[ENG+ไทย] Just A Nobody's Story (เขียนเองจ้ะ)

Part OneStory 1
 
 
It was night. It was dark.
 
I was digging through the dumpster for something to eat. You know the Maisies, they always throw away some goodies around night time.
 
It was then when I saw something.
 
I know what I saw. I saw a shadow, creeping above the wall. I felt shivers all over my body. I didn’t know what it was, what it could do, or would do. Did I tell you it was dark? I did, didn’t I? It was full of madness. I knew it right away.
 
Then I ran like hell.
 
The air around me started to feel like it was burning. It also tasted like salt. I’m sure I was sweating like crazy.
 
I hadn’t had anything in my belly for almost three days. It was strange that I could run that fast. Probably, I still cared for my life, or some might say my worthless life. I know I’m not someone important. I’m nobody.  But I consider every life has its own value. Even mine.
 
Beautiful words.
 
I know.
 
After I’d run for about 15 minutes, I stopped. I went back to where I was. Hell, I went back. I was so brave.
 
Beside the dumpster, one of the Maisies’ staff was there. He was throwing away some leftovers like usual.
 
I waited until he got inside, and then I jumped out to the dumpster. The smell was so good.  It was very rare to have some fresh leftovers.
 
I ate it all until my belly was full.
 
I didn’t see anything else.
 
Not even the body.
 
At that time, I didn’t see the body, I swear. I was shocked when I knew about the news, just like you were.
 
I was clueless, just like you are now.
 
 <THAI>
Part One
Story 1
 
ตอนนั้นเป็นตอนกลางคืน มันมืดมาก
 
ผมคุ้ยขยะหาของกินอยู่ คุณตำรวจก็รู้ใช่มั้ยล่ะว่าร้านเมซี่ชอบโยนพวกของกินดีๆ ทิ้งตอนกลางคืน
 
ตอนนั้นแหละที่ผมเห็นอะไรบางอย่าง
 
ผมรู้ว่าผมเห็นอะไร ผมเห็นเงาอะไรสักอย่างคืบคลานอยู่บนกำแพง ภาพดังกล่าวทำให้ผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ผมไม่รู้ว่าเงานั่นมันคืออะไร มันทำอะไรได้หรือมันจะทำอะไร ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าคืนนั้นมันมืดมาก ผมรับรู้ได้ทันทีเลยว่าความมืดนั่นแฝงความบ้าคลั่งเอาไว้อยู่เต็มเปี่ยม
 
จากนั้นผมก็เผ่นหนีไม่คิดชีวิต
 
อากาศรอบตัวให้ความรู้สึกร้อนราวกับกำลังแผดเผาตัวผมอยู่ ตอนนั้นผมคงเหงื่อแตกน่าดูเพราะสัมผัสรสเค็มๆ ที่อยู่ในอากาศได้
 
แต่ก็น่าแปลกนะที่ผมวิ่งได้เร็วขนาดนั้นทั้งที่ไม่ได้กินอะไรมาตั้งสามวัน บางทีคงจะเป็นเพราะว่าผมห่วงชีวิตตัวเองล่ะมั้ง ชีวิตผมคงจะ ไร้ค่า ในสายตาของคนบางคน ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนสำคัญอะไร ผมเป็นคนที่ไม่มีตัวตน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็คิดว่าทุกชีวิตมีคุณค่า แม้กระทั่งจะเป็นชีวิตของผมเองก็ตาม
 
ช่างเป็นคำพูดสวยหรูซะจริง
 
หลังจากที่วิ่งมาได้สักสิบห้านาทีผมก็หยุดแล้วย้อนกลับไปที่เดิม ให้ตายเหอะ นี่ผมย้อนกลับไปด้วยนะ ผมโคตรไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะกล้าหาญชาญชัยได้ขนาดนี้
 
พอย้อนกลับไป ตรงข้างๆ ถังขยะหลังร้านมีพนักงานของร้านเมซี่อยู่ เขาเอาพวกเศษอาหารที่เหลือมาทิ้งเหมือนทุกที
 
ผมรอจนกระทั่งเขากลับเข้าไปในร้านแล้วถึงค่อยพุ่งพรวดออกไปหาถังขยะใบนั้น กลิ่นหอมของอาหารสดใหม่ลอยโชยออกมา หายากเหลือเกินที่จะได้กินของเหลือทิ้งสดใหม่แบบนี้
 
ผมรีบโซ้ยของกินจนเกลี้ยงและท้องอิ่มในที่สุด
 
จนถึงเดี๋ยวนั้นผมก็ยังไม่เห็นอะไรอย่างอื่นเลย
 
ไม่มีศพ
 
ผมสาบานเลยว่าตอนนั้นผมไม่เห็นว่ามีศพจริงๆ ผมตกใจมากตอนที่ได้รู้ข่าว ช็อกไปพร้อมๆ กับพวกคุณเนี่ย
 
ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่ต่างไปจากพวกคุณในตอนนี้นั่นแหละ