กลับมาได้ไหม..

               “แม่คะ.. รินไปก่อนนะคะ..พี่ตี๋มารับแล้ว.. ” “อ้าว! ไม่ทานข้าวก่อนหรอล่ะลูก..” “อ่อเดี่ยวหนูไปทานกับพี่ตี๋ข้างนอกค่ะ..”
“เห้อ..........” แม่ของรินถอนหายใจ       “รอนานไหมคะ...” “นานแค่ไหนก็รอได้ครับ….”
ทั้งสองคนขับรถไปโรงเรียน. ระหว่างทางรินถามขึ้น…
“พี่ตี๋....ทำไมเราถึงไม่คบกันสักที…..”  “เราอยู่กันแบบนี้มาสามเดือนจะสี่เดือนละนะ”
 “ทำไม...กลัวพี่นอกใจหรอ….”
“ก็ปล่าวรินแค่...อยากเปิดตัวแล้ว.”
 “รินไม่ต้องกลัวหรอก.ยังไงพี่ก็มีแค่รินคนเดียวแหละ”
ทั้งสองคนขับรถมาถึงหน้ามหาลัย....
“ตี๋...มากับใครหรอคะ”
“อะ...เอ่อ...น้องหนะ...” “รินนี่มายนะเป็นเพื่อนพี่เอง”
“หวัดดีค่ะ...”
“จะ”
“รินงั้นตอนเย็นเดี่ยวพี่มารับนะ...”
“ค่ะ^^”
ตี๋ขับรถออกไปได้สักครู่.....
“น้อง!...เป็นด็กของตี๋หรอ..หึหึ..ไม่เป็นไรหรอกจ้าพี่เข้าใจตี๋…” “เธอมันก็แค่ของเล่นหนุกๆนะเด็กน้อย...”
“หมายความว่ายังไงคะ”
 “น้องนี่ซื่อกว่าที่พี่คิดนะ...” “โง่งมต่อไปเถอะ...หึหึ”
รินเริ่มใจไม่ค่อยจะดีหน้าซีดเซียว....
เสียงโทรศัพท์ดัง...ตึ๊ดดด....ตึ๊ด........“ฮัลโหลค่ะแม่...มีอะไรหรอคะ??”
“ไม่มีไรหรอกจ๊ะ..แม่อยากชวนตี๋มากินข้าวที่บ้านเย็นนี้บอกเขาให้แม่หน่อยสิ”
 “อ่อ...โอเคค่ะได้ๆเดี่ยวหนูบอกเขาให้”
รินโทรไปหาพี่ตี๋..
 “ฮัลโหลครับ”
“พี่ตี๋..แม่ของรินชวนมาทานข้าวเย็นนี้ว่างไหม??”
 “อ่อว่างสิ..แต่พี่ขอพาเพื่อนไปอีกคนนึงได้ไหม??”
“โอเคเดี่ยวรินบอกแม่ให้”  “ครับ..งั้นแค่นี้นะ”
หลังจากเลิกเรียน.....
“แม่คะ...คือพี่ตี๋เขาจะพาเพื่อนเขามาด้วยอ่ะค่ะแม่จะว่าไงคะ”
“ได้สิกับข้าวเยอะแยะมาหลายๆคนก็ได้..”
“ค่ะ...”
รินโทรหาพี่ตี๋
“พี่ตี๋...พาเพื่อนพี่มาได้นะแม่รินไม่หวงหรอก..”
 “ครับ...งั้นเดี่ยวทุ่มนึงเจอกัน”
“ค่ะๆ”
 หลังจากทั้งสองคนคุยกันเสร็จเสียงรถพี่ตี๋ก็มาทันที...
“อ้าว! ไหนบอกจะมาทุ่มนึง...” “ก็พี่อยากมาทำคะแนนกับแม่ก่อนไง...” “หืม...แม่รินไม่ดุหรอกเข้ามาก่อน”
พี่ตี๋เดินเข้าไปในบ้านของริน
 “โหริน....พี่ไม่เคยเข้ามาไม่คิดว่าจะกว้างขนาดนี้นะดูจากหน้าบ้านเหมือนจะไม่ค่อยเท่าไหร่..”
“อ้าวตี๋...รีบมาจังละลูก”
“หวัดดีครับแม่”
 “หวัดดีจ๊ะ”
  “อ่อ...ก็อยู่บ้านไม่มีอะไรทำครับก็เลยมาช่วยแม่ทำกับข้าว”
 “ทำเป็นด้วยเรอะ??”
