Z-World เชื้อร้าย หายนะโลก

ตุบ ๆๆๆๆๆๆ เสียงทุบประตูหน้าบ้านเป็นสัญญาณเพื่อให้เปิดประตูในกลางดึก
ตึก ๆๆๆๆ เสียงเดินของผู้หญิงคนหนึ่ง “มาแล้วจ้า ใครมาทำอะไรดึก ๆ ดื่น ๆ เนี่ย” เธอเปิดประตูแล้ว ถึงกับตกใจ
“นี่ลูก ทำไมมาดึกขนาดนี้ แล้วไปทำอะไรมาเนี่ย ดูมอมแมมขนาดนี้ ไม่ได้ไปปาร์ตี้กับเพื่อน ๆ เมืองข้าง ๆ นี้หรอ” คุณแม่ดูตกในมาก หลักจากเห็นลูกมีสภาพที่ดูไม่ได้
“ใช่ครับ ผมไปปาร์ตี้มา” ลูกตอบทันทีแล้วโผเข้าบ้านและเดินตรงไปยังห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“อะไรของลูกเนี่ย” แม่บ่นพึมพำก่อนที่จะเดินไปที่ห้องนอน
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ลูก ตื่นได้แล้ว แม่ทำอาหารเช้าเสร็จละเนี่ย” แม่พูดพร้อมกับตักอาหารใส่จานแล้วไปวางบนโต๊ะ
ลูกเดินลงมาจากห้องซึ่งอยู่ชั้นสองของบ้าน และมานั่งที่โต๊ะทานข้าว พร้อมกับสภาพที่ดูแย่
“นี่ทำไมดูแย่กว่าเมื่อคืนกันหละ” แม่ถาม แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากลูกเลย
“ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร งั้นกินข้าวเถอะ” แม่กับลูกนั่งกินข้าวด้วยกันเหมือนเคย อย่างทุก ๆ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ ไร้ซึ่งเสียงที่จะพูดคุยกันเหมือนปกติ
ลูกกินได้สักพัก ก็ลุกขึ้นและเดินขึ้นไปบนห้อง
“อิ่มแล้วหรอ ไม่กินเยอะ ๆ หน่อยหละ” แม่พูดไปแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเลย
สักพักแม่ได้ยินเสียงตะกุกตะกักที่ห้องของลูก เสียงขีดข่วน และเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอย่างน่ากลัว
“นี่ลูก เป็นอะไรรึป่าว” แม่ตะโกนขึ้นไปพร้อมกับเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
“เปิดประตูให้แม่หน่อย” แม่พยายามจะเปิดประตูที่ถูกล็อคอย่างสนิท แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้แม่ทนไม่ได้ต้องใช้เท้ากระทืบไปที่ประตูจนเปิดออก และสิ่งที่เธอเห็นคือสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งผิวสีแดงคล้ำ ที่กำลังฉีกเนื้อ กัดแขนตัวเองอย่างน่าสยดสยอง เธอมองไปรอบ ๆ ห้องมีแต่รอยข่วนเต็มไปหมด
“แม่ครับ ผมหิววว” เสียงพูดเบา ๆ ออกมาจากสิ่งมีชีวิตตัวนั้น ซึ่งฟังแล้วเยือกเย็นและน่าขนลุก
“ล....ลูกหรอ” เธอตกใจกับสิ่งที่เธอเจอย่างยิ่ง
“ผมหิววว” ลูกของเธอที่แปรสภาพกลายเป็นสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งกำลังจองมาที่เธอ
“หิวอะไร ก็เพิ่งกินข้าวไปนะลูก”
“ผมหิวเนื้อสด”
“เดี๋ยวแม่ไปเอาในตู้เย็นให้นะลูก” เธอรู้ว่าไม่สามารถขัดขืนหรือต่อว่าอะไรได้ มีเพียงแต่ต้องทำหน้าที่ของแม่ให้ดีที่สุด
เธอไปเอาเนื้อในตู้เย็น แล้วมาให้ลูก พร้อมกับในมืออีกข้างถือโซ่มาด้วย
“นี่จ้ะลูก” เธอพูดพร้อมยื่นเนื้อให้ ทันทีที่ลูกของเธอกินอย่างตะกละ เธอก็ได้ใช้ความกล้าล่ามโซ่ลูกของเธอเอาไว้
“แม่ไม่มีวันให้ลูกไปทำร้ายใครเด็ดขาด แม่จะเลี้ยงลูกเอง” คำพูดของผู้หญิงคนหนึ่งพูดทั้งน้ำตาที่ต้องมาเห็นลูกในสภาพแบบนี้
เธอเลี้ยงลูกได้วันเดียวเนื้อก็หมด เธอจึงจำเป็นออกไปซื้อเนื้อที่ตลาด แล้วเธอไปเจอะคนกลุ่มหนึ่งโดยบังเอิญ
“นี่เธอ ในยินข่าวไหม เมืองข้าง ๆ หนะมีสัตว์ประหลาดอาละวาดด้วยหละ”
“ว๊าย จริงหรอน่ากลัวเนอะ”
“เห็นเขาบอกว่าเป็นซอมบี้หนะ แพร่กระจายไปเยอะเลย เห็นเขาว่าเขากำลังจัดการอยู่เลยปิดเรื่องนี้เงียบซะจนไม่มีใครรู้เลย”
“แล้วเธอรู้ได้ไงหละยะ”
“ชั้นก็มีสายของชั้นน่า แหม โฮะ ๆๆๆๆ”
เมื่อเธอได้ยินกระนั้นเลยจึงรีบซื้อเนื้อแล้วกลับบ้านทันที ระหว่างทางเธอก็ประติดประต่อเรื่องราวจนรู้เรื่อง
“กลับมาแล้วจ้า” แม่พูดพร้อมเปิดประตูเข้าบ้านแล้วเอาเนื้อไปให้ลูกเหมือนเคย ส่วนที่เหลือก็เอาไปใส่ตู้เย็น เหมือนกับเธอวางแผนที่จะให้เนื้อไว้หลายวัน
แต่มันก็ไม่เป็นไปตามแผน เมื่อเนื้อที่เธอตุนเอาไว้กลับหมดภายใน ๓ วัน
“จะทำยังไงดีเนี่ย ตอนนั้นที่ไปซื้อเนื้อ ก็ซื้อมามากจนคนขายสงสัย”
“โฮ่ง ๆๆ” เสียงสุนัขข้างบ้านดังขึ้นมา.............
วันต่อมา เพื่อนบ้านของเธอก็เข้ามาถาม และเริ่มสงสัยว่าทำไมสุนัขของเขาหายไป และหายไปไหน
เธอไม่กล้าออกบ้านไปซื้อเนื้อได้อีก และไม่สามารถไปที่ไหนได้หลังจากเพื่อนบ้านของเธอเข้ามาถามเกี่ยวกับเสียงประหลาดที่ออกมาจากบ้านของเธอ เพื่อนบ้านของเธอหลายคนสงสัยเธอมาก เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป เสียงของลูกชายก็เริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ เพราะทนความหิวไม่ได้ เธอไม่ได้ให้เนื้อกับลูกของเธอมาหลายวันแล้ว

“สุดท้ายแล้วคงจะเป็นหน้าที่ของแม่เองที่จะทำให้ลูกอิ่มท้องได้”