บุรุษวิปริต สตรีวิปลาส

บทเรียนที่ ๘    อย่ายุแหย่บุรุษวิปริต
 
 
 
 
ในเวลานี้บุตรีดยุกรู้สึกหงุดหงิดเป็นพิเศษ หรือกล่าวให้ถูกคือว่าที่อาร์คดัชเชสแห่งนอร์ทฟอเรสรู้สึกหงุดหงิดนัก นางไม่รู้ว่าองค์ราชันย์กำลังเล่นสนุกอันใดอยู่ จึงได้มีพระราชโองการแต่งตั้งมาชิโอเนสในนาม ขึ้นเป็นอาจารย์ใหญ่แห่งนอร์ทฟอเรส สถานศึกษาหลวงที่มีพื้นที่ใหญ่โตเสียจนต้องนับเป็นประเทศเล็กๆแห่งหนึ่งทีเดียว
 
 
สายตาท่ิมแทงของธิดาดยุกทำเอาผู้ประกาศโองการขาสั่นผับๆแทบลงไปชักดิ้นชักงอ น้ำลายฟูมปากบนพื้น
 
 
ว่าที่อดีตมาชิโอเนสจะแอบนำพระราชโองการไปเผาท้ิงก็ไม่ได้ เมื่อท่านดยุกทำหน้าระลื่นภาคภูมิใจเสียยิ่งกว่าอะไรดี...
 
 
นางในฐานะบุตรีคงไม่มีทางเลือกใดอื่น
 
 
แต่ก็ดี การได้ออกจากบ้านคงทำให้นางไม่ต้องพยายามทนความเจ็บปวดฝืนย้ิมต่อหน้าบิดาดั่งที่นางต้องทำทุกเมื่อเชื่อวัน บิดานางเองก็คงรู้แล้วว่าบุตรสาวไร้ความจริงใจ การฝืนทนมาหลายปีรั้งแต่จะเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย
 
 
นอร์ทฟอเรสอยู่ห่างไกลจากปราสาทที่นางเติบใหญ่อยู่มาก การเดินทางโดยรถม้าอาจใช้เวลากว่าครึ่งปี หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับท่านดยุก เวลาที่ใช้ส่งหมายสารม้าเร็วกับการเร่งเดินทางกลับ คงสายเกินกว่าที่...
 
 
แต่บางที นั่นอาจเป็นสิ่งที่บิดาต้องการ
 
 
หลายปีที่ผ่านมาท่านดยุกชราลงมาก เรือนผมสีทองแดงกล้าผ่านหลายลมหนาวจนซีดจางไร้สีสัน ผิวหน้าที่เคยอิ่มเอมใจดี บัดนี้ผ่ายผอมจากวันเวลาที่ผันผ่าน...อีกไม่นานแล้วบิดาของนางคง...
 
 
เมื่อนั้นนางจะได้รับการปลดปล่อยจากขุมนรกนี้
 
 
ลองเป็นครูดูสักตั้งคงไม่เลวนัก จะได้รู้ว่ามันเป็นเยี่ยงไร 
 
 
อย่างน้อยเมื่อท่านยมบาลถามจะได้ตอบได้
 
 
 
 
***
 
 
 
 
อาร์คดยุกแห่งนอร์ทฟอเรสเป็นบรรดาศักดิ์ที่แปลกประหลาด เนื่องจากในแดนกว้างทิศเหนือเป็นที่ตั้งของโรงเรียนหลวงเพียงแห่งเดียวของอาณาจักร ผู้ปกครองดินแดนจึงควบตำแหน่งเป็นอาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนนี้โดยปริยาย
 
 
มีตำนานเล่าว่าผู้ก่อตั้งโรงเรียนเป็นผู้กล้าที่พิชิตแดนอสูรเพียงลำพัง องค์ราชาในยุคนั้นหวั่นเกรงว่าผู้กล้าที่เก่งกาจจะช่วงชิงบัลลังค์ตน จึงได้แบ่งแดนรกร้างทางเหนือตั้งเป็นเขตปกครองพิเศษและมอบอำนาจการปกครองทั้งหมดให้แด่ผู้กล้าเพียงผู้เดียว เพียงมีข้อแม้มิให้ผู้กล้าตั้งกองกำลังเป็นของตนเอง
 
 
ผู้กล้าที่กลายเป็นอาร์คดยุกรู้สึกเบื่อหน่ายแดนกว้างเวิ้งว้างไร้ผู้อาศัย เมื่อล่วงเลยวัยกลางคนไปจึงได้ใช้ทรัพย์สมบัติมหาศาลที่ใฝ่หามาทั้งชีวิตสร้างโรงเรียนที่ใหญ่โตที่สุดในแดนมนุษย์ และรวบรวมเพื่อนฝูงที่พาบพบในระหว่างการเดินทางไปปราบปราสาทจอมอสูรมาเป็นเหล่าคณาจารย์และบุคลากร ตั้งเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดในอาณาจักรนับแต่บัดนั้น
 
 
และอาจารย์ใหญ่แห่งนอร์ทฟอเรสจึงกลายเป็นหนึ่งในตำแหน่งที่ทรงความเคารพที่สุดในดินแดนนับแต่บัดนั้นมาถึงปัจจุบัน...
 
 
 
 
“นักเรียนคะ ไหนเจ้าช่วยพูดอีกครั้งซิ”
 
 
ท่านอาจารย์ใหญ่คนปัจจุบันแห่งโรงเรียนหลวงนอร์ทฟอร์เรสกำลังพยายามยับยั้งสัญชาตญาณดิบของตนที่บอกให้ใช้ฝ่าเท้าเลาะฟันนักเรียนทุนผู้ชาญฉลาดตรงหน้า
 
 
“ป้า! ข้ามาขอสละทุน”
 
 
‘ไอ้เด็กเวร’
 
 
ท่านอาจารย์ใหญ่พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะยับยั้งสัญชาตญาณสิงห์สาวของตนที่บอกให้ใช้เล็บฉีกกระซวกลำไส้ของนักเรียนทุนผู้เก่งชิบหายตรงหน้า
 
 
 
 
เหตุใดไม่เคยมีใครบอกนางว่าการแกล้งเด็กช่างสนุกนัก
 
 
นางไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนักเรียนทุนไปเมายาม้ายาควายใดมาจึงจะอยู่ดีๆเดินทางมาขอสละทุนก่อนเปิดเรียน ซึ่งในประวัติศาสตร์สองร้อยปีของนอร์ทฟอร์เรสไม่เคยมีกรณีนี้มาก่อน...การลาออกหลังเปิดเรียนล่ะก็ไม่แน่
 
 
ในปีหนึ่งจะมีทุนการศึกษาให้กับเด็กที่สามารถทำคะแนนสอบได้เต็มเท่านั้น ซึ่งแทบเป็นไปไม่ได้เนื่องจากข้อสอบหลายข้อเป็นโจทย์จากชั้นปีหก และเมื่อเข้าเรียนแล้วต้องรักษาอันดับให้ได้ตลอดหกปี 
 
 
เรียกง่ายๆว่าหากฉลาดพอที่จะเป็นนักเรียนทุนก็ไม่ต้องเสียเวลามาเรียน ไปหางานทำเลยง่ายกว่า
 
 
ดั่งเช่นนักเรียนทุนคนก่อนที่เพิ่งรู้เรื่องหลังเปิดเทอมและต้องทนเรียนต่อจนจบปี จึงสามารถลาออกไปหางานทำในเมืองหลวงที่แทบตีกันตายเพื่อแย่งตัวคนมีความสามารถอนาคตไกล
 
 
แต่นางไม่แน่ใจว่าเขาไปบอกอะไรกับเพื่อนร่วมรุ่น เทอมถัดมาเมื่อเด็กคนนั้นพ้นสภาพนักเรียน ทั้งครูและศิษย์ต่างทำทีเฉกนางจับเขาไปฆ่าหมกป่า
 
 
บางทีคนในโลกนี้ก็เข้าใจยากนัก
 
 
เช่นเด็กน่าตายตรงหน้า นักเรียนทุนคนปัจจุบัน บางทีอาจมีใครบอกความลับของข้อสอบให้เขาแล้วก็เป็นได้ 
 
 
ไม่เอาน่า นางหมดสนุกหมด
 
 
นางจึงกุเรื่องค่าเสียหายท่ีเขาต้องจ่ายให้โรงเรียนหากสละทุน...ของแบบนั้นมีที่ไหนกัน
 
 
และนางก็แอบ ‘เคลื่อนย้าย’ ห้องพักนักเรียนทุนจากชั้นแรกเป็นชั้นใต้หลังคา กล้าพูดจาว่าร้ายสาวสวย ลองล้ินห้อยไปสักสิบ ยี่สิบชั้นคงได้หลาบจำ...
 
 
 
 
เหตุใดไม่เคยมีใครบอกนางว่าการแกล้งเด็กช่างสนุกนัก
 
 
เจ้าเด็กสติไม่ดีสามารถเดินขึ้นถึงชั้นบนสุดได้อย่างปราฏิหารย์ ทันทีที่ก้าวผ่านบันไดขั้นสุดท้ายนักเรียนทุนที่มีสภาพเปียกโชก ล้ินห้อยต่องแต่งกลับลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าและทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากไม่ใช่เพราะเหงื่อที่เปียกชโลมหลังนางไม่มีทางเชื่อแน่ว่าชายตรงหน้าเพิ่งปีนหอคอยที่สูงเทียบเท่าตึกระฟ้าร้อยชั้นมาได้
 
 
กระทั่งทหารทรหดยังมิสามารถเดินติดต่อกันได้เกินสามสิบชั้น นักเรียนทุนตรงหน้ากลับตั้งหน้าตั้งตาเดินขึ้นโดยไม่พัก แม้ต้องใช้แขนต่างขาหน้าช่วยปีน แต่ไม่มีกระทั่งคำบ่นออกจากปากแม้ครึ่งคำ
 
