สาป สืบ สยอง

ณ เวลา12 นาฟิกาตรง เวลาพักเที่ยงที่ใครหลายๆคนต่างรอคอย
  ฉันนั้งกินข้าวอยู่ที่โต็ะ
"นี่ กินขนมปังอย่างเดียวนะอิ่มเหรอ" เวยเว้ยหยิบเก้าอี้ของตนเองมานั้งฝั่งตรงข้าม
"ก็ไม่หรอก แต่...."
"ให้เดานะ ตอนนี้ ไม่พ่อกับแม่เธอคงไม่อยู่บ้านสินะ...."
"อืม!"
"ว่าแล้วเชียวน่าจะบอกกันให้เร็วกว่านี้นะ จะได้ทำอะไรมาเผื่อ"เวยเว้ยถอนหายใจก่อนจะตักไก่ทอดที่หันเป็นชิ้นอย่างพอดีคำขึ้นมา ก่อนจะส่งมาให้ฉัน ฉันรับมาก่อนจะส่งยิ้มให้แล้วกินเข้าไป
"เป็นไงบ้าง!"เวยเว้ยจ้องหน้าฉันก็พอเดาได้อะนะ ว่าเธอหวังอะไร
"ก็ดีอะนะ!"เวยเว้ยทำสีหน้าไม่พอใจกับคำตอบของฉันนิดหน่อย ก่อนจะตักข้าวใส่ปากตัวเอง
"อุ้ย เค็ม!"เธออุทานขึ้นมา
"555พยายามต่อไปเดี่ยวก็ดีขึ้นเองละนะ"ฉันหัวเราะออกมา เวยเว้ยเองก็หัวเราะออกมาแบบนั้นเหมือนกัน
"เออ.......ขอโทษนะครับ" เสียงคนเปิดประตู พร้อมกับร่างผู้ชายคนหนึ่ง ในมือถือสมุดกองพเนิดที่กองรวมกันเกือบถึงคอ
"อาจาร บอกว่าให้เอางานมาส่งน่ะครับ"
"อ่อ วางบนโต็ะเลยค่ะ!"ฉันหันไปตอบ แล้วเขาก็ค่อยเดินไปจนเกือบจะถึงโต็ะแล้ว ตึ้งชายคนนั้นสะดุดขาใครคนหนึ่งล้มเข้า (ก้มหน้าอยู่เลยไม่เห็นว่าใครทำ)
"ไม่เป็นไรใช่ไหม..."ฉันก้มลงไปหาเขา แล้วก็ช่วยกันเก็บสมุดพวกนั้นไม่ว่างบนโต็ะจนสำเร็จ
"ไอ้เวร!!"เสียงไอ้เซยดังขึ้น ก่อนที่มันจะวิ่งเข้ามาในห้อง แล้วต่อยชายคนนั้นจนล้มลงไปอีกครั้ง 
"ใครใช้ให้มึงเอางานไปส่ง มึงก็รู้ว่ากูยังทำงานไม่เสร็จ" เซย์ล้มลงไปก่อนจะต่อยซ้ำลงไปอีกที่ใบหน้า
"แต่ถ้า เราส่งไม่ทันเวลา พวกเราทุกคนจะถูกหักคะแนนนะ นายก็รู้ว่าอาจารห้องนี้นะ เคี่ยวขนาด ขนาดแค่เด็กเข้าสายแค่นาทีเดียวยังให้ไปวิ่งรอบสนามจนเป็นลมมาแล้วนะ"เขาพยายามลุกขึ้นพร้อมกับอธิบาย แต่ดูเหมือนทางเซย์เองจะโมโหยิ่งกว่าเดิมอีก
"ไอ้เวร!!!"เซย์คว้าคอเสื้อชายคนนั้นไว้พร้อมกับเงื้อหมัด
"พอได้แล้วโว้ย!"ฉันสลัดแขนเวยเว้ยที่ยื้อฉันไว้พร้อมกับวิ่งเข้าไปแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกัน
"อย่าเสือกโว้ย เรื่องของห้องกูมึงไม่เกี่ยว!"เซย์ตะโกนลั่น
"เออ ห้องอะห้องมึง แต่นี่มันห้องกูคะ หัดดูด้วย!"
