สงครามนาวี

                    เช้าวันต่อมา ผมได้รับน้องใหม่เข้ากลุ่มเรือธงของพวกผม
นั้นคือ...นามุ สาวสวยคนนั้น ครั้งแรกเลยที่ผมทำคือ...เดินเข้าไป...
*ผมทัก*:ไง หวัดดี //ยิ้ม// ขอโทษด้วยน้ะ เรื่องที่ชนเธอเมื่อวาน...
*เขามองหน้าผม*:ไม่เป็นไรหหรอก อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้เสมอล่ะน้ะ...
                    ...ชั่งใจดีอะไรขนาดนี้ น่ารักด้วยสิ ผมเริ่มจะตกหลุมรักแล้ว...ณ ตอนนั้น
ฮุฮุ...ขอขำเบาๆทีนึง...
//เขาเดินมาหาใกล้ๆ//:โห...//มองดูเรือ// นี่เรือคุณหรอค้ะ!!!
                    ...เธอพูดเสียงสูงมาก~...
*ผมเขิน...*:อ่า~...ใช่ครับ
*นามุยิ้ม*:555 ดิชั้นคงเริ่มจะชอบคุณแล้วสิ...คุณกิมจิ...
                    ...ผมหน้าแดงขึ้นมาทันใดเลยล่ะ อิอิอิ...
*ผมเริ่มหน้าแดง*://เอามือเกาหัวอย่างช้าๆ// หรอครับ...//เขิน//...แฮะๆ
แล้วเรือของคุณล่ะครับ...
//เขายืนเกาหัว//:หืม...เรื่อชั้นหรอ...อ่อ...ทางกองเรือพวกเราจะส่งมาให้ในเวลา 8 ชั่วโมง
ถึงตอนนั้น...ก็เย็นแล้ว
*ผมตอบ*:หรอครับ เรือคงใหญ่น่าดูเลยสิท่า....//เธอยิ้ม//
                    ...ทันใดนั้นเอง ได้มีเสียงระเบิดดังขึ้นหน้าประตูด่านน้ำ...ดังอย่างต่อเนื่อง
ผมและนามุ รับวิ่งไปดูทันทีทันใด...
//ผมจูงมือนามุวิ่งไป...//:เกิดอะไรขึ้นหรอค้ะ....//เธอถาม// นั่นไฟอะไรน่ะ...
                    ...ผมหยุดวิ่งทันที ผมมองไปที่นั่น....
*ผมตกใจมาก*:(ประตู...ด่าน้ำ...ไม่น้ะ) //รีบวิ่งไปดูโดยเร้ว// ไม่...ไม่ใช่แน่ๆ
                    ...เมื่อผมไปถึงผมถึงกับเค่าอ่อน ล้มหงายหลังลงไปทันที ที่เห็นว่า
ประตูด่านน้ำ...พังทลายไปแล้ว และผมได้มองออกไปด้านนอก ผมเห็น...
//ตะลึง//:กองเรือ ยูเอสเอส....เป็นไปไม่ได้!!!...ไม่!!!
                    ...คิเด็นโยชิ ก็เห็นผมอยู่ตรงนั้นพอดี...
*วิ่งมาหาผม*:เฮ้ย...เป็นไรมั้ย //พยุงตัวขึ้นยืน//
*ผมหันไปช้าๆ*:ไม่...เป็นไรครับ
                    ...ไม่นาน พวกเพื่อนๆต่างเรือก็มาดูด้วยเช่นกัน...
*ผมมองหน้าเพื่อนๆ*:ทุกคน...มากกันแล้วหรอ...
*กัปตันคองโก...ถาม*:นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น!!!
*กับตันฮารูน้ะ ชี้นิ้วไปหน้าประตู*:ดูนั่นสิ...(พวกอเมริกางั้นหรอ!!!)
#ณ กลุ่มเรือยูเอสเอส#
*บาร์รอนหันไปถามไมเคิล*:พร้อมมั้ยเพื่อนยาก...
*เขาตอบ*://พยักหน้าให้บาณ์รอน// ทุกคนเตรียมยิง!!!
                    ...ป้อมปืนเรือ ปืนกล ปืนปล่อยตอปิโด เครื่องบิน และมิตไซต์ เริ่มหันมาตั้ง
ทิศทางแนวระดับการยิง ที่ปราการพวกผม...
