ไร้เดียงสา

          เรารู้สึกอึดอัดที่จะต้องอยู่กับมัน 2 คน ในห้อง

ขิง : กูขอออกไปหามะปรางก่อนนะ....

ม่อน : กูไม่ให้ไป

ขิง : มึงอย่ายุ่งกับกูได้มั้ย

ม่อน : คุยดีๆกันไม่ได้หรอว่ะ

ขิง : ได้ นี่กูก็ฝืนสุดๆแล้ว จริงๆ กูไม่อยากจะรู้จักมึงด้วยซ้ำ

ม่อนดึงเราไปจูบเลยจ้า จูบแบบไม่หนุด เราผลักมันผลักจนเหนื่อย

ม่อน : จะดีกันได้ยัง?

เราไม่พูด 

ม่อน : อยากจะโดนอีกหรอ 

ขิง : กูมีแฟนแล้ว

ม่อน : ไม่ใช่ มันไม่เหมาะ

ขิง : แล้วอะไรคือเหมาะ กูกับมึง งี้หรอ ?

ม่อน : มึงเชื่อใจมันหรอ มันรักมึงจริงหรือป่าวเหอะ

ขิง : รักไม่รักไม่สน กูแค่ไม่ชอบอ่านหนังสือเล่มเดิม

ม่อนนิ่งไปสักพักและมานั่งบนเตียง

เราก็นั่งอีกเตียงนึง ไม่พูดกันเลยจนเพื่อนๆเข้ามาในห้อง

มะปราง : พวกมึงนั่งทางในคุยกันหรอ

ปัด : เงียบทำไมว่ะ ทะเลาะกันอีกแล้วหรอ

ม่อน : ป่าว ไม่มีอะไร (ม่อนทำหน้ายิ้มแหยๆ)

ขิง : แล้วเมื่อไหร่มึงจะกลับไปห้องมึง

น้ำฝน : นอนนี่ก็ได้มึง พวกกูไม่ติด

ปัด : จะดีหรอว่ะ

ขิง : ไม่ดีมากๆ ถ้าอาจารย์รู้โดนกันหมด

ม่อน : กูขอมึงแล้วนะมะปราง

มะปรางทำน่านิ่ง แล้วก็ถามน้ำฝนอีกรอบ

มะปราง : น้ำฝนมึงโอเคป่ะ 

น้ำฝน : ได้ดิ กูจะได้ปล้ำมันคืนนี้ (ทำน่าหื่น)

ม่อน : ฝนเราเป็นเพื่อนกันนะ ใจเย็นไว้ 555

ปัด : ก็แล้วแต่นะ กูจะเข้านอนแล้ว 

ปัดตอนเตียงริมสุดกับน้ำฝน

เรานอนกับมะปรางเตียงกลาง

อีกเตียงไอ่ม่อนนอนสบายคนเดียว

เกือบ 5 ทุ่ม ทุกคนเงียบหมด แต่เรารู้สึกอึดอัดนอนไม่หลับเลย

เราพลิกตัวไปทางด้านแทบหัวใจวาย !!!!

ไอ่ม่อนมันนอนจ้องเราอยู่ใกล้ๆเรา / ขออธิบายเตียง3 เตียงมันจัดติดกันเลยค่ะ 

ขิง : ฉิบหายหัวใจจะวาย/ เราอุทาน

ม่อน มันขำเราไม่ได้พูดอะไร

ขิง : หน้าด้านเนอะ

ม่อน : ด้านมาเป็นปีและ