สงครามเขตแดนซากศพ

         วันเริ่มภารกิจ 
               หนูลืมตาตื่นขึ้นมา ตอนตี4นิดๆลุกขึ้นมานั่งมองไปรอบๆ หนลุกไปอาบน้ำเพราะมันนอนไม่หลับ หนูกังวลงานวันนี้มาก เล่นเอาเครียดเลยล่ะตอนนี้เอาแต่นั่งมองมือตัวเอง
  "ฮินะมานั่งทำอะไรอยู่ลูก
  "แม่ค่ะ! หนูกังวลเรื่องภารกิจวันนี้น่ะค่ะ
  "หนูมานั่งเครียดกังวลกับมันจะทำให้มันแย่ลงป่าวๆ อย่าคิดมากถึงเวลาทำให้ดีทำให้ถึงที่สุด
  "แต่มันก็อดไม่ได้นี้ค่ะ อยู่ดีๆก็กลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในภารกิจ
  "น่ะก็คิดแบบนี้มันเลยหนักไง ปล่อยว่างลงบ้าง นอนไม่หลับก็พักสายตาเอา
        หนูเดินมาหลับตาลงที่นอนแล้วพยายามไม่คิดอะไร เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่รู้สึกตัวอีกทีมิยะจังมาปลุก หนูลุกขึ้นมาล้างหน้าแล้วเดินมาเอาชุดทำงาน แต่ชุดของหนูหายไปมีแต่ชุดที่ไม่ใช่ของหนู หนูเดินไปหาคุณพ่อ
  "พ่อค่ะชุดทำงานหนูไปไหน แล้วนี้ชุดอะไรค่ะ
  "ละไม่หยิบออกมาดูล่ะ ชุดที่เราหงุดหงิดใส่มันน่ะ มันมมีค่ามากสำหลับไครหลายๆคน
  "เออนี้มัน(หยิบชุดออก)
  "ใช่เสื้อคลุมอสูรลำดับที่8 เค้ายกให้ลูก
  "คงยกให้เพราะจะยุบองกรศ์ สินะ
  "ป่าวเลย เค้าฝากคำพูดมาให้ลูกด้วยนะ "สาวน้อยเสื้อตัวนี้มันหนักมากนะ น้ำหนักที่เธอใส่มันคือน้ำหนักของชีวิตคนใต้บังคับบัญชา ละที่ฉันยกให้หนูเพื่อให้มันปกป้องเธอนะสาวน้อยใช้มันให้ดี" มีแค่นี้ละ
  "งั้นหลอค่ะ ขอบคุณน่ะนะ หนูจะรักษามันให้ดีสุด
  "ดีแล้วเอาละไปแต่งตัว
         หนูเดินกลับไปแต่งตัว ตอนที่คลุมเสื้ออสูร มันหนักมากหนักจริงๆ หนักกว่าตอนเอามือถือสะอีก นี้สินะน้ำหนักที่คุณพ่อคุณแม่แบกเอาใว้ หนูจะก้าวเดินไปพร้อมกับทุกคนที่จากไปและทุกคนที่ยังอยู่ไม่ว่ายังไงก็ชั่ง หนูออกมารวมตัว บางคนที่เห็นหนูก็ยิ้มบางคนก็อึ้ง หนูเดินไปเอายาGS น้ากิงหยิบยาระดับ3กับ4มาอย่างละเข็มหนูถือมันไปหาพ่อกับแม่
  "ฮินะ: พ่อค่ะแม่นี้มันคือยังไงละอะไรค่ะ
  "ฟูกะ: ก็เสื้อคลุมที่ใส่อยู่ไงละ มันสมควรแล้ว
  "ชู: ลูกน่ะเหมาะสมกับมันแล้วล่ะใช่มันให้ดี
        หนูเก็บเข็มยาลงกระเป๋าพก และยืนขนะที่คุณพ่อแจกแจงภารกิจหนูพอรู้เนื้อหาภารกิจคล้าวๆแล้ว หลังจากแจกแจงเสร็จก็แยกย้ายไปจัดอุปกรณ์ ส่วนภารกิจจะเริ่มตอน09.20นาฬิกา หนูนั่งลงนิ้งๆและก้มหน้าลง ตอนนี้กดดันกว่าตอนรุ้งสางซะอีกเพราะมีเสื้อคลุมมาด้วย
  "กิง: ฮินะอย่ากังวลไปเลยน่ะ
  "ริงโกะ: อย่าคิดมากเรื่องเสื้อคลุมซะเถอะคิดมากไปก็ไม่ได้อะไร
  "ริทสึ: น้าอยากได้จะตายยังไม่ได้เลย
  "ฮินะ: หนัวกลัวมันจะผิดพลาด
  "ฮานะ: (ลูบหัวฮินะ) ถึงเวลาพยายามให้ถึงที่สุดก็พอแล้ว
  "ฮินะ: ค่ะหนูจะพยายาม
        หนูได้กำลังใจจากทุกคน และแล้วก็ได้เวลาเริ่มภารกิจ พวกเราสตาร์ทภารกิจ พวกเราจัดขบวนคุ้มกันนาฮานะกับน้าริงโกะที่แบกโรงผนึก หนูจะถูกประกบโดยคน4คน ด้านหลังน้าอายาเมะซ้ายน้าริทสึ ขวาน้ากิง และด้านหน้าคุณแม่ และซ้ายขวาคุณแม่มีคุณพ่อกับมิยะจัง ทำให้หนูรู้ตัวทันทีเลยว่างานนี้หนูห้ามพลาดเด็ดขาด
     วิทยุสื่อสาร
  "ผบ.เขต1: พวกเราถึงที่หมายแล้วเขต 3 5 8 12ถึงแล้วเหมือนกัน
  "ชู: รับทราบแล้วครับพวกผมกำลังเดินทาง
  "ผบ.เขต1: ทราบครับขอให้โชคดี
      หนูที่รับฟังบทสนทนาผ่านวิทยุ ทำให้รู้ได้ว่าตอนนี้ภารดำเดินการไปแลัวราวราว35-40เปอเซน พวกเราวิ่งไปจนถึงจุดหมายของเรา โรงผนึกถูกตั้งลงกับพื้นและสร้างพื้นที่ปลอดภัยทันที มีพวกซากศพมาเรื่อยๆและเยอะขึ้นเรื่อยๆ
         :ทุกคน คุ้มกันโรงผนึกและฮินะด้วยอย่าให้ทั้ง2เป็นอะไรเด็ดขาด
     คุณพ่อตะโกนออกคำสั่งให้คุ้มกัน ทุกคนกบติดจนหนูต้องบอกขอพื้นที่ หนูก้มตัวลงขุดดินคนรอบรอบมองอย่า งง งง ว่าหนูขุดลงไปลึกประมาน1ฝ่ามือ
  "มิยะ ฉันรบกวนไรหน่อย
  "ให้ทำอะไรมิยะจัง
  "ช่วยทำทางน้ำจากนอกโล้ มาที่หลุมฉันที
  "ได้เลยจะลอเดียวนะ
     หนูฝากมิยะลากทางน้ำแล้ว ที่นี้ก็ลอฟังสัญญานจากคุณพ่อว่าจะให้เริ่มเมื่อไหร่เท่านั้นละ
         วิทยุสื่อสาร
  "ชู: สถานการณ์เป็นยังบ้างครับทุกคน
  "ผบ.เขต2: ประจำตำแหน่งจนเกือบครบแล้วเหลือเขต4กับ7
  "ผบ.เขต8: สถานการณ์เริ่มแย่แล้วพวกศพมันเหมือนเดินเข้าหาพวกศพอมตะ
  "ผบ.เขต10: ใช่ครับ พวกมันเริ่มเยอะจนจะทนไม่ไหวแล้ว
  "ชู: ไครพอจะทราบสถานการณ์ของเขต4กับ7บ้าง
  "ผบ.เขต9: พวกเค้าแจ้งครับว่าถูกโจมตีทำให้ช้าลง
  "ผบ.เขต4: ผมถึงที่หมายแล้วครับ
  "ชู: ครับงั้นเหลือแค่เขต7สินะ ทุกคนอนนะครับ
          หนูยืนฟังตอนนี้หนูเริ่มตื่นเต้น หัดซ้ายหันขวาทำอะไรไม่ถูกเพราะสงสัยทำไมคุณยายทวดถึงช้าจัง มิยะที่ลากทางน้ำเสร็จกลับมายืนข้างหนู
  "ฮินะเรียบร้อยแล้ว
  "ขอบในจะ เดียวฉันจะมีเรื่องจะขอให้ช่วยอีกเรื่อง
  "เรื่องอะไรละฮินะ
  "เดียวถึงเวลาลัจะบอก
      :ฮินะ เริ่มได้ตอนนี้ทุกทีมมาครบแล้ว
  "มิยะได้เวลาของละ
  "ว่าเลย
  "ถือมีดตั้งขึ้นให้ฉันที(ส่งมีดประจำตัวทั้ง2เล่มให้)
       มิยะรับมีดไปและถือให้ หนูเอามือทั้ง2ข้างกดลงไปที่มีดจนมีดทะลุลงกลางมือและดึงออก หนูมือจุมลงในหลุมเลือดที่ทำไว้และนึกถึงภาพทางเลือดที่ไหลไปตามทาง ละที่นึกอยู่แต่ว่าทำเท่าไหร่มันก็ยังขาด
  "ฮินะลูกเป็นอะไรทำไมถึงเลือดยังไปไม่ถึงจุดต่อไป
  "เลือด เลือดมันไม่พอค่ะคุณพ่อ 
      หนูที่พยายามคิดจนและฟืนใช้กำลังที่มีอยู่ จนหนูนั้นสำหลักออกมาเป็นเลือด ตอนนี้ใจหนูจะไม่ไหวแล้วพยายามทำเท่าไหร่ ก็ยังไปไม่ถึง
  "ฮินะเลือดขาด เยอะไหม
  "พอสมควรค่ะ 
  "เลือดจากซากศพมันจะไม่มีแล้ว
  "งั้นหนูจะแก้ปัญหาเองก่อน คุณพ่อช่วยแจ้งจุดอื่นให้เตรียมเลือดไว้เยอะๆ
      หนูบอกพ่อไปอย่างงั้น และดึงเลือดกลับมาทั้งหมดและขีดเส้นทางใหม่และเล็กลงมาถึงมันจะเสี่ยงถูกตัดขาด แต่ขอให้วนได้รอบละค่อยขยาย ตอนนี้หนูเริ่มหน้ามืดแล้วจากอาการขาดเลือดแล้วตอนนี้หนูสัมผัสได้แล้วเลือดไปถึงจุดต่อไป จุดต่อมาเลือดเยอะมากจนเร่งไปถึงจุดต่อไปได้ง่ายตอนนี้ผ่านไป8 อีกนิดเดียว ตอนนี้เลือดวนมาจนจะถึงตัวเราแล้ว เลือดที่มาบรรจบลงที่หลุมเลือด หนูเร่งพลังทั้งหมดเพื่อนเส้นทางเลือดให้สมดุลและใหญ่
          :พ่อค่ะพร้อมแล้ว
      หนูบอกคุณพ่อ คุณพ่อเอาจับลงเลือดและแปลสภาะเป็นผลึกวนจากขวาไปซ้าย หนูที่พยายามคงสภาพของพลังเอาใว้มองไปทางซ้ายมือตลอด ตั้งหน้าตั้งตารอ ว่าผลึกจะมาเมื่อไหร่ ทันทีที่เห็นแสงผลึกกระพิบ ตัวล้มลงสติของหมดลงกับตาที่หลับลง
     :zZzZ    
       ที่นี้ที่ไหนไม่ที่หลบภัยใต้ดินที่เราพักนี้ หนูพยุงตัวขึ้นนั่งและมองไปรอบๆ มองมาข้างๆเห็นคุณแม่หลับอยู่ มองถัดไปเห็นคุณพ่อนอนฟุบอยู่
  "แม่ค่ะแม่ค่ะนี้ที่ไหน
  "ฮินะลูกฟื้นแล้ว
  "แม่ค่ะนี้ที่ไหน
  "ใต้โรงเรียนม.ปลายที่โรงเรียน
  "หะหนูไม่รู้มาก่อนว่ามีอยู่มาก่อน
  "อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนเคยเป็นอาจารย์ประจำชั้นของพ่อกับแม่มาก่อน เลยว่างแผนและแอบสร้างเอาไว้
  "หนูพอเข้าใจแล้วค่ะ แล้วชุดหนูละ
  "แม่เก็บใว้ให้แล้วจะ
  "ซักพักใหญ่ๆเลยจะ พักผ่อนเถอะจะ แม่ไปละเห็นลูกปลอดภัยแม่ก็สบายใจแล้ว
       หนูล้มตัวลงนอนต่อ ที่หนูไม่ถามถึงภารกิจเพราะมั่นใจว่ามันสำเร็จลงได้ด้วยดีไม่งั้นคงไม่มาอยู่ที่นี้ จบแล้วสินะมันจบลงแล้วสินะ
          ติดตามตอนต่อไป