สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )
เขียนโดย 
1day2time
วันที่ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 เวลา 19.08 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2562 19.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
13) สะดุดหัวใจนายจอมกวน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมตื่นเช้ามาด้วยอากาศสดชื่น บอกเลยหลับสบายมาก เตียงไอ้ภัทรนิ่มมากเลย
ผมเดินแหกขี้หูขี้ตาเพื่อไปอาบน้ำไปโรงเรียน
ผมมองไปที่บนโต๊ะกินข้าวเห็นโจ๊กตั้งไว้เรียบร้อยพร้อมโพสอิท แต่ผมยังไม่สนใจผมเลือกเดินไปอาบน้ำก่อน
หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมเดินมาดูทีโต๊ะ
" มึงกินเยอะๆน่ะ " นั้นคือข้อความที่อยู่บนโพสอิทที่ผมหยิบมาดู
ผม งง ตรงที่ไอ้ภัทรมันตื่นเช้าแต่มันไปโรงเรียนทีหลังผมตลอด ในแต่ละวันผมไม่รู้ว่ามันไปไหนของมัน
" ชิดนี่ย์...ที่นอนใหม่เป็นไงว๊ะ มึงนอนยังไงกันว๊ะแมร่งกูอยากรู้ "
" นอนใครนอนมันดิ" ใครอยากจะบอกล่ะยิ่งปากของไอ้ชินด้วย แมร่ง ปากมอมยังกะหมา
ผมได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างเพราะผมไม่อยากคุยกับไอ้ชินมากเดี๋ยวมันรู้ว่าผม นอนเตียงเดียวกัน
" เตี้ย...เย็นนี้ไปซื้อของตกแต่งห้องกัน" ไอ้ภัทรไม่รู้ว่ามันเดินมาตอนไหน
" ทำไมต้องไป"
" ห้องกูก็เหมือนห้องมึงแหละ "
ผมกับไอ้ภัทรเถียงกันไป เถียงกันมาไม่มีที่สิ้นสุดเลย แต่เทพบุตรสุดหล่อก็มาช่วยชีวิตผม
" ก่อนอื่นพวกมึงอย่าลืมไปซ้อมบาสล่ะ" เสียงของไอ้เลโอเดินมา ตบไหล่ผมเพื่อเตือนเกี่ยวกับการซ้อมบาส
เมื่อพวกผมนัดแนะกิจกรรมกันเสร็จ ก็ได้เวลาเรียน พวกผมทั้งหมดเรียนและพักเที่ยงแล้วก็กลับมาเรียนต่อ จนเวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสาม ซึ่งเป็นช่วงที่ผมและเพื่อนๆต้องเข้าชมรม เพราะที่นี่เขาเน้นทั้งเรียน ทั้งกีฬา
" เห้ยพวกมึง..จะไปกันได้ยังว๊ะ ไอ้ ชิดนี่ย์เร็วชักช้าอยู่ได้ ทีอย่างอื่นเร็วไหมมึง " ผมมัวแต่เก็บของเข้ากระเป๋า
" เออน๊า กูเสร็จแล้ว" ผมค่อยๆลุกออกจากเก้าอี้ แต่มันมีอะไรกดไหล่ผมลงเพื่อให้นั่งที่เดิม
" หลบดิ..ช้าน่ะมึง" อ๋อมันคือไอ้ภัทรนั่นเองที่เป็นคนกดไหล่ผมลง
ผมไม่สนใจว่ามันจะทำอะไรผม แต่ที่แน่ๆคือผมต้องไปห้องชมรม
ผมก้าวขาเข้าไปในห้องผมก็ต้องพบกับโค๊ตที่มาสอนพวกผมเล่นบาสเพิ่งผมเคยเห็นเขาเป็นครั้งแรกตั้งแต่ผมป๊วนเปี๊ยนอยู่แถวชมรม
" อ้าว..ทุกคนพร้อม " นั้นคือเสียงของโค๊ตผู้ที่มีหน้าตาเกลี้ยงเกลา ไม่เหมือนโค๊ตแต่เขาเป็นโค๊ต
" ครับ " ทุกคนเขาแถวพร้อมตะโกนออกมาพร้อมกัน
" เห็นว่ามีเด็กใหม่ ไหนมาแนะนำตัวให้ผมรู้จักหน่อย "
เด็กใหม่จริงๆมีแค่สี่คนรวมกับผมด้วย ผมให้ทั้งสามคนแนะนำตัวก่อนผม เมื่อทั้งหมดแนะนำตัวกันหมดแล้ว ก็ถึงคิวผมบ้างแหละ
" สวัสดีครับ ผมชิดนี่ย์ครับ เรียน อยู่ ม.5"
" อ๊ะ..เด็กใหม่ทุกคน โค๊ตชื่อ วาทิตย์ น่ะ อ้าววันนี้เราจะเริ่มเบาๆก่อนแล้วกัน วิ่งรอบสนาม20 รอบ "สาบานเถอะว่านี้เบา เอาปืนมายิงยังไม่ทรมานเท่ากับวิ่ง20รอบในวันแรกทั้งร่างกายยังไม่วอมอีก อ้าวเจริญ
ผมวิ่งตามคำสั่งของโค๊ต และมีไอ้ภัทรวิ่งใกล้ๆ คอยกวนตรีนผมอยู่นั้นแหละ แต่ผมพยายามวิ่งได้5รอบแล้ว แน่นอนว่าผมต้องตายแน่ๆ
" นี่เลโอมึงสนิทกับเจ้าอาวาสวัดแถวนี้ไหม" ผมสปีดตัวเองวิ่งไปหาไอ้เลโอ
" ทำไมว๊ะ..มึงจะไปดูดวงเหรอ เด็กนอกอย่างมึง เชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอ" ไอ้เลโอมันหันมาถามผม ถามมาได้ว่าผมอยากดูดวง
" ป่าว...กูอยากให้มึงจองวัดให้กู แมร่ง..วันแรกวิ่งโหดขนาดนี้เลยเหรอ"
" ไหวไหมว๊ะ...หน้าซีดเชียว " อยู่ๆไอ้ชินมันก็วิ่งมาข้างผมกับเลโอ
" มึง..ถามใครว๊ะชิน"
" ถามมึงแหละ..ไอ้ชิดนี่ย์ มึงหน้าซี๊ดแถมยังให้กูจองวัดให้อีก"
" กูขอเป็นเจ้าภาพสวดคืนแรกน่ะ แล้วมึงอยากกินอะไรบอกกูด้วย " แน่นอนมันไม่ใช่เสียงใครที่ไหน มันคือเสียงไอ้ภัทรผมคิดว่ามันจะกวนประสาทผมไปถึงไหน แต่คนอย่างชิดนี่ย์ไม่ยอมมันง่ายๆหรอก
" ถ้าเป็นมึงกูขอเป็นเจ้าภาพคืนสุดท้ายน่ะ "ผมสวนมันกลับทันที
" ทุกคนพักได้ " เมื่อพวกผมวิ่งได้10รอบโค๊ตก็สั่งให้ผมพักก่อน
"ผมบอกพวกคนก่อนในวันแข่งมันจะเหนื่อยกว่านี้เยอะมา อันนี้เบาะๆ" โค๊ตให้เราพักอย่าพึ่งทานน้ำเพราะ มันจะส่งผลเสียต่อร่างกาย
" อ๊ะ " อยู่ๆน้ำเกลือแร่เย็นๆกลิ่นส้มก็มาทาบกับข้างแก้มผม ผมเอื้อมมือไปหยิบเพราะภาวะนี้จะหยิ่งไม่ได้ใครให้อะไรมาก็ต้องรับ
" ขอบใจ " ผมก็เป็นคนมีมารยาทหลังจากที่ผมเอื้อมมือไปรับน้ำจากไอ้ภัทรและขอบคุณมัน
