รู้ตัวอีกทีผมก็กลายเป็นสาวหูแมวสุดน่ารักแทนที่จะได

หลังจากกิจกรรมของร้านได้ผ่านพ้นไปด้วยดีมาพักใหญ่ๆ เงินเก็บของ เนมุก็เริ่มจะมีมากขึ้น เนมุเริ่มจัดเตรียมกระเป๋าสำหรับเดินทางของตนเอาไว้ เพื่อจะเดินทาง

“อืม ถ้านั่งรถไฟไปก็พอจะถึงอยู่หรอกนะ ใกล้ๆกับชานเมือง แต่จะกลับมาก็กลัวว่า เพลเนียจะเป็นห่วงไปซะอย่างนั้นเนี่ยสิ จะพอหาคนแทนหรือว่าจะจ้างใครก่อนได้ไหมนะ อีกอย่างถ้าเราเดินทาง เพลเนียก็ต้องเป็นห่วงเราอีก ทำไมกันนะรู้สึกเหมือนเป็นลูกสาวบ้านนี้เลยแฮะ”

“พูดอะไรคนเดียวอยู่เหรอ เนมุ อีกอย่างฉันคงไม่ให้เธอเดินทางไปไหนคนเดียวอยู่แล้วล่ะจ๊ะ”

เพลเนียซึ่งเดินเข้ามาทางหน้าประตูห้อง

“เพลเนีย รู้ได้ยังไงว่า เราจะไปไหนกันล่ะ”

“ก็เพราะรู้น่ะสิ เป็นเด็กเป็นเล็ก เนมุไม่ควรจะเดินทางไปไหนคนเดียวนะ แล้วฉันก็ทิ้งร้านคนเดียวไม่ได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้น ฉันก็เลยจ้างเพื่อนร่วมเดินทางไปกับเธอแล้วยังไงล่ะ เนมุ”

“เพื่อนร่วมเดินทาง? ใครกัน!!”

“เอาล่ะ เข้ามาสิ มาโคโตะ”

มาโคโตะ โบกมือทักทายด้วยรอยยิ้มเบาๆ แล้วมองหน้าเนมุอย่างอ่อนโยน

“ฝากตัวด้วยนะ เนมุ ฉันจะพาเธอเดินทางไปในทริปสุดพิเศษนี้เอง ฉันจองที่พัก จากสถานที่ๆคุณเพลเนียสืบเรื่องราวเอาไว้แล้วล่ะ”

“นี่จะบอกว่า เพลเนียรู้แล้วอย่างนั้นเหรอว่าเราจะไปที่ไหนกัน”

[บ้าจริง ถ้าเป็นอย่างนี้เพลเนียคงได้รู้ความจริงเป็นแน่ว่า จริงๆแล้วร่างกายของเราเป็นชายหนุ่มอายุรุ่นอาหรือลุงเธอได้แล้ว แถมยังอยู่ในบ้านของหญิงสาวน่ารักๆอีก ไม่สิ จริงๆเราเองก็น่ารักใช่ย่อยเหมือนกัน แต่เพลเนียคงน่าจะไม่รู้ถึงขนาดนั้นหรอก ดังนั้น ช่วงเวลาที่ มาโคโตะเผลอ คงต้องตีตัวแยกออกห่างจาก มาโคโตะ ให้ได้ อาจจะเอาเรื่องนางฟ้าของตานี่มาใช้ก็คงไม่เลวเท่าไหร่หรอกมั้ง]

“เอาล่ะ ถ้าเกิดเพลเนียห่วงเราจริงๆ เราจะพา มาโคโตะไปด้วยก็แล้วกัน เพลเนียก็ดูแลร้านอย่างสบายใจเถอะ มีมาโคโตะก็เหมือนมีเพลเนีย คอยดูแลเราแล้วล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงไป”

เนมุพยายามพูดเพื่อให้เพลเนียไม่เป็นห่วงตนเองมากเกินไป อยู่ชั่วครู่หนึ่ง ในขณะที่เพลเนียกำลังทำท่าครุ่นคิดแล้วมองมาที่เนมุ แล้วจึงยิ้มให้

“เอาเถอะนะ ถ้าเนมุพูดถึงขนาดนี้แล้วล่ะก็  ถ้าตัวฉันเองไม่เชื่อใจเนมุก็คงดูแย่แหละนะ เดินทางให้ปลอดภัยก็แล้วกัน มาโคโตะ ฝากเนมุด้วยก็แล้วกันนะ”

เพลเนียพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องปล่อยให้เนมุและมาโคโตะอยู่กันสองต่อสอง สายตาของ มาโคโตะยังจ้องอย่างจริงจัง

“จริงๆแล้ว ผมเองก็สงสัยมานานแล้ว  เนมุน่ะ จะไปหานางฟ้าคนนั้นสินะ”

“นายนี่ฉลาดไม่เบาเลยนะ สมแล้วที่เป็นเพื่อนของเพลเนีย ใช่แล้วล่ะ เธอคนนั้นอาศัยอยู่ระแวกบ่อน้ำพุร้อนแถวนั้นนั่นแหละถ้านายไปด้วยอาจจะโชคดีได้เจอนางฟ้าของนายก็เป็นไปได้นะ”

[ตาโง่เอ๊ย นางฟ้าของนายก็อยู่ตรงหน้านายแล้วนี่ยังไงล่ะ]

“งั้นเราเริ่มเดินทางกันเถอะครับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา”

มาโคโตะเป็นพวกเชี่ยวชาญทางด้านการท่องเที่ยวเป็นอย่างมาก  ดังนั้นไม่แปลกใจเลยที่ใช้เวลาไม่นาน  ต่อรถที่สถานีหนึ่งไปยังอีกสถานีหนึ่ง แล้วเปลี่ยนมาเดินบนเส้นทางลัด จากนั้นก็ย้ายสายรถที่ขึ้นเพียงไม่กี่นาทีก็มาถึงสถานที่พักแล้ว เขตออนเซ็นขึ้นชื่อแถวนี้อยู่ใกล้กับบ้านของเนมุไม่ห่างเท่าไหร่นัก 

[การจะหลบสายตาจากมาโคโตะโดยไม่เป็นห่วงได้ก็มีเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น ดังนั้นคงต้องไปช่วงที่มาโคโตะกำลังหลับเท่านั้นถึงจะออกห่างจากตัวมาโคโตะได้ กำหนดการส่วนใหญ่ที่เขียนก็คือ เที่ยวให้เต็มที่แล้วก็ปล่อยให้มาโคโตะหลับ การมาพักที่แห่งนี้มีเพียงเวลาแค่ 3 วันเพียงเท่านั้น รวมระยะเวลาสืบเรื่องของการที่หลับใหลด้วยแล้วก็พอมีเวลาอยู่บ้าง]

“นี่ เนมุ นางฟ้าคนนั้นเธออยู่แถวๆนี้จริงๆอย่างนั้นเหรอ”

[ก็ตรงหน้านายไงล่ะ]

“เอาเถอะ ถ้านายมีชะตาต้องกันกับเธอจริง ไม่นานก็คงได้พบกันนั่นแหละ”

“ผมก็หวังไว้เช่นนั้นเหมือนกันครับ”

เนมุพลันเดินเข้าไปในร้านขายของแล้วหยิบขนมมันจูมาหนึ่งลูก

“ตอนนี้เราก็เที่ยวกันอย่างเต็มที่ก็แล้วกันนะ มาโคโตะ”

มาโคโตะและ เนมุก็พากันหาที่พัก และเดินเที่ยวในระแวกรอบๆเพื่อเป็นการตรวจสอบพื้นที่ในเขตของตนที่เคยอาศัยอยู่

[บางอย่างผิดแปลกไปจริงๆแฮะ ปกติแล้ว ศาลเจ้าที่เคยอยู่ตรงนี้จะต้องมีต้นไม้ขนาดใหญ่ แต่การเอาต้นไม้ขนาด3คนโอบออกไปจากจุดนี้มันต้องใช้คนจำนวนมาก แถมยังเป็นเรื่องที่ใหญ่โตด้วย และก็น่าจะมีร่องรอยของการเคลื่อนย้ายด้วยนี่สิ แต่นี่กลับไม่มีอะไรเลยจริงๆ]

“นี่ๆ เนมุ ข้างๆนี่มีสวนสนุกอยู่ด้วยเราไปดูตรงนั้นดีกว่านะ”

“สวนสนุกอย่างนั้นเหรอ?”

[นั่นสินะ เรามาสวนสนุกครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันนะ สมัยที่พ่อกับแม่ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า ถึงอย่างไรก็ตาม แต่สวนสนุกมันไม่น่าจะมีอยู่ที่นั่นสิ]

สวนสนุกถูกสร้างมาอย่างประณีต และสวยงาม แม้จะเป็นสวนสนุกเล็กๆที่มีคนไม่ค่อยมาก แต่มีเด็กและเหล่าลูกค้าที่มาใช้บริการในระดับหนึ่ง สวนซากุระเล็กๆที่มีซากุระปลอมประดับให้ดูงดงามทั้งที่ไม่ใช่หน้าของมัน พื้นถูกประดับด้วยหินเหมือนพื้นของเส้นทางตรงเข้าเมืองในโลกของแฟนตาซี

“การเปลี่ยนแปลงอย่างนั้นเหรอ..”

“เนมุ พูดอะไรน่ะ?”

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไรเอาเป็นว่า อย่างน้อยก็เล่นเครื่องเล่นกันเถอะ”

เครื่องเล่นที่อยู่ในสวนสนุกทำให้ลืมช่วงเวลาที่เศร้าได้ ในทางกลับกันสำหรับตัวเนมุเองมันกลับทำให้รู้สึกเศร้าเองเสียด้วย มีเพียงสายตาน้อยๆที่คอยจ้องมอง เนมุอยู่ห่างๆ และสายตานั้นก็คือมาโคโตะนั่นเอง มาโคโตะยิ้มให้เนมุแล้วมองไปด้านนอก

“เมื่อก่อน ผมเองก็เคยมาที่สวนสนุกมาก่อนนะ ในตอนนั้นผมยังเด็กมาก แล้วแม่ก็ลืมผมไว้เพราะต้องไปทำธุระของเขา ในตอนนั้นผมกลัวมาก และก็หลงทางอีก บางครั้งผู้ใหญ่ก็มีเรื่องราวที่ทำให้เราไม่ค่อยเข้าใจในตัวเขาเท่าไหร่ ผมดันไปหลบอยู่ในบ้านกระจกเพื่อต้องการหาสถานที่ของตัวเอง พวกพนักงานดูแล ก็ลำบากแทบตายเลยเชียวล่ะ”

“นายต้องการจะปลอบเราสินะ เราก็ไม่ได้เศร้าอะไรซักหน่อย นายไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นเพื่อเราก็ได้ มาโคโตะ แต่นายเองก็คงมีช่วงเวลาที่เศร้าเหมือนกันสินะ”

“เอาเป็นว่า ได้มากับเนมุ ผมก็ตัดสินใจ ที่จะลืมเรื่องนางฟ้าคนนั้นแล้วล่ะ แล้วอีกอย่าง เรามาเที่ยวกันนี่นา ไม่เห็นต้องมาทำหน้าเศร้าอะไรเลยนะ”

“นายก็พูดถูกแหละ เอาล่ะ งั้นไปออนเซ็นกันเถอะ”

เนมุลงจากเครื่องเล่นและเดินทางต่อไปยังออนเซ็นด้วยกันกับมาโคโตะ แสงอ่อนๆจากพระอาทิตย์ก็ฉายมายังปลายอาคารที่พัก พวกเนมุเดินทางเข้าไปเปลี่ยนชุดเตรียมพร้อมที่จะลงออนเซ็นอย่างเต็มที่ พื้นไม้ที่เหยียบสัมผัสมีความอุ่นจนถึงปลายเท้าของพวกเขา ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

“เอาล่ะ ได้เวลาออนเซ็นซะที แล้วก็ลืมเรื่องเก่าๆล่ะนะ”

[เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ เรามีสิ่งที่ต้องทำนี่นา เราต้องไปสำรวจร่างกายของเราก่อน ดีไม่ดี มันอาจจะมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากแล้วก็ได้]

“เนมุ น้ำฝั่งนั้นสบายดีรึเปล่า”

“นี่ทางฝั่งนี้เป็นห้องน้ำสำหรับสุภาพสตรีนะ อย่าเสียงดังนักสิ”

“ก็มันไม่มีคนนี่นา คงเพราะเราเข้ามาเร็วไปหน่อยล่ะมั้ง”

ไม่ทันไรก็มีเงาจากประตูห้องน้ำฝั่งห้องน้ำชาย ร่างที่ดูใหญ่ กำยำ และ ชายที่ดูปราดเปรียวกำลังเดินเข้ามาในห้องน้ำ

“เอาเป็นว่า เจ้าพักผ่อนให้สบายเถิด อีกเดี๋ยวถ้ามี กิจกรรมดีๆ ข้าจะบอกเจ้าเสมอนั่นแหละสหาย ทางที่ดีเจ้าก็สะสมเงินของโลกนี้ไว้พอประมาณก็แล้วกัน”

“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น เล่นทำเอาข้าไม่อยากกลับโลกของข้าได้เลย”

กราเซล และ มือสังหารที่จะมาปลิดชีพของ เนมุ ต่างเดินทางมา ออนเซ็นที่เดียวกัน

“อ้าวนั่น ท่าน มาโคโตะไม่ใช่รึ นี่ท่านมาเที่ยวสินะ?”

“เปล่าหรอกครับ ผมมาเดทน่ะ”

[เดทบ้าเดทบออะไรกันเล่า โชคดีที่ทักษะการได้ยินของพวกเผ่านี้มันได้ยินอะไรง่ายนะ จะว่าแต่มันก็เหมือนเดทจริงๆนั่นแหละแฮะ ไม่ได้ๆ อย่าไปหลงตามคำพูดของเจ้า มาโคโตะนะ]

“โอ้ จริงรึท่าน อย่างนี้คนที่ท่านเดทคงเป็นหญิงสาวผู้โชคดีเลยสินะ ข้าล่ะ แปลกใจจริงๆที่ผู้ชายผู้เพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติเช่นท่าน ทำไมท่านเพลเนียถึงไม่รับรักท่านกันนะ”

“ไม่ใช่หรอกครับ ท่านก็พูดไป ผมน่ะสนใจคนอื่นอยู่ต่างหาก ลักษณะบอบบาง แต่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เธอเป็นคนที่เข้มแข็งและร่าเริง มีความคิดเหมือนผู้ใหญ่บ้างเล็กน้อย นั่นล่ะคนที่ผมสนใจครับ”

“งั้นข้าก็จะไม่รบกวนการเดทของท่านก็แล้วกัน ขอให้สมหวังด้วยนะครับ”

“นั่นสิ หากท่านต้องการยาสเน่ห์ก็บอกข้าได้เสมอเลยนะ จะจัดให้อย่างดีเลยเชียวล่ะ คิก คิก”

“คุณนักฆ่าล่ะก็แหม ผู้ชายผู้หญิงก็ต้องเรียนรู้ความรู้สึกเข้าหากันและกันสิครับ เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้นเราไปที่ร้านห้องอบซาวน่ากันต่อดีไหมครับ คุณนักฆ่า”

กราเซลชวนมือสังหารเข้าห้องอบซาวน่าต่อ

“โอ้ ที่พูดมานั่นก็ดูไม่เลวหรอกนะ งั้นเราไปกันเถอะ”

“โลกนี้มันช่างสุดยอดไปเลยข้าไม่อยากจะกลับไปซะแล้วสิ”

[เดี๋ยวนะ เจ้านักฆ่านั่นมันบอกว่ากลับไปอย่างนั้นเหรอ งั้นก็แปลว่ามันก็มีทางกลับไปยังโลกฝั่งนั้นน่ะสิ เยี่ยมได้รู้ข้อมูลดีๆเข้าซะแล้ว]

ครืด!!

เสียงห้องน้ำของฝั่งผู้หญิงที่เนมุกำลังใช้งานอยู่นั้น ก็มีคนเข้ามา จากเสียงเป็นวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง ประมาณ 3-4คน

[ไม่ได้การละ เราก็ไม่ค่อยถูกกับอะไรแบบนี้ซะด้วย จริงอยู่ที่ร่างกายเราเป็นผู้หญิงไปแล้ว แต่ยังไง การถ้ำมองก็ไม่ดีอยู่แล้วล่ะนะ ไม่สิ ซักนิดก็คงดี อย่างน้อยก็ทำให้เรายังเป็นตัวของเราอยู่ได้.... ไม่เอาน่า เราก็ผู้ชายมาก่อนนะ เดี๋ยวก่อนเราจะมาเถียงกับตัวเองทำไมเนี่ย ตอนนี้เราคงต้องรีบออกไปแล้ว]

เนมุรีบขึ้นมาจากที่อาบน้ำเข้าสู่ห้องแต่งตัวทันที

[เฮ้อ ถึงจะเห็นนิดเห็นหน่อยก็ขอโทษแล้วกันนะ แต่ทำไมกัน เราถึงใจไม่เต้นเหมือนสมัยยังอยู่ในร่างผู้ชายเลยล่ะ ป่านนี้เราคงงจะต้องมีความสุขสุดๆแล้วแท้ๆ บ้าจริงดันมานึกถึงเจ้ามาโคโตะตอนพูดอะไรเท่ๆซะได้ เราเริ่มจะมีความคิดผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ]

เนมุส่ายหน้าเบาๆ แล้วเบือนหน้าหนีจากความคิดนั้นเมื่อออกจากเขตของออนเซน ก็พบกับ มาโคโตะกำลังเดินทางไปห้องอาหาร

“อ้าวเนมุ มาพอดีเลยนะ ทานอาหารด้วยกันเลยก็แล้วกัน”

มาโคโตะ พา เนมุ เดินทางสู่ห้องอาหารที่ใหญ่มากๆประดับประดาด้วยผ้าสีทอง และเวทีสำหรับการแสดง โต๊ะเล็กๆเป็นฐานและมีที่นั่งเป็นเบาะบางๆ อาหารที่ถูกเสิร์ฟที่เรียวกังแห่งนี้นั้นเ ป็นซูชิขนาดใหญ่ มีทั้งหัวกุ้ง ซาชิมิ และยังมีเส้นโซบะที่ขึ้นชื่อ ถูกนำเสิร์ฟมาด้วย จานที่ทำจากเรือไม้ ซึ่งเป็นปกติอยู่แล้วกับคนที่เคยอยู่ระแวกนี้มาก่อนอย่างเนมุ

“ทานล่ะนะคะ”

เนมุค่อยๆหยิบตะเกียบและคีบขึ้นมาทานอย่างช้าๆ ทำให้ดูมีสเน่ห์ มือค่อยๆโกยปลายเส้นผมของตัวเองเล็กน้อย พอมองเห็นผิวขาวๆบริเวณคอ จึงทำให้ มาโคโตะกลืนน้ำลายทันที

“จะมัวมองอยู่แบบนั้นเดี๋ยวอาหารก็ชืดหมดหรอก มาโคโตะ”

“อะ อ้อ ใช่แล้ว ขอโทษทีนะ”

มาโคโตะค่อยๆทานอาหารไปแต่สายตาก็ยังไม่เบือนหนีจาก เนมุเลยแม้แต่นิดเดียว

“หน้าเรามีอะไรติดอยู่รึไง มาโคโตะเจ้ามองเราอยู่นั่นแหละเหมือนอย่างกับเรามีอะไรติดอยู่บนหน้าเลยนะ”

“เปล่าหรอกก็แค่ เวลา เนมุทานอาหารแล้วมันดูน่ารักดีน่ะ”

“การมองคนกำลังทานอาหารมันเสียมารยาทไม่ใช่รึ?”

“ก็ใช่แต่ก็เจ้าน่ารักจริงๆนี่นา”

“เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้นก็ถึงเวลากลับห้องแล้วล่ะข้าจะปูเสื่อให้เจ้าก่อนก็แล้วกัน ถ้าเช่นนั้นก็รีบๆตามมานะ”

[มาโคโตะเดี๋ยวนี้ชอบพูดอะไรแปลกๆออกมาอยู่เรื่อยเลย บางทีก็ทำให้ตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ไอ้ความรู้สึกดีที่อยู่ในอกนี่มันเป็นอะไรกัน เอาเถอะก็เขาชมว่าน่ารัก ก็ต้องขอบคุณเขาล่ะนะ เพราะฉะนั้น ข้าจะรอให้เจ้าหลับเพื่อที่จะได้หลบออกไปยังไงล่ะ]

เสียงเดินกลับมาที่ห้อง จากด้านหน้าของประตู

[เอาล่ะ แกล้งหลับซะหน่อยก็แล้วกัน อย่างน้อยก็เพื่อทำให้ มาโคโตะคิดว่าข้าหลับจริงๆ]

“เนมุ คงหลับแล้วสินะ เอาล่ะ ผมเองก็อยากจะบอกมานานแล้วล่ะนะว่า ผมจำความได้แล้วว่า นางฟ้าคนนั้นก็คือคุณนั่นแหละ แต่ผมก็ไม่อาจพูดออกมาได้เหมือนคุณกำลังกุมความลับบางอย่างอยู่ ผมไม่อยากเสียคุณไป เพราะฉะนั้นแล้วผมก็จะไม่พูดในสิ่งที่ผมรู้ก็แล้วกัน ดังนั้นแล้วให้เราเป็นแบบนี้ต่อไปเถอะนะ”

มาโคโตะนั่งอยู่ข้างๆในขณะที่เนมุ ก็ไม่สามารถขยับตัวได้มีเพียงหน้านิ่งๆและเหงื่อที่ไหลอาบแก้มเล็กน้อย

“ผมนอนก่อนก็แล้วกัน วันนี้ก็เหนื่อยมามากกับการเดินทางแล้วนะ”

[ได้โอกาสหนีแล้ว]

ขณะที่กำลังจะลุก มือของมาโคโตะกอดโอบร่างที่นุ่มนวลของ เนมุไว้

“อ่ะ”

[เดี๋ยวก่อนๆ เนมุ เธอต้องตั้งสตินะ มาโคโตะเป็นเพื่อน เป็นเพื่อน!! บ้าจริง แต่ดันเป็นเพื่อนที่มาบอกรักกับเราเนี่ยสิ แล้วเราก็เคยเป็นผู้ชายมาก่อนนะ เป็นผู้ชายน่ะ เข้าใจไหม มาโคโตะ]

มือนั้นดึงร่างของเนมุ เข้าไปประชิดกับมาโคโตะเรื่อยๆ

[จริงๆเราก็แค่กะว่า จะได้ยืนยันแน่ชัดว่า มาโคโตะจะหลับสนิทรึเปล่าไม่ได้คิดถึงขนาดนี้เลยแท้ๆ เอายังไงดีล่ะ]

มาโคโตะคล่อมร่างของเนมุอยู่ด้านบน

“ยังไม่หลับจริงๆด้วยสินะ เนมุ”

“มะ มาโคโตะ นี่เจ้ายังไม่หลับอยู่รึ เจ้าหลอกเราว่าหลับสินะ”

“ก็อาจจะเพราะสัญชาติญาณของนักสู้ล่ะมั้งครับ ดังนั้นแล้ว คุณก็ได้ยินเรื่องราวของผมแล้วสินะ คุณเนมุ ครั้งนี้ผมจะถอยหลังต่อไปไม่ได้อีกแล้ว คุณเนมุ   ผมรักคุณตั้งแต่แรกเห็น"

คำพูดนั้นทำให้ร่างของเนมุเหมือนถูกยาชาอย่างเต็มที่ และขยับไม่ได้ สาวน้อยหูแมวในชุดนอน ดวงตาที่แววใสกลับเติมเต็มไปด้วยสีแดงระเรื่อบนหน้าของเธอ

“ได้โปรด ช่วย....อ่อก”

“อ่อก?”

มาโคโตะล้มลงซบร่างของ เนมุไว้นั่นเอง

“ข้าก็คิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าท่านมาโคโตะจะมากับท่านจริงๆนั่นแหละ”

“ขอบคุณนะ กราเซล เจ้าช่วยชีวิตของข้าไว้แท้ๆเลย ขอบคุณจริงๆ”

“ไม่หรอก ท่าน แต่ยาสลบและยาลบความทรงจำของ คุณนักฆ่านี่มันได้ผลชะงักจริงๆเลย ยอดเยี่ยมสมกับที่เป็นที่ล่ำลือ”

“ว่าแต่คุณนักฆ่าอยู่ที่ไหนเหรอ”

“กลับไปแล้วน่ะ ว่าจะไปเตรียมของบางอย่างก่อน ก็เลยขอตัวกลับก่อน รู้สึกจะเป็นพวก กิจกรรมหน้าร้อนบางอย่างนี่แหละ ไม่รู้เหมือนกันว่าบนโลกเขาเรียกว่าอะไร”

[อ๋อ สงสัย ตานักฆ่านั่นคงจะติดหลุมที่เรียกว่า ทางเข้าเส้นทางที่ออกไม่ได้แล้วสินะ]

“เอาล่ะ ขอบใจเจ้ามาก เราจะไปตรวจสอบที่บ้านพักของเราก่อนก็แล้วกันนะ”

ขณะที่เนมุกำลังวิ่งไปจนถึงบ้านพักของตัวเอง

“หัวมุมนั่นก็ถึงแล้วล่ะ เอาล่ะจะได้เข้าใจเสียที”

พื้นที่ที่ปรากฏตรงหน้ากลับไม่มีบ้านพักของเนมุอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งที่มันควรจะอยู่ตรงนั้นก็ตามทีแต่มันกลับกลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่าที่ถูกปล่อยให้เช่าไปแทน

“โกหกน่ะ ก็เราเคยอยู่ที่นี่นะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!”

เนมุทำได้เพียงร้องช็อคกับเหตุการณ์ตรงหน้าและนั่งลงไปบนถนนที่เปล่าเปลี่ยวยามค่ำคืนนั้นเอง...

To be continue..