รักร้ายนายเจ้าเลห์

ใต้บรรได
ริคสัน:นี่เธอติดจะอยู่ตรงนั้นไปถึงเมื่อไหร่
โคอิ: เอ๊ะ (สะดุ้ง) มองไปทางต้นเสียง
ริคสัน: นี่เธอเห็นฉันน่ากลัวจนาดนั้นเลยรึไงยัยบ๊อง
โคอิ: อะไรของนายย้ะมาว่าฉันบื้อได้ไงห้ะ
ริคสัน: ก็เธอทั้งบื้อและบ้าแถมซุมซ่ามอีกต่างหาก
ไม่มีมารยาทด้วย 
โคอิ: ข้อบนฉันไม่เถียงแต่เรื่องไม่มีมารยาทนี่มันคืออันไรย่ะ ฉันมีมารยาทมากกว่านายอีกย่ะ
ริคสัน: เรื่องที่เธอไม่มีมารยาทหนะหลักฐานมันก็อยู่บนเสื้อฉันนี่ไง
โคอิ : (หนอย ปากร้ายชะมัดเลยตานี่) 
โคอิ: เอ่อ......คือ...
ริคสัน: ..........
โคอิ: ฉันขอโทษเรื่องเสื้อนาย (กัดพูดฟัน)
ริคสัน: ถ้าเธอไม่เต็มใจก็อย่าพูดเลยน่าจะดีกว่า
โคอิ: นายอยากจะให้ฉันทำอะไรล่ะถึงจะพอใจ
ริคสัน: มาเป็นเบ้ฉันจนกว่าฉันจะพอใจ
โคอิ: ม่ายยยทำได้ไหม( ทำตาออ้นวอน)
ริคสัน: ได้ถ้าเธออยากโดนแฟนคลับฉันลุมก็แล้วแต่
โคอิ: ยอมจำนงแล้วค่ะ
ริคสัน: จะว่าไปนีก็ใกล้จะหมดเวลาพักแล้วกนิ
ฉันไปก่อนล่ะแล้วไว้เจอกันตอนกลับบ้านล้ะกันน้ะเบ้ ฉันจะไปรับเธอที่ห้อง
โคอิ : ค่า เจ้านาย
ริคสัน: ดีมาก (ยิ้มมุมปาก)
.
.
.
.
.
.  
 ได้เวลากลับบ้าน
ซึมีเระ: โคอิจังเธอจะบอกได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้น
โคอิในสภาพที่ไม่มีวิญญาณ: เหม่อ.......
ซึมิเระ: เห้อ...เธอเหม่อมาตั้งแต่หายไปแล้วน้ะ
ริคสัน: นี่ๆ ยัยบ๊องเลิกเหม่อได้แล้วมั้ง
โคอิ: เอ๊ะ (ตกใจ) นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่หน่ะ
ริคสัน: ตั้งแต่ที่เธอเอาแต่เหม่อนั่นหละ
เอ๊ะ รึว่าตั้งแต่หมดพักเธอก็เอาแต่คิดถึงฉันใช่ไหม
โคอิ: อะไรของนายย่ะ -///- ตึก ตึก 
เอ๊ะทำไมหัวใจถึงเต้นเราอย่างนี้น้ะ
ริคสัน: ไปได้แล้วใยบ๊อง
โคอิ: เอ๊ะ ค่าา เจ้านาย
ซึมิเระที่ยืนอยู่กลับไม่มีตัวตน
ซึมิเระ: เอ่อ.....ไปซะแล้วจริงจัง
อย่าลืมติดตามตอนต่อไปน้ะงับบรักคนอ่านงุยยยแถมท้ายระหว่าทางกลับบ้านของโคอิ x ริคสัน 
ริคสัน: (กระซิบข้างหู)ฉันรักเธอน้ะโคอิ
โคอิ: ตาบ้าริคสัน ^/////^ ฉันก็รักนายน้ะ
ตอนนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องน้ะงับเอามาเซอร์วิสอิอิ
คู่นี้น่ารัก^_^
ขอบคุณที่ติดตามน้ะงับ