Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

 
     ฟิ้ว~เสียงลมพัดกองใบไม้บนพื้น ตอนนี้พวกเรานั่งเรียงกัน เป็นสามแถว 
 มีเสียงคนกำลังเดินเหยียบใบไม้แห้งเข้ามาในสนามนี้ ทุกคนหันหน้าไปดูแล้วรีบหันกลับมานั่งนิ่งๆ  ครูกิตติมาแล้ว
 คุณครูกิตติ แกสอนวิชาพละน่ะ เมื่อแกย่างเข้ามาในสนามทุกคนก็เงียบ ยอดหญ้าก็ค่อยๆหยุดนิ่งเหมือนกัน อยู่ๆ
เสียงนกก็หยุดร้องบรรยกาศวังเวงอะไรขนาดนั้น นี่คือคาบเรียนที่เด็กๆอย่างพวกเราไม่อยากเรียน
สักเท่าไหร่ครูกิตติมีปัญหาทางประสาทนิดหน่อย นะฉันคิดว่า สอนอยู่ดีๆอารมณ์แกก็เปลี่ยนเดี๋ยวดี
เดี๋ยวร้ายไม่มีใครรู้อารมณ์ของแกหรอก ทุกคนก็ได้แต่นั่งเงียบๆไว้ก่อน
"สวัสดีครับ นักเรียนทุกคน"ครูกิตติทักทายขึ้น
"วันนี้คุณรู้ใช่ไหมว่ากีฬาต่อไปที่เราจะเล่นคืออะไร ไม่เป็นการเสียเวลาจับคู่ครับ "
เมื่อครูพูดเสร็จทุกคนก็แยกย้ายจับคู่ ให้ตายเถอะ พวกฉันไม่ได้ทันตั้งตัวกันเลย แต่สัปดาห์ที่
แล้วแกบอกให้พวกเราเอาลูกเปตองมา วันนี้กะจะสาทิตแล้วก็ให้จับคู่แบ่งสายเพื่อแข่งกันน่ะ
"หยิบ ลูกเปตองขึ้นมา" หลังจากทุกคนหยิบลูกเปตองขึ้นมา ครูก็สอนและสาทิตการเล่นเปตอง
และหลังจากนั้นให้แต่ละคู่ส่งตัวแทนมาจับฉลาก ว่าได้อยู่สายไหน
และได้แข่งคู่กับใคร
"หนิง ออกไปจับนะ"ฉันบอกหนิงคู่ของฉันออกไปจับฉลาก
จนทุกคู่จับกันหมดแล้ว ก็ได้ข้อสรุปว่าคู่ไหนต้องแข่งกับคู่ไหน
 
