NEO MEMORiAL

     จริงๆ แล้วห้องรับรองห้องนี้แทบจะไม่ค่อยได้ใช้งานเท่าไร แต่ห้องก็สะอาดและเรียบร้อยอย่างที่มันควรจะเป็น ทุกอย่างอยู่ในที่ทางของมัน ผนังด้านหลังของฉันซึ่งเป็นด้านเดียวกับประตูมีตู้กระจกอยู่ห้าตู้ สี่ตู้แรกวางหันหลังชิดผนัง ตู้ที่ห้ากว้างกว่าใบอื่นๆ วางหันหน้ามาทางฉันนัยว่าให้ตู้นี้เป็นผนังกั้นกลายๆ ทั้งห้าตู้เต็มไปด้วยโล่ ถ้วยรางวัลต่างๆ ประกาศเกียรติคุณต่างๆ ส่วนด้านหน้าของฉัน มีชุดรับแขกเตี้ยๆ ประกอบด้วยโต๊ะกาแฟ โซฟายาว และอาร์มแชร์อีกสองตัว ทั้งหมดเข้าชุดกัน ชุดนี้ก็กินพื้นที่ไปไม่น้อย 
     ผนังส่วนที่เหลือก็เป็นตู้เตี้ยๆ สำหรับวางหนังสือนิตยสาร หรือสิ่งตีพิมพ์อื่นๆ เนื่องจากห้องนี้เป็นห้องริมสุดของชั้น จึงมีหน้าต่างถึงสามด้าน คือผนังด้านที่เป็นด้านสั้นขวามือและซ้ายมือของฉันด้านและสองคู่ และด้านตรงข้ามประตูที่เป็นด้านยาวของห้องอีกสี่คู่ แต่ช่วงนี้มีลมเย็นพัดตลอดเวลา จึงไม่มีใครเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ หน้าต่างในห้องนี้มีผ้าม่านสีโอลด์โรสประดับอยู่ทุกบาน ฉันชอบผ้าม่านสีนี้เพราะมันให้ความรู้สึกขรึม แต่ก็สว่างไสว
          "อรุณสวัสดิ์ค่ะ" ฉันสูดลมหายใจและเอ่ยทักแขกที่ยังไม่เห็นหน้าออกไป แล้วก็ได้ยินเสียงตอบกลับ 
      "อรุณสวัสดิ์จ้ะ" เธอเอ่ยพร้อมกับก้าวออกมาจากหลังตู้ใบที่ห้า เธอมีโครงหน้าสมส่วน ฉันชอบหางตาที่ชี้ขึ้นของเธอ เธอแต่งหน้าบางๆ ไม่หวานเกินไป ผมสีเข้มยาวถูกรวบไว้ด้านหลัง เสื้อสเวตเอร์ไหมพรมสีเข้มกับกระโปรงเข้ารูปทำให้เธอดูสวยทีเดียว "ฉันคิดว่าเธอจะเดินเข้ามาหาฉันในนี้ ขอโทษทีนะ" เธอมาหยุดยืนข้างๆ ตู้ใบที่ห้าด้วยท่าทางคล้ายๆ ครูจูดิธ คือหลังตรง ส้นเท้าชิด ต่างกันตรงที่ครูจูดิธจะประสานมือไว้ข้างหน้า บริเวณท้อง แต่สุภาพสตรีคนนี้ประสานมือไว้ข้างหลัง 
      "เธอคงเป็นเนโอ เลมมัส? ฉันชื่อมีร่า ฮัทเกทจ้ะ" ไม่ใช่แค่ท่าทางที่ดูน่าเกรงขาม แต่น้ำเสียงของเธอ และวิธีการพูดที่ฉะฉาน ทำให้รู้สึกถึงทหาร สิ่งนี้ทำให้ฉันรู้สึกชื่นชอบเธอและพยายามที่จะจัดระเบียบร่างกายให้ดูน่าเกรงขามตามไปด้วย 
      "ฉันเนโอค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณฮัทเกท" ฉันยิ้ม "เรียกมีร่าเถอะจ้ะ" เธอตอบห้วนสั้นแต่ก็มีรอยยิ้มบางๆ ที่ริมฝีปาก ฉันเผลอผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ทางปาก เธอสังเกตเห็นจึงเอ่ยถาม 
