A Wonderful Land ความทรงจำบนเเดนมหัศจรรย์

 
               ในโลกใบนี้มันจะมีสิ่งที่เหนือธรรมชาติหรือเปล่านะ อืมม.. บางคนก็เชื่อว่ามีเเต่ไม่เคยเจอ บางคนกลับคิดว่ามันเป็นเรื่องหลอกๆที่สร้างขึ้นมาเพื่อทำให้เด็กหวาดกลัว เเต่ต่างจากอีกคนที่เชื่อเเละหวาดกลัวกลับต้องเจอในสิ่งที่ไม่อยากเจอ
   
               โธ่เอ๊ยยย เเล้วทำไมฉันต้องมาคิดเรื่องเเบบนี้ให้วุ่นวายสมองทำไมเนี้ย ก็นะ เรื่องเมื่อสามวันก่อนที่ฉันเจอมันทำให้ฉันตรึงตาตรึงใจมากจนไม่สามารถออกจากห้องตัวเองเเล้วก็ไม่ได้ไปที่ร้านสะสมภาพเก่า ที่จริงมันก็เเค่สามวันเองนะเเต่ทำไมรู้สึกเหมือนน๊านนาน 
               ส่วนเเม่ก็คอยมาดูฉันบ่อยๆถามว่าเป็นอะไรถึงไม่ค่อยออกจากห้อง เอิ่ม ฉันก็อยากเล่านะเเต่ยังไม่พร้อมเลยอ่ะ กลัวเเม่จะหาว่าเพ้อเจ้อหรือไร้สาระ T^T เฮ้อ.. อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก ว่าเเล้วฉันก็ลงไปหาเเม่ข้างล่างดีกว่า
               
                "เเม่คะ T-T"
                "อ้าวเป็นไงบลู ออกจากถ้ำได้เเล้วหรือ"
                "หนูหิว ._."
                "มาๆ เเม่ทำซุปข้าวโพดเสร็จพอดี"
                "หูยย หอมน่ากินมาก"
                "กินเยอะๆนะ เเม่ทำไว้เยอะเลย"
                "เเม่ไม่กินพร้อมหนูอ่อ"
                "เเม่ยังไม่หิวน่ะ ว่าจะวาดภาพซักหน่อย"
                "อ๋อโอเคค่ะ เเล้วทำไมเเม่ทำไว้เยอะจังอ่ะ"
                "เเม่ว่าจะให้หนูเอาไปฝากคุณลุงที่ร้านสะสมภาพเก่านะ"
                "ห๊ะ จริงดิ O_o"
                "เอ้าก็จริงสิจ๊ะ เเล้วทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น"
                "อ๋อเปล่าค่ะ พอดีหนูก็อยากไปที่ร้านนั้น คือว่าไม่ได้ไปนาน"
                "จ๊ะๆดีเลย ฝากทักทายคุณลุงด้วยช่วงนี้เเม่ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเพราะอากาศข้างนอกหนาวมาก"
                "ได้ค่ะเเม่"
                "หนูก็ทำให้ร่างกายอุ่นๆด้วยนะเวลาออกไปข้างนอกกลัวจะเป็นหวัดเอา"
                "ค่าา ^^"
 
     เวลา 11:30 am
         
                หลังกินเสร็จจนอิ่มเเปร้ฉันก็จัดการล้างจานส่วนที่เหลือ เเล้วก็จุ๊บเเก้มข้างซ้ายเเม่ทีนึงก่อนจะสวมเสื้อหนาๆทับกับชุดกระโปรงสีพีชพร้อมกับถุงซุปข้าวโพดร้อนๆเดินออกมาจากบ้าน
                "หนูไปนะเเม่"
                "จ้า กลับก่อนที่ฟ้าจะมืดนะบลู"
                "ค่ะเเม่"
 
ณ ร้านสะสมภาพเก่า
 
                 พอมาถึงฉันก็ยืนถือถุงซุปข้าวโพดรออยู่ที่หน้าร้านเหมือนเด็กเอ๋อๆไม่รู้ภาษา เออ ก็ไม่รู้ว่าฉันจะยืนรอให้คนที่เดินไปผ่านไปผ่านมามองฉันเเปลกๆทำไมเนี้ย 5555 เข้าไปดีกว่าจะยืนหนาวอยู่ทำไม โว๊ะ!
                 
     กริ่ง..
         กริ่ง.. เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูดังขึ้น
 
                  "เอ่อ..หวัดดีค่ะ"
                 "..."
                 "หนูเอาซุปข้าวโพดมาฝาก"
                 "..."
                 "คือ..มีใครอยู่ไหมเอ่ย"
                 "บุกรุกเหรอ"
                 "เย้ย!" 
                 ฉันเดินเข้ามาข้างในร้านเพื่อดูว่าจะมีคนอยู่หรือเปล่า เเต่จู่ๆก็มีเสียงพูดขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งหันกลับไปหาต้นเสียงทันที เเต่มันก็ทำให้ฉันกับลูคัสอยู่ใกล้กันซะเหลือเกิน โอ๊ยย อกอีเเป้น >.< เหมือนฉันหันหน้าเข้าหากำเเพงเลย เขาตัวสูงมากเเล้วก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆของผู้ชาย -////- เอื้อออ ดาเมจรุนเเรง
                 "ไฮ"
                 "ฮะ..ไฮ ฉันๆๆเปล่าบุกรุกนะ >_< ก็เห็นป้ายบอกว่าร้านเปิดอ่ะก็เลยเข้ามาเลย"
                 "ฮ่าๆ ฉันไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย"
                 "อ๋อๆ"
                 "เเล้วนั่นถืออะไรอยู่"
                 "หืม..อ๋อ เเม่ฉันฝากมาให้น่ะ"
                 "ซุปข้าวโพดใช่ไหม"
                 "ใช่ๆ รู้ได้ไง"
                 "กลิ่นหอมเหมือนที่ฉันเคยทำน่ะ"
                 "นายทำกับข้าวเป็นด้วย 0.0"
                 "ไม่ว่าใครก็ทำอาหารได้นะ เธอทำไม่เป็นเหรอ?"
                 "เป็นสิเป็น" เอ่ออ ฉันเนี่ยเเหละย่ะที่ทำกับข้าวเป็น ถึงเป็นก็มีเเค่ฉันนี่เเหละที่กินได้ ฮึ่ยย =0= 
                 "งั้นฝากขอบคุณเเม่เธอด้วยนะ"
                 "อะ..อื้ม"
                 "เเล้วก็ขอบคุณที่เธอเอามาให้ทั้งที่บ้านอยู่ไกล"
                 "ไม่เป็นไรหรอก บ้านฉันไม่ได้ไกลมาก"
                 "คราวหน้าถ้าจะมาที่ร้านก็บอกนะ ฉันจะไปรับ"
                 "เอ๊ะ! มะ..ไม่เป็นไรหรอกฉันมาเองได้ >///<"
                 "เธอก็รู้ว่าผู้หญิงไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตราย"
                 "เอ่ออ คืออ"
                 "นี่เบอร์โทรศัพท์ฉัน"
                 ไม่พูดเปล่า ลูคัสยื่นกระดาษเบอร์โทรศัพท์ของเขามาให้ ว่าเเต่เเอบไปจดตอนไหนเนี่ย โอ้โหพ่อคุณนี่คือการให้เบอร์อย่างซึ่งๆหน้าเลย ไม่มีอ้อมค้อมไม่มีถามไถ่กันเลย เเต่ถ้าถามว่าอยากได้ไหม ตอบเลยว่าอยากได้มาก! เอา! 5555
                 "หืม? อ้อโอเค"
                 "ถ้าอยากให้ฉันช่วยอะไรก็โทรบอกนะ"
                 "ได้ๆ"
                 "เดี๋ยวฉันทำงานต่อที่สวนข้างหลังร้าน เธอกินขนมรอไปก่อนนะ ขนมอยู่ตรง...นู้น เอามากินได้เลย" เขาชี้ไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยหนังสือเเล้วก็มีกล่องขนมวางอยู่
                 "ว้าว อยากกินขนมพอดี เเต๊งกิ้ว"
                  
                 นี่ฉันเอาซุปข้าวโพดมาให้หรือต้องมาเฝ้าร้านให้เขากันเเน่ ขี้เกียจเเต่ก็ไม่เป็นไรมีขนมให้กิน อิอิ เออสิ ลืมถามลูคัสเลยว่าคุณลุงไปไหนช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นคุณลุงมาที่ร้าน ช่างเหอะเเล้วค่อยถามใหม่ละกัน 
                 ฉันนั่งกินขนมเคี้ยวเเง๊บๆสายตาก็มองไปรอบๆ นั่งดูภาพวาดที่เเขวนอยู่เเต่ละมุมภายในร้าน พอนึกออกฉันก็เดินไปดูภาพที่ฉันเห็นกระต่ายสีชมพูกะพริบตาให้ฉันวันนั้น ฉันมองภาพนั้นสลับกับภาพอื่นไปมา ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าภาพนี้เริ่มเคลื่อนไหวช้าๆ
                 "ไม่ๆๆ อย่าทำให้ฉันกลัวสิ!"
                 พอเริ่มรู้สึกกลัวฉันก็หลับตารวดเร็วเเล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็เห็นว่าภาพนี้กลับมาเป็นปกติไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
                 "ฮู้วว ฉันน่าจะตาฝาดไป เเต่ภาพนี้มัน...ก็เเปลกดีเเฮะ"
                 "..."
                 "ลองเเตะนิดนึงก็คงไม่เป็นไรมั้ง"
 
...
 
     กริ่ง.. กริ่ง..
     ฟิ้วว..
 
          ฟุ่บ..! ตุ้บ!
                
                  "อ๊ะ..โอ๊ย..ย.."
                  "..."
                  "เท้าฉัน..โอ๊ยยย T^T"
                  "..."
                  "ทำไมอยู่ๆก็เจ็บเนี้ย โอ๊ย! บ้าเอ๊ย"
                  "..."
                  "เอ๋..นี่มัน ไม่ใช่สิที่นี่มัน..หืม? อี๋ หอยทากบ้า กรี๊ดดด ออกไปจากเท้าฉันนะ โอ๊ยยย เจ็บๆๆ ออกไปนะ!"
                  จู่ๆหอยทากตัวจิ๋วสองสามตัวก็คลานมาตรงข้อเท้าฉัน กลัวว่ามันจะกัดฉันก็เลยรีบลุกเเต่ก็ทำให้เจ็บข้อเท้ามากขึ้น เเล้วฉันเดินดุ่มๆออกมาจากจุดที่มีหอยทากอันน่าขนลุกนั่น ไม่รู้จะเดินไปทางไหน ไปมั่วๆเนี้ยเเหละเอ้า
 
           2 ชั่วโมงต่อมา..
 
                   "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฉันเดินหลงเข้ามาในป่าที่มีเเต่..เฮ้ออ ป่าที่เต็มไปด้วยสีสันสายรุ้งเนี้ยนะ เเถมดอกหญ้าก็เยอะรุรัง เท้าก็เจ็บอีกให้ตายเถอะ" ฉันบ่นพึมพำมาตลอดเพราะไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี
 
