รักวุ่นวาย ของนายเมดจำเป็น

 

    "ครับท่านอายาโนะ"

 

    วันนี้เป็นหยุดที่เหล่านักเรียนต่างพากันหยุดพักกัน แต่ที่ๆพวกยูซากุอยู่ในตอนนี้นั้น คือสนามเทนนิสสุดหรูส่วนตัวของตระกูลสึกิชิมะซึ่งพ่อของอายาโนะเป็นคนสร้างและออกแบบมันขึ้นมาด้วยตัวของตัวเอง ยูซากุซึ่งเริ่มทำงานเป็นเมดได้ไม่นานนักกลับโดนอายาโนะจิกหัวใช้เป็นประจำอย่างกับว่าเป็นเมดคนสนิทของคุณหนูตระกูลใหญ่ แต่ว่ามันก็กลับไม่สั่นคลอนอะไรกับยูซากุเลย เพราะปกตินั้นเขามักจะช่วยทำงานทุกอย่างในบ้านและมักไปช่วยทำงานบ้านให้น้องสาวที่อาศัยอยู่หอพักอยู่บ่อยครั้ง ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่อยู่ที่ญี่ปุ่นด้วยแล้วก็เถอะ

 

    'หนอยแน่ยัยบ้าอายะ คนที่มันเหนื่อยก็ไม่ใช่แค่เธอนะเว้ย ฉันก็ต้องมาคอยทำหน้าที่ของเมดแทบไม่ได้พักอยู่เหมือนกันนะ' "เฮ้อ.. แต่ช่างเถอะ"ยูซากุพร่ำเพ้ออยู่ในใจมาสักพัก แต่เขาก็กลับเลิกคิดถึงเรื่องพวกนั้นและถอนหายใจเพื่อลืมมัน

 

    "อ้าวยูซากุ มาถอนหายใจอะไรอยู่ตรงนี้ หรือว่าจะเครียดเรื่องอะไรอยู่เหรอจ๊ะ"สาวเมดชุดสีดำขาวผมสีบลอนด์ตัดเข้ากับชุดที่ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกครึ่งคนหนึ่งได้เดินเข้ามาหายูซากุและซักถามเขา

 

    "คุณคายุ.... ปล่าวครับ ผมก็แค่...."ยูซากุตอบด้วยสีหน้าดูเหนื่อยอ่อน

 

    "งั้นรับนี่ไปสิจ๊ะ หมับ!"คายุยื่นหน้าของตัวเองเข้าไปหาก่อนที่จะเริ่มทำอะไรบางอย่าง

 

    "เอ๋! นี่คุณคายุทำอะไรน่ะ... ถ้าท่านอายาโนะมาเห็นเข้าจะเกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย"

 

    "แหม ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่นา เก็บไว้เป็นความลับละกันนะจ๊ะ"ยูซากุเขินอายกับการถูกคายุหอมแก้ม ที่แท้เขามันก็แค่หนุ่มเวอร์จิ้นคนหนึ่งที่กำลังตื่นเต้นกับสาวสวยอยู่เท่านั้นล่ะ ยูซากุเริ่มที่จะโวยวายแต่คายุก็แสร้งพูดกลบเกลื่อนเรื่องนี้ให้เป็นความลับของทั้งสองคน

 

    "ถ้าฉันมาเห็น แล้วมันจะเป็นยังไงเหรอคะทั้งสองคน"

 

    "ปล่าวนะครับ คุณคายุเขาก็แค่.... ก็แค่ปลอบใจผมน่ะครับ!"

 

    "มานี่เลย! ยู! ซา! กุ!"อายาโนะโมโหสุดขีดที่เห็นสองคนนั้นมาทำอะไรลับๆล่อๆด้วยกัน ถึงขนาดพูดได้ว่าหล่อนมีความหึงตัวของยูซากุอยู่นิดๆก่อนที่จะดึงตัวและลากยูซากุเข้าไปในห้องอย่างไม่รีรอใคร เหลือแต่เพียงคายุที่นั่งอมยิ้มและดูเหมือนว่านี่จะเป็นแผนที่เธอเตรียมไว้

 

    อายาโนะสั่งให้ยูซากุนั่งคุกเข่าลงกับพื้น และเธอก็จ้องมองเขาด้วยสีหน้าจริงจังอยู่สักพักก่อนที่จะมีคนๆหนึ่งเริ่มการสนทนา

 

    "ยูซากุคุง ทั้งๆที่ฉันบอกแล้วว่าเธอน่ะเป็นของๆฉัน ทำไมถึงไปยอมให้คนอื่นแตะเนื้อต้องตัวง่ายๆห้ะ เปรี๊ยะ!"อายาโนะโบกหน้ายูซากุไปจังๆหนึ่งที 

 

    "ผมขอโทษครับ..."

 

    "ขอโทษแล้วมันหายรึไงกันเล่า ฉันรอเธอแต่เธอกับไปจู๋จี๋กับคุณคายุเค้าน่ะ มันน่าโมโหไหม"อายาโนะออกอาการงอนเล็กน้อยออกมาให้ยูซากุได้รับรู้

 

    "งั้นผมขอพิสูจน์ได้ไหม ว่าผมจะเป็นของๆคุณ"

 

    "เรื่องของนายเลย! อยากทำอะไรก็เชิญ ฉันไม่สนด้วยแล้ว"

 

    "ฟั๊บ"

 

    "อื๊อ.. อย่า.. อื้อ..."อายาโนะไร้ทางขัดขืน ยูซากุสัมผัสใบหน้าของเธอก่อนที่จะจับเข้ามาจูบ เธอไร้ทางต่อสู้เพราะแรงเธอสู้ยูซากุไม่ได้และได้แต่จิกหมอนคอยรับแรงกระแทกไปก็เท่านั้น 

 

    "นี่ล่ะครับคือเครื่องพิสูจน์ มันหวานพอรึยังครับท่านอายาโนะ"ยูซากุพูดแซะถึงเรื่องที่อายาโนะเคยขอให้เขาทำไป

 

    "ตาบ้า! เปรี๊ยะ!"อายาโนะตบหน้ายูซากุไปหนึ่งที และเธอก็เดินออกจากห้องด้วยสีหน้าแดงก่ำพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด

 

    "หึ วันนี้เธอตบฉันได้สองที แต่ไม่เป็นไร เพราะทุกๆวันที่ฉันอยู่ที่นี่นั้น อายาโนะ เธอจะได้รับความเจ็บปวดอีกเป็นล้านๆเท่า ว๊ะฮะๆๆฮ่า"