หลังจากพักเสร็จแล้วพวกผมก็วิ่งกันต่ออีก10รอบสุดท้าย จนครบทุกคน
" มึงไม่เคยออกกำลังกายเหรอเตี๊ย" หลังจากวิ่งเสร็จไอ้ภัทรมันเห็นผมดูท่าไม่ดีมันเลยถาม
" ก็กูมานี่เลยไม่เคยออก มันก็เลยดูเหนื่อยๆ"
" มึงไหวป๊ะ"
" ก็ไหว แต่ปวดขานิดๆ " ผมพูดพร้อมกับจับขาตัวเอง
" ไหนกูดูซิ " มันนวดๆขาผมแล้วพลิกไปพลิกมา ผมอยากบอกว่า กูปวดขา กูไม่ได้เป็นแผล
" เออ...พักแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย"ผมพูดพร้อมกับปัดมือมันออก
" มึงไปซื้อของไหวป๊ะเนี้ย "
" เออ...ไหว"
หลังจากเลิกจากชมรมเสร็จแล้วพวกผมก็ไปซื้อผ้าปูที่นอน ปอกหมอน เพื่อมารีโนเวทห้องใหม่
" เอาผ้าปูสีไหนดีว๊ะ มึงว่าสีน้ำเงินดีไหมว๊ะ " ไอ้ภัทรยกผ้าปูให้ผมดู
" แล้วแต่มึง มันเตียงมึง"
" กูแบ่งให้มึงนอนด้วย กูเลยถามมึง" ผมยิ้มเลย เพราะเตียงมันนุ่มมาก ผมเหรอจะปฏิเสธ
" มึงให้กูนอนเตียงกับมึงใช่ป๊ะ "
" อืม"
" งั้นเอาสีนี้เลย " ผมชี้ไปที่ผ้าปูที่นอนที่ผมชอบ
" สีขาวเนี๊ยน่ะ กูกลัวมันสกปรกกูเลยไม่ชอบสีขาว กูว่าสีน้ำเงินเนี๊ยดีแล้ว"มันยังยืนยันว่าจะเอาผ้าปูอันนี้ให้ได้
" ภัทรมึงบอกกูว่า กูสามารถนอนเตียงกับมึงได้ใช่ป๊ะ "
" อืม "
" งั้นกูมีสิทธิในเตียงบ้างป๊ะ เราแบ่งเขตคนละครึ่ง..ไม่ละเมิดกันใช่ป๊ะ"
" อืม "
" ได้งั้นกูให้มึงซื้อสีนำเงินที่มึงชอบได้"
" เยี่ยม...เอ๊ะทำไมมึงยอมง่ายจังว๊ะ มึงมีอะไรแอบแฝงหรือเปล่า "
" ไม่มี มึงบ้าหรือเปล่ากูยอมมึงเพราะมันเป็นพื้นที่ของมึง " และเล้วมันก็ได้ผ้าปูที่นอนตามที่มันชอบ แล้วเราก็กลับคอนโด
" มึงกูขอแวะร้านยาแป๊บน่ะ รอตรงนี้แหละ "ไอ้ภัทรมันจอดรถพร้อมกับบอกให้ผมรอ
" มึงเป็นไร มึงยังดีๆอยู่นิ"ผมสังเกตุเห็นมันไม่มีอาการอะไรพอที่จะกินยา
" กูท่าจะเป็นหวัด กูจะไปซื้อยาแก้หวัด มึงรอกูตรงนี้แหละ"ผมก็ต้องรอมันตามคำสั่งเพราะผมไม่อยากเดินมากกว่านี้เพราะปวดขามาก รอแต่มันไปซื้อยา
" มึงจะเป็นเยอะขนาดนั้นเหรอไอ้ภัทร แมร่งถุงยามึงสุดยอด "
" เออ.น๊า กลับเหอะ"
" ม๊ะกูช่วยถือ "
" ไม่ต้องหรอก กูถือเองมึงกอดเอวกูแน่ๆก็พอ รถกูแรง"สรุปผมกับมันก็กลับหอแต่ผมยังสงสัยว่ามันจะเป็นอะไรมากไหมเพราะถุงยามันให้มาก
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
