เมื่อฉันมีเพื่อนเป็นผี

9.2

วันที่ 15 มกราคม พ.ศ. 2560 เวลา 20.35 น.

  14 ตอน
  4 วิจารณ์
  15.89K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 23.15 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

12) ความจริง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
หลายวันต่อมาตำรวจติดต่อฉันมาหลายครั้งหลายหนส่วนโมก็แว๊บๆมาให้ฉันเห็นบ่อยน้อยลงบางทีเราแทบไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำโมชอบทำแววตาเศร้าๆอย่างกับร้องไห้ตลอดเวลาด้วย
"ก๊อกๆๆ"
อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นฉันจึงลุกจากเตียงไปเปิดประตู
"สวัสดีจ้ะ" 
มีผู้หญิงค่อนข้างมีอายุยืนอยู่หน้าประตูห้องฉัน
"มะ..มีอะไรหรอคะ?" 
"พอดีฉันเป็นป้าคนที่เคยอยู่ห้องนี้น่ะ..ป้าเลยอยากมาถาม" 
เมื่อเธอตอบมาฉันจึงถึงกับบางอ้อเธอเป็นแม่ของโมนี่เองส่วนตอนนี้โมเองก็ไปอยู่ไหนไม่รู้
"ค่ะ...อยากถามอะไรหรอคะ?" 
"ป้าอยากถามว่าหนูเจอกระเป๋าใบนั้นได้ยังไงน่ะตอนเกิดเหตุไม่มีใครเห็นเลยแต่แม่ก็ขอบคุณหนูจริงๆที่หามันเจอจะได้จับฆาตกรที่ฆ่าลูกป้าได้สักที"
ถ้าฉันตอบความจริงไปป้าจะหาว่าฉันบ้าไหมนะเพราะโมเองก็เป็นคนเจอกระเป๋านี่เองด้วย เอาวะ!! เชื่อไม่เชื่อก็บอกแล้วกัน
"คือ...ป้าจะเชื่อหนูไหมคะ?"
"อื้มบอกป้ามาเถอะ"
"คือ..โมลูกสาวคุณป้าเป็นคนเจอเองแล้วมาบอกหนู..คือจริงๆหนูสามารถติดต่อกับวิญญาณลูกคุณป้าตั้งแต่วันแรกที่หนูย้ายมาเลยล่ะค่ะโมเป็นคนเจอและหนูเป็นคนโทรแจ้งตำรวจเองมันฟังดูบ้านะคะแต่มันเป็นเรื่องจริง"
ฉันสาธยายระบายหมดเปลือกให้แม่ของโมฟังจากนั้นแม่ของโมก็นิ่งไฟสักพักนึง
"ป้าเชื่อจ้ะ..ป้าเชื่อ...งั้นป้าไปก่อนนะขอบใจมากจ้ะ"
พูดจบแม่โมก็รีบหันหลังเดินขึ้นลิฟท์ไปเลย
อะไรของเขากันเนี่ย
"วืดดดด!!"
"ตาเถร!!!" 
อยู่ดีๆโมก็โผล่มาไม่ทันตั้งตัวจนฉันสะดุ้ง
"นี่เธอคุยกับแม่ฉันเรื่องอะไร!"
"ก็..เรื่องเจอกระเป๋าแล้วก็เรื่องที่ฉันติดต่อกับเธอได้"
"ว่าไงนะ!!" โมกระแทกเสียง
"ก็นั่นแหละแล้วแม่เธอเชื่อด้วยนะเขาคงเป็นห่วงเธอจริงๆ" 
"ชิบหายแล้ว! นี่ฟังนะ! แม่ฉันป่วยโรคทางจิตเวชแม่หึงหวงพ่อเลี้ยงมากและไอ้พ่อเลี้ยงนั่นมันก็ชอบฉันมันพูดถึงฉันจนแม่ฉันทนไม่ได้แม่เลยตามมาที่หอฉันด้วยใส่ชุดผู้ชายแล้วก็ฆ่าฉันและเอาเซ็กทอยยัดอวัยวะเพศฉันเพื่อให้ดูเป็นการฆาตกรรมข่มขืนเธอบอกไปแบบนี้้เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายรีบขนของหนีไปเดียวนี้!!" โมพูด
"อะ..อะไรนะ" ฉันอึ้งหนักมากแท้จริงแล้วฆาตกรก็คือ...
"ฉันเอง!!" 
ฉันหันหลังไปก็พบกับแม่ของโมกับเสื้อฉู้ดสีดำในมือถือมีดและกำลังแสยะยิ้มมาทางฉัน
"ในเมื่อแกติดต่อกับลูกฉันได้แกก็จะบอกทุกอย่างกับตำรวจหึ!ฉันจะต้องฆ่าแก!"
ตอนนี้ในหอทุกคนแทบจะไปเรียนกันหมดแถมชั้นของฉันยังมีคนเช่าอยู่แค่3ห้องทั้งชั้นฉันจะทำไงดี
"หนีไป!" โมตะโกนขึ้น
"แกตายแน่!!"
แม่ของง้างมีดเข้ามาหาฉันจากนั้นก็...
โปรดติดตามตอนต่อไป..

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา