มาร่วมเดินทางไปกับฉันในโลกที่ไม่ธรรมดา

เขียนโดย แอปเปิ้ลแสนอร่อย

วันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2561 เวลา 10.45 น.

11 ตอน

1 วิจารณ์

10.56K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มกราคม พ.ศ. 2562 08.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

9) จุดเริ่มต้นในครั้งสุดท้าย3

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ณ ห้องเล็กๆในโรงพยาบาล

''จากที่นายเล่ามาทั้งหมด ฉันว่าน้องของนายคงป่วยทางจิตใจ''

''งั้นเหรอ''

''ฉันไม่ใช่จิตแพทย์ แต่จะแนะนำคนเก่งๆให้''

ซูจิหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆมาเขียนอะไรบางอย่างลงไป แล้วส่งให้เคน

''โคโน...เอะ นาน่ะ งั้นเหรอ''

''อืม เธอเป็นจิตแพทที่เก่งทีเดียว แต่ฉันขอบอกไว้ก่อนน่ะ''

''อะไรละ''

ซูจิลุกจากเก้าอี้แล้วเดินเข้ามากระชิบที่หูเคน

''เธอเพี้ยนนิดหน่อยนะ''

''...อึก……..''

เคนที่ได้ยินอย่างนั้นก็เกิดอาการไม่ค่อยไว้ใจแพทย์ที่ซูจิแนะนำให้

''เป็นอะไรไป เป็นห่วงน้องชายหรือไงว่ะ น้องนายโตเป็นผู้ใหญ่แล้วน่ะเว่ย''

''ไอเจ้าบ้า น้องฉันน่ะเว่ยไม่ใช่น้องแก!!''

''...……..''

พอบรรยากาศในห้องเงียบลงซักพักซูจิก็เอ่ยขึ้นมาว่า

''นายนี่ไม่เปลี่ยนไปเลย ไอพี่ชายแสนดี''

ซูจิกำลังจ้องหน้าเคนด้วยลอยยิ้มแล้วเอ่ยมาว่า

''ถ้าเจ้าโชอิจิรู้ว่านายเป็นห่วงขนาดนี้ เจ้านั่นคงดีใจ''

พอเคนได้ยินแบบนั้นก็เกิดอารมณ์ไม่ค่อยพอใจแล้วพูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด

''ยุ่งนา เจ้าบ้า''

ซูจิที่ได้ยินแบบนั้นก็เดินเข้าไปหาเคนที่กำลังทำหน้าตากังวลเรื่องของน้องชาย

''ไอเจ้านี่ มาปรึกษาคนอื่นแล้วยังมาพูดจาแบบนี้ ต้องโดนแบบนี้ นี่! นี่!''

เคนที่กำลังโดนรัดคอ ก็พยายามแก้ท่าอย่างเอาเป็นเอาตาย

''ยอม! ยอม! ยอมแล้ว!! ยอมแล้ว!!''

''ครั้งนี้ฉันจะยกโทษให้ ฮ่ะ ฮ่ะ''

''ไอเจ้าบ้า! โตแล้วน่ะเฟ่ย!''

แล้วทั้งสองก็เงียบลงพลางส่งสายตาแห่งมิตรภาพไปหาซึ่งกันและกัน ซูจิจึงเอ่ยขึ้นมา

''นึกถึงเมื่อก่อนเลยหว่ะ''

''ฉันก็เหมือนกัน ไอเพื่อนยาก''

แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

'' ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ''

*****

เคนไปหาแพทย์สาวตามที่อยู่ที่ได้รับมาจากเพื่อนของเขา เขาสละเวลาทำงานของเขาเพื่อที่จะลาหยุดแล้วมาทำเรื่องที่เขาคิดว่ามันสำคัญพอๆกับเรื่องของเขาเอง

ติ๊งหน่อง!

''.............''

ติ๊งหน่อง!

''คร่าาา มาแล้วคร่าาาาาา!!''

แล้วประตูก็เปิดเผยให้เห็นหญิงสาวที่ดูสะสวย

''ขอโทษค่ะ ฉันกำลังจัดของอยู่''

พอเธอเห็นหน้าเคนก็เกิดอาการตกใจ จนเอามือสองข้างขึ้นมาปิดปากแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า

''จะ..จะ... เจ้าชาย!!!!''

ที่เบื้องหน้าของเธอมีชายสูงประมาน 190 ซม. ที่ดูยังไงก็หล่อเหลา ยืนรอเธออยู่

เคนที่กำลังยืนอยู่ เผลอเหลือบตาเข้าไปในห้อง มันมีรูปผู้ชายหน้าตาดีๆติดอยู่เต็มไปหมด

''(ไอเจ้าเพื่อนบ้าเอ่ย เอาปัญหามาให้อีกแล้ว!!!)''

