รักวุ่นๆของยัยอัปลักษณ์

 
 
หลังจากที่ฉันไล่พี่ภูมิไปสักพัก พรีมก็เข้ามาในก้องพร้อมกับพีท..
 
 
พี่พีท : ริน...เป็นอะไรมากไหม
 
 
เฮอะ..!! พี่ภูมิกับพี่พีทนี่แตกต่างกันจังเลย ขนาดคำทักทายตอนฟื้นยังแตกต่างกันเหลือเกิน..
 
 
ฉัน : ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่พีท..แค่ปวดตัวนิดหน่อย
 
 
พรีม : ยัยริน...แกรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแกแทบแย่  ตอนแกสลบในรถ ฉันคิดว่าแกตายแล้ว--
 
 
ฉัน : คนอย่างฉันไม่ตายง่ายๆหรอก 555
 
 
พรีม : เออ..มีเรื่องไรถาม  ปะกี้ฉันเห็นพี่ภูมิเดินหน้าบึ้งหน้าบูด  แกไปทำไรพี่เขาป่ะว่ะ
 
 
ฉัน : เขานั่นแหล่ะทำฉันก่อน.. เขาบอกว่า ทำไรถึงก่อรื่อง เขาไม่อยากซวยไปด้วย นี่นะคำแรกที่
       ฉันฟื้น เหอะ!!! ทั้งที่เขาเป็นต้นเหตุแท้ๆที่ทำให้ฉันเกือบตาย...
 
 
พรีม : ช่างมันเหอะ.. เขาคงไม่รู้เรื่องหรอกมั้ง
 
 
ฉัน : แล้วกลุ่มที่มาทำร้ายฉันพวกนั้นเป็นใคร...
 
 
พรีม : พวกนั้นคือรุ่นพี่ ม. 6 แก๊งแสบที่สุดในโรงเรียน โดดเรียนบ่อย...  ตอนนี้ตำรวจกำลังตาม..
 
 
พี่พีท : พวกนั้นมันทำไปเพื่ออะไรเนี่ยย แค่เรื่องผู้ชายคนเดียว ถึงขั้นทำร้ายกันเลยเหรอเนี๊ยะ
 
 
ฉันคิดว่าพี่พีทคงรู้เรื่องแล้วล่ะ...
 
 
ฉัน : พรีม...แล้วนี่แกเป็นอะไรมากไหม  เจ็บตรงไหนรึ้เปล่า...
 
 
พรีม : ไม่เลย.. 
 
 
พี่พีท : เลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ...มากินขนมดีกว่า
 
 
พี่พีทพยายามจะเปลี่ยนเรื่องไม่ให้พวกเราเศร้า   ส่วนฉันก็คงต้องนอนโรงบาลประมาณ 3-4 วัน
แม่ก็มาเยี่ยมบ้าง ส่วนข่าวมีแค่ฉันเพื่อนๆกับแม่ที่รู้เท่านั้น พวกเราพยายามเก็บเป็นความลับขั้น
สุดยอด....