THE EYES นัยน์ตาแห่งรัก

THE EYES นัยน์ตาแห่งรัก
 
ตอนที่ 3​ มีร่า น้าขอโทษ
 
รถของคาร์เรย์ขับออกมาทางนอกเมือง เขาจอดรถอยู่ที่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยมีผู้คนสัญจรมากนัก
พอรถจอดเขาก็ลงจากรถทันที
"ลงมา"
"ไม่"
"ลงมา"
"ไม่ลง!!"
"เธอนี่น่ารำคาณจริงๆ" คาร์เรย์ก้มเข้าไปในรถแล้วดึงตัวมีร่าออกมาจนได้แม้เธอจะพยายามขัดขืน
"ก็บอกว่าไม่ลงไง!!!"
"อธิบายมา"
"อธิบาย??? อธิบายอะไร"
"ก็เรื่องที่เธอบอกฉันวันนั้นไง อธิบายมา"
"เดี๋ยวนะเดี๋ยว..คือว่าฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูดเลยสักนิด คุณบอกให้ฉันอธิบายอะไร ฉันว่าคุณต่างหากที่ควรจะอธิบาย ไม่ใช่ฉัน!! คุณลากฉันมาทำไม!"
"เธอรู้ได้ยังไง "
"รู้อะไร????"
"ก็เรื่องที่เธอเตือนฉันวันนั้นไง...เธอรู้ได้ยังไง"
"บอกไปคุณจะเชื่อหรอ"
"ก็ลองบอกมาสิ"
"ฉันไม่บอก ไม่พูดอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันจะกลับแล้ว"
"ถ้าเธอไม่พูดก็อย่าหวังว่าจะได้ไปจากที่นี่ "
"นี่!! นี่มันข่มขู่กันแล้วนะ มันจะมากไปรึเปล่าห๊ะ"
"รีบบอกมา ฉันไม่อยากต่อปากต่อคำกับเธอ"
"ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น!!!"
"เธอรู้ได้ยังไงบอกมา"
"นี่ จะบังคับกันให้ได้จริงๆใช่มั๊ย"
"ใช่ บอกมา"
"........................." มีร่าถอนหายใจฮึดฮัดมองคาร์เรย์ตาขวาง
"เร็วๆ"
"โอ๊ยยยย ก็ได้ สัญญาก่อนว่าถ้าฉันพูดแล้ว คุณจะปล่อยฉันกลับบ้านดีๆแบบไม่มีมลทิน "
"อืม ว่ามา"
"  " มีร่าทำหน้าบึ้งไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
"พูดสิ....."
"เออๆ กำลังจะพูดอยู่เนี่ย.........คือว่า....."
"เดี๋ยว.....ขอความจริงนะ...เพราะฉันเกลียดคำโกหกที่สุด"
"..........เฮ้ออออ....ฉันน่ะ สามารถมองเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าได้"
"...................." คาร์เรย์นิ่งสายตาของเขาบงบอกเลยว่าไม่เชื่อ
"จริงๆนะ"
"แล้วเธอเห็นได้ยังไง อยู่ๆก็เห็นเลยอย่างงั้นหรอ"
"เปล่า ฉันจะเห็นก็ต่อเมื่อ ฉันสัมผัสมือของคนคนนั้น"
"สัมผัสมือ????"
