Best friend เพื่อนของฉัน

เขียนโดย Natam

วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 18.32 น.

2 ตอน

0 วิจารณ์

3,522 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 มีนาคม พ.ศ. 2560 18.37 น. โดย เจ้าของนิยาย

บทนำ

"นี่คิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่ ถึงได้อุ้มตุ๊กตามาโรงเรียนด้วย" เสียงของเด็กชายวัยสิบห้าปี พูดล้อเลียนเด็กสาวที่เพิ่งก้าวเข้ามาภายในห้องเรียน

"....." ไร้ซึ่งการตอบรับ เธอเลืิกที่จะไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูด

"ถามไม่ตอบเป็นไบ้หรือยังไง ยัยบ้า!"

เมื่อเธอไม่ยอมตอบเขาจึงแย่งตุ๊กตาของเธอไป

"เก่ง เอาคืนมานะ"

"ไม่! คืน! เว้ย!" เด็กชายตะคอกใส่หน้าเธอพร้อมกับผลักให้เธอเซล้มลงไปกับพื้น คนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับเขาต่างพากันหัวเราะชอบใจในสิ่งที่เขาทำ

ส่วนคนอื่นๆ ก็เลืิอกที่จะดูเฉยๆ แม้จะไม่ชอบใจก็ตาม แต่ก็ขอเลือกที่จะไม่ขอเกี่ยวด้วยจะดีกว่า

น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มของเธอ ตอนนี้เธอแค้น และเสียใจมากที่พวกเขาทำกับเธอแบบนี้ ทำไมถึงต้องแกล้งเธอ และทำไมทุกคนถึงไม่เข้ามาช่วยเธอ แต่นั่นเธอคงไม่มีสิทธิ์ ที่จะเรียกร้องมัน เพราะเธอรู้ว่าคนพวกนี้คงไม่ปล่อยไว้แน่หากใครมาขัดใจพวกมัน

"นี่! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ พวกแกเลิกแกล้ง มีนา ได้แล้ว" เสียงใสของเด็กผู้หญิงอีกคนที่ทนต่อเหตุการณ์นี้ไม่ไหวค้านขึ้น หล่อนเข้ามาพยุงเด็กสาวให้ลุกขึ้น "มีนา เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เธอได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ เธอพูดไม่สามารถพูดออกมาได้ มีเพียงแค่น้ำตา ที่เป็นตัวช่วยบอกความเจ็บปวด แม้เธอจะรู้สึกดีใจที่มีคนเข้ามาช่วยก็ตาม แต่นั่นเท่ากับว่า คนๆ นั้นต้องเจ็บตัวและเจ็บใจเหมือนกัยเธอเป็นแน่

"พวกแกเอา ตุ๊กตามาคืนมีนา เดี๋ยวนี้เลยนะ"

"พวกแกเอาตุ๊กตามาคืนมีนาเดี๋ยวนี้เลยนะ...ฮะฮะ ขำว่ะ" หนึ่งในกลุ่มของเด็กชายล้อเลียนเสียง 'น้ำตาล' คนที่เข้ามาช่วยเธอ

"ไม่เอาน่าน้ำตาล เราว่าน้ำตาลอยู่เฉยๆ ดีกว่านะ เตรียมเอาการบ้านมาให้ลอกจะดีกว่า" เก่งพูดขึ้น แต่นั่นเขาก็พูดขึ้นเพียงเพราะความสนุกเท่านั้น ดีเสียอีกที่มีคนเข้่ามาเพิ่ม เขาจะได้แกล้งทีเดียวสองคนเลย ชอบนักคนที่ชอบทำตัวเป็นฮีโร่ เขาคิด

"เราขอตุ๊กตาคืนเถอะนะเก่ง ตุ๊กตาตัวนี้แม่เราซื้อมาให้ก่อนตาย" มีนายื่นมือออกไปขอตุ๊กตาคืน จากเก่ง

"เหรอ น่าสงสารจังเลยนะ" เก่งกอดตุ๊กตาของมีนาไว้แน่นราวกับว่ามันเป็นของเขาเสียเอง

"ถ้ารักมันมาก ก็ลงไปเอาข้างล่างละกันนะ น้องมีนาคนสวย" พูดจบเขาก็โยนตุ๊กตาออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียน และเสียงหัวเราะของคนในกลุ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

"เก่ง ทำไมแกทำแบบนี้ล่ะ มันจะมากเกินไปแล้วนะ" น้ำตาลปล่อยมือจากมีนาแล้วพุ่งเข้าไปผลักเก่งอย่างเต็มแรง

"อ่าว! ก็ทดสอบความรักไง ทำไม มึงเก่งนักเหรอ เชิญบ้าไปกับมันเลยนะ" เก่งผลักน้ำตาลใส่มีนา จนทั้งสองคนเซล้มลงไปกับพื้น

"มันบ้าขนาดนี้มึงยังจะช่วยมันอีกเหรอวะ เห็นมันนั่งเหม่อไหม นี่คือการทดสอบสมองเว้ย!" ทุกคนในกลุ่มของเก่งหัวเราะกันอย่างไม่สนใจใยดีทั้งสองคน

"ไปกันเถอะพวกเรา ปล่อยพวกมันไว้แบบนี้แหละ ทำเป็นจะช่วยเพื่อน แต่สุดท้าย ก็นั้งร้องไห้ด้วยกันอยู่ดี พวกเด็กขี้แย" เก่งทำท่าทางล้อเลียนมีนาและน้ำตาลที่นั่งกอดกันร้องไห้อยู่ ก่อนที่จะหันไปหาสมาชิกในห้องที่เห็นเหตุการณ์

"และถ้าใครในนี้ไปฟ้องครู...อย่าหาว่าเก่งไม่เตือนนะครับ..." เก่งชี้หน้าขู่ทุกคนที่อยู่ในห้อง

"ทำไมนายต้องแกล้งเราด้วยล่ะเก่ง เราไปทำอะไรให้นายไม่พอใจเหรอ" มีนาผละออกจากน้ำค้างแล้วลุกขึ้นถามเก่งที่กำลังจะเดินออกไปข้างนอกกับพวกนักเลงประจำห้อง เขาหันมามองเธอด้วยความสนใจในคำถามแทบจะทันที

"ทำอะไรน่ะเหรอ เอ..." เขาทำท่าครุ่นคิด

"ก็ไม่มีนะ แต่มันขวางหูขวางตาน่ะ" เก่งตอบออกไปอย่างไม่แยแส

"ขวางหูขวางตาขนาดนั้นเลยเหรอเก่ง" จู่ๆ น้ำเสียงของเธอก็เปลี่ยนไป

"ก็ไม่นะ แค่รู้สึกว่าถ้าไม่ได้เห็นหน้าเธอสักพักคงจะดี จะถามอะไรอีกหรือเปล่า" เมื่อจบประโยคมีนาก็ผลักเขาจนติดข้างฝา ทำให้เขาโกรธอยู่ไม่น้อย

"โอ้ย! มึง!" เก่งสบถขึ้นอย่างเอาเรื่อง แต่ด้วยแรงกระแทก ทำให้เขาจุกอยู่ไม่น้อยเขาค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

เสียงหัวเราะของพวกเขาหยุดลง ทันเมื่อมีนารีบวิ่งถลาเข้าไปหาเก่งแล้วจับเขาให้นอนลง ตอนนี้ทุกคนในกลุ่มของพวกเขารู้สึกตกใจถึงพละกำลังที่มีนาใช่เหวี่ยงตัวของเก่ง ทั้งๆที่ เธอตัวเล็กกว่าเก่งแท้ๆ อย่าว่าแต่กลุ่มของเก่งเลย คนที่อยู่ในนั้นก็ตะลึงไม่แพ้กัน ก็ปกติแล้วเธออ่อนแอจะตายไป

มีนาขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวของเขาทันทีเมื่อจับเขาให้นอนราบกับพื้นได้สำเร็จ แม้ว่าเขาจะพยายามขัดขืนขนาดไหน แต่กับสู้กำลังอันน้อยนิดของเธอไม่ได้เสียอย่างนั้น

เธอหยิบกรรไกรออกมาจากกระเป๋ากระโปรงก่อนที่จะแทงเข้าไปที่อกซ้ายของเขาอย่างไร้ความปรานี

"อะ..." ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปากร้อง เธอก็แทงเขาไปที่ตัวของเขาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง แบบไม่ยั้งมือ เลือดแผ่กระจายไปเต็มห้อง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มไปหมด ทุกคนยืนตะลึงงันกับสิ่งที่เห็น ส่วนคนที่ได้สติก่อน ก็กรีดร้องให้กับเลือดที่ไหลออกมา ทุกอย่างดูชุลมุนวุ่นวายไปหมด ห้องข้าง และทุกคนที่ได้ยินเสียงกรีดร้อง รวมไปถึงคุณครู ต่างรีบขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

และก็ต้องตกใจเมื่อต้องมาเจอเข้ากับสีหน้าอันเย็นชา ไร้ซึ้งความรู้สึก ของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ที่ใช้กรรไกรแทงเข้าไปในตัวของเด็กผู้ชายที่นอนไร้ซึ่งวิญญาณ ราวกับว่า สิ่งที่ิอยู่ตรงหน้าเป็นเพียงผักปลา ที่ใช้สำหรับระบายอารมเพียงเท่านั้น

ตอนนี้เธอไม่ได้ยินเสียงใดๆ ทั้งนั้น เธอรู้แต่เพียงว่าเลือดที่มันออกมาจากร่างกายของเขานั้นมันยังไม่เพียงพอต่อความรู้สึกของเธอมันต้องออกมาให้ได้มากกว่านี้ กลิ่นคาวเลือดสำหรับเธอในตอนนี้มันช่างหอมหวานเสียจริง และเสียงกรีดร้องหรือเสียงห้ามก็ราวกับว่าเป็นเสียงเพลงบรรเลงในการเล่นสนุกเสียอย่างนั้น เธอกับมีความสุขมากกว่าเมื่อเห็นเลือดของเขาที่ไหลนองเต็มพื้น

เมื่อเพียงพอต่ออารมณ์ แต่เธอยังคงสนุกกับมันอยู่ เธอค่อยๆ ถ่างกรรไกรออกแล้วกรีดลงบนตัวของเขาที่พรุนไปหมด กรีดเล่นเติมเต็มอารมณ์ที่เขาทำกับเธอ

แม้ร่างกายของเขาจะเละจนไม่สามารถทนดูได้ และเสื้อของเธอจะเต็มไปด้วยสีแดงของเลือดยังไง แต่ก็กับไม่มีใครกล้าดึงเธอออกจากร่างไร้ลมหายใจนั่น คนที่มองดูเห็นการฆาตรกรรมที่สยดสยองนี่ บ้างก็เป็นลมล้มพับ บ้างก็รีบวิ่งไปบอกครูและโทรแจ้งตำรวจ บางคน...ก็รู้สึกพอใจกับเหตุการณ์ในครั้งนี้

"ลุกขึ้นมาแกล้งฉันอีกสิ ลุกขึ้นมา!" เธอพูดหลังจากที่เหนื่อยหอบกับสิ่งที่ทำลงไป

"แน่จริงก็ลุกขึ้นมา!" เธอปักกรรไกรเข้าไปที่ดวงตาของเขาก่อนนะจับตัวขึ้นมาเขย่า เพื่อเค้นโทษ

ครูผู้ชายร่างกายกำยำสองคนรีบพยุงตัวของเธอออกมาจากตรงนั้น เธอพยายามที่จะดิ้นและขัดขืน แต่ทว่าก็ไม่อาจสู้แรงของครูผู้ชายทั้งสองได้

จนกระทั่งตำรวจมาถึง การสอบสวนเป็นไปอย่างยากลำบาก เพราะเธอเอาแต่เงียบและร้องไห้ แต่สุดท้ายก็ยอมรับสารภาพมาทุกอย่างที่เธอได้ลงมือทำลงไป และรู้ทีหลังว่าเธออยู่คนเดียวแบบนี้มาหนึ่งปีตั้งแต่แม่เธอเสียไป จึงทำให้กลายเป็นโรคซึมเศร้าและเก็บกด ส่วนค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ญาติๆ เธอก็เป็นคนช่วยกันออก เพราะพวกเขาก็มีฐานะกันพอสมควร

แม้ว่าทางครอบครัวของเก่งจะพยายามเอาเรื่องกับเธอยังไง สุดท้ายก็แพ้เงินจำนวนมากที่ทางญาติของมีนาเสนอให้ และข่าวในครั้งนี้ก็ถูกปิดโดย อาของเธอที่ทำงานอัยการ เขาใช้อำนาจและเงินปิดเรื่องราวทั้งหมดและอาสารับเธอไปดูแล และหลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้เข้ามาในโรงเรียนอีกเลย...

สารบัญ

ตัวละคร