เสน่หาตาน้ำข้าว

ภาพสวยๆจากอุทยานแห่งชาติเขาสก สุราษฎร์ธานี
น้ำน่าเล่นจัง ยิ่งถ้าได้ลากเฮียแอนดี้ลงไปด้วยนะ ฟินนนนนน
 
 
 
"สวัสดีทุกคนขอโทษที่ทำให้ต้องวุ่นวาย "
เขาพูดพลางเอามือซุกกระเป๋ากางเกง ( เท่ตายแหละทำเป็นพูดไทยโชว์ เอ๊ะ เดี๋ยวนะ )
" ไม่ยักทราบว่าคุณแอนดริวพูดไทยได้ชัดขนาดนี้ "
บ๊อบบี้พูดเสียงเบาหวิว ( อย่าหลงเสน่ห์ตานี่นะเจ๊ )
" ไม่หรอกยังต้องฝึกอีกเยอะคงต้องให้สาวๆที่นี่ช่วยติวให้ "
เขาพูดก่อนกวาดสายตาส่งยิ้มหวานให้พนักงานสาวๆที่ยืนอยู่บริเวณนั้น ( และแน่นอนว่าได้เสียงกรี๊ดมาอีกกระบุงโกย ) ก่อนจะมาหยุดที่เพียงขวัญ
" เธอเป็นอะไรมากมั้ย "
แอนดริวย่อตัวลงข้างหน้าเพียงขวัญเธอส่ายหน้าพลางถดตัวไปไกล้บ๊อบบี้
" คุณแอนดริวเข้าไปทำอะไรในนั้นคะ "
บ๊อบบี้ซัก
"อ้อแบบว่าฉันอ่านภาษาไทยไม่ออกเลยไม่รู้ว่านั่นมันห้องอะไรเห็นประตูแง้มอยู่เลยเดินเข้าไปทำให้ผู้หญิงคนนี้เค้าตกใจ "
เขาพูดขณะที่สายตายังคงจับจ้องที่หน้าเพียงขวัญก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ( จ้องอะไรนักหนา )
บ๊อบบี้พยักหน้าหงึกหงัก
"เอาหล่ะไม่มีอะไรแล้วเชิญทุกคนกลับไปทำงานได้ส่วนเธอ......."
เขาพูดเสียงเฉียบและชี้นิ้วมาที่เพียงขวัญแต่สายตาจับจ้องที่หน้าอกข้างซ้ายของหญิงสาว ( มองอะไรยะ ) เธอแกล้งทำเป็นจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง
"เพียงขวัญค่ะน้องเค้าชื่อเพียงขวัญ"
บ๊อบบี้จีบปากจีบคอตอบ ( ออกนอกหน้าไปแล้วนะ )
" ตามฉันไปที่ห้องฉันอยากจะคุยเรื่องที่เธอส่งเสียงดังรบกวนคนอื่นในโรงแรม "
แอนดริวกล่าวทิ้งท้ายก่อนหันหลังเดินไป
หาาาา
หญิงสาวตาเหลือก
"แต่ดิฉันต้องเอาเอกสารไปให้พี่อรนภานะคะ"
เสียงเพียงขวัญทำให้เจ้านายหนุ่มชะงักเท้าก่อนจะหันกลับมา
"เอกสารนั่นจำเป็นมากเหรอ"
เขาลากเสียงยานคางพลางหรี่ตา
"เดี๋ยวพี่เอาไปให้พี่อรเอง"
เสียงพนักงานชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเอกสารที่เพียงขวัญกอดอยู่ถูกแย่งไป ( หนูไม่ต้องการความช่วยเหลือเลยค่ะ T_T)
แอนดริวยักไหล่
"หมดปัญหาแล้วใช่มั้ยงั้นรีบตามมา เดี๋ยวนี้ "
เพียงขวัญหันมองบ๊อบบี้อย่างขอความช่วยเหลือ
" รีบไปเถอะขวัญ " ( กรรม )
พนักงานคนอื่น ๆ ต่างแยกย้ายกันกลับไปทำงานของตัวเองรวมทั้งบ๊อบบี้ทิ้งไว้เพียงเสียงซุบซิบของบรรดาพนักงานสาวๆที่ชื่นชมความหล่อและอัธยาศัยดีของลูกชายเจ้าของโรงแรม เพียงขวัญเดินตัวลีบเข้ามาในห้องทำงานของแอนดริวนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้ามาในห้องของผู้บริหารเหงื่อเริ่มไหลซึมตามฝ่ามือแม้ว่าภายในห้องนั้นเปิดแอร์เย็นฉ่ำชายหนุ่มนั่งหน้าขรึมอยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่กลางห้อง
