นักรบพันธุ์โหด ตอน หวงจือชิน Secson 1

เต็นท์พยาบาล เวลา 11.40 น.
อาชินได้สติจากการหลับพักเอามาแรงมาได้เกือบสองชั่วโมง เขามึนหัวเล็กน้อยต้องยอมรับว่าไม่ได้ออกแรงอะไรหนักๆขนาดนี้มาก่อนภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นปรากฎบนหัวของเด็กชายว่ามันเกิดอะไรขึ้น อาชินจำได้ว่าเขาได้ลงสังเวียนต่อสู้กับแดเนียล ฟอร์ดซึ่งผลของการต่อสู้มันกินกันไม่ลงจริงๆ แต่ในลึกก้นบึงจิตใจของอาชินเขากลับรู้สึกเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก ตอนฝึกกับหวงฉี่ชุ่นนั้นก็ยังไม่น่าเจ็บใจเท่ากับการต่อสู้ครั้งนี้เลย ไม่นานนักม่านสีฟ้าอ่อนก็ถูกเปิดก้างออกซึ่งเป็นหมอทหารและมียุวชนทหารรุ่นเดียวกับเขาที่คุ้นเคยดี เฟรมและอาถิงนั้นเอง
     "นายเป็นยังไงบ้างเพื่อน" เฟรมถามด้วยความเป็นห่วง
     "มึนหัว" อาชินตอบ
     "ไม่ใช่เรื่องแปลกนั้นเป็นเพราะนายดึงพลังแฝงออกมาใช้ แรกๆมันจะทำให้นายมึนหัวแบบนี้แต่ถ้าฝึกไปเรื่อยๆมันจะหายไปเอง"
     หมอทหารพูดพร้อมกับเอาไฟฉายขนาดเล็กออกมาแล้ว และทำการตรวจเช็ดร่างกายเขาทันทีโดยเริ่มจากตาและวัดชีพจรหัวใจของเขาร่วมไปถึงการวัดความดันของอาชินด้วย เด็กชายเห็นตัวเลขปรากฏขึ้นบนจอบางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่าหมอเขาดูยังไงว่าความดันมันปกติหรือไม่ เมื่อวัดความดันเสร็จแล้วหมอทหารนายนั้นก็เหมือนจะจดบันทึกในคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ อาชินหันไปเห็นเตียงตรงข้ามที่มียุวชนทหารสองนายซึ่งหนึ่งในสองนายนั้นคือ จินตหราที่ลงสังเวียนก่อนหน้าเขาเธอนั้นโดนพยาบาลใช้น้ำเย็นประคบจุดที่เธอโดนกระสุนแสบร้อนมาก่อนหน้านั้นอยู่
     "ใจแข็งมากโดนขนาดนั้นเป็นฉันร้องไปแล้ว แต่นี้นายเชื่อไหมเธอไม่ร้องสักเอะเลย" เฟรมพูดชื่นชมอีกฝ่าย
     "งืม...แล้วตอนฉันอยู่นี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้างละ" อาชินถาม
     "อันที่จริงนายไม่เป็นอะไรแล้ว สามารถออกจากตรงนี้ได้นะเพราะอาจมีคนต้องการเตียง" หมอทหารหันมากล่าวเสียงเรียบซึ่งสำหรับอาชินแล้วมันคือการไล่ดีๆนี่เอง อาชินจึงตัดสินใจลงจากเตียงแล้วทั้งสามก็พากันเดินออกจากเต็นท์พยาบาลแน่นอนว่าก่อนจะพ้นประตูเต็นท์สายตาของทั้งสามก็ไม่วายหันไปเจอคู่กรณีอย่างแดเนียล ฟอร์ดที่นอนบนเตียงเหมือนจะยังไม่ได้สติอยู่แต่ทั้งสามตัดสินใจรีบเดินออกมาดีกว่า
     "พวกนายยังไม่ตอบเลยนะว่าตอนฉันนอนที่เต็นท์ มันเกิดอะไรขึ้น" อาชินถามย้ำอีกครั้ง
     "ตอนนายไม่อยู่มีคู่ลงสังเวียนไปหลายคู่แล้วละ มีประเภทใช้อาวุธสู้กับอาวุธ กำปั้นสู้กับกำปั้น สารพัดเลยหลากหลายแต่ที่น่าสนใจคือมีบางคู่สามารถทำแบบนายกับแดเนียลได้" เฟรมตอบ
     "ทำแบบไหนรึ" อาชินถามอย่างสงสัย
     "ก็แบบที่มือนายมีไฟไง" อาถิงตอบ
     "มีกี่คนละที่ทำแบบนั้นได้"
     "3-4 คนเอง" เฟรมพูดพร้อมกับยักไหล่ไปด้วย
     ทั้งสามเดินออกมาจากเต็นท์แล้วมาที่จุดร่วมพลของพวกเขา แต่กลายเป็นว่าไม่มีใครอยู่ชะแล้วเหลือเพียงครูฝึกไม่กี่นายทำเอาเด็กชายทั้งสามคนทำตัวไม่ถูกว่าจะไปไหนกันดี อาชินตัดสินใจดูเวลาจากสายรัดข้อมือจึงได้รู้ว่าเหลืออีก 4 นาทีมันใกล้เวลาเที่ยงซึ่งมันเป็นเวลาพักกินข้าวของพวกเขาแล้ว นั้นแปลว่าคงเลิกแถวไปกินข้าวกันแล้วไม่นานนักจ่าสิบเอกณัฎฐวุฒิที่กำลังคุยกับครูฝึกด้วยกันอยู่นั้นเห็นยุวชนทหารในสังกัดตนเองพอดี จึงทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นและเดินมาหาพวกเขา
     "พวกนายมาทำอะไรตรงนี้ ทางนี้เลิกแถวแล้วไปกินข้าวได้แล้ว" จ่าสิบเอกณัฎฐวุฒิกล่าว
     "ครับผม" ทั้งสามขานรับพร้อมทำความเคารพ ก่อนจะตัดสินใจพากันรีบเดินออกมาจากตรงนั้น
                                                  
                                                           ++++++++++++++++++++++++++++++