"งั้นก็ได้! เดี่ยวกูจะลากมันไปกระทืบที่อื่น"
"หยุดเลยนะ ไม่งั้นฉันจะ.....!"
"เฮ้ย พวกเธอทำอะไรกัน"เสียงเปิดประตูอย่างแรงดังขึ้น คนที่เข้ามาคือครูฝ่ายปกครองที่คงบังเอิญเดินมาตรวจตึกแล้วได้ยินเสียงพวกเราทะเลาะกันเลยขึ้นมาก็เลย.....
"เออ....คือ......"
"ไม่ต้องพูดล่ะ หลังเลิกเรียนพวกเธอทั้งสามคน ไปพบครูที่ห้องปกครองด้วย"แล้วครูคนนั้นก็เดินจากไป
"แม่งเอ่ย!"เซย์เดินออกจากห้องไป ก่อนจะกระแทกประตู ดัง ปั้ง! ส่วนชายคนที่ล้มลงอยู่ที่พื้นก็ค่อยๆลุกขึ้นมา
"นี่เธอน่ะ!"เขาหันมามองฉันแล้วจ้องเขม็ง
"อะไร..."ฉันจ้องกลับอย่างงงๆ
"วันนี้อย่าไปทะเหลทะไหลที่ไหนล่ะ แล้วก็ทางที่ดีห้ามกลับบ้านทางเดิมที่เธอเดินกลับดัวยล่ะ ถ้าอยากจะปลอดภัยจนถึงบ้านละนะ"แล้วเขาก็เดินจากไปพร้อมกับความงงที่เข้ามาแทนที่
"อะไรของเขาละ?"ฉันสบดขึ้นมา
"มิดจี้ไม่น่าไปคุยกับคนแบบนั้นเลยนะ"เวยเว้ยก้มหน้านิ่งก่อนจะพูดออกมา
"เวยเว้ยรู้จักเขาเหรอ?"
"อืม พวกห้อง1เขาเล่ามาอีกทีน่ะ หมอนั้นน่ะชื่อโรโระ นั้งอยู่ตรงมุมหลังห้องวันๆเอาแต่อ่านตำราเวทโบราณอะไรสักอย่างแล้วก็ศึกษาพวกตำราปีศาจอะไรปบบนี้นะ แถมยังลือกันด้วยว่าถ้าหมอนะนได้ไปทันใครเข้าละก็.....คนๆนั้นก็จะตาย"เวยเว้ยเล่าไปตัวสั่นไป
"ไม่เอาน่า คำสาปอะไรแบบนั้นมันมีที่ไหนล่ะ คงเป็นความอังเอิญกับอัคติที่เอามารวมๆกันเพื่อสร้างเรื่องมาแกล้งคนอื่นล่ะมั้ง"ฉันหัวเราะกลบเกลื้อน ก่อนจะได้ยินเสียงคนทั้งห้องคุยกันถึงเรื่องนี้
"เอ้าแล้วๆ เกิดเรื่องจนได้"
"ทำไมคุณหัวหน้าต้องไปช่วยมันด้วยนะ"
"รายต่อไปคงเป็นหัวหน้าแน่ๆ แน่นอนเลย"
"ไม่นะถ้าหัวหน้าตายไป ใครจะอยู่ให้เราใช้งานล่ะ?"
"นั้นสิ!"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า หัวหน้าน่ะเก่งจะตายไม่ตายง่ายๆหรอก"
"แต่ไอ้บ้านั้นมันคนต้องสาปเชียวนะ ถึงไม่ตายก็คงพิการแน่ๆ"
"คนต้องสาป..... คนต้องสาป......คนต้องสาป"
"รำคาญโว้ย!!!!!! สัส!!!!!!!"ฉันตะโกนขึ้น
"หัวหน้าคะ พวกเราเป็นห่วงนะคะ ทำไมถึงต้อง..."
"เป็นห่วงบ้าบออะไร กลัวว่าจะไม่มีใครให้ใช้งานมากกว่าล่ะสิ! กลัวว่าครูจะหันไปโคลกสับพวกแกแทนฉันใช้ไหมล่ะ!?"
"มิดจี้ใจเย็นๆ"เวยเว้ย
"คนต้องสาปบ้าบออะไรไร้สาระ เก็บปากไว้กินข้าวสะไป!"ฉันเดินออกจากห้องไป 
คำสาป......ไร้สาระสิ้นดี!