"ลองซ้อมกันดู"ครูกิตติพูดขึ้น
แต่ละคู่ก็ต่างซ้อมกัน ถึงตาฉันบ้าง ฉันจดจ่อกับลูกในมือ และไม่ลืมมองไปที่คู่แข่งของฉัน แอลยืนมองฉันด้วยสีหน้าเก็ก
 อ๊าาา ฉันโยนลูกเปตองออกไปแล้ว ฉันกะจะให้ลูกเปตองในมือฉันเมื่อกี้ให้ไปใกล้ลูกแกนสีแดงๆนั่นแต่มันก็ดันพลาดเพราะด้วยความที่ฉันเล่นเปตองไม่เป็นนี่แหละ
เฮ้ย ๆๆ เสียงเพื่อนๆระแวกนั้น ทุกคนหันมาจับจ้องคู่พวกเราเป็นพิเศษ
"ไอ้พิ้นแกโยนอะไรแบบนั้นเนี่ย "หนิงที่ยืนอยู่ข้างฉันพูดขึ้น
"แอลๆๆ หลบๆ" แอลยืนหน้าเหวอด้วยความตกใจก่อนจะถอยหลังเบี่ยงตัวให้ล้มลง
อ้าววเฮ้ยยย  ตุ๊บ!!!! ฮ่าๆ โอ้ยเกือบไปแล้วไหมละไอแอลมึง
แอ แอลล  โล่งอกไปที เสียงเปตองหล่นบนพื้น แอลที่พยายามเบี่ยงตัวออกไป  ช่วงจังหวะที่แอลก้าวถอยหลังเท้าข้างนึงพลั้งลงไปในร่องคูน้ำที่ภารโรงขุดไว้ทำให้ไม่สามารถประคับประคองร่างได้ ในที่สุดแอลก็ล้มลงไป
จนหมดคาบพอดี ทุกคนก็แยกย้ายกันไปเรียนคาบต่อไปเจมส์ที่ยืนอยู่ใกล้ก็พยุงแอลที่นอนอยู่ขึ้นมา เฮ้ย กูจะสงสารหรือขำก่อนดีวะ โชคดีแล้วแท้ๆที่เปตองไม่หล่นใส่หัว  แต่แม่งก็เจ็บเพราะตกร่องคูนี่ 
ไอ้เจมส์  ไม่ต้องเลย  แอลพยายามลุกขึ้น ทรงตัวและไม่ลืมหันมาทำคิ้วขมวดใส่ฉันที่ยืนพนมมือไหว้ด้วยความรู้สึกผิด
ขอโทษ ๆๆๆๆ แอลฉันขอโทษ  ฉันเดินตามและพูดขอโทษตลอดทาง  เขาบอกให้ฉันหยุดพูดยังไงเขาก็ไม่ให้อภัยง่ายๆ  เขาบอกฉันแล้วเดินกระเผลกๆไปห้องเรียน  งานเข้าฉันแล้วไง โถ่เว้ย 
“พิ้นๆ ฉันว่าพอก่อนเถอะ แอลมันคงโกรธแกอยู่”  หนิงเดินมาสะกิดฉันและลากฉันออกไป
  ระหว่างเดินไปที่ห้องฉันก็ พูดคุยกับหนิงเรื่องเปตองต่อ
"พวกเราได้คู่แอลกับเจมส์จริงๆใช่มั้ยเนี่ย โถ พวกเราต้องแพ้แหงๆ แค่ซ้อมวันนี้ก็ไม่น่าจะรอด"ฉัน
บ่นทำว่าไม่อยากจะคู่พวกเขาสองคนแต่ในใจฉันดีใจที่ได้คู่กับพวกแอลจนลืมว่าเพิ่งทำเขาเจ็บตัวไป
“พวกเธอไม่ชนะพวกเราหรอกนะ”  แอลที่เดินอยู่ข้างหน้าพวกฉันประมาณ5- 6  ก้าวเดิน ก็หยุดเดินและหันมาพูดพร้อมเก็กยิ้มเจ้าเสน่ห์ก่อนเดินกระเผลกๆไปข้างหน้า
"ชะ ใช่ๆ งานนี้ไม่น่าจะชนะ  ขนาดเจ็บยังขู่ได้ขนาดนี้  เฮ้ย ชนะซิๆ พวกเราอย่ายอมแพ้ซิ สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพ
ทหารดิ"หนิงมองไปที่หลังแอลแล้วหันกลับมาพูดกับฉันแบบเสียงค่อยๆอ่อนลงด้วยความไม่มั่นใจ
จนตอนนี้เรายืนอยู่หน้าห้องแล้วล่ะ
พรุ่งนี้ไปเทียวกันไหม"หนิงชวนพวกเรา
"แหม! ที่กลับมาจากนิวซีแลนด์นี่ไม่ได้เที่ยวหรอไปตั้งหลายเดือนเลยนะอีหนิง "เปสพูดขัด
ที่จริงหนิงไปนิวซีแลนด์เพราะหนิงได้ทุน มีพ่อเป็นหมอ ระยะเวลาประมาณ3เดือนได้แหละ แล้วนี่หนิงก็กลับมาได้อาทิตย์นึงแล้ว
"มันไม่เหมือนกันเว้ย คือฉันไปเรียนไม่ได้ไปเที่ยว"หนิงบอก
"เออๆ แต่ฉันขอเทนะ ติดธุระจริงๆว่ะ"ฉันปฏิเสธหนิงและเพื่อนๆไป
"อ้าว อีกแล้วพิ้น"เนพูดแล้วทุกคนมองมาที่ฉัน
ฉันได้แต่แบะปากและพยักไหล่ "ฉันรีบกลับบ้านน่ะ"
.
.
.
 

    อากาศเย็นสบายเหมาะกับการไปโรงเรียนแต่เช้า ลมพัดอ่อนๆมีหมอกจางเล็กน้อย หยาดน้ำค้างเกาะตามยอดหญ้าข้างถนน 
     บรรยากาศภายในห้องค่อนข้างเงียบ ฉันที่ฟุบไปกับโต๊ะค่อยๆเลื่อนหน้าขึ้นมาและแหงนมองไปทางซ้ายที่โต๊ะตัวข้างหน้าที่ตอนนี้ยังคงว่างเปล่า ป่านนี้แล้วแอลยังไม่มา หรือเป็นเพราะฉันที่ทำให้เขาล้มเมื่อวาน นี่ฉันรู้สึกผิดจริงๆนะ มันก็เลยทำให้วันนี้ของฉันซึมๆหน่อยๆ จนกระทั่งแสงค่อยๆอ่อนลง หน้าโรงเรียนเต็มไปด้วยผู้คนและรถรา ฉันยืนรอนิมหน้าโรงเรียนแล้วเห็นเจมส์เดินผ่านมาพอดี ฉันก็รีบเดินไปทักเขา

