The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

9.7

เขียนโดย Jalando

วันที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2562 เวลา 19.53 น.

  174 LV
  22 วิจารณ์
  139.33K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2566 01.31 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

39) รอยยิ้มที่หายไป

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

เครดิตภาพจาก  https://unsplash.com

 

……………………….

 

“ พ่อหนุ่ม….. ” เสียงเรียกดังแว่วมาแต่ไกล ทำให้มาวินรู้สึกตัว ทันทีที่สติกลับมา เขาก็รู้สึกชาไปทั่วทั้งกาย แถมเปลือกตายังหนักอึ้งจนยกไม่ขึ้น

 

“ เอ๊ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเราถึงขยับตัวไม่ได้ ”  

       

 

       เสียงเรียกยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เวลาต่อมา เด็กหนุ่มก็สัมผัสถึงแรงสะเทือนที่หัวไหล่ คล้ายมีใครเขย่า เปลือกตาเริ่มขยับขึ้นลงได้เล็กน้อย พร้อมความรู้สึกทางกายที่กลับคืน พอสองตาของมาวินลืมขึ้นมา ภาพแรกที่ได้เห็นก็คือ…………ใบหน้าผอมซูบของหัวหน้าหมู่บ้าน 

 

“ ค่อยยังชั่ว พ่อหนุ่มฟื้นแล้ว ” หัวหน้าหมู่บ้านแย้มยิ้ม ถึงกระนั้น เด็กหนุ่มก็ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์อยู่ดี จึงยันกายลุกขึ้นนั่ง พร้อมเอ่ยถามเสียงแห้ง

 

“ ที่นี่ที่ไหน แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ” 

          

 

        พอเจอคำถามนี้ เหล่าชาวบ้านถึงกับพูดไม่ออก แต่ไม่นาน ก็มีเสียงห้าวใหญ่ของเด็กสาวดังแทรกเข้ามา 

 

“ ที่นี่คือ….หมู่บ้านลูกากู เรากำลังประลองฝีมือกับหัวหน้าโจร ” 

         

 

        มาวินมองตามเสียง ก็พบว่าบุคคลที่ตอบก็คือ……เหมยลี่ เด็กหนุ่มเริ่มจดจำเหตุการณ์ได้บางส่วน พอสติกลับมาโดยสมบูรณ์ เขาก็นึกออกทั้งหมด จึงรีบลุกขึ้นยืนและร้องถามเสียงดัง

 

“ ชั้นแพ้มันในยกแรกนี่นา แล้วผลการต่อสู้ในยกที่สองเป็นยังไง ” 

 

“ ผลในยกที่สองคือ…..เสมอกัน ” เด็กสาวอธิบายอย่างใจเย็น 

 

“ อ้าว…..แล้วใครสู้เสมอกับไอ้ปีศาจนั่นล่ะ ” มาวินถามกลับโดยเร็ว ทว่าเด็กสาวได้แต่มองหน้านิ่งๆ เวลาผ่านไปอึดใจ เธอก็ตอบกลับ 

 

“ ชั้นเอง แต่การต่อสู้ยังไม่จบ เลยโอนสิทธิ์ให้คนอื่นสู้ต่อ ” 

 

“ ใคร…เธอโอนสิทธิ์ให้ใคร ” เด็กหนุ่มถามเร็วจี๋ 

 

“ ก็นายไง ” เด็กสาวตอบทันควัน

       

 

       มาวินอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนพยักหน้ารับ หลังจากนั้น เขาก็ลากสังขารที่สั่นเทาออกไปประจันกับคู่ต่อสู้ที่ยืนรอ เมื่อมาถึงลานกว้าง เด็กหนุ่มก็พบกับเนโครมันเซอร์ ท่าทางของหัวหน้าโจรดูโอหัง สังเกตได้จากใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มเย้ยหยัน 

 

“ ว่าไง ไอ้หนู แกจะมาให้ข้าอัดรอบสองหรือไง ” เนโครมันเซอร์หนุ่มถากถาง น่าแปลกที่มาวินไม่ได้โต้ตอบ ดวงตายังไร้ความรู้สึก เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เหมยลี่ก็เตร่เข้ามากระซิบ

 

“ เจ้านี่เป็นแค่เนโครมันเซอร์ชั้นต้นเท่านั้น คาถาไนท์แมร์จึงมีผลเพียงครู่เดียว ส่วนด้านการต่อสู้ประชิดตัว แม้มันจะมีความชำนาญ แต่นายเร็วกว่า ที่สำคัญนายมีบางสิ่งที่ทำให้หมอนั่นชนะไม่ได้ ”  

        

 

       เด็กหนุ่มไม่ตอบคำ เขายังมองคู่ต่อสู้ด้วยท่าทีเฉยเมย ทำให้เหมยลี่ประหลาดใจ นี่ไม่ใช่บุคลิกปกติของมาวิน มีบางสิ่งเปลี่ยนไป เธอจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง 

 

“ นายเป็นอะไรไป ทำไมนิ่งเงียบแบบนั้น สู้ไหวมั้ย ”     

 

“ รู้แล้วว่า…….จะชนะมันด้วยวิธีใด เดี๋ยวชั้นจัดการเอง ” มาวินตอบกลับสั้นๆ โดยไม่หันมามองหน้า  

       

 

       เด็กสาวรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที เพราะกระแสเสียงที่ตอบ ไม่มีแววขี้เล่นเจือปนเลยแม้แต่น้อย ซึ่งมันผิดกับทุกครั้ง คิ้วงามของเธอขมวดนิ่ว ภายในใจนึกกังวล

 

“ นายเป็นอะไร ” 

       

 

        มาวินเดินตรงไปข้างหน้า ทันทีที่คู่ประลองอยู่ห่างกันไม่เกินห้าก้าว โกสก็เย้ยหยันด้วยเสียงที่แหบแห้ง

 

“ ว่าไง แกฝันเห็นอะไร สนุกมั้ย ไอ้หนู ” 

       

 

        มาวินจ้องโกสแน่วนิ่ง ก่อนจะถามกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ใกล้เคียงกับโมโนโทน 

 

“ ฝันเมื่อครู่นี้…..เป็นฝีมือของแกใช่มั้ย ”  

 

“ ใช่แล้ว คาถาไนท์แมร์ที่แกโดนไปเมื่อครู่ มีผลทำให้ฝันร้ายไปชั่วขณะ ว่าแต่แกฝันเห็นอะไรล่ะ ” โกสแสยะยิ้ม และพอสิ้นคำของลูกพี่ใหญ่ เหล่าลิ่วล้อก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

 

“ สงสัยจะฝันว่าโดนแม่ตบหัวจนเยี่ยวรดกางเกงล่ะมั้ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า……. ” 

       

 

        ทุกคนในแก๊งอันธพาลพากันหัวเราะดัง ถึงกระนั้น เด็กหนุ่มหัวเขียวก็ยังไร้ปฏิกิริยาใดๆ เขานิ่งสงบจนทำให้โกสต้องออกปากชม

 

“ เจ้าหนู แกใจถึงดีนะ คนส่วนใหญ่ที่เจอคาถาไนท์แมร์ ถ้าไม่ประสาทเสียไปหลายวัน ก็เป็นบ้าไปเลย แต่แกกลับไม่มีอาการจิตตกให้เห็น มิหนำซ้ำยังดู……..” โกสพูดค้างไว้แค่นั้น 

 

“ ดุดัน ” มาวินพูดต่อจนจบ สีหน้ายังเรียบเฉยอยู่ก็จริง แต่แววตากลับสั่นไหวเล็กน้อย คล้ายมีเปลวเพลิงซุกซ่อนอยู่ข้างใน

 

“ อืม…… ” โกสพยักหน้ารับ เขาเริ่มคลายรอยยิ้ม แต่ปากก็ยังกล่าวถากถางไม่หยุด

 

“ เอาเถอะ ไม่ว่าจะโมโหโกรธาเพียงใด มันก็ไม่ช่วยเปลี่ยนความจริงที่ว่า….แกสู้ข้าไม่ได้หรอก ไอ้หนู ”

 

“ ไม่แน่หรอก ” มาวินตอบกลับเรียบๆ ก่อนตั้งท่าต่อสู้

 

“ แน่ซิ ” โกสพูดจบ เขาก็เริ่มวิ่งไปรอบๆด้วยความเร็วที่สูงจนแทบมองไม่เห็น

 

“ เห็นการเคลื่อนไหวของชั้นมั้ย ” โกสเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ปากก็กล่าวข่มขวัญคู่ต่อสู้ วินาทีต่อมา เนโครมันเซอร์หนุ่มก็พุ่งเข้ามาต่อย หวังน็อคในหมัดเดียว 

 

“ ปัง ”

       

 

         เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น ส่งผลให้ร่างเล็กบางกระเด็นไกล ก่อนจะร่วงล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น แต่แทนที่ผู้เคราะห์ร้ายจะเป็นมาวิน กลับเป็นเนโครมันเซอร์หนุ่ม มันเป็นปรากฏการณ์ที่ชวนอึ้งจนทำให้ความเงียบปกคลุมอยู่ครู่ใหญ่ เมื่อทุกคนเริ่มปรับอารมณ์ได้ ก็บังเกิดเสียงเฮจากกลุ่มชาวบ้านที่มุงดู 

 

“ เฮ……หัวหน้าใหญ่ของพวกมันล้มแล้ว เจ้าหนูนั่นเก่งจริงๆ ” 

 

“ เฮ้ย….เป็นไปได้ไง ” เหล่าลิ่วล้อมองหน้ากันเอง ท่าทางเลิ่กลั่ก คล้ายไม่แน่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น 

       

 

        มาวินยังค้างอยู่ในท่าตั้งการ์ดเตรียมต่อสู้ ดวงตาจับจ้องโกสที่นอนแน่นิ่ง จากนั้นก็กล่าวอย่างเลือดเย็น 

 

“ ลุกขึ้นมา แค่นี้ยังไม่พอหรอก ” 

        

 

        สิ้นคำ โกสก็ค่อยๆยันกายลุกขึ้นยืน ใบหน้าขาวซีดเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ดวงตาที่จ้องมายังเด็กหนุ่มฉายประกายเคียดแค้น ปากก็ร้องถามเสียงกร้าว

 

“ แกต่อยสวนกลับมาได้ยังไงฟะ ไอ้หนู ” 

        

 

        มาวินไม่ปริปาก เขาดูเยือกเย็นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ทำให้เหมยลี่กังวลใจ เพราะไม่ว่ามองมุมใด ก็ไม่ใช่ลิงหัวเขียวที่เธอรู้จัก

 

“ ฮึ่ม…..แกคงฟลุกมากกว่า ” โกสตั้งสติอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเบาๆ เพื่อปลอบใจตัวเอง 

       

 

        มาวินยังตั้งท่าต่อสู้ การ์ดยกสูง เพื่อเตรียมรับศึก ท่าทางที่สงบนิ่งราวกับทะเลไร้คลื่น ยิ่งทำให้โกสรู้สึกโกรธมากขึ้น 

 

“ เชอะ….ฟลุกแค่ทีเดียว ก็ทำจองหอง อีกเดี๋ยวข้าจะให้แกได้พบกับของจริง ” โกสกล่าวจบ ก็ขยับเข้าหามาวิน เมื่อได้ระยะจู่โจม เนโครมันเซอร์หนุ่มก็เปิดฉากด้วยการต่อยสลับเตะ

 

“ เปรี้ยง ปั้ก ปึ้ก ”

       

 

        เสียงหมัด เท้าปะทะกันดังสนั่นจนทุกคนในที่นั้นได้ยินอย่างชัดเจน  ทว่าทุกกระบวนท่าที่โกสปล่อยออกมา ล้วนไม่โดนตัวของมาวิน เพราะเด็กหนุ่มยกแขน ขาขึ้นปัดป้องได้ทุกดอก 

 

“ เอาเลย ลูกพี่ เล่นมันเลย เอาให้ยับเลย ” เหล่าลิ่วล้อที่อยู่นอกวงสัปยุทธ์ ต่างพากันโห่ร้อง 

         

 

        ดูภายนอกจะเห็นว่าโกสกำลังได้เปรียบ เพราะเป็นฝ่ายบุก แต่ในสายตาของเหมยลี่ เห็นแววแพ้ของเนโครมันเซอร์หนุ่มอย่างชัดเจน ด้วยทุกกระบวนที่จู่โจม ไม่กระทบโดนกาย มิหนำซ้ำ ยังถูกมาวินจับจังหวะจนเริ่มตอบโต้ด้วยการปล่อยหมัดสวนได้หลายดอก 

       

 

        ทั้งสองประหมัดกันหลายสิบกระบวน โกสก็ถอยฉากออกมา ใบหน้าเริ่มมีร่องรอยฟกช้ำอยู่ประปราย คิ้วบางขมวดนิ่วด้วยความเครียด ภายในใจแอบขบคิด

 

“ บ้าที่สุด ทำไมถึงโจมตีมันไม่โดน ” 

      

 

        เด็กหนุ่มหัวเขียวนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวช้าๆ

 

“ ตาชั้นบ้าง ”                

      

 

        พอพูดจบ มาวินก็พุ่งเข้าใส่ เขาปล่อยฮุคซ้ายเข้าไปที่กรามขวาของเนโครมันเซอร์หนุ่ม

 

“ เฮ้ย…… ” โกสตะลึงในความเร็วของมาวิน แขนขวายกขึ้นป้องกัน แต่ก่อนที่ฮุคซ้ายจะปะทะเป้าหมาย มันกลับเลื่อนลงต่ำลงมาอัดที่ลิ้นปี่

 

“ ปึก ”

       

 

        เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่โกสจะทรุดลงไปนั่งคุกเข่า ลำตัวงอด้วยความจุกเสียด

 

“ อุก ” โกสค่อยๆยันกายลุกขึ้นยืน ดวงตาแดงก่ำส่อแววโกรธ ทว่าการโจมตีของมาวินยังไม่จบแค่นั้น เด็กหนุ่มยิงขวาตรงไปที่ใบหน้าขาวซีด

 

“ หน็อย.... ” โกสกัดฟัน พร้อมยกแขนขึ้นสูง เพื่อหวังปัดป้อง แต่ก่อนที่หมัดข้างนั้นจะเข้าเป้า เขาก็ถูกเท้าของมาวินเกี่ยวตวัด ทำให้เซถลาจนเกือบล้ม

 

“ เหวอ.... อะไรกันเนี่ย ” โกสถอยหลังไปหลายก้าว เพื่อรักษาสมดุล แต่ไม่ทันตั้งหลัก เขาก็ถูกเด็กหนุ่มกระโดดถีบเข้าที่ยอดอก ส่งผลให้ลงไปนอนวัดพื้นเป็นครั้งที่สอง

 

“ อั้ก ”

       

 

       ทุกคนในที่นั้นถึงกับเงียบกริบ การโจมตีที่ปรากฏทั้งต่อเนื่อง รวดเร็วและลื่นไหลราวกับสายน้ำ แถมยังแปรผันจนไม่สามารถอ่านทางได้ ทำให้เหมยลี่นึกแปลกใจ เพราะกระบวนท่าของมาวินนั้นใกล้เคียงกับยอดยุทธ์คนหนึ่งที่เธอรู้จัก ไม่น่าเชื่อว่านี่คือการต่อสู้ของคนที่เพิ่งฝึกวิชาได้เพียง 2 เดือน

 

“ นายเป็นใครกันแน่ ” เหมยลี่พูดกับตัวเอง ดวงตาคมจับจ้องไปที่การต่อสู้เบื้องหน้า

 

“ อุก…. อ้วก ” โกสก้มลงไปอ้วก การโจมตีเมื่อครู่ ทำให้เขาบอบช้ำมากกว่าที่คิด

       

 

        มาวินเหลือบมองท่าทางทุรนทุรายของคู่ต่อสู้ด้วยท่าทีเฉยเมย ดวงตาเรียวเล็กเริ่มหรี่ต่ำ ปากก็กล่าวออกมาช้าๆ

 

“ การโจมตีเมื่อครู่เป็นของคุณลุง ”

 

“ เอ๊ะ คุณลุงบ้าบออะไร แกหมายความว่าไงฟะ ” โกสทั้งจุกเสียดและงุนงง แถมยังเคียดแค้นที่ถูกทำร้าย อึดใจต่อมา เขาก็ยิ่งแค้นหนักกว่าเดิม เมื่อเห็นเด็กหนุ่มกวักมือเรียกในท่วงท่าที่ดูท้าทาย

 

“ หน็อย…… ” โกสกู่ร้อง เขาพุ่งเข้าใส่อย่างดุดันราววัวบ้า เพื่อทิ้งขวาตรงสุดกำลัง ทว่าเด็กหนุ่มก็แก้ลำด้วยการเอี้ยวหลบเล็กน้อย พร้อมทิ่มศอกสวนเข้าไปที่ครึ่งปากครึ่งจมูกของอีกฝ่าย

 

“ ปึก ”

 

“ อึก…. ” โกสเซถอยหลัง ดวงตาซ้ายปิดสนิท เลือดแดงสดหลั่งไหลจากจมูก

 

“ นี่สำหรับน้าเดช ” เด็กหนุ่มกล่าวเบาๆ ก่อนกลับมาตั้งกระบวนท่าที่ดูรัดกุม

       

 

        โกสนวดหน้าตัวเอง เนโครมันเซอร์หนุ่มตื่นตระหนกกับฝีมือที่สูงขึ้นอย่างเหลือเชื่อของอีกฝ่าย

 

“ ฟื้นตัวหรือยัง ” เด็กหนุ่มถามเรียบๆ

       

 

        น้ำคำที่เอื้อนเอ่ย เสียดแทงใจของโกสอย่างรุนแรง คล้ายจะดูแคลนว่าเขาเป็นคนไร้น้ำยา เนโครมันเซอร์หนุ่มจึงคำรามดัง แล้วปลดปล่อยท่าไม้ตาย

 

“ พยุหะกรงเล็บแมวป่า ”

      

 

        มาวินฉากหลบอย่างใจเย็น สลับยกการ์ดขึ้นป้องกัน การจู่โจมจึงไม่สามารถต้องกาย เมื่อกรงเล็บที่สามสิบถูกปล่อยออก โกสก็หมดพลังจนหยุดชะงักไปหนึ่งจังหวะ ทันใดนั้น จอมยุทธ์ร่างเล็กก็แผดเสียงตะโกน

 

“ นี่คือส่วนของจัน รับไปซะ กระบวนท่าพยุหะกรงเล็บแมวป่า ”

       

 

        สิ้นเสียงกู่ร้อง กรงเล็บนับสิบก็ปะทุออกมา ด้วยความที่โกสหมดแรง จึงไม่สามารถตั้งรับการจู่โจม

 

“ อุก อั้ก โอ๊ย อุ้บ ” โกสร้องทุกครั้งที่ถูกอัด แต่ในจังหวะที่มาวินจะยิงกรงเล็บดอกสุดท้าย เนโครมันเซอร์หนุ่มก็รวบรวมกำลัง เพื่อปล่อยเวทมนตร์ที่เขาถนัด

 

“ ไบโอ ”

 

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา