Sensuality รัก? รัญจวนใจ?

‘ฉัน’ มองเห็นทุกสิ่งรอบตัว เห็นทั้งท้องฟ้ายามฟ้าเปิด เห็นกระทั่งฝูงนกที่บินข้ามผ่าน ยินเสียงสิ่งมีชีวิตพูดคุยกันเจื้อยแจ้ว รวมถึงเสียงน้ำ น่าเสียดายที่ตัวเองนั้นจะไม่สามารถมองเห็นตัวเองได้ ทั้งที่มองเห็นทุกอย่างรอบกาย

บางครั้งฉันล่องลอยไปตามทิศทางที่ถูกกำหนดบางครั้งถูกรั้งให้อยู่กับที่ด้วยโซ่เส้นโตสองเส้นกับสมออาคมที่สามารถตรึงฉันที่มีน้ำหนักมหาศาลเอาไว้กับเมฆาที่ลอยอยู่ได้ บางคราคอยฟังผู้อาศัยอยู่ในอาณาเขตของฉันกล่าวชื่นชมว่า ยามอาทิตย์อัสดงเคลื่อนลับมุมขอบฟ้า แสงสุดท้ายที่อาบย้อมตัวปราสาทสีงาช้างให้กลายเป็นสีเดียวกับท้องฟ้าสีไลแลค ยามนั้นตัวฉันช่างน่าอบอุ่นโรแมนติกนัก

ทว่าฉันเป็นเพียงปราสาทลอยฟ้า...

ฉันทราบว่าเธอคอยมองฉันอยู่จากบนยอดผา เธองดงาม...เธอมักจะกล่าวเสมอว่า ฉันงดงาม เธออยากจะครอบครองฉัน ทั้งที่เธอเป็นทายาทคนล่าสุดของปราสาทลอยฟ้า

ลาเมส...เป็นคำที่ทุกคนเรียกทุกส่วนที่ประกอบเป็นฉัน...ทั้งตัวเกาะและสิ่งปลูกสร้างอยู่เบื้องบน หากตัวฉันนั้นไร้ร่างกายเป็นเพียงจิตวิญญาณที่ควบคุมปราสาทลอยฟ้าแห่งนี้เท่านั้น

ด้วยความหลงใหลอันเกินพอดีนั้นเธอถึงกับทุ่มเทเสาะหามาซึ่งยาอมฤตเพื่อที่เธอจะได้อยู่กับฉัน...ตลอดไป

ยามเธอดื่มน้ำยาที่จะทำให้เธอเป็นอมตะ...นับจากนี้เธอจะไม่ชรา และไม่ล้มหายไปกับกาลเวลา ฉันกลับรู้สึกเหมือนตัวเองน้ำตาร่วง จะเป็นได้อย่างไรเล่า ฉันเป็นเพียงจิตวิญญาณเท่านั้น แต่ถึงกระนั้น...ฉันก็รับรู้ถึงน้ำตาของตนเองแม้จะมิได้หลั่งรินออกมาเป็นรูปธรรมก็ตาม ความรัก...ฉันยังมีได้ สาอะไรกับน้ำตาสินะ

ฉันเองก็หลงใหลเธอเหลือเกิน...ฉันเฝ้ามองตั้งแต่เธอถือกำเนิด เฝ้ามองเธอเดินก้าวแรก เพราะเธอเอ่ยว่า ลาเมสคงจะเหงา ทั้งที่ท่านพ่อของเธอแย้งว่า มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่บนลาเมสมากมาย ลาเมสไม่เหงาหรอก

เธอกล่าวได้ถูกต้องแล้ว ไม่มีใครเคยสนใจถามฉันมาก่อนเลยว่าลาเมสเหงาไหม แต่เธอสนใจฉัน เธอบอกคนของเธอว่า อย่าทำให้แม่น้ำสกปรกลาเมสจะป่วย

หากตัวฉันมิอาจเป็นที่รักของเธอได้ กระนั้นฉันก็หลงใหลเธอเหลือเกิน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันปรารถนาจะยึดเอาเธอมาเป็นสมบัติของฉัน

ฉันเพ่งมองตุ๊กตาร่างมนุษย์ที่ฉันสามารถควบคุมได้ พวกนั้นดูเหมือนมนุษย์จริงจนไม่มีใครมองออก หนึ่งในนั้นเป็นสาวใช้คนสนิทของเธอ ฉันบังคับให้หุ่นสาวใช้คอยกระซิบบอก คอยแนะนำเธอเรื่องยาอมฤต มันมิได้ยากหรอกบรรพสตรีของเธอเป็นจอมเวทย์ที่สร้างฉันขึ้นมา เรียกเอาจิตวิญญาณของฉันมาจนกลายเป็น ‘ลาเมส’

ฉันให้หุ่นสาวใช้คอยบอกข้อมูลทีละนิด ให้เธอค้นหาตำราปรุงยาเก่าแก่ที่ฉันใช้หุ่นสักตัวไปซ่อนไว้ จะยากก็เพียงวัตถุดิบที่เธออาจต้องลำบากหามา แต่ฉันสามารถกำหนดให้ทุกสิ่งอย่างวิ่งมาหาเธอได้ราวกับเรื่องบังเอิญ

ทั้งที่หาใช่เรื่องบังเอิญไม่ ไม่แม้กระทั่งเรื่องที่เธอหลงใหลฉัน...ยาเสน่ห์ที่ฉันให้หุ่นสาวใช้ผสมให้เธอกินดื่มเข้าไปแต่เล็กนั้น...คือคำตอบ

ฉันเหงาเหลือเกิน...อยู่กับฉันตลอดไปเถิด...

(จบ)

Talk :

อันที่จริงมีเรื่องที่เขียนเตรียมไว้ลงเรื่องอื่นค่ะ แต่เรื่องนี้แซงมาก่อนเนื่องจากเราจัดกิจกรรมแจกของน่ะค่ะ เป็นคนท้าจะไม่เขียนเจิมก็กระไรอยู่ เรื่องนี้จึงแหวกแนวด้วยการเป็นแฟนตาซีค่ะ ไม่ใช่เป็นแนวปัจจุบันเหมือนเรื่องอื่นๆ ค่ะ