                   คือในเวลานี้ฉันมึนมากเเต่ที่มึนเนี้ยไม่ได้มึนหัวหรืออะไรนะ มึนเพราะมึนงงเนี้ยเเหละ ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันมาโผล่ที่ไหนกัน เเต่สิ่งที่ได้เห็นระหว่างที่ฉันเดินเดี่ยวๆมาซักประมาณสองชั่วโมงกว่าได้คือเจอเเต่สัตว์ประหลาด คือประหลาดจริงๆอ่ะคิดดู ประเทศไหนเขามีกัน = =
                   มีทั้งกวางสีขาวจมูกสีชมพูอ่อนมีลายหัวใจบนตัวด้วย กระต่ายสีชมพูสวมเสื้อ ห๊ะ..สวมเสื้อเนี้ยนะ!? ให้ตายเถอะ เเถมยังมีหอยทากตัวจิ๋วดวงตากลมโตเเป๋วเเหว๋ว กำลังจะมากินเท้าฉัน ยึ๋ย พูดเเล้วขนลุก นี่ฉันกำลังจะไปเจอกับอะไรอีกก็ไม่รู้เนี้ย T_T อยากกลับบ้านจัง
                   "เเม่ ฮือๆ หนูหิวอ่ะ เเม่มารับหนูหน่อย"
                   "..."
                   "ฮัลโหลววว มีใครอยู่ในป่านี้ไหมอ่ะ"
                   "..."
                   "ถามอย่างกับมีคนอยู่เนอะ ใครเขาจะบ้าเข้ามาอยู่ในป่าเหมือนฉันล่ะ โอ้ยยย นี่ฉันก็คุยคนเดียวไปเรื่อยนะ ฮึ่มม"
                   "..."
                   "จะว่าไปนี่ใช่ป่าต้องห้ามหรือเปล่าอ่ะ ฮือออ ต้องโดนตัวอะไรซักอย่างกินเเหงๆ" ยัง ยังไม่เลิกคุยคนเดียวอีก - -
                   "..."
                   "เเต่ตอนนี้..หิวชะมัด T T"
 
     คร่อก..คร่อก
     คร่อกกก..
 
                   "อย่าเพิ่งร้องตอนนี้สิ ฮือๆ ไม่รู้จะหาอะไรให้ตัวเองกินดี"
                   "..."
                   "ใช่สิ! โทรศัพท์ฉันเอามาด้วยนี่นา โทรหาลูคัสละกัน"
                   จู่ๆก็นึกได้ว่าตัวเองก็มีติดตัวอยู่ ว่าเเล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าที่สะพายมาด้วยเเต่ก็ปรากฏว่าเเบตเตอร์รี่หมดจ้าคุณผู้ชม บ้าน่า!เป็นไปได้ไง ฉันจำได้ว่าชาร์จเต็มก่อนออกจากบ้านทุกครั้งนะ อืมมมมม ซวยเเล้วล่ะ =_=' 
                   "อย่างน้อยก็บอกฉันจะได้ไหมว่าฉันอยู่ที่ไหนน่ะ! ห๊าา!"
                   ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยความโมโหบวกกับความหิว โดยไม่สนว่าจะมีสัตว์ร้ายวิ่งเข้ามางาบฉันไปกินเเทน 
                   "..."
                   "ใครก็ได้..พาฉันออกไปจากที่นี่ที.."
                   "..."
                   "ฉันเหนื่อย..เเล้วก็หิว..หิว.."
 
                   ด้วยความที่หิวมากเกินไปจนไม่มีอะไรจะกินเเล้วก็ความเหนื่อยล้า เเรงที่มีอยู่ก็ใช้ไปกับการตะโกนจนหมด ในความรู้สึกตอนนี้ไม่มีความกลัวเหลืออยู่อีกเเล้ว ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันอาจจะไม่ตื่นมาเเล้วก็ได้ อาจจะถูกหมาป่ากินหรือถูกต้นไม้ดูด T_T เเต่ถ้าสถานการณ์ตอนนี้ที่ฉันพบเจออยู่เป็นเเค่ความฝันก็คงจะดี เอ๊ะ..มันอาจจะเป็นเเค่ความฝันก็ได้ ถูกเเล้วล่ะที่ฉันจะหลับตาลงถ้างั้น..
                   "นอนดีกว่า"
                   ก่อนจะหลับตาสายตาก็พร่ามัวนิดหน่อยเเต่ฉันก็เห็นกระต่ายสีขาวกำลังเคี้ยวเเครอทยืนอยู่ตงหน้า ฉันเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่เเต่ก็มั่นใจว่ามันคือกระต่าย 
                   "ฝันดีกระต่ายน้อย"
                 
                   เเละฉันก็หลับตาลง..