ไร้เดียงสา

          ไอ่ม่อนแม่งนอนอยู่ใกล้เรามาก เราจะหันกลับมันก็ไม่ยอม

เราไม่อยากจะเสียงดังกลัวเพื่อนๆตื่น

ขยืบๆ หนี เบาๆ

ม่อน : นอนสะที

เราไม่ตอบอะไร จนมันขยืบมากอดเราไว้

ขิง : เชี้ย! เราอุทานขึ้นเพราะตกใจ..!!!

ม่อน : คนจะนอน เงียบหน่อย

เราพยามแกะมือมันออก แต่มันก็ไม่ยอมจนเราเผลอหลับไป

เช้าแล้วจ้า ... ตื่นมาเห็นน้ำฝนกำลังแต่งตัว มะปรางอยู่ในห้องน้ำ ปัดไม่อยู่ ม่อนไม่อยู่

นี่จะไม่มีใครปลุกกูจริงๆหรอ เราพูดขึ้น !!!

น้ำฝน : กูนี่ปลุกมึงเป็น10 รอบและ

ขิง :มึงแน่ใจ ?

น้ำฝน : แดกยาไปกี่เม็ดว่ะ นึกว่าซ้อมตาย 

ขิง : เออๆ น่า / เราตะโกนบอกมะปรางให้อาบน้ำไวๆ 

มะปรางอาบเสร็จเรารีบอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จก็ออกไปรวมตัวข้างนอก

อาจารย์ให้ไปทานข้าวเช้า ที่ห้องอาหาร แบบบุฟเฟ่

เราไปนั่งรอที่โต๊ะเพื่อนเราจัดการให้

กินข้าวอิ่ม เราก็กินยาไปอีก 2 เม็ด 

ม่อน : ไม่ดีขึ้นหรอมึง 

ขิง : ก็ดีแต่ยังไม่หาย

ม่อน : แล้วจะไปเดินทางไกลไหวหรอ

ขิง : ก็ไม่ไป

มะปราง : เออ ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนนะ ขี้เกียจแบกกลับ

ปัด : หัวเราะ 

น้ำฝน : เดี๋ยวกูไปขออาจารย์ให้นะ

หลังจากนั้นเราก็มานอนที่ห้อง ล๊อคอย่างดี เพื่อนๆออกเดินทางกันไปแล้ว

ก๊อกๆๆ : เราค่อยๆเปิดดู อาจารย์เอานมมาให้เรา และบอกให้เรานอนพัก

อาจารย์ : ครูอยู่ชั้น 2 นะ ห้อง202 มีอะไรก็ไปหาครูนะ

ค่ะ ๆ เราตอบกลับและเข้ามานอนต่อ

เรานึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหาบอส เรารีบทักไลน์ไปหาทันที

ขิง : ว่างนะ 

บอส : โอเคร

บอสโทรหาเราทันที คำถามแรก

บอส : กินอะไรยัง?

ขิง : กินแล้วดิ แล้วทำไรอยู่เนี่ย??

บอส: มาอยู่บ้านไอ่เกล้าอ่ะ เที่ยงว่าจะไปเล่นตะกร้อที่รร. 

ขิง : มันใช่หรอ รร. หยุดก็ต้องอยู่บ้านดิ

บอส : ก็มันเหงา ไม่มีใครคุยด้วย

ขิง : เลยจะไปหากิ๊กหรอ

บอส : บ้า ! ไร้สาระ

ขิง : อย่าให้รู้นะ (แกล้งทำเสียงดุ)

บอส : รักขิงคนเดียว (เสียงนุ่มนวล)

ขิงก็เขินสิค่ะ จะไหวหรอแบบนี้ 5555

บอส : แล้วทำอะไร

ขิง : นอนอ่ะ ไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้เดินทางไกล 

บอส : แล้วอยู่กับใครเนี่ย (เสียงตื่นเต้น)

ขิง : คนเดียวสิ 

บอส : เป็นห่วงว่ะ อยู่คนเดียวด้วยอ่ะ

ขิง : จะมาอยู่เป็นเพื่อนมั้ยล่ะ 

บอส : ทำพูดถ้าใกล้ๆจะขับรถไปเลยจริงๆ

ขิง : โถ่ๆ น่าสงสาร

บอส : อยากกอดแล้วอ่ะ

ขิง : ไม่ให้กอด 

บอส : ก็หอมไปแล้วเหลือกอด

ขิง : ทีนี่ไม่ยอมแล้ว

บอส : ไม่สน จะกอดให้หายคิดถึงเลย

คุยไปสักพักเราก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูอีกครั้ง เราเลยบอกบอสว่า

ขิง : อาจารย์มาอีกแล้วอ่ะ วางก่อนเดี๋ยวเขาว่าเอา

บอส : โอเครๆ แล้วทักมานะ

ขิง : อื้มๆ

เรากดวางและรีบไปเปิดห้อง เราเปิดไปเจอ .... ไอ่ม่อน !!!!

เรารีบทักมันทันที มาทำไม ไม่ไปเดินทางไกลหรอ 

มันไม่ตอบผลักเข้าห้องทันที มันซื้อขนมมาถุงใหญ่เลย

เราปิดประตูแบบงงๆ มันมานั่งที่เตียงแกะขนมกินไม่พูดอะไร

เรามองหน้ามัน มันก็ทำเฉย เราเลยบอกกับมันว่า

ถ้าจะไม่พูดก็ออกไปเลยนะ รำคาญลูกตา จะนอน

ม่อน : นอนหรือคุยกับใครครับ คนป่วย (มันกัดเรา)

ขิง : แล้วทำไม มีไรป่ะ

ม่อน : ลุกมานั่งใกล้ๆ เรา มันกระซิบข้างหูเรา (ถ้ามีล่ะ)

ขิงขนลุกไปหม๊ดดดดด โอ๊ย ! พูดธรรมดาก็ได้มั้ง 

ขิง : เออ กินไปเถอะ กูนอนก่อน

ม่อน : อื้มๆ ไม่กินจริงดิ

ขิง : หึ กินยาไปเริ่มง่วงแล้ว

ม่อนไม่ตอบอะไร แล้วเราก็หลับ

ก๊อกๆๆ เราได้ยินเสียงคนเปิดประตูแต่ตามันลืมไม่ขึ้น

ปัด : อ้าวม่อนมาได้ไง

มะปราง : เฮ้ย ! มึงทำอะไรกันป่าว ?

ม่อน : เบาๆ ขิงมันนอนหลับ กูก็มานอนพักเฉยๆ

น้ำฝน : มันหลับจริงๆมึง เบาๆ สงสารคนป่วย

ปัด : มาไม่คุ้มเลยเสียดายอดถ่ายรุปด้วยกันเลยเนอะ

น้ำฝน : วิวสวยมากมึงพลาดไอ่ม่อน

ม่อน : เออๆ ช่างมันเถอะ กินขนมมั้ย

กินดิ : ทุกคนประสานเสียง 

เราได้ยินหมดแหละแต่ขอนอนอีกหน่อยดีกว่า ขี้เกียจด้วย

มึงตื่นๆ อาจารย์เรียกแล้ว เสียงน้ำฝนปลุกเรา

อื้ม ๆ เราค่อยๆลุกมาจากที่นอนหัวฟูมาก หวีผมเสร็จปะแป้งและออกจากห้องไปรวม

อาจารย์ : ทุกคน เดี๋ยวแยกไปเป็นห้องใครห้องมัน เราจะทำกิจกรรมของพวกเรากันนะคะ

อาจารย์ : แยกย้าย ทำกิจกรรมเสร็จมากินข้าวเที่ยงกันตรงนี้ครับ

ค่ะ/ครับ  เสียงนักเรียนทุกคน