 
อาร์คดัชเชสที่ควรปวดศรีษะแทบบ้าจากสายลมหนาวที่พัดผ่านช่องหน้าต่างกลับรู้สึกทึ่งเกินกว่าจะสนใจ
 
 
สายลมเย็นมิอาจสู้เปลวไฟความสนใจที่ถูกจุดในใจนางได้
 
 
นักเรียนทุนไม่หันกลับมามองนาง เขากลับเดินต่อไปข้างหน้าผ่านห้องเก็บของ ห้องเก็บไม้กวาด ห้องเก็บถุงเท้าเก่า จนสุดโถงทางเดิน
 
 
บนบานประตูเก่ามีแผ่นกระดาษยับย่นเขียนว่า
 
 
 
 
[ห้องพักนักเรียนทุน]
 
 
 
 
นางไม่รู้นี่ว่าบุรุษวิปริตจะอุตริปีนขึ้นมาถึงได้ เห็นลายมือเร่งรีบของตนแล้วนางอยากแหวกธรณีหนีอายนักแต่มาถึงข้ันนี้แล้วอาร์คดยุกแห่งนอร์ทฟอเรสได้แต่หน้าด้านหน้าทนต่อไปจนถึงที่สุด
 
 
“ดูซิ! สบายจะตาย! มีห้องพักส่วนตัวไม่ต้องแชร์กับใคร แถมเหมาทั้งชั้นเป็นของตัวเอง แหม~ เดี๊ยนเห็นแล้วอดอิจฉาไม่ได้นะเนี่ย~!”
 
 
นักเรียนทุนหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไป เห็นสภาพห้องด้านใน นางเองที่เห็นแล้วก็ถึงกับพูดไม่ออกเหมือนกัน และตัดสินจากสีหน้าใครบางคนในที่นี้แล้วนางคงต้องรีบชะแว้บหายไปโดยไว
 
 
แต่เห็นนัยน์ตาแดงปริ่มน้ำของเขาแล้วนางหยุดตัวเองไม่ได้จริงๆ
 
 
“อ้อ! เกือบลืมบอกไป ค่าอุปกรณ์ หนังสือ อาหารและพยาบาลไม่รวมอยู่ในทุนนะจ๊ะ กู๊ดดดบาย~!!”
 
 
ก่อนที่นางจะทันได้หายตัวหนีได้มีมือเด็กหนุ่มกระชากคอเสื้อรั้งนางไว้! ก่อนที่เขาจะยกนางขึ้นเหนือหัวและทุ่มตัวนางผ่านบานหน้าต่างกว้าง!
 
 
เห็นทีนางจะยุแหย่บุรุษวิปริตมากไปเล็กน้อย
 
 
นางพุ่งดิ่งจากตึกสูงด้วยความเร็ว ร่างระหงตกจากหอคอยร้อยชั้นสู่หินขัดเงาเบื้องล่าง นางมีมนตร์ตรานับร้อยคำร่ายที่จะช่วยนางจากสถาณการณ์นี้ได้ 
 
 
แต่บางทีหากนางเพียงปล่อยวาง ให้ศรีษะกระทบพื้นแข็งด้านล่างนางคงหมดทุกข์เสียที ไม่ต้องกล้ำกลืนความเจ็บปวดทุกคืนวัน ไม่ต้องฝืนย้ิมทั้งที่ต้องการกรีดร้อง
 
 
เพียงนางปล่อยวาง ทุกอย่างจะจบส้ินในไม่กี่อึดใจ
 
 
แต่ไม่รู้ทำไม...
 
 
พอนางเห็นสายตาคาดหวังของเจ้านักเรียนทุนคนเก่ง นางถึงอยากขัดใจเขาจัง
 
 
 
เหตุใดไม่เคยมีใครบอกนางว่าการแกล้งเด็กช่างสนุกนัก
 
 
 
เมื่อท่านอาจารย์ใหญ่กลับถึงห้องพักและมีเวลาพักหายใจปรับอารมณ์ ความเจ็บปวดที่นางมิได้ใส่ใจก็กลับมารุมเร้าอีกครั้ง...แต่น่าแปลกที่ในครานี้มันกลับแผ่วเบานัก หากเทียบกับทุกวันในรอบหลายสิบปีที่ผ่านมา ตอนนี้นับว่าอาการทุเลาลงมาก
 
 
น่าแปลกนัก
 
 
นางเปลือยปลดเสื้อผ้าเพื่ออาบแช่น้ำร้อนดั่งที่นางทำเป็นประจำเพื่อคลายหนาว แม้มันจะไม่ช่วยนัก 
 
 
แต่เมื่อบุตรีดยุกเหลือบตามองเงาสะท้อนตนเองในกระจก นางถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ!
 
 
 
 
ใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มกว้างที่ทั้งที่มิได้พยายามฝืน...
 
 
 
 
รอยย้ิมที่มิมีผู้ใดได้เห็นนับแต่วัยเยาว์...
 
 
 
 
รอยย้ิมงดงามที่ออกมาจากใจ