     "กังวลอะไรอยู่หรือเปล่า?" คราวนี้เธอดูจริงจังขึ้น 
      "ไม่ค่ะ" ฉันตอบกลับไป 
      "อืม! ดีแล้ว ฉันได้ยินเธอคุยกับครูจูดิธอยู่หน้าห้องตั้งสิบนาที ไม่ควรกังวลอะไรแล้ว จริงไหม?" เธอถามกลับ คราวนี้เธอเปลี่ยนท่าเป็นกอดอก จ้องมองฉันด้วยตาเฉี่ยวๆ ของเธอ ฉันไม่มีอะไรพูด ไม่แน่ใจว่าการสัมภาษณ์เริ่มขึ้นหรือยัง? "จริงๆ แล้วเธอก็อายุสิบห้าแล้วนี่จ๊ะ ครูจูดิธไม่จำเป็นต้องเดินมาส่งเธอแล้ว ฉันเข้าใจถูกไหม?" ถึงแม้จะเป็นคำถาม แต่ฉันก็รู้สึกเหมือนถูกตำหนิยังไงไม่รู้ ไม่ใช่แค่ฉันแต่เหมารวมครูจูดิธไปด้วย แต่ฉันก็ประทับใจคุณมีร่าที่เธอรู้อายุของฉันโดยไม่ต้องคอยพลิกเอกสารไปมา แสดงว่าเธอทำการบ้านมาก่อนจะเจอฉัน 
      "ฉันคิดว่าครูจูดิธต้องการทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะในฐานะไหน และฉันห้ามไม่ได้หรอกค่ะหากเธอต้องการเดินมาส่ง ฉันเคารพในสิทธิ์ของเธอ" ฉันตอบกลับไปแบบที่ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่อยากตอบ และนั่นก็ส่งผลให้รอยยิ้มที่น่ารักของเธอหายไปโดยสิ้นเชิง เธอขมวดคิ้วและเอ่ยถาม 
     "เราจะเริ่มกันเลยไหม? ฉันไม่อยากให้เธอเบื่อซะก่อน มันจะส่งผลให้ปฏิสัมพันธ์แย่ลง จนเธออาจจะไม่อยากคุยน่ะ" ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดเพราะรู้อะไรเกี่ยวกับการสัมภาษณ์สองครั้งที่ผ่านมาหรือเปล่า น้ำเสียงเธอก็ไม่ได้ส่อแววส่อเสียดอะไร เธอพูดสบายๆ ในขณะหมุนตัวไปทางซ้ายและเดินตรงไปที่หน้าต่างคู่หนึ่งที่อยู่ใกล้มุมห้องและเปิดมันออก แต่เนื่องจากด้านข้างมีตึกกิจกรรมที่สูงพอๆ กัน ตั้งขนาบอยู่ ทำให้ลมพัดเข้ามาได้เพียงเล็กน้อย ม่านสั่นไหวเพียงเบาๆ แต่ดูคุณมีร่าก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร เธอยืนสูดลมหายใจเข้าออกอยู่พักหนึ่งและหันมาหาฉัน ฉันสูดลมหายใจอีกครั้งและตอบเธอกลับ 
     "เริ่มเลยดีกว่าค่ะ" เธอจึงเดินย้อนกลับมาที่โต๊ะทำงานซึ่งตั้งอยู่หลังตู้ใบที่ห้า ไม่ได้ใช้ชุดรับแขกที่ตั้งอยู่ใกล้ฉัน มิน่า! ตอนนแรกเธอถึงนึกว่าฉันจะเดินเข้าไปหา ฉันเดินตามเธอเข้าไป พบว่าเธอยังไม่ได้นั่งแต่ยืนรอยู่ จนฉันเดินไปถึงเก้าอี้เธอจึงพูดเบาๆ ว่า 
     "เชิญนั่งค่ะ" ฉันดึงเก้าอี้ออกและนั่งลงพร้อมๆ กับเธอ