รักวุ่นๆของยัยอัปลักษณ์
เขียนโดย 
pprimm
วันที่ 20 เมษายน พ.ศ. 2560 เวลา 15.23 น.
แก้ไขเมื่อ 20 เมษายน พ.ศ. 2560 22.13 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) พี่พีท
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หลังจากที่ฉันไล่พี่ภูมิไปสักพัก พรีมก็เข้ามาในก้องพร้อมกับพีท..
พี่พีท : ริน...เป็นอะไรมากไหม
เฮอะ..!! พี่ภูมิกับพี่พีทนี่แตกต่างกันจังเลย ขนาดคำทักทายตอนฟื้นยังแตกต่างกันเหลือเกิน..
ฉัน : ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่พีท..แค่ปวดตัวนิดหน่อย
พรีม : ยัยริน...แกรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแกแทบแย่ ตอนแกสลบในรถ ฉันคิดว่าแกตายแล้ว--
ฉัน : คนอย่างฉันไม่ตายง่ายๆหรอก 555
พรีม : เออ..มีเรื่องไรถาม ปะกี้ฉันเห็นพี่ภูมิเดินหน้าบึ้งหน้าบูด แกไปทำไรพี่เขาป่ะว่ะ
ฉัน : เขานั่นแหล่ะทำฉันก่อน.. เขาบอกว่า ทำไรถึงก่อรื่อง เขาไม่อยากซวยไปด้วย นี่นะคำแรกที่
ฉันฟื้น เหอะ!!! ทั้งที่เขาเป็นต้นเหตุแท้ๆที่ทำให้ฉันเกือบตาย...
พรีม : ช่างมันเหอะ.. เขาคงไม่รู้เรื่องหรอกมั้ง
ฉัน : แล้วกลุ่มที่มาทำร้ายฉันพวกนั้นเป็นใคร...
พรีม : พวกนั้นคือรุ่นพี่ ม. 6 แก๊งแสบที่สุดในโรงเรียน โดดเรียนบ่อย... ตอนนี้ตำรวจกำลังตาม..
พี่พีท : พวกนั้นมันทำไปเพื่ออะไรเนี่ยย แค่เรื่องผู้ชายคนเดียว ถึงขั้นทำร้ายกันเลยเหรอเนี๊ยะ
ฉันคิดว่าพี่พีทคงรู้เรื่องแล้วล่ะ...
ฉัน : พรีม...แล้วนี่แกเป็นอะไรมากไหม เจ็บตรงไหนรึ้เปล่า...
พรีม : ไม่เลย..
พี่พีท : เลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ...มากินขนมดีกว่า
พี่พีทพยายามจะเปลี่ยนเรื่องไม่ให้พวกเราเศร้า ส่วนฉันก็คงต้องนอนโรงบาลประมาณ 3-4 วัน
แม่ก็มาเยี่ยมบ้าง ส่วนข่าวมีแค่ฉันเพื่อนๆกับแม่ที่รู้เท่านั้น พวกเราพยายามเก็บเป็นความลับขั้น
สุดยอด....
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