"อืมมมมมม"
"นี่เธอคิดว่าฉันจะเชื่อนิทานหลอกเด็กที่เล่าหรอ"
"เห็นมั๊ยพูดไปคุณก็ไม่เชื่อ....ฉันพูดจริงๆนะ ก็วันนั้นไงวันที่เราเจอกันที่หน้าธนาคาร ตอนฉันล้มแล้วคุณก็ช่วยดึงฉันขึ้นมา เราจับมือกันตอนนั้นฉันเลยเห็น"
"เล่าแบบละเอียดหน่อยสิ"
"ฉันเห็นคุณกำลังอยู่ในงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง คนเยอะมากแล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงผิวเข้มสวมถุงมือสีดำ เขาพุ่งเข้ามาหาคุณแล้วก็เอามีดคมวับแทงคุณด้วยนะ....ฉันเห็นจริงๆ"
"แต่ฉันไม่ถูกแทงนิ"
"ก็นั้นไง ก็เพราะว่าคุณฟังคำพูดที่ฉันเตือนใช่มั๊ย คุณพูดเองก่อนเราจะมาที่นี่ว่าคุณแทงเขาก่อนที่เขาจะแทงคุณ นี่แสดงว่าฉันช่วยชีวิตคุณเอาไว้นะ คุณน่าจะขอบคุณฉันมากกว่าจะมาข่าขู่ฉันแบบนี้!!!"
"ฉันจะขอบคุณก็ได้ แต่เธอต้องทำให้ฉันเชื่อก่อน"
"มันใช่เรื่องม่ะ!!!!"
"ยืนยันสิ"
"ยืนยันอะไร ฉันพูดไปหมดแล้ว เชื่อเถอะฉันพูดหมดแล้วจริงๆ"
"ไม่อ่ะ ฉันไม่เคยเชื่ออะไรโดยที่ไม่มีหลักฐาน "
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่ได้ขอให้คุณมาถามซะหน่อย คุณบอกให้ฉันพูดฉันก็พูดไปหมดแล้ว ยังมาหาว่าฉันเล่านิทานหลอกเด็กอีก ยังจะมาให้ยืนยันบ้าๆบอๆอีก ฉันไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้นแหละ"
"ถ้างั้นเธอก็ยังไปไหนไม่ได้"
"นี่!!! ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วยเนี่ย!!"
"........................." คาร์เรย์ตีสีหน้านิ่งอย่างเคย มีร่าได้แต่ถอนหายใจฮึดฮัดไม่พอใจ
"เฮ้อออ ก็ได้!!! ส่งมือคุณมา"
"...............อะไร"
"ส่งมือคุณมาสิ" มีร่า ไม่รอให้เขายื่นมือมาเอง เธอเอื้อมไปคว้ามือของคาร์เรย์ซะเลย ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยกำลังจะชักมือกลับ
"อยู่เฉยๆสิ อยากให้ฉันยืนยันไม่ใช่หรอ ถ้างั้นก็อยู่เฉยๆ"
"........................" พอได้ยินอย่างนั้นคาร์เรย์จึงนิ่งตามที่เธอบอก
มีร่าใช้มือทั้งสองข้างกุมมือของคาร์เรย์เอาไว้ เวลาผ่านไปชั่วอึดใจมีร่ายังคงนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับ
ท่ามกลางความเงียบและสายลมที่พัดเอื่อย ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างพินิจ ผมสีน้ำตาลอ่อนๆยาวประบ่าของเธอสะบัดไปมาตามแรงลมที่เข้ามาปะทะเล็กน้อย...ความสูงของเธอถึงแค่ระดับหน้าอกของคาร์เรย์เท่านั้น...มือเล็กๆของเธอยังกุมมือเขาเอาไว้แน่น ดวงตากลมโตเพ่งมองที่มือของคาร์เรย์แทบไม่กระพริบ...ชายหนุ่มเองก็จ้องเธอไม่วางตาเช่นกัน..
อยู่ๆมีร่าก็เงยหน้าขึ้นมา สายตาของทั้งคู่ประสานกันเข้าพอดี...คาร์เรย์นิ่งมากเขาไม่ได้หลบสายตาที่มีร่ามองมาเลยจนหญิงสาวต้องเป็นฝ่ายถอยออกห่างแล้วปล่อยมือของเขา
"เอ่อ....." เธอถอยหนีด้วยท่าทีเก้อเขินโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังเขินเรื่องอะไร
"เป็นไง...." คาร์เรย์พูดขึ้นก่อนเพื่อทำลายความเงียบ
"อ๋อ คือว่า พรุ่งนี้คุณมีนัดสำคัญใช่มั๊ย ฉันเห็นคุณกำลังนั่งคุยกับผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่ง เหมือนเธอมีเรื่องที่อยากจะให้คุณช่วย แต่ว่าคุณปฏิเสธเธอและนั่นมันทำให้เธอไม่พอใจมาก ฉันแนะนำว่าให้คุณตกลงช่วยเธอดีกว่านะ เพราะมันจะกระทบกับงานที่คุณกำลังจะทำมาก"
".............ภาคิน"  คาร์เรย์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาภาคิน
"อะไรหรอครับเจ้านาย"
"เช็คดูสิว่าพรุ่งนี้ฉันมีนัดกับใครบ้าง"
"ครับ"    ภาคินหยิบตารางนัดหมายของคาร์เรย์ออกมาตรวจดู
"พรุ่งนี้เจ้านายมีนัดสำคัญครับ คุณนัดคุยเรื่องการซื้อหุ้นอู่ต่อเรือกันคุณเสกสรรค์ครับ" ภาคินบอก
"แล้วมีนัดกับใครอีกรึเปล่า ผู้หญิงมีมั๊ย"
"ไม่มีครับ"
"อืม ขอบใจ" คาร์เรย์หันกลับมามองที่มีร่าอีกครั้ง ด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"จริงๆนะ ฉันเห็นจริงๆ ทำไมไม่รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนล่ะจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้โกหก"
"อืมมมมมม เอางั้นก็ได้ ฉันจะรอจนถึงพรุ่งนี้ก็ได้"
"อืม ถ้าเรื่องที่ฉันพูดไม่เป็นเรื่องจริง ฉันจะยอมให้คุณตัดคอฉันเลย" พอพูดออกไปแล้วก็แทบจะกระโดดตบปากตัวเองจะพูดแบบนั้นทำไมเนี่ย!!
"ขนาดนั้นเลยหรอ เธอพูดเองนะ"
 
นั่นไงเขายิ่งน่ากลัวอยู่ไม่รู้เป็นพวกมาเฟียรึเปล่า!!!
 
"อะ อืม ขนาดนี้แหละ แต่ถ้าเรื่องที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริงล่ะก็ คุณต้องขอโทษฉัน แล้วก็ห้ามมาข่มขู่ฉัน ห้ามมาก่อกวนฉัน แล้วก็ห้ามมากระชากลากถูฉันแบบวันนี้อีก "
"อืม ได้"
"ถ้าอย่างงั้น ฉันไปได้รึยัง มันดึกแล้วฉันง่วง แล้วอีกอย่างฝนก็ตั้งท่าจะตกแล้วด้วย ฉันไม่ชอบตอนฝนตกเลยจริงๆ ฉันไปได้รึยัง"
"ยัง"
"อ้าว ทำไมอ๊าาาาาา"
"กระเป๋าเธออยู่ในรถ"
"อ๋อ ลืมไปเลย ขอบคุณนะที่บอก"
"อืม"
"แฮ่ๆ ^^ ขอบคุณ งั้นลาล่ะนะ"   มีร่าวิ่งไปเอากระเป๋าสะพายของเธอก่อนจะหันมายิ้มให้คาร์เรย์และกำลังจะเดินหนีออกไปจากตรงนั้นแต่คาร์เรย์ก็พูดแทรกขึ้นมาอีก
"เธอจะเดินไปหรอ ถ้าหวังจะนั่งแท็กซี่กลับฉันบอกเลยว่าไม่มี เพราะถนนเส้นนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านหรอกนะ"
".................." มีร่าชะงักเท้าทันที เธอหันกลัมามองคาร์เรย์ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้ เพราะจากสภาพโดยรวมแล้วมันจริงอย่างที่เขาว่า
"ขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง"
"เอ่อ ถ้าอย่างนั้น รบกวนด้วยนะ"
มีร่าเดินขึ้นรถเองด้วยความเต็มใจช่างต่างกับตอนมาซะจริง จากนั้นคาร์เรย์ก็ตามขึ้นมา ส่วนภาคินย้ายไปนั่งที่รถอีกคัน..
"ออกรถ"
"ครับ" คนขับรถน้อบรับคำสั่ง รถของคาร์เรย์แล่นออกมาจากตรงนั้นวนกลับเส้นทางเก่า คนขับรถขับมาที่เดิมตรงที่เจอมีร่าแต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอลง
"เอ่อ จอดตรงนี้ก็ได้นะ ที่พักฉันอยู่ไม่ไกลเดี๋ยวไปต่อเอง"
"ถ้าอยู่ไม่ไกลก็บอกทางมาสิ"
"โอ๊ยยย ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเองสะดวกกว่า"
"ไปทางไหน"
นี่เขาหูตึงรึยังไงเนี่ย!!! ก็บอกอยู่ว่าจะกลับเองยังจะบังคับไปส่งอีก...เธออยากจะกระโดดสตั้นหน้าเขาสักฉากจริงๆ
มีร่ามองคาร์เรย์ด้วยสายตาจิกกัดพลางด่าสารพัด(ในใจ)^^
"ไปทางไหน.....เร็วๆสิ"
"เฮ้อ...ตรงไปทางนั้น แล้วก็เลี้ยวขวา ขับไปเรื่อยๆเลี้ยวซ้ายแล้วก็ขับไปอีกนิดเลี้ยวซ้ายอีกที ก็ถึงแล้ว"
"ไปตามที่เธอบบอก"
"ครับ"
มีร่านั่งรถมาด้วยความจำใจ ไม่นานก็ถึงที่พักของเธอ
ที่พักของมีร่าเป็นตึก6ชั้นสภาพค่อนข้างทรุดโทรม...ชั้น1/2/3 จะราคาแพงหน่อยเพราะอยู่ชั้นล่าง ส่วนชั้น4/5/6 ก็จะถูกกว่าเพราะว่าที่นี่ไม่ลิทฟ์ขึ้นลงต้องเดินเท้าเท่านั้น ห้องต่ำๆก็เลยต้องจ่ายแพงเพราะได้เดินน้อยกว่า ส่วนห้องของมีร่าอยู่ชั้น5 เพราะเป็นราคาที่เธอจ่ายไหว
"ถึงแล้ว จอดเลยค่ะ "
"แน่ใจนะว่าไม่ใช่ตึกร้าง" คาร์เรย์ถามเมื่อเห็นสภาพตึก
"นี่ ฉันไม่ได้รวยมีรถสามสี่คันแบบคุณนี่ แค่นี้ก็หรูแล้ว แค่ไม่ต้องนอนตากฝนก็พอ"
".................."
"ขอบคุณที่มาส่งนะไปล่ะ" มีร่าไม่รอช้ารีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปในตึกทันที...
คาร์เรย์นิ่งมองเธออยู่สักพักจนเธอลับสายตาไปจึงสั่งให้คนขับออกรถ
"ออกรถ"
"ครับ"
จากนั้นรถของคาร์เรย์ก็ขับออกไป มีร่าที่พึ่งวิ่งเข้าไปในตึกวิ่งย้อนกลับมาดูว่าเขาไปแล้วจริงรึเปล่าพอเห็นว่าไปแล้ว ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
"เฮ้ออออ ใจหายหมด นึกว่าจะโดนจกไตไปขายซะแล้ว" เธอเอามือลูบหน้าอกตัวเองปอยๆก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
"คืนนี้หลับเป็นตายแน่ฉัน"
เช้าวันต่อมา​มีร่านอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงของเธออันที่จริงเธอตื่นนานแล้วแต่แค่ไม่อยากลุกเท่านั้น จะลุกไปทำไมโรงเรียนก็ไม่ได้ไปงานก็ยังหาไม่ได้นอนขึ้นอืดอยู่ห้องนี่แหละ
แต่ทว่าอันที่จริงแล้วเธอมีเรื่องที่กำลังกวนใจอยู่...ในตอนนั้นที่เธอจับมือของคาร์เรย์เธอเห็นอีกภาพหนึ่งของเขา ภาพภาพนั้นค่อนข้างชัดเจนมาก มากจนผิดปกติ แต่เธอคิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรก็เลยไม่ได้บอกเขาไป
"มันอะไรกันนะ ภาพตอนนั้นน่ะ ไม่เคยเห็นภาพอะไรจัดแจ๋วขนาดนนี้มาก่อนเลย" มีร่าพึมกับตัวเอง...
ภาพที่มีร่าเห็นก็คือ ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเป็นคาร์เรย์นั้นแหละ ตอนนั้นเป็นเวลากลางคืนและมืดมากฝนก็กำลังกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ท่ามกลางความมืดและสายฝนที่กำลังโปรยปลาย มีแสงจากไฟหน้ารถสาดเข้ามา กระทบม่านตาของเธอ เงาดำของเขาคนนั้นค่อยๆเดินเข้าหาอะไรสักอย่างที่มีร่าเองก็ไม่รู้ว่าอะไรเหมือนกัน...
แต่พอเพ่งมองดูแล้วสายตาของเขาตอนนั้นน่ากลัวมาก แต่เธอกลับไม่รู้สึกกลัวเลย....ดวงตาของเขาแดงก่ำและกำลังจ้องอะไรสักอย่างอย่างตั้งใจ แต่ภาพที่เธอเห็นตอนนั้นมันชัดมาก ชัดจนน่าแปลกใจแถมมันยังทำให้มีร่ารู้สึกแปลกๆอีกด้วย มันแปลกจนอธิบายไม่ถูกเลย
"โอ๊ยยยยยย ช่างเถอะไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย" มีร่าสะบัดหัวไปมาเพื่่อหยุดความคิดไว้แค่นั้น...เธอดึงผ้าห่มมาคลุมโปงเอาไว้แต่ไม่ทันที่จะได้หลับตาลงเสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น...
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดดด ตื๊ดดดดด
มีร่าดึงผ้าห่มออกก่อนจะคว้มมือถือมากดรับ
"ค่ะน้า ว่าไงคะ"
"(มีร่า ตอนนี้หลานอยู่ไหนหรอ)"
"หนูอยู่ห้องค่ะ นอนอยู่น้ามีอะไรรึเปล่า"
"(เอ่อ คือว่ามีร่าจ๊ะ หลานพอจะมีเงินให้น้ายืมสักห้าหมื่นมั๊ย)"
"น้าคะ!! หนูจะไปเอาเงินห้าหมื่นมาจากไหน!!!"
"(มีร่าช่วยน้าด้วย น้าเดือนร้อนจริงๆ ถ้าน้าไม่มีเงินห้าหมื่นวันนี้น้าตายแน่ๆ)"
"น้าคะ หนูไม่มีจริงๆ น้าก็รู้"
"(แต่น้าจำเป็นจริงๆนะมีร่า)"
"เรื่องจำเป็นที่น้าว่า คงหนีไม่พ้นไปติดหนี้พนันเขาอีกใช่มั๊ยคะ หนูบอกให้น้าเลิกเล่นทำไมน้าไม่ฟังหนูบ้าง!!!"
"(น้าจะเลิกแล้วจริงๆ หลานช่วยน้าหน่อยนะ อีกแค่ครั้งเดียว)"
"น้าคะ เรื่องหนี้ธนาคารที่น้าเอาที่ดินไปจำนองหนูยังหาทางออกไม่ได้เลย ขนาดหนูยังช่วยตัวเองไม่ได้ แล้วหนูจะมีปัญญาที่ไหนไปช่วยน้าคะ!!!"
"(ก็แหวนวงนั้นไง วงที่แม่ของหลานทิ้งเอาไว้ให้ )"
"น้าคะ!!!!! น้าก็รู้ว่าแหวนวงนี้มีค่ากับหนูแค่ไหน ต่อให้มีเรื่องคอขาดปาดตายยังไงหนูก็ไม่มีวันขาย ครั้งนี้น้าคงต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะ แค่นี้นะคะ!"
"เดี๋ยวสิมีร่า มีระ......................"
มีร่าตัดสายทิ้งไปแล้ว เธอเห็นใจน้าของเธอนะแต่ว่าแบบนี้มันมากเกินไปแล้ว มีร่ากำลังจะเสียบ้านของแม่ไปแล้ว เธอจะไม่ยอมเสียแหวนของแม่ไปอีก เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่มีทางขายเด็ดขาด
 
บ้านน้าสาวของมีร่า
​ผู้ชายสองคนกำลังรื้อค้นข้าวของจนทั้งบ้านกระจัดกระจาย...น้าสาวของมีร่าได้แต่นั่งร้องไห้แล้วขดตัวอยู่มุมห้อง...พวกนั้นเอาปืนจอที่หัวของเธอ เธอสั่นงั้นงกด้วยความหวาดกลัวสุดขีด
"ว่าไง หลานแกยอมรึเปล่า" ผู้ชายร่างใหญ่ผิวดำเข้มเอาปืนกดที่หัวของเธอ
"อ๊ายยยยย อย่ายิงฉันนะฉันกล้วแล้ว ฮือออออๆๆๆๆ"
"ถ้ากลัวก็เอาเงินมา แกเป็นหนี้เสี่ยอยู่เกือบล้านนะ แต่ตอนนี้เสี่ยจะเอาแค่ห้าหมื่นถือว่าเสี่ยใจดีสุดๆแล้ว!!!!"
"ฉันรู้จ๊ะฉันรู้....ฮืออๆๆๆ "
"ไหนแกบอกว่าหลานจะช่วย ไหน!!!!มันว่าไง!!!!!!" ไอ้ล่ำคนนั้นตะคอกเสียงดัง
"หลานฉันก็ต้องยอมช่วยอยู่แล้ว....เธอมีแหวนเพรชวงหนึ่งถ้าขายคงได้เป็นหลักแสน ฉันจะไปเอามาให้ ฮืออออๆๆ อย่าฆ่าฉันนะฉันไหว้ล่ะ ฮืออๆๆๆ ฉันจะไปเอามาให้จริงๆ"
"ถ้าอย่างงั้นก็ได้ แต่เพื่อกันไม่ให้แกหนี ฉันจะเป็นคนพาแกไปเอง...ไป!!!!!!!"
"เอ่อ ตอนกลางวันหลานฉันมันไม่อยู่หรอก ต้องออกไปทำงานไปหาตอนนี้ก็ไม่เจอ คงต้องไปตอนเย็นๆโน้นแหละนะ"
"อย่ามาลูกเล่นกับฉันนะ!!!"
"จริงๆฉันพูดจริงๆ"
"งั้นก็ได้ ไอ้เสื้อวันนี้เฝ้านังนี้ไว้ ตอนเย็นเราจะไปเอาเงินกัน....."
"ครับพี่"
เมื่อตกลงกันได้ ก็รอให้ถึงตอนค่ำ น้าของมีร่าพยายามโทรหามีร่าอยู่หลายรอบเพื่อจะบอกให้เธอหนีไปแต่ว่ามีร่ากลับไม่ยอมรับสายเธอเลย..
 
เธอจำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆถ้าไม่ทำเธอต้องตายแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นน้าของมีร่าก็พยายามถ่วงเวลาเอาไว้ให้นานที่สุด
 
"ทำไมไม่รับสายนะ....ฮืออออๆๆ มีร่าน้าขอโทษนะลูก ฮืออออๆๆๆๆๆ"
 
โปรดติดตามตอนต่อไป