“เจมส์ กลับบ้านแล้วหรอ”ฉันถาม
 “อ้อ ยังหรอกเดี๋ยวว่าจะไปดูไอแอลที่บ้านสักหน่อย เอาการบ้านวันนี้ไปให้มันน่ะ”
“เอ่ออ.... ฉันไปด้วยได้มั้ย “
เจมส์มองหน้าฉันด้วยความสงสัย
“คือฉันจะไปดูแอลน่ะ ก็ฉันทำให้เขาเท้าแพลงไง”ฉันก็พูดอึกๆอักๆ
“จะให้มันยกโทษให้ล่ะสิ  แต่คิดว่ายากหน่อยนะ”
“ทำนองนั้นแหละ”ฉันรีบตอบไปแล้วล้วงกระเป๋าเอามือถือขึ้นมาโทรบอกนิมให้กลับบ้านไปก่อน
 
ทางไปบ้านแอลก็ไม่ไกลจากโรงเรียนสักเท่าไหร่แอบผ่านทางซอยบ้านฉันด้วยซ้ำ แต่เอ๊ะ !มันก็เข้าไปในซอยหลายซอยไปหมด นี่ถ้าเกิดมาคนเดียวครั้งแรกหลงแน่ๆ นั้นบ้านหลังนี้แน่ๆ เป็นบ้านเดี่ยวหลังขนาดกลางมี2ชั้น เอ่อออ...มีคนขับรถยนต์ออกมา เขาลดกระจกลง
 
