ความรักเเห่งความตาย

"เหงาเหลือเกินเหงาข้าเหงา"
ฉันที่คอยมองเพื่อนๆเล่นกันอย่างสนุกสนานจากบนหอคอย
"เฮ้อข้าคงไม่มีวาสนาจะได้ลงไปจากหอคอยนี่สินะ"ฉันพึมพำกับตัวเองพร้อมทั่งน้ำด้วยเเห่งความสิ้น
"ข้า...ผ่านจุดนี้ไปไม่ได้ข้าไม่เข้มเเข็งพอที่จะผ่านมันไปได้"ฉันได้เเต่นั่งร้องไห้ให้กับความโง่ของตัวเองที่ไม่ปล่อยให้ตัวเองตายไปเสียเเต่ทันใดนั้นเอง
"เเม่หนูน้อยเอ่ย"
"เอ๊ะ.....จ....เจ้าเป็นใครน่ะ"
"ข้าก็คือคนที่ทำให้ทุกพรความหวังอันเเรงกล้าเป็นจริงเเล้วพรของเจ้าก็เป็นความปราถนาอันเเรงกล้า"
"ข้าก็เเค่หวังไม่ได้อยากให้มันเป็นความจริงข้าอยากตายไปเสีย"
"เเม่สาวน้อยเจ้าอย่าเพิ่งสิ้นหวังข้าจะให้พรกับเจ้าหนึ่งข้อ"
"พรอะไรของเจ้า"
"เมื่อ3ปีผ่านพ้นไปร่างกายเจ้าจะกลับมาเเข้งเเรงปีกของเจ้าจะกลับมาบินได้"
"เจ้า..."
"ข้าริอะ"
เเล้วเเม่มดท่านนั้นก็หายไปพร...เหรอจะเป็นจริงได้เหรอข้าไม่อยากคิดเเต่ก็อดที่จะคิดไม่ได้เพราะว่าตลอดมาข้า....ร่างกายอ่อนเเอ