พันธนาการ...BL [กาย×ละออง]

     รีไรต์ 12/01/61
 
     "คุณกาย" เสียงหวานแผ่วเบาเอื้อนเอ่ย ตากลมโตที่ถูกเคลือบไปด้วยน้ำตาจ้องมองคนตรงหน้า
    "..."
 
     "เมื่อไหร่ผมจะได้ออกไปจากที่นี้" มือขาวพยายามปาดนํ้าตา แต่ไม่ว่าปาดไปกี่ครั้งกี่หนมันก็ร่วงตกลงมาข้างแก้มอยู่เรืื่อยไป
 
    "..." คนถูกเรียกชื่อยังเงียบต่อไป ทำเพียงเอื้อมมือไปช่วยปวดน้ำตาบนดวงหน้าขาว
 
    "คุณขังผมไว้เเบบนี้มานานเเล้วนะ"
 
    "เธอไม่เข้าใจเหรอ..." 
 
    "ไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจสักนิด" มือขาวจิกหน้าขาตนเเน่น เขาหนีไม่ได้ หนีไม่ได้เลยสักทาง
 
    "จนกว่าฉันจะหมดรักเธอ หรือจนกว่าเธอจะน่าเบื่อ" เเละมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่เเล้ว
 
     "คุณก็ไม่เข้าใจผม"
 
     "..."
 
     "ผมหมดรักคุณไปเเล้ว...หมดรักคุณตั้งเเต่วันนั้น" วันที่เขารู้ความจริงทุกอย่าง
 
     "นอนเถอะ" มือเเกร่งโอบเอวเล็กไว้กรายๆเเล้วดึงให้ลงมานอนด้วยกัน ปากหนาจูบหน้าผากขาวนวลเบาๆเพื่อกล่อมให้คนตัวเล็กนอนเสีย
 
     เปลือกตาสีมุกจำใจต้องหลับลง อาจเพราะการกล่อมของร่างสูงหรืออาจเพราะเขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกเเล้วกันเเน่...
 
...
..
.
     
     "ป้า ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครเหรอ" เสียงวี้ดว้ายมาจากห้องครัวตอนตีห้ากว่าๆ เรียกความสนใจจากร่างบางที่มักมาสูดอากาศที่สวนดอกไม้อยู่เวลานี้เป็นประจำ
 
     "เอาน่า เเกพึ่งเข้าใหม่ เดี๋ยวก็รู้เองนั้นเเหละ" อา...เดี๋ยวก็รู้เองนั้นเเหละ
 
     "เเต่ป้า หนูเห็นคุณกายเขาทั้งโอบเอว ดูแล ถนุถนอมผู้ชายคนนั้นมากเลยนะ ทั้งสายตาที่มองก็ยังอ่อนโยน หนูไม่เคยเห็นเขาเป็นเเบบนี้เลย นั้นคนรักเขาเหรอ"  คนตัวเล็กเกาะขอบประตูห้องครัวเเน่น มุ่ยหน้าให้กับความอยากรู้อยากเห็นของคนใช้คนใหม่ 
 
     "จะว่าเป็นคนรักก็ได้อยู่หรอก เเต่มันก็ส่วนนึง"
 
     "ยังไงอะป้า"
 
     "เดี๋ยวเเกก็รู้เองนั้นเเหละ"
 
     "เเต่คุณเขาน่ะเป็น นกน้อยในกรงทอง"
 
     06:00
 
      ละอองนั่งเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ริมขอบหน้าต่าง สีท้องฟ้าตอนฟ้าเริ่มสางนี่มันสวยเสียจนเขาอยากถ่ายรูปเก็บไว้
 
     "ละออง" เสียงทุ้มเรียกคนตัวเล็กให้สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เหมือนเด็กที่ทำผิดเเล้วโดนจับได้ไม่มีผิด
 
     "..."
 
     "ทำอะไร" มือหนาสางผมยุ่งๆของตัวเอง พร้อมทั้งก้าวมาหาเขาเรื่อยๆ คิ้วที่ขมวดเป็นปมเเสดงถึงความงุนงงและไม่พอใจ เมื่อตื่นมาไม่เจอละออง เเต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ดูสมบูรณ์เเบบจนน่าอิจฉาอยู่ดี
 
     "ไปนอนต่อเถอะครับ ตื่นเช้าขนาดนี้มันไม่ดีต่อร่างกายนะ ถึงมื้อเช้าเเล้วเดี๋ยวผมปลุก" คนตัวเล็กหันไปดันอกเเกร่งเบาๆ เมื่อคนตัวสูงกอดเข้าจากข้างหลังพร้อมซุกหน้าลงบนซอกคอเขา
 
     "เธอก็มานอนด้วยกันสิ" พูดพร้อมดึงมือขาวเบาๆให้ขึ้นมานอนด้วยกัน เสียงเนือยๆบ่งบอกได้ว่าเขาเหนื่อยขนาดไหน
 
     "ไม่เอาละครับ คุณนอนพักเถอะ หน้าตาคุณดูเหนื่อยมากเลยนะ" คนตัวเล็กผุดขึ้นจากเตียงก่อนจะนั่งขัดสมาธิข้างหน้าร่างสูง
 
     "นอนไม่หลับ" คนตัวโตซุกหน้าไว้กับหน้าท้องขาวพูดเสียงอู้อี้ มือก็กอดเอวบางไว้อย่างเอาเเต่ใจ
 
     "..." มือขาวพยายามดันคนตัวโตออก เเม้จะไม่ขยับเลยสักนิด
 
     "อย่าทำตัวเป็นเด็กสิครับ" 
 
     "เธอก็อย่าทำตัวเป็นเเม่สิ" คนตัวโตเงยหน้าขึ้นมาพูดก่อนจะกลับไปซุกหน้ากับท้องต่อ กลิ่นของละอองมันหอม หอมเหมือนกลิ่นเด็ก เด็กที่อยู่ด้วยเเล้วสบายใจน่ะนะ
 
     "ผมทำตัวเป็นเเม่ตอนไหนกันครับ"
 
     ''ทุกตอนนั้นเเหละ''
 
     ''ไม่สนเเล้วครับ" คนตัวเล็กปัดรำคาญเเต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอสายตาอ้อนของร่างสูง
 
     ''นอนด้วยกัน"
 
     "นะ..." ไม่ต้องมากระพริบตาปริบๆ เลยโว้ยยย
 
 
t. 
มารีไรต์ไว้เฉยๆ 55555555555 เรื่องนี้ใจมันสั่งมาค่ะ พอจะมารีจริงนี่รีแค่ช่วงต้นๆให้ภาษามันสวยหน่อย แต่พอหลังๆมาคุณกายเขาก็เริ่มออกลายแล้วเลยปล่อยไว้ให้เป็นแบบเดิม ถึงจะสั้นแต่ก็ยากใช่เล่นเลยนะ ฝากคุณกายและหนูละอองในอ้อมอกทุกคนด้วยนะคะ<3