จิ้งจอกผู้โชคร้ายกับโรงเรียนเวทต์มน

          เอ๊ะ นี่เราหลับไปต้อนไหน ในห้องมืดมีแสงที่เล็ดรอดออกมาเล็กน้อยผ่านผ้ามานที่ปิดไม่สนิท
'ตอนเช้าสินะ'
เราจำได้ว่าเราน่าจะมีคนบอกให้นั้งลง....หรืออะไร นี่แหละ คงเป็นความฝันสินะ........ แต่ว่าในฝันนั้นถ้าเป็นจริงก็คงจะดีหละนะ แต่ทำมัยถึงรู้สึกตัวมันหนักแปลกๆกันนะ เบโตะเริ่มมองไปรอบๆห้อง แล้วพอหันมาดูบนตัวเขา
"เห!!!!!!!!" เบโตะเห็นนิฟนอนอยู่บนตัวเขา
"นี่ นิฟตื่นซิ นิฟ!!!"เบโตะพยายามปลุกให้นิฟตื่น แต่ว่าเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิด แล้วดันกลายเป็นว่านิฟยิ่งละเมอเข้าไปกอดเบโตะอย่างแนบชิด ในระหว่างที่เบโตะพยามขยับตัวลุกขึ้น แต่ทว่าในขนาดนั้นเองก็มีคนเปิดประตูห้องเข้ามา
"เอ้ ยา....ตะ......"เบโตะพูดด้วยเสียงสั่นๆ 
'นี่ พวกนายทำอะไรกันนะ' ยาตะพูดด้วยเสียงดังก้องไปทัวห้องจนเบโตะตกเตียง
'โอ๊ย!! เจ็บชะมัดเลย' นิฟที่หลับอยู่พอได้ยินสียง ก็ตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย
'เอ้ เกิดอะไรขึ้นนะค่ะ'
'เบโตะ...' พอนิฟเห็นเบโตะก็พุ่งเข้าไปกอดในทันทีด้วยความดีใจ 'ในที่สุดนายก็ฟื้นแล้วสินะ......
' ยาตะพูดอย่างเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่คลอเบา เอ... เออออออออ
'นี้ยาตะนี้ฉันสลบไปนานเท่าไหร่'
'สาม....เดือน....'ผมช็อคอยู่ซักพักหนึ่ง สามเดือนเลยเหรอผมยังจำที่ฝันได้ เยอะกว่าในความฝันตั้งหลายเท่า แล้วนี้เราควรจะทำยังไงต่อดีละ เบโตะคิดอยู่ในใจแล้วทำสีหน้าวิตกกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด พอยาตะเห็นอย่างนั้น จึงรีบปาดน้ำตาที่คลอเบาอยู่แล้วพูดขึ้นว่า
'ไม่เป็นไรหรอก นายไม่จำเป็นต้องคิดมากหรอกนะ'
"ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง"ยาตะยืดอกแล้วพูดขึ้น
"เอ้ ยาตะขี้โกง ทั้งๆที่ฉันอยู่ข้างๆ เบโตะตลอดแท้ๆ"
นิฟพูดขึ้นแทรกและแลบลิ้นใส่หน้ายาตะ เบโตะเริ่มเปลี่ยนสีหน้าแส้งทำให้ดูสดใสขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะยังกังวลอยู่ เพื่อให้นิฟ กับ ยาตะ หายเป็นห่วง แล้วก็พูดขึ้น
"ในระหว่างที่ฉันสลบไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง"
ทั้งยาตะและนิฟก็ไม่ได้พูดอะไร ในห้องที่เงียบอยู่ซักพักหนึ่งยาตะได้เหลือบไปเห็นนาฬิกา และได้ตะโกนออกมาว่า
"สายยยยย แล้วววววว" เบโตะตกใจแล้วรีบบอกยาตะว่า
"รอฉันเปลี่ยนชุดแปปนึง" ยาตะได้ตั้งสติแล้วทำหน้าจริงจังพร้อมกับบอกเบโตะว่า
"นายแน่ใจจริงๆ เหรอว่าจะไปที่นั้นอีก"
"มันอาจจะไม่เป็นเหมื่อนเดิม......เหมื่อนตอนที่นายมาครั้งแรกนะ"
"อืมชั้นมันใจ ยังไงชั้นก็จำเป็นต้องไป เพราะฉันมีเรื่องที่จำเป็นต้องพิสูจให้ได้อยู่"บาโตะพูดอย่างจริงจัง
ยาตะเปลี่ยนสีหน้าแล้วพูดขึ้น "งั้นก็รีบแต่งตัวเร็วละ เดี๋ยวฉันจะไปรอหน้าห้อง"
อืม เบโตะพูดสั้นๆ
      ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังรีบวิ่งไปเข้าห้องเรียนอยู่นั้นเบโตะได้หันไปเจอฮานะ ที่เรีบวิ่งเข้าห้องเรียนเหมือนกัน เธอได้เหลือบมาเห็นเบโตะเหมือนกัน แต่เธอรีบหลบหน้าแล้วเข้าห้องไป เบโตะได้กลับมาแสดงสีหน้ากังวลใจอีกครั้ง ยาตะที่เห็นเบโตะทำหน้ากลุ้มใจอยู่นั้นจึงทำให้เธอรู้สึกกังวลไปด้วย และแน่นอนนิฟที่อยู่ในสภาพมีด ที่เหน็บไว้ที่หลังเอวของเบโตะ ก็เป็นห่วงเช่นกัน เมื่อเขาห้องไปเบโตะสังเกตห์เห็นว่าสายตาของทุกคนในห้องมองเขาเปลี่ยนไป แต่เบโตะก็ไม่ได้กังวลมากเพราะเขาเตรียมใจไว้แล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกเสียใจที่คนที่สนิทกับเขาที่สุดในห้องกลับหลบหน้าเขา เบโตะได้กลับไปนั้งในที่นั้งริมหน้าต่างของเขาแล้วก็ได้รู้ว่าทุกคนในห้องได้ย้ายที่นั้งออกห่างจากเขาอย่างเห็นไดชัด บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด จากที่มีความสุขทุกคนคุยอย่างสนุกสนาน กลับเงียบจนเหมือนป่าช้า ยาตะได้น้้งลงข้างๆเบโตะ
"ดีแล้วเหรอที่มานั้งตรงนี้"เบโตะถาม
"ชั้นจะไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดี่ยวอีกหรอกนะ"
"ขอโทษด้วยนะ"ยาตะพูดเบาๆ
"ยาตะเมื่อกี้พูดอะไรรึปล่าว"
"ไม่ได้พูดสะหน่อย"
"เดี๋ยวสิเบโตะยังมีฉันอูเสมอนะ"นิฟพูดแทรกขึ้น พร้อมกับเปลี่ยนร่างเป็นร่างมนุษย์ แล้วโอบกอดเบโตะ
"ขอบใจนะ"เบโตะพูดพร้อมกับลูบหัวนิฟอย่างอ่อนโยน ยาตะที่เห็นอย่างนั้นเลยรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
     แต่ทุกอย่างก็จบลงเมื่อกลิ่งเริ่มคาบโฮมรูมดังขึ้น อาจารย์ทาจิบานะ ได้เดินเข้าห้องมาด้วยท่าทางที่ยิ้มแยมเหมือนเช่นเคย เบโตะรู้สึกโลงอกที่อาจาย์ทาจิบานะยังทำตัวปกติ
"เอาหละจะเริ่มคาบโฮมรูมแล้วนะ"
"วันนี้มากันครบแล้วนะ"ครูทาจิบาะพูดขึ้น
"เบโตะคุงหายเป็นปกติแล้วนะ"ครูทาจิบานะเอ่ยถาม
"ครับ"เบโตะ ตอบอย่างเกรงๆ
"แต่น่าเสียดายนะ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้จะเป็นการปฏิบัติจริงแล้วนะ"ครูทาจิบานะพูดขึ้น
"เอาละวันนี้จะเป็นการชี้แจงเกี่ยวกับการปฏิบัติจริงนะ"
"อย่างแรกนักเรียนทุกคนต้องจัดปาตี้ทีมก่อนนะ"
ปาตี้....ทีม....อย่างนั้นเหรอเราจะสามารถมีได้มั๊ยนะ....เบโตะคิดอยู่ในใจ
"ต่อไปต้องมารับเควสกับทางโรงเรียนนะทุกคน"
"จากนั้นก็เริ่มออกเดินทางไปทำเควสได้"
"อะอา แต่เควสของปี1รับแค่เควสเดี่ยวก็พอนะ"
"จากนั้นเมื่อทำเควสเสร็จก็มาส่งเควสที่โรงเรียนนะ"
"เอาหละต่อจากนี้ จะเป็นเวลาที่ทุกคนรอคอย"
"เริ่มตั้งปาตี้ได้"