The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

9.7

เขียนโดย Jalando

วันที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2562 เวลา 19.53 น.

  174 LV
  22 วิจารณ์
  139.37K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2566 01.31 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

64) ชายหรือหญิง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

เครดิตภาพจาก  https://wallpaperaccess.com

 

“ อะไรกันเนี่ย พี่ชาย หน้าตาก็หล่อ แต่ดันชื่อ….โจจี้ ก๊าก..... ” หลังรู้ชื่อเสียงเรียงนามของหนุ่มผมทอง มาวินก็หัวเราะแบบไม่เกรงใจใคร ส่วนเหมยลี่ยังตีหน้านิ่งดุจเดิม 

         

 

      การที่มาวินหัวเราะลั่นอย่างไร้มารยาท ทำให้โจจี้รู้สึกอายมากขึ้น หน้าขาวเริ่มแดงซ่านจนคล้ายสีของมะเขือเทศ

 

“ นายขำอะไรนักหนา ชื่อของชั้นมันตลกตรงไหน ” โจจี้กระเถิบเข้ามาใกล้ๆ พร้อมสะกิดหัวไหล่ของเด็กหนุ่ม สีหน้าดูเคร่งเครียด 

 

“ โถ...... ก็ชื่อของนาย มันดูตลกมากในโลกของชั้นนี่  ก็เลยขำ เฮ้อ.....เสียแรงที่เกิดมาหล่อ ” มาวินเลิกคิ้วสูง พลางถอนหายใจเบาๆ ทำนองว่าปลงสังเวช 

 

“ เอ๋......เดี๋ยวนะ โลกของนาย หมายความว่าไง งง ” โจจี้เริ่มสับสนกับคำพูดของเด็กหนุ่ม

 

“ เอ่อ.....หมายถึงบ้านของชั้นซึ่งอยู่ในแดนชนบทที่ห่างไกลน่ะ ” มาวินอึกอักกับคำถาม สุดท้ายก็ตัดสินใจ ไม่บอกความจริง เพราะถ้าเล่าหมดเปลือก รังแต่จะทำให้คู่สนทนางงหนักยิ่งกว่าเดิม

 

“ อ้อ....อย่างงี้นี่เอง รู้มั้ย ชื่อของชั้นน่ะเป็นที่นิยมกันมากในโลก The Dark World เลยนะ ตกลงบ้านเกิดของนายอยู่ที่ไหนกันแน่ รสนิยมถึงได้พิลึกแบบนี้ ” หนุ่มผมทองถามกลับ ส่วนเหมยลี่เงี่ยหูฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ 

 

“ อ่อ เอ่อ อ่า…” เด็กหนุ่มหัวเขียวอึกอักอยู่หลายอึดใจ แต่แล้วเขาก็เลี่ยงมาแนะนำตัวเอง

 

“ ยัยผู้หญิงตัวสูงโย่งชื่อ…เหมยลี่ ส่วนชั้นชื่อ….มาวิน ”  

 

“ ว้าว..... หน้าตาก็สวยคม แถมชื่อก็เพราะเสียอีก  น้องเหมยลี่นี่น่าจะมาจากแคว้นฉานแน่ๆ ” พอแนะนำตัวเสร็จ หนุ่มหล่อขี้หลีก็วิ่งแจ้นไปจับไม้จับมือเหมยลี่เขย่าเป็นการใหญ่ คล้ายยินดีอย่างยิ่งยวดที่ได้รู้จัก โดยไม่สนมาวินเลยแม้แต่น้อย

 

" ฟู่.....รอดไปที " 

          

 

      มาวินถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาโล่งอกที่เบี่ยงเบนความสนใจของโจจี้ได้ แน่นอนว่าเหมยลี่ยังคงสงสัย สายตาคมเข้มจับจ้องมาที่เด็กหนุ่มไม่วางวาย

 

“ เอาล่ะ เราได้สมาชิกครบทีมแล้ว พรุ่งนี้จะได้เริ่มงานกันซักที  ” เมื่อทุกสิ่งเริ่มเข้าที่เข้าทาง มาวินก็ยืดอก ท่าทางร่าเริง

 

“ เฮ้ เดี๋ยว เรื่องสมาชิกครบนั้น ชั้นว่ายังนา..... ” หนุ่มผมทองร้องค้าน เขายกมือขึ้นจุ๊ปากเบาๆแบบกวนๆ 

 

“ ฮ้า..... ไม่ครบ นายหมายความว่าเราต้องหาสมาชิกเพิ่มอีกเหรอ ” มาวินงง ส่วนเหมยลี่ก็เงยหน้าขึ้นมอง แววตาดูฉงนเล็กน้อย 

 

“ เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น การล่ามอนสเตอร์ระดับคองโกล่า ใช้แค่สามคนตามแผนของเหมยลี่ก็น่าจะพอแล้ว ” หนุ่มผมทองส่ายหน้าช้าๆ พลางหย่อนกายลงบนม้านั่งยาวอย่างสบายอารมณ์ 

 

“ อ้อ เข้าใจแล้ว ที่พูดแบบนี้หมายความว่าฝีมือของยัยโย่งไม่เข้าขั้น นายอย่าดูถูกไป แม้จะเป็นหญิง แต่เชื่อมั้ย คุณเธอสามารถซัดกับยอดฝีมือที่เป็นชายได้อย่างสนุกมือ มิหนำซ้ำยังสามารถเอาชนะได้อีกด้วย ” มาวินออกตัวปกป้องเพื่อนสาวเต็มที่ ซึ่งความจริงก็เป็นอย่างที่พูด

 

“ ฮะๆ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก น้องชาย ” หนุ่มผมทองหัวเราะเบาๆ ทำให้มาวินเริ่มงง ส่วนเหมยลี่ทนความซื่อบื้อของเด็กหนุ่มไม่ไหว จึงกล่าวออกมาตรงๆ 

 

“ เขาหมายถึงนายต่างหากที่ไม่มีฝีมือพอจะรับงานนี้ ” 

 

“ หา..... ” มาวินอ้าปากค้าง

 

“ ใช่แล้ว อย่าหาว่าหมิ่นกันเลยนะ ดูจากน้ำหนักเท้าที่เคยถีบชั้น ก็พอคำนวณออกแล้วว่าฝีมือของนายอยู่ระดับไหน มันอันตรายเกินไปที่จะรับงาน ถอนตัวแล้วปล่อยให้พวกเราหาคนที่เหมาะสมเถอะ ส่วนเรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วง จะแบ่งให้อย่างเหมาะสม ” หนุ่มผมทองแจงอย่างใจเย็น ใบหน้ายิ้มละไม 

        

 

      ความเงียบเข้าครอบคลุมวงสนทนา เหมยลี่ได้แต่ยืนนิ่ง สายตาจับจ้องมาที่มาวิน เพื่อดูปฏิกิริยา ส่วนหนุ่มผมทองก็มองเด็กหนุ่มเช่นกัน ท่าทีสุขุม คล้ายคนที่ผ่านโลกมามาก  

        

 

       พอมาวินได้ฟังความเห็นของโจจี้ ก็เริ่มคอตกเป็นเชิงท้อแท้ ทำให้หนุ่มผมทองยิ้มออกมา เพราะรู้สึกโล่งอกที่อีกฝ่ายถอนตัว 

 

“ นายคิดถูกแล้ว น้องชาย ” โจจี้กล่าว แต่ก่อนจะจบประโยค มาวินก็เงยหน้าขึ้นสบตา พร้อมตะโกนใส่จนสุดเสียง

 

“ ขอปฏิเสธ ชั้นจะร่วมทีมนี้ เพื่อให้ได้กลับบ้าน ยอมแลกทุกอย่าง แม้จะต้องเดินไปหาความตาย ” 

        

 

      โจจี้ตะลึงกับความบ้าดีเดือดของมาวิน ส่วนเหมยลี่ เธอแอบอมยิ้มเล็กน้อย

 

“ นายคิดดีแล้วเหรอ น้องชาย ” โจจี้พยายามค้าน แต่พอมองเข้าไปในแววตาของเด็กหนุ่ม จะพบกับความมุ่งมั่น บากบั่นและจิตใจที่แรงกล้า สิ่งนี้ทำให้เขาแอบทึ่งเล็กน้อย ขณะที่เจรจาความ เหมยลี่ก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยเสียงที่เรียบเฉยตามแบบฉบับของตนเอง

 

“ ไม่ต้องเถียงกันแล้ว ลองให้เจ้าลิงหัวเขียวลงดันเจี้ยนเลเวล 10 ดูก่อน จากนั้นค่อยตัดสินอีกที ” 

 

“ เอ๋  ดันอะไรหว่า ” เด็กหนุ่มหันไปทางเหมยลี่ เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เด็กสาวร่างสูงพูด

 

……………………

         

       รุ่งอรุณของวันใหม่เริ่มต้นขึ้น มาวินลุกขึ้นนั่ง ดวงตาเล็กเรียวที่ดูเหม่อลอยเหลียวมองรอบกาย จึงพบว่าตนกำลังนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม ใต้ตัวคือเตียงขนาดหนึ่งคน ทางซ้ายมือปรากฏเตียงไซส์เดียวกัน ทว่าบนนั้นกลับว่างเปล่า 

         

 

       มาวินขยุ้มหัวตัวเองเบาๆ สมองพยายามนึกทบทวน ไม่นานก็เริ่มจำได้ เมื่อคืนนี้ เขากับเหมยลี่ตัดสินใจมาพักโรงแรมที่โจจี้จับจอง สองชายอยู่ห้องเดียวกัน ส่วนหนึ่งสาวนอนที่ห้องข้างๆ 

       

 

       พอทบทวนความทรงจำเสร็จ เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน พร้อมนำร่างเล็กบางที่มีกางเกงขาสั้นตัวเดียวปกคลุม วิ่งห้อออกจากห้องในทันที 

          

 

        หลังจากมาวินออกมาข้างนอก เขาก็ถลาไปที่ห้องของเหมยลี่ พลางระดมเคาะประตูอย่างบ้าคลั่ง ปากร้องเรียกเด็กสาว ท่าทางร้อนรน 

 

“ ยัยโย่ง ไอ้ผมทองแอบทำอะไรเธอรึเปล่า ท่าทางมันดูชีกอซะด้วย เปิดหน่อย ” 

           

 

        มาวินเคาะประตูอยู่หลายที หูก็แว่วเสียงเรียกอ่อยๆจากทางด้านหลัง 

 

“ ไม่ต้องเคาะหรอก น้องชาย เหมยลี่ไม่เป็นไรแน่ ” 

          

 

        มาวินรีบหันกลับมา เด็กหนุ่มเลยสะดุ้งสุดตัว เพราะเจ้าของเสียงคือโจจี้ แต่ที่น่าประหลาดก็คือ.....นักดาบขี้หลีถูกพันธนาการด้วยเชือกขนาดหนึ่งนิ้วอย่างแน่นหนา จนต้องหดตัวมานั่งกับพื้นในท่างอเง่าอย่างน่าอนาถ 

 

“ เหวอ..... ทำไมนายถึงมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ” มาวินร้องถามเสียงหลง 

 

“ เหอๆ เรื่องมันยาว บอกได้คำเดียวว่านี่คือฝีมือของคนที่นายเป็นห่วง ว่าแต่ว่ามีมีดหรือกรรไกรมารึเปล่า ชั้นนั่งขดตัวอยู่ในท่านี้มาครึ่งคืนแล้ว เมื่อยบรรลัยเลย ” โจจี้หัวเราะแห้งๆ 

 

“ ฮะๆ  ก็เตือนไว้แล้วว่าอย่าไปยุ่งกับเธอ ” มาวินเริ่มเดาเหตุการณ์ออก เขาไม่รู้ว่าควรจะสมน้ำหน้าหรือสงสารหนุ่มหล่อ       

         

 

       หลังจากมาวินแก้มัดให้ ก็รับทราบจากคำบอกเล่าของโจจี้ สาเหตุที่ตกอยู่ในสภาพนี้ เพราะเมื่อคืน เขาดันแอบย่องเข้าไปหาเหมยลี่ หวังเผด็จศึกสวาท ทว่าแม่เสือสาวกลับรู้สึกตัว แล้วเล่นงานนักดาบขี้หลีซะงอม จากนั้นก็จับมัดด้วยเชือกหนา

 

“ เฮ้อ..... ก็บอกแล้วไงว่ายัยโย่งไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ต่อไปพี่ชายอย่าไปตอแยยัยนั่นอีกเลย จะเจ็บตัวเสียเปล่าๆ ” มาวินถอนหายใจ พลางเตือนโจจี้อีกครั้ง 

 

“ ไม่มีทางที่เสือผู้หญิงยอดนักรักสะท้านโลกาอย่างชั้นจะยอมแพ้ คืนต่อไปก็จะทำอีก จะทำเรื่อยๆจนกว่าสำเร็จ ยังไงก็ไม่ยอมเลิกราอย่างแน่นอน ” โจจี้กำมือแน่น พร้อมยืดอกพูด ท่าทางมุ่งมั่น นับได้ว่าความลามกของชายผู้นี้อยู่ในระดับที่ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว     

        

 

       มาวินส่ายหัวไปมาด้วยความเอือมระอา ทันใดนั้นเอง เด็กหนุ่มก็คิดแผนพิลึกกึกกือขึ้นมาได้ จึงแสร้งตีหน้าเข้ม พร้อมกล่าวกับโจจี้อย่างจริงจัง 

 

“ ที่ชั้นเตือน เพราะหวังดี พี่ชายคงไม่รู้หรอก แท้จริงแล้ว เหมยลี่เขาเป็น……ผู้ชาย ”

        

 

        สิ้นคำของมาวิน หนุ่มหล่อผมทองถึงกับนิ่งอยู่นาน ก่อนจะเริ่มตะโกนดัง 

 

“ ฮ้า..... ไม่จริงน่า เป็นไปได้ไงที่สาวสวยขนาดนี้จะเป็นผู้ชาย ” 

 

“ ชู่..... เบาๆดิ นี่คือความลับสุดยอดนะ ขืนยัยโย่งได้ยินเข้า มีหวังโดนกระทืบ ดังนั้น ถ้าไม่หยุดตะโกน ชั้นจะไม่เล่าให้ฟังต่อ ” มาวินจุ๊ปากทำนองว่าให้เงียบเสียง ก่อนจะล็อกคอหนุ่มผมทองเข้ามาใกล้ๆ เพื่อจะได้กระซิบง่ายๆ 

 

“ ตกลงนายอำชั้นรึป่าว เหมยลี่เหมือนผู้หญิงมากเลยนะ แถมยังสวยอีกด้วย ” โจจี้พยายามสงบใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยถาม 

 

“ ใครที่ไม่รู้ความจริง ก็พูดแบบนี้กันทั้งนั้น แต่เอางี้นะ ชั้นจะแจงให้ฟังก็แล้วกัน ตั้งใจให้ดีๆ ” มาวินกล่าวด้วยเสียงกระซิบ ก่อนวางท่าให้ดูจริงจังที่สุดเท่าที่ลิงอย่างเขาจะทำได้ 

 

“ เฮือก....ว่ามาเลย ” โจจี้กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ พร้อมนั่งลุ้นอยู่ข้างๆ

 

“ พิรุธข้อแรกที่ว่ายัยโย่งนั้นน่าจะเป็นผู้ชายก็คือ……ความสูง ” มาวินเริ่มอธิบายต่อ

         

 

        โจจี้นิ่งคิดอยู่ชั่วขณะ แต่ไม่ค่อยเชื่อนัก ถึงแม้เหมยลี่จะสูงกว่าค่าเฉลี่ยของผู้หญิงทั่วไป แต่หนุ่มผมทองก็เคยเห็นสาวที่สูงขนาดนี้มาบ้าง 

        

 

        มาวินทิ้งระยะออกไปครู่หนึ่ง เขารู้ว่าโจจี้ยังไม่หลงเชื่อ จึงเริ่มใส่ไฟระลอกสอง 

 

“ พิรุธข้อที่สองก็คือ.....กำลัง นายเคยเห็นผู้หญิงคนไหนบ้างมีพละกำลังมหาศาลขนาดนี้ ” พอมาวินพูดจบ ก็แสร้งส่งเสียงขู่นิดๆ หวังให้หนุ่มหล่อนึกกลัว

 

“ เฮือก.....” คราวนี้โจจี้ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ เขาเริ่มจะเชื่อคำพูดของเด็กหนุ่มบ้างเเล้ว 

         

 

        มาวินแสร้งตีหน้าขรึม ในใจนึกกระหยิ่มยิ้มย่อง เพราะการใส่ไข่เติมสีเริ่มจะเกิดผล แต่เพื่อความชัวร์ เด็กหนุ่มจึงอัดหนักๆอีกหนึ่งดอก 

 

“ พิรุธข้อสุดท้าย ลองคิดดูให้ดี นายโคตรจะหล่อขนาดนี้ มีหรือสาวที่ไหนจะไม่หวั่นไหว แต่นี่อะไร คุณเธอสุดแสนจะเฉยชา แบบนี้ถ้าไม่ใช่ผู้ชาย แล้วเรียกว่าอะไร ” 

 

" บ้าน่า ผู้หญิงย่อมมีหลายรูปแบบ บางทีเหมยลี่อาจไม่ชอบคนหล่อ จะเหมารวมว่าสาวทุกคนหลงใหลในรูปโฉม ก็คงเป็นความคิดที่ตื้นเขิน " พอโจจี้ตั้งสติได้ เขาก็เริ่มถกเถียงด้วยเหตุผล

       

 

        มาวินเกาหัวแกรกๆ ในใจนึกเซ็งเล็กน้อยที่เหยื่อรายนี้ต้มยากกว่าที่คิด ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ยอมล้มเลิก

 

" นายนั่นแหละที่ยังไม่เข้าใจอย่างลึกซึ้ง รู้มั้ยว่าโลกของผู้ชายที่มีหน้าตาเหมือนผู้หญิง มันลึกล้ำขนาดไหน "

 

" นายตั้งใจจะพูดอะไร ก็พูดออกมาเลย ไม่ต้องชักแม่น้ำทั้งห้าแล้ว " โจจี้ยกมือขึ้นกอดอก พร้อมตีหน้าเคร่งใส่ ประมาณจะบอกว่า......เอ็งจะมาไม้ไหน

       

 

        มาวินยังคงสวมบทลิงน้อยจอมลีลาต่อไป เขาแสร้งทำเป็นมองซ้ายมองขวาด้วยท่าทางหวาดระแวง จากนั้นก็กระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา

 

" ที่ชั้นอยากจะบอกก็คือ.....เหมยลี่เป็นผู้ชายเต็มร้อย ดังนั้นเธอจึงสนแต่ผู้หญิง นายถึงได้ตกกระป๋อง "

       

 

       แม้คำพูดของมาวินจะฟังดูแหม่งๆ แต่ก็ใช่ว่าไร้เหตุผล โจจี้จึงเชื่อไปก่อนครึ่งหนึ่ง แต่แผนเขียนเสือให้วัวกลัวยังไม่จบเพียงเท่านั้น เขายังแสร้งขู่หนุ่มหล่ออีกครั้ง

 

" จะว่าไป ถ้าคิดจะลุยต่อ ด้วยเสน่ห์อันเหลือร้ายของนาย อาจทำให้จิตใจของเหมยลี่เบี่ยงเบน และเมื่อถึงเวลานั้น บรื้อ.....ชั้นไม่อยากจะคิดเลย "

         

 

        ถึงตรงนี้ มาวินแสร้งทำเป็นกลัวจนตัวสั่น มันดูแนบเนียนจนโจจี้เริ่มอินและร้องถามโดยเร็ว

 

" อะไร พอถึงเวลานั้น แล้วจะเกิดอะไรขึ้น "

         

 

        มาวินหลับตาปี๋ จากนั้นก็ตอบกลับมา ท่าทางกระอักกระอ่วน

 

" ก็จะ.....เอ่อ.....ดะ....โดนตุ๋ยอ่ะดิ รับรองว่านายได้กินถั่วดำจนเอียนแน่ เพราะเหมยลี่เป็นคนจริงจัง ถ้ารักใครชอบใคร ต่อให้ใช้กำลัง เขาก็จะทำ บรื้อ....."

       

 

        คำพูดและท่าทางของมาวินดูสมจริงจนโจจี้นึกกลัว ไม่นาน หนุ่มหล่อก็เริ่มกังวลใจและหันมาปรึกษา

 

“ แฮะๆ ก็จริงของนาย แล้วชั้นควรทำไงดี ”  

      

 

       ระหว่างสองหนุ่มกำลังคุยกัน เหมยลี่ก็เดินมาข้างหลัง พร้อมเอ่ยถาม 

 

“ พวกนายทำอะไร ” 

          

 

       เหมือนเสียงของเหมยลี่จะเป็นสัญญาณเตือนภัย สองหนุ่มจึงโดดตัวลอย พร้อมหนีหายเข้าไปห้องพักอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เด็กสาวร่างสูงยืนเอ๋อรับประทาน

         

 

        เหมยลี่ยืนงงอยู่พักใหญ่ ก่อนพึมพำกับตัวเองเบาๆ

 

“ อะไรกัน สงสัยชั้นจะเล่นงานเจ้าพวกนี้มากเกินไปล่ะมั้ง ” 

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา