The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter

 

      มาวินพุ่งเข้าไปจู่โจมโอคุยาสุสุดกำลัง หมัดชุดทั้งซ้ายขวาถูกรัวใส่แบบเต็มสตรีม ทว่าหนุ่มหน้าขาวกลับเอี้ยวตัวหลบเพียงนิดเดียว ทำให้โจมตีที่ดุดันรับประทานแห้วทุกกระบวน 

 

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่น่ะเหรอ การจู่โจมของนาย ช้าจนแมลงวันเกาะหลังเลย ” โอคุยาสุเยาะเย้ยถากถางในขณะที่หลบหมัด 

 

“ หน็อย..... ขี้โม้นักนะ ไอ้หน้าหล่อ นี่แน่ะ ” มาวินกัดฟันกรอดใหญ่ พร้อมระดมพายุหมัดใส่อีกหนึ่งชุดใหญ่ แต่ทุกดอกล้วนปล่อยด้วยแรงโทสะ เลยทำให้ดูหละหลวมและไม่เฉียบคมพอจะต้องผิวกายของศัตรู

           

 

      จังหวะที่มาวินโถมเข้าไปทิ้งหมัดขวา โอคุยาสุก็ฉากหลบออกมาอย่างฉับพลัน ทำให้เด็กหนุ่มเสียหลักจนเกือบจะล้มคว่ำเสียเอง

 

" เฮ้ย จะล้มแล้ว " 

         

 

      ทันใดนั้นเอง โอคุยาสุก็พุ่งเข้าไปเอาด้ามดาบกระแทกระหว่างคิ้วของเด็กหนุ่ม

 

“ พลั๊ก..... ” 

              

 

      มาวินโดนด้ามดาบไม้ทิ่มเข้าไปเต็มเปา ส่งผลให้เซถลาไปข้างหลัง แล้วล้มคว่ำในเวลาต่อมา 

 

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ท่าล้มสวยนะ น้องชาย ” เสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากเหล่าลูกศิษย์หนุ่มนับสิบดังแว่วเข้ามา ทุกคนรู้สึกสาแก่ใจที่เห็นเด็กหนุ่มจอมอวดดีกลิ้งไปมาเป็นตุ๊กตาล้มลุกแบบนี้ 

 

“ อู้ย..... ดั้งจะหักมั้ยเนี่ย ยิ่งไม่ค่อยมีกับเขาซะด้วย ” มาวินยกมือขึ้นลูบคลำจุดที่เจ็บ จึงสัมผัสถึงของเหลวเหนียวหนืดที่มีสีแดงเข้ม เจ้าสิ่งนั้นก็คือ.....เลือด

         

 

      อาการบาดเจ็บดังกล่าว ทำให้เด็กหนุ่มคลายความเดือดดาลทางอารมณ์ จึงยันกายขึ้นนั่งชันเข่า สายตาจับจ้องไปที่โอคุยาสุซึ่งยืนยิ้มกริ่ม หัวสมองขบคิดถึงหนทางที่จะเอาชนะ

 

“ เท่าที่สู้มา รู้สึกว่าเจ้าหมอนี่ไม่ว่องไวเท่าไหร่ เพียงแต่มันสามารถอ่านทิศทางการโจมตีของเราได้ ถึงหลบหลีกได้ไม่ยาก แต่ถ้าทำให้มันอ่านทางไม่ได้ล่ะ! ” 

           

 

       เมื่อคิดได้ดังนี้ มาวินจึงหยัดกายลุกขึ้นยืน สีหน้าและแววตากลับมาเป็นเด็กแสบคนเดิม ผิดก็แต่ว่ากายยังคงสั่นเทาเล็กน้อย คล้ายจะร่วงล้มได้ทุกเวลา นั่นทำให้โอคุยาสุยิ้มเยาะ พร้อมกล่าวถากถางอีกครั้ง 

 

“ ดีมากที่ลุกขึ้นมา เพราะชั้นอยากเล่นงานนายให้มากกว่านี้ จะได้สำนึกว่านายมันก็แค่ไอ้เด็กปากดีคนหนึ่งเท่านั้น ” 

              

 

      แม้คำพูดของโอคุยาสุจะเจ็บแสบ แต่มาวินยังคงดูสงบจนหนุ่มหน้าขาวนึกประหลาดใจ 

 

“ เอ๊ะ ตามนิสัยของเจ้านี่ ถ้าโดนดูถูกขนาดนี้ มันน่าจะบุกเข้ามาแบบไม่คิดหน้าคิดหลังสิ แต่คราวนี้กลับไม่มีอาการใดๆ แปลกแฮะ ”

 

………………….

 

" หึ หึ หึ " เทพศาสตราหัวเราะออกมาเบาๆ

 

“ ท่านปู่หัวเราะอะไรเหรอคะ ” อากิเนะถามไถ่ สีหน้างุนงง 

 

“ ปู่หัวเราะ เพราะชอบใจ ทั้งที่ยังเยาว์ แต่สามารถสงบจิตใจและคลายโทสะได้ในเวลาอันสั้น ท่าทางเจ้าหนูนั่นจะล้ำลึกกว่าที่คิด หึ หึ หึ ” แม้เทพศาสตราจะร่ายยาว แต่สำหรับอากิเนะ คำตอบนั้นก็ยังดูคลุมเครืออยู่ดี

 

…………………..

             

        ที่ลานประลอง คู่ชิงชัยทั้งสองยังคงจับจ้องกันแบบไม่วางตา ครู่หนึ่ง โอคุยาสุก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่คล้ายจะเหยียดหยาม 

 

“ นายหมดวิชาที่จะใช้รึยัง เจ้าลิงน้อย จะได้ปิดบัญชีซักที เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ค่อยๆอัดนายเล่นไปเรื่อยๆดีกว่า เพราะถึงยังไง ชั้นก็สามารถเอาชนะได้ทุกเวลาอยู่แล้ว ” 

 

“ ฮะๆ ดูมั่นใจซะเหลือเกินนะ ไอ้พี่ชายหน้าขาว ถ้าเชื่อมั่นนัก นายกล้ารับการจู่โจมของชั้นอีกซักรอบมั้ย ” มาวินหัวเราะเบาๆ พร้อมร้องท้าทาย ปฏิกิริยาดังกล่าว ทำให้โอคุยาสุถึงกับเหวอไปชั่วขณะ แต่พอปรับอารมณ์ได้ เขาก็ตอบตกลง 

 

“ ก็เอาซิ ฝีมือแบบนาย ไม่มีทางแตะถูกตัวชั้นอยู่แล้ว ” โอคุยาสุกล่าวจบ เขาก็ผายสองมือออก ท่วงท่าคล้ายจะเชื้อเชิญ ใบหน้าขาวนวลราวอิสตรีปรากฏรอยยิ้มพรายประดับอยู่อย่างมั่นใจ 

           

 

       มาวินยิ้มมุมปากนิดหนึ่ง ช่วงที่อยู่นิ่งๆ เขาสามารถฟื้นฟูพละกำลังและคลายอาการมึนงงได้ระดับหนึ่ง ถึงตอนนี้เด็กหนุ่มมีแรงมากพอจะพลิกเกม จึงพุ่งทะยานใส่โอคุยาสุสุดกำลัง 

 

“ เฮอะ ทำเป็นปากดี สุดท้ายก็บุกเข้ามาตรงๆเหมือนเดิม ” โอคุยาสุยิ้มเล็กน้อย สายตาจับจ้องการเคลื่อนไหวของมาวิน เพื่อหลบการจู่โจม

 

“ ย่ะ ย่ะ ย่ะ ” มาวินรัวหมัดซ้ายสลับขวา ผลก็เหมือนเดิม โอคุยาสุสามารถพลิ้วหลบได้ทุกกระบวน และในจังหวะเด็กหนุ่มปล่อยหมัดชุดจบ หนุ่มหน้าขาวก็ฉวยโอกาส ฟาดดาบไม้ไปที่ขมับ

 

“ เปรี้ยง ”     

            

 

       มาวินถอยฉากออกมา พร้อมยกแขนขวาขึ้นป้องกัน สิ่งนี้ทำให้โอคุยาสุแปลกใจจนอุทานออกมา 

 

“ โอ…..ไม่เลวนี่ คราวนี้นายสามารถป้องกันดาบไม้ของชั้นได้ ” 

 

“ หึๆ ” มาวินหัวเราะเล็กน้อย เขารีบรุดเข้าไปจู่โจมอีกคำรบด้วยเพลงหมัดที่รัวจากหลายทิศทาง 

 

“ ฮะๆ สุขุมขึ้นนะ แต่การโจมตีของนายยังเชื่องช้าและอ่านทางได้ง่ายดุจเดิม อย่างนี้ต่อให้ต่อยอีกร้อยปีก็ไม่ถูกชายเสื้อของชั้นหรอก ” โอคุยาสุหลบหมัดที่พุ่งเข้ามาจากทิศทางต่างๆ ปากก็ร้องถากถางอยู่ตลอด ในระหว่างที่หนุ่มหน้าขาวย่ามใจ มาวินก็ตะโกนดัง

 

“ ดีล่ะ ได้จังหวะแล้ว ” 

            

 

       สิ้นคำกล่าว หมัดสวิงขวาที่รวดเร็วก็พุ่งเข้าใส่กกหูซ้ายของโอคุยาสุ ดูจากน้ำหนัก น่าจะน็อคคู่ต่อสู้ในทีเดียว เพราะมันทุ่มกำลังทั้งหมดของมาวิน ทว่าหนุ่มหล่อหน้ามนกลับยิ้มเล็กน้อย ในใจคิดแผนเผด็จศึก

 

“ เข้าทาง ทิ้งน้ำหนักมาทั้งตัวแบบนี้ ต้องมีถลำกันบ้างล่ะ และในจังหวะที่เสียหลัก เราจะฟาดดาบไม้ใส่แผ่นหลังของมัน ” 

             

 

       สายตาของโอคุยาสุจับจ้องสวิงขวาที่พุ่งเข้ามา จวบจนหมัดนั้นใกล้ถึงกกหู มันก็หยุดชะงักอย่างฉับพลัน 

 

“ เฮ้ย! นี่มัน ” โอคุยาสุตกตะลึงจนตาค้างที่เห็นมาวินเป็นฝ่ายยั้งหมัดเสียเอง วินาทีต่อมา เด็กหนุ่มก็ทรุดกายลงนั่ง พร้อมเตะต่ำไปที่สองขา 

 

“ ผั้ว…..พลั๊ก ” 

            

 

      ด้วยการจู่โจมที่คาดไม่ถึง ทำให้โอคุยาสุล้มคว่ำลงไปนอนหงาย แม้หนุ่มหล่อจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่สิ่งที่เกิด ทำให้รู้สึกเสียหน้าสุดๆ เนื่องจากเขามีฐานะเป็นถึงยอดยุทธ์อันดับสอง แต่กลับถูกเด็กหนุ่มผู้ไร้หัวนอนปลายเท้าเล่นงานจนตกอยู่ในสภาพนี้ 

 

“ หน็อย…แก ” โอคุยาสุคำรามดัง เขารีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันได้ทำอะไร มาวินก็พุ่งเข้าใส่ พร้อมศอกซ้ายอันแหลมคม เป้าหมายคือกลางหน้าผากของหนุ่มหล่อ 

 

“ เฮ้ย! ” โอคุยาสุร้องดังด้วยความตกใจ เขายกดาบไม้ขึ้นป้องกันตามสัญชาตญาณ  

           

 

      จังหวะที่ศอกซ้ายกำลังจะกระทบดาบไม้ โอคุยาสุก็รู้สึกถึงแรงลมวูบหนึ่งที่พุ่งมาจากด้านล่าง สิ่งที่สัมผัสในเวลาต่อมาก็คือความเจ็บปวดที่ปลายคาง เพราะมีบางสิ่งเสยเข้ามา นั่นก็คือ......อัปเปอร์คัตขวาของมาวิน

 

“ อั้ก ” โอคุยาสุเซถลา เขาพลาดท่าเป็นครั้งที่สอง เพราะมัวแต่ป้องกันศอกลอยจนเปิดช่องให้มาวินเปลี่ยนมาเป็นอัปเปอร์คัตขวาแทน แต่ไม่ทันที่หนุ่มหน้ามนจะได้ตั้งตัว โสตประสาทก็แว่วเสียงตะโกนของอริร่างเล็ก

 

“ พยุหะกรงเล็บแมวป่า ” 

             

 

      สิ่งที่โอคุยาสุเห็นในเวลาต่อมาก็คือ.....กรงเล็บนับสิบ ทุกดอกล้วนเข้าเป้าทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า หน้าอก หัวไหล่ หน้าท้อง ล้วนโดนกรงเล็บของเด็กหนุ่มกระแทกใส่

 

“ ปั้ก ปั้ก ปั้ก...... ” 

             

 

      โอคุยาสุส่ายไปมาตามแรงโจมตีที่กระหน่ำเข้ามาอย่างดุดัน ราวกับว่าหนุ่มหล่อผู้นี้ได้กลายสภาพเป็นกระสอบทรายไปเรียบร้อยแล้ว แต่ในจังหวะที่มาวินจะปิดฉากด้วยกระบวนท่าเสือดาวไล่เหยื่อ ดวงตาเรียวของนักดาบอันดับสองก็พลันเบิกโพลง พร้อมการเหวี่ยงดาบไม้ที่รุนแรง

 

“ เฮ้ย! ” มาวินอุทานได้คำเดียว ก่อนยกสองแขนขึ้นมาป้องกัน 

 

“ เปรี้ยง ” 

             

 

      ความแรงในการโจมตี ส่งผลให้ร่างเพรียวบางของมาวินกระเด็นไกลถึงห้าเมตร แต่คราวนี้เหมือนเด็กหนุ่มจะตั้งหลักได้ จึงมิได้ล้มหงายเหมือนครั้งก่อน แต่ก็เกิดอาการซวนเซอยู่เล็กน้อย 

 

“ นึกว่าจะเก็บมันได้แล้วแท้ๆ น่าเสียดายชะมัด ” มาวินรู้สึกเสียดาย แต่รู้สึกแบบนั้นได้ไม่นาน ก็ต้องแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว เพราะเมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็พบกับหนุ่มหล่อหน้ามนในสภาพที่แปลกออกไป 

              

 

      โอคุยาสุในตอนนี้มิใช่หนุ่มหล่อผู้มีรอยยิ้มเย่อหยิ่งอีกต่อไป ใบหน้านั้นแลถมึงทึงและโกรธเกรี้ยวราวอสูรร้าย เขาคำรามในลำคออย่างดุดัน 

 

“ ไอ้หนู สงสัยชั้นต้องเอาจริงกับนายซะแล้ว ” 

               

 

       ทันทีที่มาวินรับฟัง หัวใจก็ร่วงหล่นลงไปกองที่ตาตุ่ม

 

“ ฮะๆ คราวนี้น่าจะซวยจริงๆแล้ว เสือหลับอยู่ดีๆ ดันไปปลุกมันขึ้นมา ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดารค์ไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter