ลำนำบุปผาพิษ

บทที่ 35 นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะถูกปฏิเสธ!

กู้ซีจิ่วที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างเพียงแต่ยิ้มบางๆ แล้วหยิบผลไม้สีแดงสดผลหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะ “ผลไม้นี้รสชาติไม่เลว ข้าสามารถกินมันได้ แล้วจะซักไซ้ถึงแหล่งที่มาของมันไปทำไมเล่า? ท่านว่าไหม องค์ชายแปด?”

องค์ชายหรงเช่อนิ่งงัน ประโยคนี้ของกู้ซีจิ่วมีความหมายชัดเจนว่าไม่อยากให้ซักไซ้ถึงที่มาและฐานะของตน แต่ผู้ที่ท่องยุทธภพแล้วไม่อยากเปิดเผยฐานะก็มีอยู่มากมาย...

เขามองไปที่เด็กคนนั้นอีกครั้ง อีกฝ่ายยืนอยู่ตรงนั้น ถึงแม้จะตัวเล็กคล้ายเด็กคนหนึ่ง รูปลักษณ์ธรรมดาไม่โดดเด่น ทว่าสุขุมเยือกเย็น มีท่วงท่าทรงอำนาจกดดันดุจขุนเขาตั้งตระหง่าน เป็นดั่งกระบี่ล้ำค่าที่ซ่อนตัวอยู่ในฝักที่ไม่ดึงดูดตา ดูคล้ายจะธรรมดาทว่าเฉียบคมจนผู้คนยอมสยบ ทำให้คนไม่กล้ามองข้าม

องค์ชายหรงเช่อแย้มยิ้ม “น้องชายกล่าวได้ถูกต้อง! เป็นผู้แซ่หรงล่วงเกินแล้ว แต่ผู้แซ่หรงอยากจะคบหาเป็นสหายกับเจ้ายิ่งนัก ไม่ทราบว่าจะได้รับเกียรตินี้หรือไม่?”

กู้ซีจิ่วใช้สองมือประคองชาขึ้นมาถ้วยหนึ่ง ปฏิเสธออกมาอย่างเด็ดขาดยิ่ง “ไม่ได้!”

“หือ?” องค์ชายหรงเช่อมีท่าทีโง่งมอย่างพบเห็นได้ยากนัก

‘ถูกปฏิเสธ! นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะถูกปฏิเสธ!’

ถึงเขาจะดูเหมือนเป็นคนอารมณ์ดีขี้เล่น แต่ก็ไม่เคยให้ความใกล้ชิดสนิทสนมกับใคร และไม่คบค้าสมาคมกับใครง่ายๆ ยากนักที่เขาจะเป็นฝ่ายเริ่มเข้าหาก่อนเช่นวันนี้ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกปฏิเสธ!

องค์ชายหรงเช่อนิ่งไปสักพัก ก็ยกมือขึ้นลูบจมูกอย่างอดไม่ได้ นอกจากความโมโหแล้วยังมีความขบขันอยู่ด้วยเล็กน้อย ทั้งยังรู้สึกแปลกใหม่อยู่บ้าง “เพราะเหตุใด? น้องชายคิดว่าข้าไม่คู่ควรจะเป็นสหายเจ้าหรือ?”

กู้ซีจิ่วน้ำเสียงเย็นชา “จะเป็นสหายนั้นอยู่ที่การกระทำ ไม่ใช่แค่คำพูด การเป็นสหายนั้นสำคัญคือต้องมีความจริงใจต่อกัน ร่วมเป็นร่วมตายกัน! ถึงอย่างไรเสียผู้น้อยกับองค์ชายก็เพิ่งจะรู้จักกัน ผู้น้อยยังไม่รู้จักองค์ชายอย่างลึกซึ้ง องค์ชายเองก็หาได้รู้จักผู้น้อยอย่างลึกซึ้งไม่ คนสองคนที่ไม่ได้รู้จักคุ้นเคยกันสักเท่าไหร่ เพียงพูดว่าอยากเป็นสหายก็ถือเป็นสหายกันได้เลยหรือ? ต่อให้ผู้น้อยรับปากองค์ชาย เช่นนั้นก็คงเป็นได้เพียงผู้ที่คบหากันอย่างผิวเผิน นับว่าไม่ใช่สหายกัน”

ข้อโต้แย้งนี้ช่างแปลกใหม่ ทว่ากล่าวได้ตรงประเด็นนัก! เฉียบขาดไม่ธรรมดา!

เดิมทีหรงเช่อเพียงแค่รู้สึกสนใจเด็กคนนี้อยู่บ้าง อยากจะรู้จักให้มากกว่านี้สักหน่อย ดังนั้นถึงได้พูดเช่นนั้น ยามที่กล่าวประโยคนั้นออกมา เขาเมตตาถึงขนาดที่ยอมลดตัวเข้าหาก่อนด้วยซ้ำ

ทว่าตอนนี้เมื่อได้ฟังอีกฝ่ายเอ่ยเช่นนี้ จึงเกิดความรู้สึกเลื่อมใสในตัวเขาขึ้นมา

เขาดันอยากผูกมิตรขึ้นมาจริงๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมาดปรารถนา “น้องชายกล่าวถูกแล้ว แต่อย่างไรเสียข้าก็เชื่อว่าวันหน้าพวกเราย่อมได้เป็นสหายกัน!”