“เป็นสิครับแม่...”
ตี๋ตอบด้วยความมั่นใจ  “ไหนแม่อยากเห็นจัง”
“เดี่ยวตี๋มาช่วยแม่ทำในครัวนะงั้นอ่ะ”
“อ้าวแม่แล้วรินอ่ะ...” “รินไปซื้อของให้แม่หน่อยละกัน.”
หลังจากรินออกไปซื้อขงแม่กับกับตี๋ก็ทำกับข้าวกัน
“ตี๋...ตี๋ชอบรินมันตรงไหนหรอ??”
“ไม่รู้สิครับ...เขาน่ารักสำหรับผมนะ” 
“ถ้าเกิดว่าได้คบกันจริงๆแม่ฝากดูแลลูกแม่ด้วยนะ”
“ครับ..”
“เห้อ.......”แม่ของรินถอนหายใจ
“แม่หน่ะ...ห่วงยัยริน.รินอ่ะนะไม่เคยมีแฟน”
“ทำไมหรอครับ”
“อยู่เกาหลีกับพ่อตั้งแต่เกิดหนะสิ...นานๆทีแม่จะบินไปทีนึง...”
“แม่ครับผมสัญญาผมจะดูแลรินให้ดีเลยแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ...”
 “แบบนี้แม่ก็หมดห่วงหน่อยเหลือแต่พ่อยัยรินแหละที่จะไม่โอเคเท่าไหร่...”
“ทำไมหรอครับ??”
“พ่อของยัยรินรักยัยรินมาก..ถ้าตี๋ทำลูกแม่เสียใจโดนแน่ฮ่าๆ”
“โหคุณแม่มาขู่ผมแบบนี้เอาซะผมกลัวเลยนะ”
“เอาล่ะตี๋คอยดูหม้ออันนี้ไห้แม่แป๊บนึงนะ”
หลังจากทั้งสองคนทำกับข้าวเสร็จก็เป็นเวลาทุ่มนิดๆพอดี
“มาแล้วค่ะแม่..พี่ตี๋...ไหนกันหมด...” รินวางของไว้บนโต๊ะ. “แม่คะ....พี่ตี๋.....”
รินหันไปเห็นแม่กับพี่ตี๋ยืนอยู่ตรงสวนหลังบ้านรินได้ยินเสียวแว่วๆรินเดินเข้าไปดู...
“ตี๋...รินเขาไม่ค่อยแข็งแรง...แม่ฝากตี๋ดูรินด้วยนะลูก” “ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ..”  รินยืนยิ้ม...
“อ้าวยัยรินมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “ก็มาทันประโยคที่ฝากหนูไว้กับพี่ตี๋นั่นแหละ”
“แม่คะแล้วของพวกนี้ให้หนูซื้อมาทำไมคะเนี่ย??ทั้งๆที่กับข้าวก็เสร็จแล้ว”
“ซื้อมาไว้ไง....” “ห๊ะ!!! T^T”
จู่ๆก็มีเสียงรถยนต์ดังอยู่หน้าบ้าน
ติ๊งต่องง.....ติ๊งต่องงง....”เพื่อนผมน่าจะมาแล้วแหละ”
“นัทไปเปิดหน้าบ้านให้แม่หน่อยไปลูก...” “ได้ค่า.....”
“อ้าวพี่ตี๋หวัดดีค่ะ..” “หวัดดีน้องนัท...”
นัทวิ่งไปหน้าบ้าน... “ถอยรถเข้ามาก่อนนะคะ...”
“โหบ้านใหญ่จังเลยครับ...”
“พี่นี่...เพื่อนพี่ตี๋ป่ะคะ??”
“ป่าวครับแฟนไอ้ตี๋...คิคิ”    
“ว๊ายยย!!จริงหรอคะพี่”   
“หนูชื่อนัทนะเป็นน้องพี่ริน”  
“พี่ชื่อเบต้า”
“พี่เป็นผู้ชายใช่ไหมคะ??”
“หึหึ..ครับๆ”
“งั้นนัทว่าเราเข้าห้องเอ้ย!!เข้าบ้านกันดีกว่าค่ะ”
  ทั้ง2คนเดินเข้าไปในบ้าน...
