Believe

เขียนโดย หัวใจวาย

วันที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2562 เวลา 15.55 น.

21 ตอน

0 วิจารณ์

16.71K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 มีนาคม พ.ศ. 2562 16.13 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) ๗ ความเชื่อ - ๕

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ความเชื่อ - ๕

อาจองใช้เวลาอาบน้ำอยู่ครู่ใหญ่จึงหมุนปิดฝักบัว เขาคว้าผ้าขนหนูมาซับตัวและขยี้ผ้าขนหนูที่ชื้นเย็นบนหัวอย่างลวกๆ ในขณะที่เดินมายืนตรงหน้าประตูห้องน้ำ สายตาเลื่อนผ่านนาฬิกาที่อยู่บนผนังฝั่งตรงข้ามอย่างไม่ตั้งใจ

หนึ่งทุ่มสิบ…

เด็กหนุ่มเดินเปลือยออกจากห้องน้ำสว่างไสวเข้าสู่ห้องนอนที่สลัวกว่า เขาเดินตัดตรงมาที่ฟูกหนานุ่มสีเข้มที่วางอยู่พื้นกระเบื้องสีขาวสะอาดและทิ้งตัวลงนั่ง ผ้าขนหนูถูกเหวี่ยงลงข้างกาย หนังสือการ์ตูนที่อ่านค้างไว้ถูกปัดไปด้านข้าง หลังจากนั้นเขาจึงล้มตัวลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นเปิดกล้อง

จอเล็กๆ กำลังถ่ายร่างกายเปล่าเปลือยของเด็กหนุ่มม.สามที่นั่งอยู่บนที่นอนสีเข้ม อาจองจ้องร่างกายขาวบางของตัวเอง เขายังมีกล้ามเนื้อไม่มาก หน้าอกและหน้าท้องก็มีเพียงกล้ามเล็กๆ ที่เพิ่งขึ้นรูป แม้จะขอบออกกำลังกายแต่ต้นแขนและต้นขาก็ยังมีกล้ามเนื้อไม่มาก เขาจึงตัวเล็กกว่าเพื่อนสนิทแบบเห็นได้ชัด แต่อาจองมีใบหน้าที่คมกว่า ทำให้เขาถูกเพื่อนๆ เรียกว่านายแบบมาตั้งแต่ปีแรกที่ขึ้นม.ต้น ผิดกับเพื่อนสนิทที่ถูกเรียกว่าไอ้ยักษ์

โทรศัพท์ส่งเสียงเสียงดัง ‘ติ๊ง’ ขึ้นหนึ่งครั้ง อาจองจึงปิดกล้องลงและเปิดข้อความขึ้นอ่าน

‘มึงว่าผีเอากับคนได้มะวะ ไอ้อาจ?’

นึกถึงไอ้ยักษ์ ไอ้ยักษ์ก็โผล่ออกมา

อาจองยิ้มและกดโทรหาคู่สนทนาในขณะตะแคงตัวลงบนที่นอน เพียงอึดใจเดียวปลายสายก็กดรับ ใบหน้าบึ้งตึงยามปกติของสหภาพเพื่อนสนิทปรากฏขึ้นบนจอ รอบข้างเขาดูมืดสลัว ภาพเขย่าไปมาเป็นจังหวะ อาจองเดาว่าเพื่อนของเขากำลังเดินอยู่

“อะไรของมึง?” อาจองเอ่ยถามเพื่อนสนิท

“เมื่อกี๊กูเข้าไปดูบล็อกของ ‘จารย์โชคมา เขาเอานิยายลงแล้วนะโว้ย”

“นิยายของไอ้แว่นที่อ่านเมื่อสัปดาห์ที่แล้วน่ะเหรอ?”

“เออ! เขาลงตอนแรกแล้ว กูรอตอนสองอยู่...” เสียงของเพื่อนสนิทดังออกมาอย่างจริงจังจนอาจองนึกขำ “...มึงว่าผีกะคนเอากันได้มะ”

“กูรู้ว่ามึงชอบเรื่องผี แต่มึงอย่าเชื่อนิยายได้มั้ย ห๊ะ?”

“มึงไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่...กูแค่สงสัยไง ถ้าเอากะผี มันจะ...อืม แบบว่าเตียงโยกขนาดนั้นมั้ย?”

“จำได้อีก! อ่านเก็บรายละเอียดดีจังนะมึง” อาจองบ่นกลับ เขาพลิกตัวนอนหงายและยื่นแขนขึ้นสุด “ที่ไอ้แว่นเขียนมันเป็นนิยายนะโว้ย ใครจะแต่งยังไงก็ได้ ให้เตียงลอยก็ยังได้ มึงอย่าไปเชื่อมาก...มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ย?”

“นิยายก็คือเรื่องที่เรื่องจริงที่จำลองมานะโว้ย!...ตอนนี้กูอยู่ปากซอย กำลังจะไปต่อมอ’ไซค์เข้าหมู่บ้าน หือ...?” เสียงของสหภาพเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจในช่วงต้น แล้วก็สะดุดในช่วงท้ายเพราะสายตาถูกภาพในจอโทรศัพท์ตรึงไว้

อาจจองรู้ดีว่าเพื่อนเห็นอะไร…

ภาพในโทรศัพท์กำลังถ่ายร่างกายของอาจองเต็มจอตั้งแต่หัวลงมาถึงท้องน้อย อาจองรู้ดีว่าเพื่อนสนิทเคยเห็นเขาถอดเสื้อบ่อย แต่นี่คือครั้งแรกที่เขาเปิดเผยร่างกายเบื้องต่ำออกไป ท้องน้อยที่มีไรขนขึ้นเป็นหย่อมบางและส่วนปลายของท่อนรักที่พาดยาวชี้มาที่สะดือปรากฏอยู่ในจอที่ดูสลัว แต่มันก็ชัดพอที่จะทำให้เพื่อนสนิทที่อยู่อีกฟากทำหน้าพิกลไม่น้อย

“เอ่อ มึงจะนอนแล้วเหรอวะ?” สหภาพถามออกมาด้วยเสียงอ้อมแอ้มที่อาจองไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก

“เพิ่งทุ่มเดียวเองนะเว้ย มึงยังไม่ถึงบ้านเลยด้วยซ้ำ! กูเพิ่งอาบน้ำเสร็จว่ะ แค่นอนเล่น กะว่าจะอ่านการ์ตูนก่อน”

อาจองตอบและพลิกตัวนอนคว่ำพลางบิดกล้องโทรศัพท์ให้เพื่อนเห็นหนังสือการ์ตูนที่วางอยู่ข้างตัว ใกล้สะโพกเปล่าเปลือยกับแก้มก้นกลมขาว อาจองจ่อภาพอยู่ครู่เดียวก็บิดข้อมือกลับขึ้นมาที่หน้าตนเองอีกครั้ง

“อ่านหลายวันแล้ว ยังไม่จบเลยว่ะ”

“เอ่อ! งั้น กูไม่กวนก็ได้นะ...” เสียงของสหภาพเอ่ยตอบกลับมา อาจองมองใบหน้าของเพื่อนสนิทที่ปรากฏในจอ ดูคล้ายว่าเพื่อนสนิทมีบางอย่างอยากจะพูดต่อ แต่ดวงตากลอกกลิ้งไปมาราวกับไม่มั่นใจที่จะจ้องโทรศัพท์นัก

“ก็ไม่ได้กวนนี่” อาจองตอบกลับเพราะหวังจะคุยต่อ “หมู่บ้านมึงอยู่ติดถนนใหญ่นี่ ทำไมบอกว่าอยู่ปากซอย?”

“อ๋อ วันนี้เข้าอีกทางนึง มันเป็นถนนด้านหลังหมู่บ้านน่ะ” สหภาพเอ่ยกลับและเดินต่อไปเรื่อยๆ การสนทนาเล็กน้อยดำเนินไปเพียงครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะตัดบท “...ถึงวินมอ’ไซค์แล้วว่ะ กูไปละ อย่าลืมการบ้านของแม่มึงนะ เจอกันพรุ่งนี้นะโว้ย”

แล้วภาพก็ตัดไป…

ไอ้สหะ...ไอ้บื้อ!

อาจองถอนหายใจและทิ้งโทรศัพท์ลงบนฟูกหนา พยายามเลิกคิดถึงเพื่อนไร้สมองที่คบมานาน เขานอนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นและมองหากางเกงขาสั้น ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เด็กหนุ่มคว้าขึ้นมาอย่างยินดี แต่หมายเลขและชื่อที่ปรากฏไม่ใช่ชื่อของเพื่อนสนิทคนเมื่อครู่

เด็กหนุ่มมองจอโทรศัพท์ที่สว่างจ้าอย่างไม่สนใจก่อนจะกดรับและกรอกเสียงลงไป

“หวัดดีฮะ อาภพ...พ่อยังไม่ถึงบ้านเลย เขาบอกว่ายังอยู่แถวๆ ประจวบฮะ...หือ? อยู่งานศพ งานใครฮะ? พี่ชู! ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย!...อาา…หัวใจวายที่บ้าน?...ฮะ...วัดแถวนี้เองนี่ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปไหว้ศพแกซักหน่อยดีกว่า…ฮะ….ศาลาสาม โอเคฮะ เดี๋ยวเจอกัน”