( ฉันกำลังจะเป็นลมรึเปล่าเนี่ยทำไมมันหวิว ๆ ชอบกล )
"นั่งก่อนสิ"
เขาสั่งเสียงเรียบเพียงขวัญรู้สึกหายใจไม่ค่อยเต็มปอดเอาเสียเลย ( ว่าแล้วว่าทำไมคุ้นหน้าจังที่แท้ก็ลูกชายคุณโทมัสนี่เอง )
" ทำงานที่นี่นานรึยัง "แอนดริวเอ่ยถาม
"เอ่อ...."เพียงขวัญอึกอัก ( เรื่องแค่นี้จะไล่ออกกันเลยเหรอโหดแท้ )
" 4 ปีค่ะ "เธอตอบเสียงเบา
"อืม นานใช้ได้เท่าที่รู้เธอไม่เคยถูกแขกคอมเพลนเลยสักครั้งแม้ว่าจะเคยไปทะเลาะกับแขกที่เขื่อน"
เพียงขวัญสะดุ้ง (เค้ารู้ได้ไงเนี่ย)
"แปลกใจเหรอที่ฉันรู้"
เขาถามพลางเลิกคิ้วสูงเพียงขวัญก้มหน้านิ่ง
"หึ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก"
เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
"อะไรที่ฉันอนยากรู้ฉันต้องรู้และอะไรที่ฉันอยากได้ฉันต้องได้"
เขาเน้นเสียงประโยคหลังอย่างจงใจเพียงขวัญขมวดคิ้ว
"คุณแอนดริวคะ"
"แอนดี้"
"คะ"
"เรียกฉันว่าแอนดี้"
เพียงขวัญส่ายหน้า
"ไม่บังอาจขนาดนั้นหรอกค่ะอยู่ๆจะให้เรียกชื่อเล่นสนิทสนมแบบนั้นมันดูไม่เหมาะ"
เขาขมวดคิ้วบ้าง
"อะไรคือความไม่เหมาะในเมื่อฉันเป็นคนสั่ง"
หญิงสาวจ้องคนตรงหน้าอย่างค้นคว้า (มาไม้ไหนกันแน่เนี่ย)
"เอ่อถ้าคุณแอนดริว"
"แอนดี้"เขาแย้งพลางทำเสียงจิ๊กจั๊ก( เอ๊ะตานี่ )
เพียงขวัญพ่นลมหายใจยาว
"ค่ะถ้าคุณแอนดี้มีเรื่องจะพูดแค่นี้ดิฉันขอตัวกลับไปทำงานแล้วก็เรื่องเมื่อเช้าดิฉันขอโทษที่ทำให้วุ่นวายค่ะ"(ความผิดใครกันหล่ะฮึ)
อีกฝ่ายยิ้มกว้างพลางเท้าคาง
"นั่นแหละเรียกแอนดี้แบบนั้นค่อยดูเป็นกันเองหน่อยฉันชอบเธอแบบที่เป็นธรรมชาติไม่ต้องมีพิธีรีตอง( ต๊ายใช้คำแบบนี้ก็เป็น ) ไม่ต้องแบ่งชนชั้นเจ้านายลูกน้อง"
เขายักไหล่เบาๆ ก่อนจะหยิบเอกสารบนโต๊ะมาเปิดดู
"ว่าแต่เธอสนใจมาเป็นเลขาฉันมั้ย" 
ชายหนุ่มเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่เลยหน้าขึ้นมา เพียงขวัญขมวดคิ้ว
"ไม่ค่ะ"
เขาเบะปาก
"ไม่คิดหน่อยเหรอ"
แอนดริวถามเสียงเรียบก่อนวางเอกสารไว้ที่เดิม เพียงขวัญกอดอก
"ฉันไม่ถนัดงานเลขาหรอกค่ะชอบงานลุยๆมากกว่า" 
เขาเอนตัวไปพิงพนักเก้าอี้พลางมองคนตัวเล็กตรงหน้า เธอดูสวยขึ้นมากคงเพราะเครื่องแบบโรงแรมและการแต่งหน้าเพราะตอนเจอกันบนเกาะเขาคิดว่าเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่ด้วยซ้ำ
"งั้นไม่เป็นไรกลับไปทำงานเถอะเรายังมีเวลาคุยกันอีกเยอะ"
เขายักคิ้วให้เธอ(กรุ้มกริ่มจริงนะพ่อคุณ)
หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะเดินออกมา
"โลกมันกลมหรือว่ามันเป็นเวรกรรมของแกเนี่ยขวัญ"
เฮ้อออออออ
 
 
 
 
ขอเม้นเพื่อเพิ่มพลังหน่อยจ้าาาา