*ผมตะโกนลั่น*:ทุกคน!!!...วิ่ง~!!!
*บาร์รอน*://ยิ้มแกมโกง// ยิ่งได้...
                    ...เสียงปืนดังขึ้นนับสิบๆกระบอก พุ่งเข้ามาที่พวกเราอาศัยอยู่ บ้านเรือน
โกดังเก็บเรือ หรือแม้แต่...อู่ต่อเรือ ซึ่งเป็นหัวใจในการสร้างเรือของพวกเรา ก็ยังพังทลายไปในที่สุด... สุดท้าย พวกเราวิ่งหนี เอาชีวิตรอด บางคนบาดเจ็บ และเสียชีวิต...
*บาร์รอนสั่งการ*: ณ เรือบินทั้งสอง...เตรียมตัวทิ้งระเบิดบอม
//ทั้งสองลำตอบกลับ//:รับทราบ!!!
*กัปตันเรือบินเรนเจอร์ออกคำสั่ง*:หน่วยบินประจัญบานเรนเจอร์!!! //ปล่อยเครื่องบินออกไป//
เรนเจอร์แห่งยูเอสเอส!!!
*บาร์รอนเรียกไมเคิล*:แอ็ตแลนด์ต้า...
*เขาตอบกลับมา...*:ว่าไงท่าน...
*บาร์รอนบอก*:ต่อสายวิทยุคลื่นสั้นไปหาเรือลาดตระเวนหนัก ดัสมอล ให้ชั้นที....
*ไมเคิลรีบต่อสาย*:รับทราบ กำลังต่อสาย
                    ...ไมเคิลรีบต่อสายวิทยุ ผมคิดว่าการที่พวกเค้ามาถล่มทัพของผมถึงที่...
มันจะยิ่งยั่วยุอารมณ์ท่านยามาโมโตะได้ดีเลยล่ะ...
//ต่อสายเสร็จ//:เชื่อมต่อเรียบร้อยแล้วครับ!!! //เอาแขนปาดเหงื่อขนานใหญ่//
*เรือดัสมอล*://หยิบวิทยุขึ้นมา// ว่าไงท่าน.....รับทราบครับ....ครับท่าน //วางสาย//
...ถึงเรือบินประจัญบาน...อินดีเพนเดนส์ นำเครื่องบินปืนเจาะเกราะออกไปได้เลย...
//เขาตอบกลับ//:รับทราบ...ทุกลำออกไปทำลายพวกมันได้เลย
                    ...เครื่องบินอีกเรือนั้นก็บินออกมา ยิงปืนกลถล่มพวกผม...สุดท้ายแล้ว...
พวกมันก็กลับไป...เรือพวกนั้นหันเรือแล้วแล่นออกไป อย่างเยือกเย็น...
*ผมเดินดูรอบ*://หันมองซ้าย มองขวา// ทุกคน...//เห็นคนโดนแบกหามเข้าหองพยาบาล//
ไม่น้ะ...บ้านของพวกเรา....พินาศหมดแล้ว...//น้ำตาค่อยๆใหลออกมาช้าๆ~//
(ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย) แย่ที่สุด แย่ที่สุด แย่ที่สุด!!! แย่ที่สุด~!!!
                    ...ผมร้องไห้ออกมา พวกเพื่อนก็ปลอบใจผม กัปตันเรือไม่ทิ้งกันและกัน
จริงๆสิน้ะ...ทุกคนต้องไว้ใจกันและกัน...
*เก็มมะเดินมา*://เรียกกิมจิ// กิมจิ...ผู้การเดินมาหาน่ะ
*ผมเช็ดน้ำตา*:ผู้การหรอ...
*ยามาโมโตะเดินมา*:พวกเรา...จะออกไปชำระกับพวกมัน...//ยิ้มให้ผม// กิมจิ...เรามา...
...เริ่มต้นกันใหม่เถอะน้ะ
*ผมยิ้มให้*:ครับท่าน...ผมจะทำตามคำขอร้องท่านครับ ผมสัญญา
*อิโซโระเดินมา*://หันมองดูพื้นที่ๆโดนถล่ม// ดูจากสภาพแล้ว...พวกเรายังพอช่วยได้น้ะ
                    ...ทุกคนตอบเสียงเดียวกัน... :ใช่ๆ...
#วันต่อมา#
                    ผมและเพื่อนๆ ต่างมาช่วยพลเรือนที่เดือดร้อน ทุกคนดูมีน้ำใจกันมากเลย
ส่วน...นามุ ก็ได้รับหน้าที่ซ่อแซมเรือพวกเราที่พังเสียหายไปบางลำ..
*กัปตันคิริชิมะ*://ตอกตะปูแผ่นไม้// ช่วยหยิบตะปูมาให้ชั้นซักสองถึงสามดอกทีสิ...
*ฮารูนะยื่นให้*:อ่ะนิ ระวังโดนนิ้วด้วยล่ะ
*ผมเดินไปหาอิโซโระ*:กินน้ำหน่อยมั้ย...
*เขาเงยหน้าตอบ*:ไม่เป็นไร ยังใหวอยู่...//เริ่มหอบเหนื่อย//
//ยื่นแก้วน้ำให้//:อืม...กินซ้ะ จะได้มีแรงทำต่อ...//กินน้ำหมดแล้วทันทีทันใด//
*เขาของคุณ*อ้า~เย็นชื่นใจมาก ขอบคุณมาก //หยิบค้อน และหันไปตอกไม้ต่อ...//
                    ...มันเป็นวันที่แย่ที่สุด แต่ก็สนุกที่สุด ดูจากหน้าของแต่ล่ะคน ไม่ทุกข์ร้อนเลย
แม้แต่น้อย พวกเค้ามีความสุขกับเรื่องแย่แบบนี้ได้ เขาคิดอะไรกันน้ะ...หึหึ...
*นามุเดินมา*://เรียกกิมจิ//กิมจิ~!!! กิมจิ~!!!
//หันไปมอง//:ห้ะ...(นั้นนามุนินา เรียกทำไมหรอ) //เดินไปหา//
*ผมถาม*:มีอะไรให้ช่วยมั้ย...//เธอส่ายหน้า//
*นามุชี้ไปที่ปนะตูด่านน้ำ*:กัปตันกองเรือชั้น เอาเรือของชั้นมาส่งจะถึงแล้ว ท่านยามาโมโตะก็ได้
...ตอบรับการมาของกองทัพชั้นแล้ว...!!!
*ผมถาม*:หืม จะถึงแล้วหรอ //ไม่นาน เสียงหวูดเรือก็ดังขึ้น
//เธอดีใจ//:มาแล้ว!!! //จับมืออย่างแน่นหนา//
                    ...อยู่ดีๆเธอก็จับข้อมือขวาของผม แล้วจูงวิ่งไปดูเรือของเธอ...ผมตื่นเต้นมาก
ที่เธอมาจับมือของผม...
//วิ่งมาที่หน้าประตูด่านน้ำ//:นั่นไง...มาแล้ว~
*ผมตกใจ*:โห!!! แม่เจ้า...//เรือลำยักษ์ใหญ่แลนเข้าช้าๆ//
                    ...แผ่นกระดานสำหรับปล่อยเครื่องบิน ทำจากยางมาตอย ปูเป็นถนน
ไฮเทคจริงๆ...เรือสูงมาก เครื่องบิน มีเป็น100ลำ-200ลำ...
*ผมถาม*:นี่เธอเป็นกัปตันเรือนี่หรอ!!! //ตาเบิกกว้าง//
*เธอหันมายิ้ม*:ท่านยามาโมโตะไม่ได้บอกคุณสิน้ะค้ะ นี่คือ1 ใน 7 เรือประจัญบานของญี่ปุ่นเรา
ท่านยามาโมโตะก็เป็น 1 ใน 7 ของเรือประจัญบานเหมือนกันน้ะ ท่านเขาเป็นเรือนำทัพอ่ะน้ะ
*ผมอึ้ง*:(อะไรกัน...กลุ่มเรือประจัญบานทั้ง 7 ลำ มีกลุ่มเดียว...เรือธงในกลุ่มประจัญบาน
คงเป็นใครไปไม่ได้ เรือธง...คือ.....)//หันไปมองยามาโมโตะ//...ท่านคือนักรบตัวจริงสิน้ะ
#####ติดตามตอนต่อไป#####