เมื่อฉันมีเพื่อนเป็นผี

9.2

วันที่ 15 มกราคม พ.ศ. 2560 เวลา 20.35 น.

  14 ตอน
  4 วิจารณ์
  15.63K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 23.15 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

8) จกข้าวกันเถอะ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เช้าวันต่อมา...

ฉันนั่งนึกนอนนึกทะแยงนึกมาหลายคืนว่าจะพยามช่วยโมยังไงดีทั้งเรื่องสืบก็ดูจะไม่มีที่จะคืบหน้าฉันจะทำไงต่อไปเนี่ยส่วนโมก็มีท่าทีไม่ต่างจากฉันฉันรู้สึกกระวนกระวายและระแวงเวลาคุยกับโมเสมอ

"หิวจังอยากกินข้าวในโรงอาหารจังเลย" โมพูดทำตามองมาทางฉันและเอามือลูบท้อง

"นั่นท่าหิวหรือท่าท้องลูกน่ะห้ะจะให้ฉันสั่งสองจานอย่างงั้นหรอ" ฉันถามโม

"ก็ใช่น่ะสิ" โมตอบ

"จะแกล้งฉันหรอ?" 

"เปล๊า!! ก็แค่อยากกินเฉยๆแต่แกก็ไม่ต้องให้ฉันก็ได้นะฉันก็จะแค่น้อยใจโศรกเศร้าเหงาหงอยคอยเก้อละเมอเพ้อฝันและ"

"พอ!!" ฉันรีบห้ามปรามโม

"ใส่กล่องได้ใช่มั้ย?" ฉันถามโม

"อ่าห้ะ" โมตอบกลับสั้นๆ

จากนั้นฉันก็สั่งหมูกระเทียมกับไข่ดาวใส่กล่องและเดินออกมายังทางที่ๆไม่มีคนและยังเป็นจุดอับอีกด้วย

"กินสิ" ฉันเรียกโม

"จุดธุปเรียกชื่อฉันสิ" โมพูด

"ไม่มีอะ" ฉันตอบกลับ

"ช่วยไม่ได้สินะ" 

จากนั้นโมก็นั่งยองกับพื้นละเอามือจกข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย

"ว้าวสาวสวยจกข้าวใส่ปากไปซะแล้วค่าจุดนี้" ฉันพูดขึ้นเมื่อเริ่มเห็นท่าทางของโม

"นี่ฉันไม่โดนผีตัวอื่นแย่งกินก็ดีเท่าไหร่แล้วทีหลังก็จัดโต๊ะจีนไปเลยสิ" โมพูดกับฉัน

"นี่มีผีตัวอื่นด้วยหรอทำไมฉันถึงมองไม่เห็นล่ะ" ฉันถาม

"เพราะเธอถูกโยงเข้ามาให้เกี่ยวข้องกับฉันน่ะสิไม่พรมหลิขิตก็เคยรู้จักกันในชาติก่อนน่ะ" โมตอบ

"สงสัยเพราะฉันเป็นนางฟ้าที่มาช่วยเธอแน่ๆเลย" 

"เห้อะ!!"

"นี่เธอคุยกับใครหรอ?" 

"ห้ะ!!"

จากที่ฉันกำลังคุยกับโมอยู่ดีๆหันหลังมาอีกทีก็พบว่าเซ็นอยู่ข้างหลังของฉันซะแล้ว

"มะ...มาเมื่อไหร่น่ะ" ฉันถามเซ็น

"ก็ตั้งแต่เธอพูดว่า 'ว้าวสาวสวยจกข้าวใส่ปากไปซะแล้วค่าจุดนี้' น่ะ" เซ็นตอบ

"พรึ่บบ!!"

ฉันมองไปยังที่ที่โมนั่งจกข้าวอยู่ก็เห็นโมหัวเราะจนสำลักข้าวออกมา นังโม!! นังตัวดี!!

"พอดีฉันคุยโทรศัพท์น่ะ ฮ่าๆๆ อย่าคิดมากน่าแค่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ใกล้หูเฉยๆ" ฉันแถกลบเกลื่อนทันที

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อยกะจะมาชวนกินข้าวเฉยๆไปด้วยกันสิ" เซ็นชวนฉันไปกินข้าว

อู้วไฟร่านในตัวของฉันมันพลุกพล่านไปอีก! ของแบบนี้จะปล่อยช้าไปได้เยี่ยงไร

"อะ..อื้ม" ฉันตอบกลับเซ็น

จากนั้นพวกเราทั้ง3 (รวมโม) มายังร้านอาหารหลังวิทยาลัยร้านถูกจัดแต่งด้วยโต๊ะคู่บรรยากาศโรแมนติกสุดๆ

อ่อยฉันแน่นอน!!

"หะๆๆ ร้านสวยจริงๆนะ" ฉันพูดกลบเกลื่อน

"ฉันพาหมามากินที่นี่ประจำเลยล่ะเพราะร้านนี้เขาให้สัตว์เลี้ยงเข้ามาทานได้แต่เสียดายน่ะที่ไม่ได้เปิดเป็นคาเฟ่สัตว์เลี้ยง"

"..." 

ฉันเงียบไปโดยปริยาย นี่ฉันเป็นหมาอย่างงั้นหรอ! 

พวกเราสั่งอาหารจนเต็มโต๊ะและขอเก้าอี้เพิ่มอีกหนึ่งตัวเพื่อให้น้องโมคนงามนั่ง

"ทำไมเธอต้องขอเก้าอี้เพิ่มด้วยล่ะ" เซ็นถาม

"อ้อพอดีฉันมองมันดูโล่งน่ะมันเหมือนมากันสองคนเลยต้องขออีกตัวน่ะ" ฉันสตอ

"อ้อ" 

พอพวกเราทานเสร็จก็ต่างคนต่างย้ายไปยังที่ที่ตนเองต้องการจะไป

"แหมมมมม ผู้ชายชวนกินข้าวซะด้วย" โมพูดขึ้น

"แหมมม อิสตอเบอรี่เขาเดินมาข้างหลังแถมยังทำซุ่มทำให้ฉันขายหน้ามันไม่หน้าช่วยจริงๆเลยน้าาาาาา" ฉันพูดเปรยๆ

"ขอโทษนะค้า" โมพูด

"วันนี้ฉันขอตัวกลับบ้านไปเยี่ยมแม่ฉันนะพอดีแม่ฉันอาการป่วยกำเริบ" โมพูดขึ้น

"อื้มอย่าเถลไถลนะ" ฉันตอบกลับ

"อย่าเหงาล่ะเดี๋ยวฉันจะกลับมาหลอกเธอต่อ"

โมพูดจบก็แว๊บหายไปกับตา

มันเหนื่อยจริงๆแหะวันนี้..

โปรดติดตามตอนต่อไป...

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา