Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)

 
(เวลาต่อมา เวลา 23.14 นาที)
 
               ตอนนี้ฉันกำลังนั่งดูทีวีอย่างสบายใจอยู่ในอพาทเมนต์สุดหรูของฉัน นั่งดูทีวีไปกินสลัดผักไป เฮ้อ....ตอนนี้ฉันได้แต่รองานใหม่เท่านั้นเอง  ส่วนลุคเอง...เดาว่าเค้าคงจะสับสนไปไม่น้อยเลยทีเดียว
 
     ชักอยากเจอเค้าแล้วสิ....อื้ม แต่ว่านะลีลาของเค้าเมื่อคืนก็ใช่ย่อยนะ เล่นเอาซะฉันลืมไม่ลงเลย และก็อารมณ์แปลกๆนั่นก็ยังไม่หายไปซะทีเดียว ร่างกายของฉันยังคงเรียกหาเค้า.....
 
 ......ริมฝีปากที่อยากจะสัมผัสอีกครั้ง ตอนนี้ในหัวของฉันมันมีแต่ภาพของลุคเต็มไปหมด วนเวียนไปมาอยู่แบบนั้น ไม่ว่าจะตรงไหนที่เค้าเคยสัมผัสฉันก็อยากได้มันอีกครั้ง.....
 
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
 
    เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันต้องหลุดจากผวังค์ความคิดและเดินตรงไปยังประตูของห้อง ฉันเปิดประตูออกไปก็พบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของฉันก็คือลุค! เค้าอยู่ที่นี่ตรงหน้าฉัน อ้อ ฉันเกือบลืมไปว่าก่อนที่ฉันจะออกมาจากห้องของเค้าฉันทิ้งที่อยู่ของฉันเอาไว้ให้เค้าด้วย และดูนั่นสิ! เค้าขนกระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย! เดี๋ยวนะ!!!
 
“เอ่อ....กระเป๋าเสื้อผ้านั่นมันอะไรกัน...” ฉันชี้ไปที่กระเป๋าของลุคที่กองอยู่กับพื้น
 
“ผมจะย้ายมาอยู่กับคุณไง”
 
“ทำไมกันละ ตอนนั้นฉันไม่คิดว่าคุณจะเอาจริง....” ยังไม่ทันจะพูดขาดคำลุคก็โน้มตัวลงมาจูบฉันทันที! แถมยังจูบแบบร้อนแรงมากด้วย จากนั้นเค้าจึงละริมฝีปากออกและเปลี่ยนมาสบตากับฉันแทน
 
“ไว..ผมต้องการคุณ...ไม่รู้สิ...ทำไมผมถึงได้รู้สึกต้องการคุณมากขนาดนั้นก็ไม่รู้”
 
“ฉันก็คิดถึงคุณเหมือนกันลุค เอาเป็นว่ารีบขนกระเป๋าเข้ามาก่อนเถอะ”
 
“อื้ม...”
 
   ลุคจัดการหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าทั้งหมดเข้ามายังข้างในห้องของฉัน ส่วนฉันก็จัดการยกกระเป๋าที่เหลือเข้ามาด้วยและปิดประตูห้องซะ และจัดการล็อคประตูให้เรียบร้อย
 
   ฉันนำลุคให้นำกระเป๋ามาเก็บเอาไว้ในห้องนอนของฉันและจัดการให้เค้าเก็บเสื้อผ้าของเค้าใส่ในตู้เสื้อผ้าของฉันให้เรียบร้อย ฉันนั่งลงบนเตียงพรางมองไปที่ลุคที่กำลังจัดการเสื้อผ้าของเค้า
 
“ว่าแต่...มีใครรู้เรื่องนี้อีกมั้ย”
 
“ไม่”
 
“ดีจัง...แล้วคุณมีครอบครัวมั้ย”
 
“ไม่”
 
“อื้ม...หนุ่มโสดอยู่ตัวคนเดียว น่าสนใจดีจัง”
 
“นั่นคงจะเป็นเมื่อก่อน”
 
“ก็จริงตอนนี้คุณย้ายมาอยู่กับฉันแล้วนี่ แล้วทำไมไม่โทรบอกกันก่อนละ”
 
“จู่ๆผมก็นึกถึงคำที่คุณพูดแล้วก็ตัดสินใจเก็บของออกมาเลย”
 
“โอเค...งั้น เดี๋ยวฉันนอนรอนะ” ฉันเอนตัวลงนอนราบกับเตียงนอนของฉันพร้อมกับหันตะแคงข้างไปทางลุคที่กำลังจัดเสื้อผ้าของเค้าอยู่
 
“มองทำไม”
 
“ก็จะมอง ทำไมมองไม่ได้หรอ!” ฉันเปลี่ยนท่านอนตะแคงธรรมดามาเป็นแบบเซ็กซี่พร้อมกับส่งสายตายั่วยวนไปทางลุค
 
“เฮ้อ....ต้องทำให้ท้องก่อนใช่มั้ยถึงจะหยุดยั่ว”
 
“อุ๊ย! ขอโทษที” เมื่อได้ยินดังนั้นฉันจึงพลิกตัวไปอีกด้าน ให้ตายสิจะแกล้งหน่อยก็ไม่ได้ ใจร้ายชะมัด!
 
“เฮ้อ....” ลุคถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะล้มตัวลงมานอนกอดฉันจากทางด้านหลัง และยังเอาหน้ามาซบที่ข้างแก้มของฉันอีกด้วย
 
“ไม่จัดเสื้อผ้าต่อแล้วหรอ”
 
“ไม่ละ เอาไว้ทีหลังก็ได้...แต่ตอนนี้ผมต้องการคุณ” ลุคจับตัวฉันให้พลิกตัวมาทางเค้าและจากนั้นเค้าจึงค่อยๆบรรจงจูบฉันอย่างอ่อนโยน ไล่ตั้งแต่หน้าผาก จมูก ปาก ต้นคอ และไล่ลงมาจนถึงเนินอกของฉัน นี่แหละสิ่งที่ฉันต้องการ สัมผัสตัวฉัน มอบรอยจูบนั้นแก่ฉัน มอบตัวคุณให้กับฉันซะ......
 
ริ๊ง!!!!! ริ๊ง!!!!!
 
     เสียงมือถือของฉันดังขึ้นทำให้ฉันกับลุคต้องหยุดการกระทำ ให้ตายสิใครโทรมาขัดจังหวะตอนนี้นะ!! ฉันมองไปยังจอมือถือและก็พบว่าคนที่โทรมาหาฉันก็คือแม็ท แฟนจอมเจ้าชู้ของฉันเอง จะกดวางสายก็ไม่ได้ด้วย
 
“คุณรับสายไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมไปจัดการเสื้อผ้าต่อ”
 
“โอเค...” ฉันลุกขึ้นนั่งพร้อมกับกดรับสาย
 
[ไงที่รัก!]
 
“ไง แม็ท”
 
[คือขอโทษนะที่ไม่ได้ พาคุณไปทานข้าวเลยช่วงนี้ผมยุ่งมากจริงๆ]
 
“เข้าใจๆ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรคุณนี่” จะให้พูดยังไงดีเค้าคงหนีเที่ยวอีกนั่นแหละ นั่นทำให้ฉันหันไปมองทางลุคที่กำลังยืนถอนหายใจอยู่ คงจะเอือมระอาแม็ทเหมือนกันสิท่า
 
[งั้น พรุ่งนี้เราไปทานอาหารเย็นด้วยกันนะ]
 
“ห้ามเลื่อนแล้วนะแม็ท”
 
[ผมรู้น่า สัญญาเลยว่าผมจะไม่เลื่อนนัดอีกแล้ว รักคุณนะ]
 
“จ๊ะๆ แล้วเจอกัน”
 
   ฉันกดวางสายแม็ทไปและจากนั้นฉันจึงเดินไปที่หน้าต่างของห้อง พรางมองออกไปยังด้านนอก เพื่อชมทิวทัศน์ในยามค่ำคืน เฮ้อ....ฉันละเบื่อจริงๆ
 
“ทำไมคุณไม่บอกเลิกเค้าไปเลยละ”
 
“ไม่ละ ฉันอยากจะจัดการเค้าแบบจังๆมากกว่า และอีกอย่างมันมีหลายอย่างที่ฉันยังต้องใช้งานเค้าอยู่”
 
“ใช้งานอะไร”
 
“ถ้าฉันยังอยู่ในฐานะแฟนของเค้าฉันก็จะสามารถเข้าออกบ้านของเค้าได้อย่างสะดวก”
 
“คุณจะเข้าไปสืบใช่มั้ย”
 
“ใช่ เพราะฉันรู้สึกตะหงิดๆเล็กน้อยเกี่ยวกับบ้านของเค้าตั้งแต่ที่งานเลี้ยงคราวนั้น”
 
“ไม่อยากจะบอกนะ แต่ผมเคยเห็นคุณคาร์ลวินเซ็นเอกสารสั่งการอะไรสักอย่าง ผู้ชายที่ชื่อสตีเฟน”
 
“สตีเฟน เกรสเวล..”
 
“ถูกต้อง”
 
“เค้าเป็นประธานขององค์กรของฉันเอง...”
 
“จริงหรอ”
 
“ใช่...และฉันว่าเรื่องนี้เราคงต้องสืบกันเอาเองแล้วละ แล้วคุณจะช่วยฉันได้มั้ย” ฉันเดินตรงมาทางลุคที่ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าและดูเหมือนว่าเค้าจะจัดการกับเสื้อผ้าของเค้าเสร็จแล้วด้วย
 
“ได้อยู่แล้ว เรื่องข้อมูลเอกสารต่างๆของประธาณาธิบดีผมสามารถแอบดูได้หมด”
 
“โอเค ส่วนฉันจะกลับไปที่องค์กรของฉันแล้วจัดการสืบดูให้แล้วจากนั้นพวกเราก็จะนำหลักฐานทั้งหมดมารวมกัน แล้วสรุป! ตกลงนะ”
 
“ตกลง”
 
“โอเค ถ้างั้น...เรา...”
 
“ไม่ต้องบอกก็รู้แล้ว”
 
     ลุคจัดการช้อนตัวของฉันขึ้นและค่อยๆวางฉันลงบนเตียงนอน จากนั้นลุคจึงค่อยๆขึ้นคล่อมบนตัวของฉันและบรรจงจูบฉันอีกครั้งอย่างอ่อนโยน ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งฉันก็ยังคงต้องการเค้า รู้สึกโหยหาเค้า........