้าว...แล้วนี้ไอ้ภัทรไปไหน"

 

" กูจะรู้ไหม   กูไม่ได้ตัวติดกันนิ "

 

มันก็น่าจะรู้ว่าผมกับไอ้ภัทรไม่น่าจะมาด้วยกันได้   มันยังจะมาถามอีกผมกับไอ้ชินเดินมาจนถึงที่ห้องเรียน  ตลอดเส้นทางที่เดินมามันถามแต่เรื่องๆไอ้เลโอผมว่ามันสองคนต้องเป็นอะไรกันแน่ๆ

 

" เลโอมาเช้าจังว๊ะ " ผมเห็นไอ้ชินทักไอ้เลโอ  พร้อมกับเดินไปตบไหล่และยังกระชิบอะไรกันไม่รู้

 

" กูก็มาของกูแบบนี้ทุกวันนิ " 

 

" อ้าวเงียบๆครูมาแล้ว" 

 

" นักเรียนทำความเคารพ " หัวหน้าห้องสั่งทุกคนยื่นพร้อมทำความเคารพ

 

          เรียน  

 

                                         เรียน

 

 

 

" แมร่งวันนี้มีแต่วิชาเครียดๆทั้งนั้นเลย  ดีน่ะบ่ายนี้ไม่มีเรียน" ไอ้ชินเริ่มบ่น  ตามประสามันนั้นแหละ

 

" จริงว๊ะ  เออไอ้เตี๊ยมึงอย่าลืมไปห้องชมรมน่ะเขาจะแบ่งห้องพักให้ " ไอ้ภัทรผู้มีอิทธิพลเยอะสุดในชมรมทำมาเป็นหวังดีกับผม

 

" เออ..." ผมพูดพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมากว้าง  เพราะผมจะได้ออกจากที่นั้นแล้ว

 

" ยิ้มเยอะไปแล้วมึง " ทำไงได้ล่ะก็คนมันดีใจ

 

ห้องชมรม

 

" มาช้าน่ะมึงสองคน " นั้นคือเสียงของไอ้ภัทรที่มันกำลังจะแบ่งห้องพักให้นักกีฬาในชมรม เงยหน้าขึ้นมาว่าให้พวกผม

 

" ขอโทษครับ"ผมโค้งหัวขอโทษทุกคนในห้อง

 

" มึงขอโทษกูเป็นด้วยเหรอว๊ะ"

 

" ป่าว...กูไม่ได้ขอโทษมึง"

 

" ปากดีน่ะมึง"

 

" ก็กูขอโทษทุกคนที่กูมาสาย "

 

" อ๊ะ...มาต่อกัน  เถียงกันเป็นเด็กๆไปได้ " ไอ้ชินพูดขึ้นมาขัดจังหวะการปะทะอารมณ์ของผมกับไอ้ภัทร

 

" แล้วไอ้ชิดนี่ย์นอนไหน" เมื่อเลโอเห็นว่าเขาแบ่งห้องพักกันเรียบร้อยแล้ว

 

" เออ...นั้นสิ...งั้นนอนกับมึงน่ะไอ้ภัทร" ไอ้ชินมันทำเป็นสงสัยพร้อมกับชี้นิ้วไปหาไอ้ภัทร

 

" ม่าย..."ผมกับไอ้ภัทรพูดขึ้นพร้อมกัน "  ทำไมว๊ะ..."ผมก็สงสัยเหมือนกับไอ้ภัทร...ผมคิดว่าผมออกมาจากตรงนั้นแล้วจะปลอดภัยจากไอ้ภัทร

 

" ก็มึงนอนคนเดียว...ก็ต้องให้ไอ้ชิดนี่ย์นอนด้วย "

 

" โหว..เซ็งว๊ะ  กูอยู่ของกูคนเดียวมาตั้งนาน"

 

" เออ...น๊า  มึงกับมันก็อยู่บ้านเดียวกันจะเปลี่ยนมาอยู่ห้องเดียวกันมันจะเป็นอะไรไป "

 

" เออ....ก็ได้ว๊ะ" แหมไอ้ภัทรมึงทำเป็นคิดนานมึงจะปฏิเสธให้กูหน่อยก็ไม่ได้

 

" มึง...แมร่งลีลา  " ไอ้ชินพูดพร้อมตบไหล่ไอ้ภัทร

 

" ชิดนี่ย์กูว่าแปลกๆน่ะโว๊ย...ไอ้ภัทรมันไม่ยอมนอนร่วมห้องกับใคร...กูว่าที่มันนอนร่วมกับมึงมันต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่นอน" ไอ้เลโอมันกระชิบผมหลังจากที่ไอ้ชินตกลงกันได้แล้วไอ้ชินเดินมาล๊อคคอไอ้เลโอ

 

  " มึงกระชิบอะไรกัน " ไอ้ชินไม่พูดเปล่าล๊อคคอตบหัวไอ้เลโอพร้อม

 

" มึงเป็นบ้าอะไรไอ้ชิน...."

 

" นี่ไอ้ชิดนี่ย์...ที่กูให้มึงนอนห้องกูได้มึงต้องทำตามกฏระเบียบกู  ถ้ามึงทำไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ "

 

" งั้นกูไม่อยู่ "

 

" กลัวเหรอว๊ะมึง...อ่อนว๊ะ " แมร่งหยามกูชัดๆ

 

" กลัวที่ไหน "

 

" ไม่กลัวก็อยู่สิ " แมร่งไอ้นี้มาแปลกสรุปมึงจะให้กูอยู่หรือไม่ให้อยู่ว๊ะ

 

" เออ..." เอ๊ะทำไมกูตอบไวจังว๊ะ   

 

" งั้นวันอาทิตย์ย้ายเข้ามาน่ะ  ห้ามสาย...กูให้แม่มาส่ง"

 

" บอกตัวเองดีไหม"

 

 

 

 

 

.....................................

และแล้ววันอาทิตย์ก็มาถึงเพราะมันเป็นวันที่ผมต้องย้ายหอแต่ผิดคลาดไปหน่อย  จะว่าหน่อยก็ไม่ได้  เพราะจะการที่ผมจะออกไปจากวงจรชีวิตของไอ้ภัทร  แต่มันกลับผูกมัดมากกว่าเดิมผมได้แต่มองไอ้ร่างสูงๆขนของขึ้นรถแม่มันโดนมันไม่พูดอะไรทั้งนั้นผมไม่แน่ใจว่ามันอยากให้ผมขึ้นรถด้วยไหม

 

" ม๊ะ  ยื่นบื้ออยู่ได้ " อยู่ๆไอ้ภัทรก็เดินมาหยิบกระเป๋าจากผมไปผมได้แต่เดินตามมันเพราะต้องรีบๆขนของขึ้นรถเมื่อขนหมดแล้วผมกับไอ้ภัทรก็ขึ้นรถเพื่อไปหอพัก

 

" ชิดนี่ย์  ทำไมไม่บอกแม่ล่ะว่าหนูออกไปพักกับภัทร " ผมจะบอกได้ไงขนาดตัวผมเองผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมาอยู่ห้องเดียวกันกับมัน

 

" อ๋อ  .... ผมเพิ่งทราบครับ"

 

ในหัวผมตอนนี้เหรอ  คิดไม่ออกเลยว่าควรทำไง  ผมได้แต่นั่งเงียบมาตลอดทางจนมาถึงหอแต่เอ๊ะนี่มันไม่ใช่หอพักนักกีฬาที่ผมจินตนาการไว้นิผมและไอ้ภัทรขนของขึ้นห้อง  จากตอนต้นที่ผทมเข้าใจว่าหอพักนักกีฬาผมของเปลี่ยนเป็นว่าคอนโดแล้วกัน  พวกผมขนของจนเสร็จแล้วขอบคุณแม่ภัทรที่มาส่งผมก็เริ่มแบ่งอาณาเขตกัน

 

" ภัทรมันมีเตียงเดียวเหรอว๊ะ  งั้นกูนอนโซฟา " ผมเริ่มโยนของลงที่โซฟาเพื่อเป็นการจับจองพื้นที่  แต่ผมคงตายแน่นอนถ้าผมนอนแต่บนโซฟา

 

" เตี้ย...มานอนเตียงดิ  เตียงออกจะกว้าง" ใช่ครับห้องมันกว้างมากและมีห้องครัวในตัวด้วยสมแล้วกับคุณหนู

 

" ไม่อ๊ะ ....กูนอนที่โซฟาอ่ะดีแล้ว" ผมก็ไม่ยอมนอนกับมันเด็ดขาด  ต่อให้เตียงกว้างขนาดไหนก็ตาม

 

" งั้นก็ตามใจอย่ามาเปลี่ยนใจทีหลังแล้วกัน"ผมไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่นอน

 

 

ผมรู้สึกเหนียวตัวเลยอยากไปอาบน้ำก่อนที่จะไปหาอะไรกิน  ที่นี่ไม่ใช่หอพักนักกีฬาแต่เป็นคอนโดแต่มันไม่ไกลจากโรงเรียนเลยและมันทำให้ผมรู้ว่าสองมาตราฐานจริงๆ

 

 

 

ปิ๊งป่อง

 

" เตี้ย..มึงไปดูดิใครมา"ผมได้แต่เดินตามคำสั่งไอ้ภัทรเพราะผมว่างมันมัวแต่วุ่นกับการจัดของของมัน ไม่รู้จะสำอางค์ไปถึงไหน

 

" สวัสดีครับ" นั่นคือผมทักทายคนบ้านไอ้ภัทรเพราะเขาถึงเอาอาหารมาส่งพวกเรา

 

" คุณนายกลัวคุณทั้งสองเหนื่อยก็เลยให้ผมเอาหารมาให้ครับ" โอ๊ยนิสัยต่างกันมากเลยแม่ลูกคู่นี้  แม่ห่วงใยและใส่ใจคนรอบข้างเสมอ

 

" ขอบคุณครับ" ผมได้แต่ยื่นมือไปรับของแล้วเข้ามาในห้อง

 

" มึงจะกินเลยป๊ะล่ะ" ไอ้ภัทรถามผมหลังจากที่ผมวางของลงบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

 

" มึงหิวยัง "

 

" มึงจะถามย้อนกูทำไมเนี้ย  ถ้ามึงหิวมึงก็กินเลย  มึงหิว  กูก็หิว" มันคงละท้องกันนิ  จะหิวเหมือนกันได้ไง  แต่ใจจริงผมหิวมาก

 

" เออ...มากินดิ " ผมกับมันนั่งกินข้าวเสร็จก็ล้างจาน  ไอ้ภัทรเป็นคนที่ไปอาบน้ำก่อนผม  ผมนั่งฟังเพลงอยู่บนที่นอนอันจำเป็นของผมนั่นคือโซฟา

 

" เตี้ย..มึงไปอาบน้ำดิ "  ไอ้ภัทรออกจากห้องน้ำเนื้อตัวมันหอมด้วยกลิ่นแชมพูอ่อนๆเมื่อไอ้ภัทรอาบน้ำเสร็จผมก็ไปอาบน้ำต่อและเตรียมตัวจะนอนเพราะผมเหนื่อยมาทั้งวัน

 

" ไอ้ภัทรลุกเลย...กูจะนอน " เมื่อผมเห็นว่าไอ้ภัทรมันนอนที่โซฟาผม

 

" กูยังเล่นเกมส์อยู่หยุดไม่ได้...มึงนอนเตียงกูก่อนดิ" ผมไม่ยอมนอนเตียงมันแน่นอน

 

" มึงออกมาดิ  กูจะนอน "ผมดึงไอ้ภัทรออกโซฟามันก็ไม่ยอมออก

 

" เออน๊า..มึงไปนอนก่อน  กูเสร็จแล้วจะเรียก"

 

ผมต้องทำตามมันเพราะทำยังมันก็ไม่ยอมลุกและผมก็ไม่รู้ว่าผมหลับตอนไหนที่แน่ๆผมตื่นมากลางดึกผมนอนบนเตียงกับไอ้ภัทรแล้วแต่ผมก็ทำเนียนนอนบนเตียงก่อนแล้วกันเพราะมันนุ่มมากในที่สุดผมก็นอนกับไอ้ภัทร  บนเตียงเดียวกันที่กว้างมาก และแล้วคืนนี้ก็ผ่านออกมาได้ดี