สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

      ผมที่เตรียมพร้อมของและทบทวนความทรงจำของตัวเองจนครบท้วน ผมลุกขึ้นเดินแล้วไปตามซาโยที่ห้องนั่งเล่นเธอยังคงนั่งเหม่ออยู่แบบนั้น

  "ซาโย ซาโย"

  "ค่ะ"

  "ตามมาะ"

           มุมซาโย

      ฉันที่นั่งมองข้างหน้าอย่างไม่รู้สึกตัวเพราะกำลังคิดหลายๆ ได้สติกลับเพราะ อาจารย์หรือจะให้เรียกตาดีฉันเลยลุกเดินตามเค้าไปที่โรงฝึกแล้วถูกสั่งให้นั่งลอ อาจารย์ ซักพักอาจารย์ก็เดินมาพร้อมกับคาตานะ2เล่ม

  "ดูให้ดีซาโย ฉันจะทำให้ดูครั้งเดียวเท่านั้น สิ่งที่ฉันสร้างขึ้นจากแม่เธอเพื่อสอนให้กับแม่เธอ ระบำดาบอาราตะ"

  "ค่ะ"

        อาจารย์เริ่มร่ายรำด้วยดาบคาตานะ มันดูแปลกๆขัดหูขัดตายังไงไม่รู้ อ่านั้นสินะอาจารย์สร้างวิชานี้ขึ้นจากแม่เพื่อสอนให้แม่ถ้าเราร้องเปลี่ยนจากอาจารย์เป็นแม่ มันสวยงามมากสิ่งนี้อาจารย์ตั้งใจสร้างและมอบมันให้แม่และตอนนี้ส่งมันต่อให้เรา มันแสดงถึงความรัก ความเป็นห่วงที่อาจารย์มีต่อคุณแม่

  "เป็นไงบ้าง จำได้ไหม เออถึงจำไม่ได้ก็ไม่มีรอบสองหลอกนะ"

  "ดีแล้วที่ไม่มีรอบสอง มันลำบากสายตาคะ อาจารย์"

  "มันคงดูไม่ได้สินะ ต้องให้แม่เธอมาสอนเองจริง"

         หลังจากที่อาจารย์พูดจบ ก็เดินไปยกกล่องออกมากล่องนึงแล้วมาว่างตรงหน้าฉัน มันเป็นกล่องที่กล่องแผ่นdvdจำนวนอาจารย์สั่งให้ฉันดูทั้งหมด ฉันเริ่มดูแผ่นแรก เปิดมามันเป็นคุณแม่ก่อนมีฉัน "ไงลูกถ้าหนูลูกดูวีดีโอนี้แสดงว่าแม่ไม่อยู่กับลูกแล้วสินะ วีดีโอนี้ถูกอัดไว้ก่อนที่คุณพ่อจะเข้านิททราอสูร ลูกไม่ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับแม่อย่าได้โทษตัวเอง เพราะแม่ไม่ว่ายังก็ดีใจที่ลูกมีชีวิตอยู่"มันเป็นวีดีโอที่แม่ฝากข้อความาถึงฉัน

           เสียงร้องให้ของเด็กสาวที่จองมองวีดีโอของแม่ตัวเองแล้วแล้วฝุบลง ในเงามืดหน้าห้องประก็ยังมีชายอีกคนนึงที่ยืนร้องให้อยู่ด้วยเช่นกัน

          ตอนต้นวีดีโอเป็นข้อความที่แม่ส่งมาถึงฉัน หลังจากนั้นเป็นวีดีโอที่แม่ใช้สอนอาราตะ สวยงามจริงๆสวยงามมาก เราต้องเริ่มต้นฝึกตามแล้ว สู้ๆบอกตัวเองทำไมเนีย

     จบมุมซาโย

             ผมที่ยืนแอบดูอยู่หน้าห้อง เห็นวีดีโอที่มิโอบันทึกไว้ให้ซาโยมันทำให้นึกเรื่องเก่าๆมากมาย เราต้องให้เธออยู่กับตัวเองสินะ ไปอาบน้ำกินข้าวเดียวยัยเตี้ยโวยวายไปช้าอีก

              อาจารย์ยยยยยยย

  "มีอะไรซาโย"

  "จดหมายเชิญผู้ปกครองผอ."

  "ทำไม ไม่ให้คุณยายเธอละ"

  "ผอ. เจาะจงมาเป็นคุณตาของหนูหรือก็คืออาจารย์"

  "อ่าอ่า ไปฝึกต่อป่ะเดียวฉันจัดการเอง"

           วันต่อมาผมก็แต่งตัวออกไปacademyพร้อมกับซาโย พอไปถึงacademyสายตาของนักเรียนจับจ้องที่ผมเล่นซาโยตลอดทาง ซาโยพาผมเดินไปที่ห้องผอ. เค้ารออยู่แล้วสีหน้าตอนเค้าเจอผมกลับยิ้มอย่างดีใจพอซาโยมาส่งผมเสร็จเธอก็กลับไปห้องเรียน

  "ไม่ได้เจอกันนานนะครับ50ปีเห็นจะได้ คุณวาราดีม่า ชูร่า"

  "คุณเป็นไคร ทำไมถึงเรียกชื่อเต็มของผม"

  "จำผมไม่ได้สินะผมเองก็แก่ไปมาก อายุก็จะ100ปีอยู่แล้ว อดีตนายกตอนที่พวกคุณจากไป มุโรคิ ไทโค ครับ"

  "ในที่สุดก็เอ่ยชื่อขอตัวเองจากปากซักทีชื่อของนาย แล้วที่อยากเจอฉันมีอะไร"

  "นั้นสินะ ยังจำพี่สาวผมได้รึป่าวครับ"

  "จำได้สิ จำได้"

  "พี่สาวผมนะ เธอหลงรักคุณเข้าอย่างจัง และพยายามสืบเรื่องของคุณแต่พอรู้ว่าคุณแต่งงานเธอก็เศร้า"

  "ฉันแต่งงานกับเพื่อนสมัยเด็กและให้ถูก ก็คือฉันถูกมัดมือชกจับแต่งงาน"

  "ฮ่าๆ หลังจ่กนั้นเธอก็แต่งงานมีลูกชาย จนวันนั้น วันที่คุณปรากฏตัวเธอจังสัญญากับตัวเองว่าหากมีหลานเป็นผู้หญิงจะให้แต่งงานกับคุณ"

  "เอาจริงดิ ล้อเล่นมั้ง"

  "เธอเอาจริงครับ เธอคอยสอนหลานคอยเล่าเรื่องของคุณให้เธอฟังประจำ ดังนั้นผมจึงเชิญคุณมา"

  "งั้นผมขอคุยกับเด็กคนนั้นก่อนได้ไหม"

  "ได้สิครับ"

               เข้ามาได้

         เสียงเปิดประตูดังขึ้นผมหันกลับไปดูทำผมเหงื่อตกเลย ล้อเล่นช่ไหมไหงเป็นเธอละ

                  ติดตามตอนต่อไป