“หวัดดีครับแม่...” “หวัดดีจ๊ะ. เพื่อนตี๋ใช่ไหม...ลูกตามสบายเลยนะ.”   “ครับ.”
ทุกคนก็ทานข้าวกัน
“แม่อิ่มละนะเดี่ยวแม่จะต้องขึ้นไปสวดมนต์..ทุกคนก็ตามสบายนะ”  ครับ... ค่ะ...
หลังจากทุกคนทานข้าวเสร็จ นัท ริน ตี๋ เบต้าทั้ง4คนก็นั่งคุยกันต่อ...  
“น้องรินครับคราวหลังพี่มาหาอีกนะจุ๊บๆ”“โหได้เลยค่ะพี่เบต้า..”
“ไอ้เบ!!มาจงมาจุ๊บอะไรเดี่ยวมึงๆ”
“โหยหึงหรอว่ะเพื่อน...ฮ่าๆ.”
“น้องรินระวังไอ้ตี๋ไว้ให้ดีนะมันเป็นเสือฮ่าๆๆ”
“มึงเงียบไปเลยไอ้...”
“ทุกคนคะงั้นนัทขอขึ้นไปอ่านหนังสือก่อนนะ..” “โอ้โหยัยนัทไม่ต้องเลยเธออ่านหนังสือเป็นที่ไหน”
“พี่รินอ่ะ!!!หนูไปละ!!” นัทรีบวิ่งขึ้นห้องไป...  
“รินน้องเขาชอบกินอะไรหรอ??” เบต้าถาม..
“ทำไมจะจีบน้องของรินหรอ” “ได้ไหมละฮ่าๆๆๆ” “โหวๆออกตัวแรงนะไอ้เบ” ทั้ง3คนคุยกันไปสักพัก
“รินคราวหลังไปบ้านพี่บ้างนะ” เบต้าเอ่ยปากชวน “เห้ยๆ!!ขอกูก่อน”
 “ไอ้ตี๋มึงจะหวงอะไรนักหนาวะ..เออ!มีแฟนสวยก็ต้องหวงเป็นธรรมดาใช่ไหมล่ะ”
“ยังไม่ใช่แฟนกันค่ะ!”
รินรีบพูดขึ้น...บรรยากาศเงียบไปหมด... ทั้ง3คนนั่งนิ่ง
“อ่ะ....เอ๋อ....งั้นพี่กลับบ้านแล้วนะรินเอาไว้ถ้าเมื่อไหร่ว่างเดี่ยวพี่มารับไปเที่ยวบ้านพี่บ้าง.เอาน้องนัทไปด้วยนะ.”
“โอเคค่ะ..” หลังจากที่เบต้ากลับบ้านไป....
“พี่ตี๋รินถามอะไรหน่อยสิ!พี่มายเขาเป็นอะไรกับพี่หรอ” “รินพูดดีๆหน่อยสิ..เป็นอะไรเนี่ย”
“รินพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาพูดไว้เมื่อเช้า” “เขาพูดอะไรละ??” “เขาบอกว่ารินเป็นของเล่นของพี่”
“จะไปสนใจทำไมริน...พี่ก็อยู่กับรินนี่ไง” “แล้วทำไมไม่คบกันสักทีล่ะ!!!” 
ทั้งสองคนเงียบไปพักใหญ่.....ผ่านไปสักพักนึง...น้ำตาของรินเริ่มไหลลงมา
“รินรู้ละ...พี่คุยกับรินแค่เล่นๆใช่ไหม”
ตี๋รีบวิ่งเข้าไปกอดริน
 “ริน....เชื่อใจพี่สิ...พี่มีแค่รินคนเดียว…ที่พี่ยังไม่คบกับรินพี่แค่ไม่พร้อม...พี่ว่ารินดีเกินไป..พี่อยากให้รินรอพี่หน่อย...”
“มันเชื่อได้หรอ...”รินพูดด้วยน้ำเสียงสั่น..
ตี๋เอามือปาดน้ำตาริน
“พี่จะพยายามทำให้พี่ดีพอ ...” “เชื่อพี่นะ....คนดีของพี่”
“มันเชื่อได้ใช่ไหมคะ”
“พี่รักรินนะ..”
“อ่ะ...เข้านอนได้แล้วพี่จะกลับบ้านละนะ”
“อื้มโอเคค่ะบ๊ายบาย...”
แล้วทั้งสองคนก็แยกกันตรงนั้น.....