“ลุงครับ ป้าครับ สวัสดีครับ”เจมส์ยกมือไหว้ผู้หญิงกับผู้ชายในรถ  ฉันก็รีบยกมือขึ้นไหว้ตามแล้วยิ้มอย่างกับนางงามโลก
“หวัดดีลูก มาหาแอลใช่มั้ย แอลอยู่บ้านน่ะ เชิญตามสบายนะเดี๋ยวลุงกับป้าไปธุระข้างนอกหน่อย”
“ครับ”
กระจกที่ถูกลดลงค่อยๆเลื่อนขึ้นจนปิดสนิทแล้วรถก็ถูกขับออกไป ระหว่างเดินเข้าในบ้านฉันก็ถามเจมส์ว่าแอลอยู่กับลุงแล้วก็ป้า แล้วพ่อแม่แอลไปไหน เจมส์รู้แค่ว่าพ่อกับแม่แอลไปทำงานต่างประทศอยู่บ่อยๆ ว้าวฉันนี่อึ้งไปเลย ก็ว่านี่เป็นเด็กมีปัญหาสินะ  ภายในบ้านของเขามีการจัดแบบโมเดิลๆ โคตรคูล
"เอ้ย นั่นขึ้นไปไหน"
"ก็ไปหาไอแอลไง"
"ข้างบนนั้นหรอ"
"อื้ม ปกติก็ไปที่ห้องมันอะ มันไม่ชอบให้เกะกะข้างล่าง"
"อะ..อ๋อๆ"
ฉันแปลกใจเล็กน้อยห้องรับแขกก็มี แต่สำหรับเพื่อนๆขึ้นไปบนห้องมันก็ธรรมดานี่หว่า แอลไม่รู้ว่าฉันมาด้วยนี่สิ แต่ก็ได้ขึ้นไปในห้องเขาด้วย เหมือนฝันกลางวันเลยแฮะ ฉันเหยียบบันไดขึ้นไปทีละขั้นๆ จนถึงหน้าห้อง
เป็นไงบ้างไอ้ แอะ.... แอ .....แอลลล เจมส์ผลักประตูไปแล้วชะงักทำฉันที่ยืนหน้าประตูกำลังจะตามเข้าไปชะงักตาม
“เอ่ออ...สงสัยจะมาขัดจังหวะตามสบายเลยครับพี่นุ่น  แอล เดี๋ยวกูไปรอข้างล่างก็ได้”
“ไม่ต้องๆหรอก พี่กำลังจะกลับพอดีแวะซื้อผลไม้มาให้น่ะ”
"ฮันแน่ อยู่กันสองคนไม่ใช่แค่เอาผลไม้มาให้อย่างเดียวล่ะมั่ง" ฉันที่กำลังจะย่างเท้าเข้าห้องก็ต้องยกเท้าถอยกลับ พี่นุ่นอยู่ในห้องหรอวะ ฉันตัดสินใจวิ่งไปหลบที่ซอกมุม แล้วพี่นุ่นก็เดินออกมา ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆพี่นุ่นก็ไม่ได้รู้จักฉัน แล้วฉันจะหลบทำไมเนี่ย
“เป็นไงดีขึ้นยัง แต่คนอย่างแกคงสบายๆ เจ็บกว่านี้ก็รอดมาได้หนิ”
“ก็ปวดอยู่แหละ”
“เอ้อ ลืมบอกฉันพาใครมาด้วยแหละ”
“ใคร”
ฉันเห็นพี่นุ่นเดินลงบันไดไปแล้วก็เดินเข้าไปในห้องพอดี
“คนที่ทำให้แกเท้าแพลงไง”
“เป็นห่วงฉันหรอ”
“ไม่ใช่สักหน่อย ฉันจะมาดูว่าเป็นไงบ้าง ฉันมีความรับผิดชอบพอที่ทำคนอื่นเจ็บตัวก็ต้องถามไถ่”  แอลใส่เสื้อยืดสีขาวบางๆกับกางเกงขาสั้นหลวมๆที่เท้าพันด้วยผ้าพันเท้า
“เหรอ นึกว่ามาขอโทษแล้วให้ยกโทษให้ซะอีก”
“อันนั้นก็ด้วยแหละ แหมๆ ฉันขอโทษยกโทษให้ฉันเถอะน้า”    ฉันเอามือสองข้างมาประสานกันระดับหน้าอกและกระพริบตาอ้อนวอน  แต่ไม่เห็นจะได้ผลเลย                    เขาไม่สนใจคำอ้อนวอนของฉันแต่กลับหันไปคุยกับเจมส์เรื่องการบ้าน แล้วฉันมาเพื่อ
“เอ้อ ไม่ให้อภัยก็ไม่ต้องให้มัน เจมส์ฉันกลับก่อนนะ”ฉันควรเอาเวลาไปทำอย่างอื่น
“เอ้ย มาด้วยกันก็กลับด้วยกันสิพิ้น”  ฉันได้แต่กรอกตาไปมา
ครืน ครืน เสียงมือถือสั่น เจมส์ล้วงกระเป๋าหยิบมือถือออกมากดรับ
ฮัลโหล ครับแม่ อยู่บ้านแอล @#$#!@$#@!!!%&*)*&^%## อ้อ รีบหรอแม่ ได้ๆเดี๋ยวจะรีบไปนะครับ
กลับแล้วใช่ปะ ไป  ฉันรีบเดินไปที่ประตูห้อง
พิ้นอะต้องอยู่สอนการบ้านให้แอลแทนผมก่อน
เอ้ย บ้า ปล่อยให้ฉันกับแอลอยู่กันสองเนี่ยนะ
“ครับ  ผมรีบไปละนะพิ้นแม่รีบอะ”เจมส์บอกฉันแล้วรีบผลักฉันที่ยืนอยู่หน้าประตูให้เข้ามากลางห้องเหมือนเดิม            ปล่อยให้ฉันยืนเหวออยู่ตรงนั้น
“คิดอะไรเนี่ย”แอลพูดขึ้นแล้วหัวเราะ
“ก็. ...เดี๋ยวลุงกับป้านายกลับมามันจะดูไม่ดี”
“เป็นเพื่อนกันไม่เห็นต้องคิดมาก ลุงกับป้าฉันไม่ได้จู้จี้อะไร ปกติพวกเขาก็กลับดึกๆ ”
วัฒนธรรมบ้านนี้แปลกแฮะ แปลกตั้งแต่เข้าบ้านแล้วฉันนึกในใจและคิดขึ้นได้ว่า
“แล้วพี่นุ่นล่ะ เมื่อกี้เขาก็มาดูแลนายหนิ ถ้าเขามาเห็นฉันอยู่กับนายฉันไม่ซวยหรอ”
“เขาโตพอที่น่าจะต้องเข้าใจเหตุผลของฉันนะ ก็แค่ให้เพื่อนมาดูแลเพื่อเป็นการไถ่โทษ ก็ไม่น่าจะอะไรนะ”
เขาพูดหน้าตาเฉยมาก
“งั้นถ้าฉันสอนนายก็แสดงว่านายยกโทษให้ฉัน”
“มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอพิ้น ฉันเจ็บเท้า นี่ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนเลยนะ มาเป็นเบ๊ฉันมั้ยล่ะ ทำทุกอย่างที่สั่ง
ก็แบบเอางานมาให้ มาสอนการบ้านให้ ตอนเย็นหลังเลิกเรียนจนกว่าเท้าฉันจะหายพอที่จะไปโรงเรียนได้
“โห  แต่ฉันก็ต้องตอบตกลงใช่มั้ยล่ะ”          ในใจของฉันตอบตกลงไปแล้วนะเนี่ย ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่จะได้ใกล้ชิดนาย
“ก็แล้วแต่เธอนะพิ้น”
“อะ  อะ ก็ได้ๆ”
 
 
 
มาอัพแล้วค่า