เบื้องหน้าของเขา มีผู้หญิงที่กำลังมองเขาด้วยแววตาแวววับเหมือนกับได้พบเจอของมีค่า

''ขอโทษน่ะคับ ผมมีเรื่องที่ต้องมาปรึกษากับคุณ โคโนเอะ นาน่ะ นะคับ''

''ฉ..ฉัน โคโนเอะ นาน่ะ เข้ามาข้างในก่อนน่ะค่ะ เชิญเลยค่ะ''

เคนที่ได้ยินแบบนั้นก็เดินเข้าไปในห้องของเธอแบบไม่รีรออะไร

''คือผมมีเรื่องจะปรึกษาเกี่ยวกับอาการป่วยทางจิตใจนะคับ..''

พอนาน่ะได้ยินแบบนั้นก็พูดออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

''จะเข้ามาคุยกันในห้องไหมค่ะ มีเตียงนุ่มๆด้วยน่ะค่ะ เด่งตอบสนองต่อแรงกระแทกดีด้วยค่ะ''

เคนที่ได้ยินแบบนั้นก็เริ่มมีอารมณ์ไม่พอใจ แล้วเอ่ยออกไปว่า

''ไม่เป็นไรคับ ภรรยาของผมสั่งห้ามเข้าห้องนอนผู้หญิงนะคับ''

แล้วนาน่ะก็เข้ามากอดแขนเคนโดยเอานิ้วชี้ลูบไปมาที่อกของเขาด้วยความติดใจ

''อย่างนั้นเองเหรอค่ะ ถ้าไม่บอกก็ไม่มีทางรู้แน่นอนค่ะ''

แล้วก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆคอของเคนโดยมีอาการหน้าแดง

เคนที่กำลังโดนเล้าอยู่ก็เกิดอารมณ์โมโหขึ้นมา

''(ถ้าไม่ได้มาเพื่อเรื่องชองโชอิจิ ฉันคงฆ่ายายนี่ทิ้งแน่ๆ)''

โดยมีออร่าแห่งความตายออกมาจากร่างกายของเคน

นาน่ะที่เริ่มรู้สึกตัวก็ถอยผงะออกมา

''ว้ายตายแล้ว~ ขอโทษน่ะค่ะ~ ฉันไม่เคยเจอใครที่เร้าใจมากขนาดนี้มาก่อนเลยห้ามใจตัวเองไม่ได้นะค่ะ''

แล้วนาน่ะก็พาเคนไปที่จุดรับแขก มันมีโซฟารับแขกอยู่สามด้านและมีโต๊ะกระจกตั้งอยู่ตรงกลาง

''เชิญเลยค่ะนั้งได้ตามสบาย รับเครื่องดื่มไหมค่ะ''

''ไม่เป็นไรคับๆ''

''แหมฉันไม่คิดจะแอบใส่อะไรหลอกคะ''

แล้วนาน่ะก็เอาน้ำส้มมาเสิร์ฟ

''ผม เคน...ทานากะ เคน ยินดีที่ได้รู้จัก''

''คุณคงจะรู้จักฉันแล้ว ฉันโคโนเอะ นาน่ะเคยเป็นอดีตจิตแพทย์ยินดีที่ได้รู้จัก..ว่าแต่มีเรื่องอะไรอยากปรึกษาค่ะที่รัก''

เคนที่ได้ยินอย่างนั้นก็ กระแอ่มทีนึงแล้วพูดขึ้นมาว่า

''เรื่องของน้องชายผมนะคับ''

''ยังไงค่ะ''

''เขาเปลี่ยนไป...ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้นมา''

''เล่ามาได้เลยค่ะฉันจะฟัง''

*****

มีคนเข้ามาในห้องผู้ป่วย คนคนนั้นก็คือคนที่มาคอยดูอาการให้ โชอิจิ เขาคือเพื่อนสมัยเรียนหนังสือของ ทานากะ เคน ชื่อว่า ไซโตะ ซูจิ

''ว่าไง โชอิจิ พร้อมกลับบ้านหรือยัง''

ผมที่กำลังนั้งอยู่บนเตียง ก็บอกกลับไปว่า

''ผมอยากกลับไปกินข้าวที่บ้านมากกว่ากินข้าวกล่องที่นี่นะ อาหารฝีมือแม่มันต้องกินที่บ้านนะ''

''ฮ่า ฮ่า ฮ่า อย่างงั้นเองเหรอๆ ที่นี่ก็มีเชฟน่ะฮ่า ฮ่า ฮ่า''

''ไม่ต้องละ พี่ก็น่าจะรู้ว่าอาหารแม่ผมนั้นเป็นยังไง''

''ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้นเหรอๆ''

แม่ที่นั้งอยู่ข้างๆก็เอ่ยขึ้นมา

''ซูจิคุง เคน ไปไหนซ่ะละ''

