สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

       วันต่อมา

         วันผมไม่ได้ไปacademy เพราะเมื่อวานผมได้เปิดเผิยฐานะของตัวเองไปแล้วถ้าไปที่academy อาจจะมีปัญเพิ่มขึ้นอีกได้ ซาโยไปacademyตามปกติเธอคงถูกถามอะไรสารพัดแน่นนอน แล้วเมื่อวานผมก็ไม่ได้คุยกับเธอเลยเราต่างเงียบใส่กันก็ไม่แปลกผมโกหกเธอมาตั้งนาน "ชู ........ "

  "หะมีอะไรฟูกะ"

  "ฉันเรียกตั้งนาน เย็นนี้จะกินอะไร"

  "ไม่รู้สิ วันนี้ฉันมีเรื่องต้องคุยกับซาโย"

  "นั้นสินะเถึงเวลาแล้วสินะ คุยกับเธอดีดียังไงแม่ของเธอก็นายว่าคุณพ่อนะ"

  "อย่ากดดันกันสิ แม่คุณ"

           ผมนั่งลอให้เวลาผ่านไปจนเย็น ได้ยินเสียงเปิดประตูผมเหลือบมองดูเป็นซาโย "ซาโยเอากระเป๋าไปเก็บแล้วมาคุยกันหน่อย" พอเธอเอากระเป๋าไปเก็บแล้วก็มานั้งโซฟาตรงข้ามผม ผมกับเธอนั้งเงียบมองกัน ทำเพียงเงียบและจ้องมองกัน "นี้สองคนเงียบไปก็ไม่มีประโยชน์ คุยกันซะไม่คุยอดข้าวเย็น" ฟูกะออกมาบ่นแล้วสิ แต่เราก็ยังเงียบใส่กันต่อไป ติ๊ดๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาข้อมือ ของซาโยดังขึ้น เธอรีบดูที่ข้อมือ แล้วเปิดกระเป๋าพกที่เอวแล้วหยิบตลับยา ผมรีบคว้ามือเธอไว้ ยาในมือเธอผมจำมันได้ผมปล่อยมือเธอแล้วถอนหายใจ

  "กินมานานเท่าไหร่แล้วยานี้"

  "ตั่งแต่จำความได้ แม่ก็ให้กินมาตลอดค่ะ"

  "เหอๆ อันที่ฉันไม่อยากดึงเธอเข้ามาเกี่ยวค้องกับวงารของพวกเรา"

  "วงวาร?  วงวารอะไร"

  "วงวารของพวก วงวารของคนตายยังไงละ ฉันแม่เธอพวกเรามีพลังของซากศพ"

  "พลัง?"

  "เธอเห็นเรื่องเมื่อวานแล้วนิ สิ่งนั้นคือสิ่งที่มนุษย์อย่างเราไม่ควรมีเพราะหากหมดสงครามกับพวกซากศพ พวกเราก็กลายเพียงอาวุธสงครามคงเข้าใจนะ"

  "พอจะเข้าใจแล้ว"

  "แต่เธอกลับเข้ามาเกี่ยวข้องกับวงวารของเราอยู่แล้ว"

  "หมายความว่ายังไง"

  "ยาที่เธอกินไปมะกี้ มันคือยาระงับเซลล์"

  "ยาระงับเซลล์หมายความว่ายังไง"

  "ในตัวเธอมีเซลล์แบบที่พวกเรามี แต่ยังไม่แน่ใจว่าเซลล์รูปแบบอะไร"

  "แปลว่าฉันมีพลังแบบที่พวกคุณมีใช่ไหม"

  "รองเอาเลือดหยดลงเครื่องนี้"

  "........."

  "ผลออกมาละ สปีริท 12.24เปอเซน โซว 14.38เปอเซน"

  ".........."

  "ไม่ต้องทำหน้างง  ที่เธอต้องกินยาระงับเพราะโซว์ มันทำให้อายุขัยเรายาวนานกว่าคนทั่วไป แต่หากฟืนใช้มันมากไปจะเป็นการทำให้อายุขัยสั้นลงแทน"

  "สั้นลงยังไง"

  "ตอนแม่เธอตาย หลังจากต่อสู้เธอก็แก่ลงอย่างรวดเร็ว แล้วตายใช่ไหม"

  "คุณรู้ได้ยังไง แม่เล่าให้ฟังว่าหลังคลอดฉัน แม่ก็ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง"

  "การเสื่อมถอยของเซลล์จากการถ่ายทอดทางพันธุกรรม เซลล์ที่ควรจะอยู่กับแม่เธอย้ายไปที่เธอตอนตั้งท้อง"

  "หมายความว่าที่แม่ตายเพราะฉันงั้นหลอ"

  "ไม่ ไม่อย่าคิดแบบนั้น ก่อนมิโอแม่เธอจะตายเธอพูดอะไรรึป่าว"

  "แม่บอกว่า แม่ดีใจที่มันเป็นแบบนี้ อย่าได้โทษตัวเองเด็ดขาด ไม่ใช่ความผิดลูก"

  "เธอรู้ตัวเองสินะ ว่าเซลล์ตัวเองเสื่อมถอยลง และเรื่องยานั้นเธอจะกินมันต่อไปหรือจะหยุดก็แล้วเธอตัดสินใจ"

  "ค่ะอาจารย์"

  "ฉันไม่ใช่อาจารย์แต่เป็นตาเธอจะเรียกฉันชูก็ได้ตามใจเธอซาโย"

  "ค่ะ อาจา......ตาผอ. อยากพบคุณ"

  "อ่าๆพรุ้งนี้ฉันจะไปพบเค้าเอง เออแล้วฉันจะมีจะให้เธอด้วย"

            ผมเดินจากเธอมา ผมบอกซาโยทุกอย่างที่ควรบอกไปแล้ว ทำที่ทำได้ไปแล้วที่เหลือขึ้นอยู่กับตัวเธอเอง ผมต้องเตรียมของที่ผมควรให้แม่เธอแต่กลับต้องมาให้เธอแทน มันคืออาราตะ ระบำดาบคาตานะ

                                 ติดตามตอนต่อไป