ฺBecause of Destiny

ณ ดอนเมือง 

วันที่ 14 พฤศจิกายน เวลา ตี2 15 นาที

               " ป๊าม๊าไปก่อนนะ ไว้เจอกันค่ะ"

               " ดูแลตัวเองด้วยนะซองม๊าเป็นห่วง ม๊ารักซองนะ "

               " ค่ะ ไปละนะเดี๋ยวตกเครื่อง "

ฉันเดินออกมาจากป๊าม๊า ลากกระเป๋าเดินตรงไปที่เกรดไฟลต์ที่ฉันบิน มันตี3ครึ่งอีกแป๊บๆก็จะบินแล้ว ฉันเดินหาของกินตรงนั้นแต่ก็แทบไม่มีร้านค้าร้านไหนเปิดขายเลย ฉันเดินไปรอตรงหน้าเกรด

ข้างๆฉันเป็น คุณแม่กับลูกชายตัวน้อยๆคนหนึ่ง ด้วยความที่ฉันเป็นคนอัธยาศัยดีเลยชวนคุณแม่คุย

               " ลูกชายชื่ออะไรหรอคะ "

               " อ่อชื่อ มิกกี้ค่ะ"

               " น่ารักจังเลยค่ะ กี่ขวบแล้วหรอคะ "

               " 9 ขวบแล้วค่ะ นี้จะไปเที่ยวหรอคะ "

               " อ่อ...ใช่ๆค่ะ แล้วไปเที่ยวเหมือนกันหรอคะ "

               " ป่าวหรอกค่ะ ไปทำงานหนะค่ะไม่มีคนดูแลเขาเลยต้องเอาเขาไปด้วย "

               " อ่อดีจังเลยนะคะ "

ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มให้คุณแม่ไปหนึ่งที แล้วคุณแม่ก็ยื่นนามบัตรมาให้ฉัน

               " นี้ค่ะนามบัตรฉัน ว่างๆก็ไปพักโรงแรมได้นะคะเดี๋ยวพี่ลดให้ พี่ชื่อ ตุ๊ก นะคะ "

               " อุ่ย...ขอบคุณมากนะคะ ลดราคาด้วยอ่ะ55555 "

               " พี่อยู่ตลอดแหละค่ะ ว่าแต่น้องชื่ออะไรคะ "

               " อ่อ ชื่อ ซองค่ะ "

               " ยินดีที่ได้รู้จักนะคะน้องซอง "

               " เช่นกันค่ะพี่ตุ๊ก "

เห้อ...นี้ฉันจะเฟรนลี่ไปรึป่าวเนี้ย  คุยจนได้โรงแรมที่พักซะงั้นแต่ก็ถือว่าได้เป็นความโชคดีแบบบังเอิ๊ญ...บังเอิญ...   และเวลาเดินทางก็มาถึงฉันใช้เวลาเดินจาก กรุงเทพ-กัวลาลัมเปอร์

1 ชั่วโมงกับอีก 45 นาที มันก็ไม่ได้นานสักเท่าไหรแต่ให้นั่งกับที่เกือบๆ 2 ชั่วโมงเป็นใครๆก็ไม่เอาทั้งนั้นแหละ 

ณ สนามบินกัวลาลัมเปอร์

เวลา ตี 5 20 นาที

               " ถึงแล้วเว้ยยยย "

     ตะโกนภาษาไทยไปคงไม่มีใครฟังออกหรอก อยู่เนี้ยจะทำอะไรก็ได้จะพูดอะไรก็ได้ (ทำในสิ่งที่ถูกที่ควรนะคะเด็กๆ) สบายใจที่สุดเลยตอนนี้อ่ะก่อนอื่นฉันก็ต้องซื้อซิมก่อน จะได้เล่นเน็ตได้ชีวิตนี้ถ้าไม่มีอิเตอร์เน็ตเหมือนขาดใจตาย ก็ติดโทรศัพท์นั้นแหละแต่ยังไงก็ช่างมันเถอะ

          หลังจากที่ฉันซื้อซิมที่ราคาแพงแสนแพงแล้วฉันก็เดินออกไปตรงที่รอรถแท็กซี่ ระหว่างที่ฉันรออยู่หางตาของฉันเหลือไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง  เขาหน้าตาคุ้นมากแต่ฉันเห็นไม่ชัดมันเลยทำให้นึกไม่ออก หรือว่างฉันอาจจะความจำสั้นนะ

               " ใครวะ ทำไมหน้าตาคุ้นจัง "

ในขณะที่ฉันกำลังยืนคุยกับตัวเองอยู่นั้นแท็กซี่ก็มาพอดีเลย โชคดีจังการที่แท็กซี่มามันทำให้ฉันลืมเรื่องที่กำลังคิดอยู่....และฉันก็ลืมมันไปสะสนิทเลยหละ

ฉันพักในตัวเมืองกัวลาลัมเปอร์ซึ่งค่าที่พักก็ไม่ได้แพงมหาศาลอะไรขนาดนั้น แต่ก็อยู่ในขั้นแพง

ฉันกำลังทำการเช็คอินโรงแรมที่จองไว้ทางอินเตอร์เน็ต หางตาตาเห็นเขาคนนั้นอีกแล้วคนเดียวกับที่สนามบินเลย

               " คงไม่บังเอิญขนาดมาพักโรงแรมเดียวกับเราหรอกนะ "

พนักงานยื่นหน้ามาถามฉัน

               " Excuse me Did you say something? "

               " No...nothing "

ใครกันนะทำไมฉันนึกไม่ออก...