พอพี่ซูจิหันไปหาแม่ของผมก็พูดขึ้นมา

''พอดีเขามีงานด่วนเลยรีบออกไป แล้วฝากให้ผมมาดูโชอิจิคุงแทนนะคับ''

แม่ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็เข้าใจทุกอย่างทันที แล้วพี่ซูจิก็พูดขึ้นมาว่า

''เออนี่โชอิจิ นอนค้างที่นี่อีกซักคืนสิ พรุ้งนี้เคนเขาจะมารับกลับนะ พอดีฉันมันไม่ว่างนะสิ''

พอแม่ผมได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้นมา

''ซูจิคุงก็พูดมีเหตุผลน่ะจ๊ะ แม่ว่านอนค้างที่นี้แล้วรอให้เคนมารับกลับดีกว่าน่ะ''

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกแย่นิดๆ ไม่ได้ดู ฮิโตมิจังมาสามวันแล้วด้วย เวลาแม่อยู่ใกล้ๆมันดูไม่สนุกซักเท่าไหร่นะ หมดอารมณ์

ผมตกลงว่าจะค้างที่โรงพยาบาลต่ออีกหนึ่งคืน โดยที่เคนตะมารับแม่กลับบ้านเพื่อพรุ้งนี้จะได้เตรียมอาหารมาให้ผม ในคืนนี้ผมจึงนอนคนเดียวเหมือนเดิม..

♧♧♧

''(พ่อหนุ่ม...@#$@#...พระผู้เป็นเจ้า....$@!#!...พ่อหนุ่มจงลืมตาขึ้น..#@!#$@....ที่โลกนั้นนะ มี .. .!@##@ .ช่วยเราด้วย...)''

ผมลืมตาและลุกขึ้นมานั้งบนเตียงในห้องๆหนึ่งของโรงพยาบาล

''ฝะ..ฝันอะไรอีกเนี่ย ปวดหัวชะมัด!''

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างพลางเอามือจับหัว ตอนนี้น่าจะประมาณกลางดึก ซึ่งเป็นเวลานอนหลับพักผ่อนของใครหลายๆคน

ผมลุกจากที่นอนแล้วเดินมาที่หน้าต่าง

''เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่''

ผมเอามือสองข้างของตัวเองขึ้นมาดูแล้วจู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนอะไรมากระตุ้นผม ''..อึก!!''

แล้วทุกอย่างมันก็หมุนจนผมสลบไป

''มาแล้วเหรอ พ่อหนุ่ม''

''(ค..ใคร...เสียงใคร)''

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นและมองไปรอบๆตัว แต่มันกลับไม่มีอะไรนอกจากความมืดมิด

ผมมองมาที่มือของตัวเอง ผมกำลังใส่ชุดคนป่วยโดยที่ร่างกายของผมกำลังส่องแสงวาวๆอยู่

''ลูกชายของข้าเอ๋ย''

ผมที่ได้ยินคำนั้นพยายามหันหน้าไปมาเพื่อจะหาเจ้าของเสียงให้พบ

''พ่อเหรอ พะ....พ่อ!!!!! พ่ออออ!!!!!!!''

จู่ๆผมก็ร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ผมไม่เคยคิดถึงพ่อมากมายขนาดนี้เพราะผมจำเรื่องราวของพ่อไม่ได้เลย แต่ทำไมตอนนี้ผมกลับคิดถึงพ่อมากที่สุดผมวิ่งไปข้างหน้าแล้วสะดุดขาตัวเองล้มและรีบลุกขึ้นมาแล้ววิ่งต่อไป ผมพยายามวิ่งไปแต่วิ่งยังไงมันก็ไม่เจอจุดหมายอะไรเลย

''พ่ออออออ!!!!!!!!!! พ่อออออ!!!!!!!! พ่อออออออ!!!!!!!!!!!''

''อดัมเอ๋ย~ เจ้าจงตามหาอีฟ แล้วจงทำให้ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม''

แล้วทุกๆอย่างก็เริ่มกลายเป็นสีขาวสว่างไสว

♧♧♧

ผมลืมตาขึ้นมาจากการนอนหลับ

''อื่มมมม หลับสบายดีแฮะนึกว่าจะฝันร้ายอีกแล้วสิ''

ผมเดินไปที่หน้าต่างมองดูท้องฟ้าช่วงที่พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นอย่างหลงไหล

''อากาศช่วงเช้านี่ดีจังเลยน่ะ''

''ตื่นแล้วเหรอค่ะ''

มีนางพยาบาลเข้ามาเพื่อมาวัดไข้ผม

''คับ วันนี้ผมจะกลับแล้วขอเบอติดต่อได้ไหมคับคุณพยาบาลสุดสวย''

''พี่โชอิจิ พอแม่ไม่อยู่ก็เอาใหญ่เลยน่ะ!!''