The witch

      พวกคุณ...เคยมีความรู้สึกเกลียดใครสักคนไหม แล้วก็อยากจะให้คนที่คุณเกลียดออกไปจากชีวิตของคุณสักที
 
ก็นั่นแหละครับ ผมเองมีความรู้สึกนี้อยู่ตลอดเวลา ผมเกลียด... เกลียดโลกนี้ที่มันไม่มีความยุติธรรมสำหรับผม เกลียด...ไอ้พวกหน้าไหว้หลังหลอก เกลียด...ไอ้พวกเหยียดหยามความเป็นคนของคนอื่น แล้วก็เกลียด... พวกรบกวนเวลาส่วนตัวของคนอื่น คนแบบนี้น่ารำคาญสำหรับผมที่สุด!!
 
"ฮัลโหล!! ผมบอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่กลับ!! เลิกเซ้าซี้ผมสักทีได้ไหมแม่!! มันน่ารำคาญ!! เข้าใจไหม!! "
 
พวกคุณเข้าใจแล้วใช่ไหมครับว่าผม....เกลียดอะไร
 
ถ้าคุณกำลังรู้สึกว่าผมเป็นคนนิสัยไม่ดี ใช่ครับ ผมมันเลว แต่มันก็คงไม่ทำให้ผมดูแย่ลงไปมากกว่านี้อยู่แล้ว
 
"ไหนบอกเลิกเรียนจะไปร้านเหล้า มึงชวนกูมาตลาดทำไมเนี่ย " ผมหันไปพูดกับใครสักคนในกลุ่ม
 
"นี่เพิ่งจะสี่โมงเย็นเอง เมาแต่หัววันก็หมดสนุกก่อนพอดี ไม่ต้องรีบไอ้น้อง คืนนี้อีกยาวไกล" พูดจบเพื่อนผมก็กางแขนชูมือไปบนอากาศเลียนแบบอาจารย์ศิลปะชื่อดังท่านหนึ่ง
 
"งั้นคืนนี้กูค้างบ้านใครก็ได้ ถ้าคืนนี้ยังยาวไกล" ผมอดหัวเราะกับพวกมันไม่ได้ ชีวิตของผมเรื่องส่วนตัวผมเพื่อนผมไม่ค่อยก้าวก่ายเท่าไหร่ เราจึงคบกันได้ยาวนาน เรารู้กันดีว่าตรงไหนคือที่ส่วนตัวและรู้ได้มากน้อยแค่ไหน
 
สายเรียกเข้า 'แม่' ไม่ได้รับ11สาย
 
พวกเราเดินเล่นในตลาดนัดรอเวลาที่ร้านบาร์ร้านเหล้าเปิดบริการ หยิบนั่นดูนี่ เอาขึ้นมาเล่นมาหยอกใส่กัน แล้วก็เดินผ่านร้านพ่อค้าแม่ค้าไป ผมไม่ซื้อของหรอกครับ ยิ่งพวกของกิ๊กก๊อกด้วยแล้ว ก็ไม่รู้จะซื้อไปทำอะไร โอ๊ย แล้วมาปวดอะไรตอนนี้ล่ะเนี่ย
 
"พวกมึง กูไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะ พวกมึงไปที่ร้านก่อนเลย"
 
"เออๆ อย่านานนะเว้ย รีบตามมาล่ะ"
 
หลังจากปลดทุกข์เบา ผมก็รีบเดินไปที่นัดหมายกับเพื่อนทันที ไอ้ตลาดบ้านี่ก็สร้างห้องน้ำอยู่ไกลเกิน ต้องเดินย้อนกลับขึ้นไปอีก เกือบจะแย่ถ้าเข้าไม่ทัน
 
"พ่อหนุ่ม ช่วยอุดหนุนหน่อยได้ไหม ยายรีบกลับบ้าน"
ผมชะงักตามเสียงที่เรียก ก่อนจะหันหน้าไปเจอคุณยายคนหนึ่ง นั่งขายอะไรก็ไม่รู้ อยู่กับพื้น พร้อมติดป้ายว่า
 
"เงินเท่าไหร่ก็ได้แลกกับของกี่ชิ้นก็ได้"
 
ไม่รู้ว่าคุณยายหรือลูกคุณยายคิดอะไร การตลาดถึงออกมาเป็นแบบนี้ ถ้างั้นคนจ่ายแค่บาทสองบาทก็เอาของไปสิบอย่างได้น่ะสิ
 
'ไม่เห็นจะมีของน่าสนใจเลย ธรรมดางั้นๆ ถึงว่า ไม่มีคนมาซื้อ'
 
"หัวใจเปรียบเสมือนดวงตาและประสาทสัมผัสทั้งห้าของร่างกาย จงใช้หัวใจในการมอง.." เสียงของคุณยายที่เปล่งออกมานั้นเบาเหมือนลม แต่มันอยู่ในหัวของผมอย่างชัดเจน
 
'คงเป็นเรื่องบังเอิญมั้ง'
 
"เรื่องบังเอิญ ไม่เคยมีจริง " พูดจบคุณยายก็ยิ้มให้ผม ผมใช้เวลานานเกินไป ป่านนี้ไอ้พวกนั้นมันคงกินกันไปก่อนแล้ว
 
'เอาชิ้นนี้ก็แล้วกัน'
 
ผมหลับหูหลับตาหยิบสั่วๆไม่ได้ตั้งใจ แต่เหมือนมีแรงจากวัตถุกระเด็นเข้าฝ่ามือ ผมเลยหยิบขึ้นมา มันมีลักษณะกลมๆ เท่าลูกเทนนิส แต่สีมันออกขาวขุ่นๆ มัวๆ ดูไม่ออกว่ามันคืออะไร ระหว่างที่หยิบกระเป๋าสตางค์ จู่ๆฝนก็ตกลงมา เสียงเอะอะโวยวายของพวกแม่ค้าพ่อค้าดังเซ็งแซ่ด่าทอแข่งกับเสียงฝนและรีบเก็บข้าวของย้ายหนี
 
ผมจึงรีบยื่นเงินให้คุณยาย แต่ก็ไม่เห็นแกนั่งอยู่แล้ว แถมข้าวของก็ไม่มีหลงเหลืออะไรสักอย่าง เหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรมาตั้งอยู่ตรงนี้เมื่อสักครู่
 
"หายไปได้ไงวะ"
 
'ช่างแx่งเหอะ ต้องรีบละ'
ผมเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะสับเท้าวิ่งไปให้ถึงร้านเร็วที่สุด
 
 
ร้านtripleVI
 
"เฮ้ย ไอ้กั๊มป์" เสียงเรียกจากเพื่อนผมตะโกนดังขึ้นพร้อมกวักมือให้ผมเข้าไปหา
 
"โอโห้ แค่ไปเข้าห้องน้ำไม่จำเป็นต้องอาบน้ำก็ได้นะมึง ฮ่าๆๆ"
ผมก็อยากจะขำกับพวกมันอยู่หรอก แต่เพราะความเหนื่อยที่ผมวิ่งหนีฝนมาเนี่ยแหละ เลยหัวเราะด้วยไม่ได้ทำได้แค่ส่งยิ้มแห้งกลับไป
 
"อือ เล่นน้ำมาสนุกมาก ถุยยย ข้างนอกฝนแม่งตกอ่ะดิ" ผมบอกพวกเพื่อนๆที่นั่งตัวแห้งกันในร้าน พวกแม่งโชคดีเพราะมากันก่อน
 
"มึงอย่ามาอำ พวกกูเพิ่งมาถึงร้านกันได้ไม่ถึง5นาที ฝนจะตกจนมึงเปียกขนาดนี้ได้ไง"
 
"เออ ใช่ ตอนเดินเข้าร้านฟ้าแม่งสว่างยังกับอะไร"
 
"มึงไม่ต้องมาทำหน้าสงสัย ใส่กูไอ้กั๊มป์ กูเพิ่งถึงร้านก่อนหน้ามึงนิดเดียวเอง"
 
บ้าน่าผมยืนซื้อของกับยายคนนั้นตั้งนานนะ ทำไมพวกมันถึงได้บอกว่าถึงก่อนหน้าผม เออ แต่ตอนผมก้าวขาพ้นจากตลาด ฟ้าก็สว่างจ้าเหมือนฝนไม่ได้ตกเลย
 
คืนนี้ผมก็เมาได้เต็มที่ แต่พวกเพื่อนจัญไรมันส่งผมกลับที่บ้านทำไมไม่รู้ มันดันโทรหาแม่ผมให้บอกที่อยู่ ทั้งๆที่ก็บอกพวกมันไปแล้วว่าจะขอค้างบ้านของใครสักคน ผมไม่อยากกลับมาเจอคนที่ผมเกลียดและอยากให้หายไปจากโลกใบนี้
 
"กั๊มป์ ทำไมกลับดึกป่านนี้ แม่เป็นห่วงรู้บ้างไหมลูก "
 
เสียงน่ารำคาญบ่นงุ้งงิ้งอะไรก็ไม่รู้ผมไม่ค่อยได้ยินเลย แค่ที่ผมรู้สึกได้ผมรู้สึกว่าน่ารำคาญมากๆ
 
" โอ้ยยย อะไร...นัก..หนา... อุ้ก... เอิ้ก.. ปล่อย~ อย่า.. มา.. จับ.. รำคาญ!!" ผมไม่รู้นะว่าเกิดอะไรยังไงแค่อยากจะปัดตัวรำคาญให้ไปไกลๆก็แค่นั้น
 
"กั๊มป์....." ผมได้ยินเสียงเรียกชื่อผมโดยแม่มดใจร้ายคนนั้น เหมือนเสียงนั้นจะร้องไห้ เหอะ ผมไม่สนใจหรอกนะ ตอนนี้ร่างกายเริ่มประท้วงว่าหัวควรจะถึงหมอนสักที ก่อนที่สมองผมไม่สามารถรับรู้อะไรไปได้มากกว่านี้
 
 
****************************
เรื่องนี้ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยเน้อ เพราะว่ามันดูรุนแรงเกิน แต่ทักกันมาติชมได้จ้า 
ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่เรื่องนี้ด้วยนะคะ 
ถ้าชอบหรือไม่ชอบก็คอมเม้นกันมาได้น้าาา