กู้ซีจิ่วเพียงแต่ยิ้มบางๆ ไม่ได้กล่าวอะไร

นักฆ่าที่อยู่ในโลกมืดนั้นไม่มีเพื่อน มีเพียงแค่ผู้จ้างวานและผู้ถูกสังหารรวมถึงคนที่คบหากันอย่างผิวเผิน...

เธอเคยยึดถือคนๆ หนึ่งเป็นเพื่อนแท้ ยอมบุกน้ำลุยไฟเพื่อเขา ถึงขนาดอยากแต่งงานกับเขา ผลคือถูกคนๆ นั้นแทงข้างหลังอย่างโหดเหี้ยม! จึงตื่นจากฝันพร้อมวิญญาณที่แตกสลาย...

เงาร่างของหลงซีเหมือนจะแวบเข้ามาในสมอง มุมปากของเธอยกขึ้นน้อยๆ ยกถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมาดื่มจนหมด

นักฆ่ากู้ซีจิ่วได้ตายไปแล้ว ในโลกนี้เธอจะใช้ชีวิตของตัวเองให้ถึงที่สุด จะไม่ยอมให้ใครมาเป็นตัวถ่วงในใจของเธออีก...

ขณะที่เธอกำลังจมอยู่กับความแค้น ด้านล่างก็มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะมีผู้สูงศักดิ์มาอีกแล้ว เธอจึงมองลงไปด้านล่าง

ผู้ที่มาใหม่ทั้งสามคนเป็นชายหนึ่งหญิงสอง

ทั้งสามคนนี้ล้วนเป็นคนที่กู้ซีจิ่วรู้จักทั้งสิ้น ก็คือองค์ชายหรงเหยียนคู่หมั้นราคาถูกของเธอคนนั้น และพี่น้องทั้งสองคนของเธอกู้เทียนฉิง และกู้เทียนอี

หนุ่มหล่อสาวสวยรวมตัวกันมักจะเป็นที่สนใจอยู่เสมอ เมื่อทั้งสามคนเข้ามาจึงดึงดูดสายตาของคนส่วนใหญ่

องค์ชายหรงเหยียนผู้ที่เปลี่ยนจากไก่กลายเป็นหงส์เพลิง ช่วงนี้กำลังรุ่งโรจน์ยิ่งนัก ขุนนางและชนชั้นสูงที่นั่งอยู่ชั้นล่างส่วนใหญ่ล้วนรู้จักเขา จึงทยอยกันมาทักทายเขา

เดิมทีใบหน้าหล่อเหลาขององค์ชายหรงเหยียนนั้นคล้ายจะแฝงไปด้วยความกังวล ทว่ายามนี้เมื่อถูกคนจำนวนมากทักทายประจบประแจง หัวคิ้วของเขาจึงคลายออก สีหน้าปรากฏความพึงพอใจขึ้นมาหลายส่วน สองพี่น้องตระกูลกู้ที่ขนาบอยู่ข้างกายเขาก็รู้สึกเป็นเกียรติยิ่ง

-------------------------------------------------------------------------------------

บทที่ 36 องค์ชายคงจำคนผิดแล้ว

“ดีจริง ไม่นึกเลยว่าพวกเขาก็มาด้วย เมื่อไม่กี่วันก่อนพวกเราเพิ่งแยกจากพวกเขาก็ต้องเจอกันอีกแล้ว”

องค์ชายหรงเช่อมาหยุดข้างกายเธอ แล้วยืนเคียงไหล่กับกู้ซีจิ่ว มือข้างหนึ่งคล้ายจะตั้งใจแต่ก็คล้ายไม่ตั้งใจโอบไหล่ของเธอไว้

เขาใกล้ชิดกับนางอย่างยิ่ง จึงได้กลิ่นดอกกล้วยไม้จางๆ จากตัวกู้ซีจิ่วที่อยู่ข้างกาย

กู้ซีจิ่วเบี่ยงกายเล็กน้อย มือขององค์ชายหรงเช่อจึงคว้าได้เพียงความว่างเปล่า

“องค์ชายคงจำคนผิดแล้วกระมัง? ข้าเคยพบองค์ชายพร้อมกับพวกเขาตอนไหนกัน? ” กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว สีหน้าแปลกประหลาด

เดิมทีองค์ชายหรงเช่อสงสัยกู้ซีจิ่วอยู่แล้ว ดังนั้นจึงลองหยั่งเชิงตอนที่อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งตัว

ยามนี้เมื่อเห็นกู้ซีจิ่วเอ่ยเช่นนี้ ในใจก็ลอบครุ่นคิด ดูท่าน้องชายที่อยู่เบื้องหน้าตอนนี้คงไม่ใช่คุณหนูกู้ซีจิ่วจากตระกูลกู้จริงๆ...

เขาดึงมือกลับมา เผยยิ้มทรงเสน่ห์ “โอ้ ข้าคงจำคนผิด น้องชายอย่าถือสาเลย ว่าแต่น้องชายรู้จักสามคนนี้ด้วยหรือ?”

กู้ซีจิ่วพิงอยู่ตรงนั้นพลางตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “รู้จักสิ องค์ชายสิบสอง เขามักจะปรากฏตัวอยู่บ่อยๆ ผู้น้อยเคยพบเห็นเขาอยู่หนสองหน”

สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง องค์ชายหรงเช่อเองก็ไม่พบพิรุธอะไรในตัวเธอ จึงเลิกสงสัยทันที

“น้องชาย เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ? เรื่องนี้บอกข้าได้หรือไม่?”

“เริ่นม่อเซิง” กู้ซีจิ่วเอ่ยชื่อที่เธอใช้เป็นรหัสประจำตัวในฐานะนักฆ่าออกมา

ม่อเซิง คนแปลกหน้า...เป็นคนแปลกหน้าสำหรับทุกคน คล้ายปลีกตัวจากโลกมนุษย์

“เป็นชื่อที่แปลกนักแต่ก็เป็นชื่อที่สง่างามอย่างยิ่ง ทั้งยังสมกับน้องชายด้วย”

คนทั้งสองพูดจากันอยู่ครู่หนึ่ง องค์ชายหรงเหยียนที่อยู่ด้านล่างก็พาหญิงสาวทั้งสองคนขึ้นมายังชั้นสอง ทว่าห้องรับรองที่ชั้นสองล้วนเป็นห้องส่วนตัว ดังนั้นทั้งสามคนนั้นจึงไม่เห็นองค์ชายหรงเหยียนและกู้ซีจิ่ว เพราะถูกจัดให้อยู่ในห้องรับรองอื่น

หญิงสาวทั้งสองคล้ายจะไม่พอใจห้องรับรองนั้น รังเกียจว่าไม่ใหญ่พอและไม่ประณีตงดงามพอ ไม่ค่อยสมฐานะขององค์ชายหรงเหยียนที่ได้รับความโปรดปรานอยู่ในขณะนี้ จึงกระซิบกระซาบกันอยู่ในห้องนั้น

ต้องทราบก่อนว่าห้องในชั้นสองนี้ไม่ได้เหมือนกันทุกห้อง มีทั้งห้องใหญ่ห้องเล็ก ห้องที่เธออยู่ในตอนนี้มีระดับกลางๆ นับว่าไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็ก แต่ห้องที่พวกองค์ชายหรงเหยียนเข้าไปนั้นที่จริงแล้วคือห้องระดับล่างของชั้นสอง แม้ไม่ใช่ห้องที่เล็กที่สุด แต่ก็ไม่ต่างกันมากนัก

ฟังถ้อยคำของสองสาวตระกูลกู้ที่ไม่พอใจห้องนั้นแล้ว กู้ซีจิ่วจึงรู้ว่าเมื่อก่อนยามที่องค์ชายหรงเหยียนมาที่นี่ก็ได้อยู่ในห้องรับรองที่เล็กที่สุดห้องนั้น แต่วันนี้เขามาที่นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่ได้รับความโปรดปรานและเรืองอำนาจขึ้นมา เจ้าพนักงานที่จัดการห้องรับรองจึงจัดให้เขาอยู่ในห้องที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมเล็กน้อย

ถึงแม้จะยกระดับแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่ายังไม่ถึงระดับที่ทั้งสองสาวคาดการณ์เอาไว้ ยิ่งซุบซิบเสียงก็ยิ่งดังขึ้น

กู้เทียนฉิงยังดีหน่อย มักจะวางแผนอยู่ในใจ จึงกระซิบด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอยู่ตลอดเวลา กล่าวประโยคใส่สีตีไข่อย่างเฉยชาแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ก็สามารถกระตุ้นโทสะผู้อื่นได้เป็นอย่างดี

แต่กู้เทียนอีพี่ห้าของเธอนั้นปากคอเราะราย ถ้อยคำที่พ่นออกมาราวกับถั่วระเบิด[1]ก็มิปาน เสียงก็เล็กแหลม

เดิมทีกู้ซีจิ่วก็ไม่ได้อยากฟังพวกนางพูดจาไร้สาระเช่นนี้ แต่ก็ยังได้ยินเข้าหูอยู่ตลอด มุมปากจึงกระตุกขึ้นเล็กน้อย โรงประมูลแห่งนี้ดูแล้วน่าจะเป็นแหล่งเสือหมอบมังกรซ่อน[2] ด้านในไม่รู้ว่ามีผู้ยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่มากน้อยเพียงใด องค์ชายหรงเหยียนผู้นี้เพิ่งจะเรืองอำนาจก็มาวางก้ามถึงเพียงนี้อยู่ที่นี่ ทั้งยังไม่เกรงกลัวว่าทำเช่นนี้จะถูกคนจับจุดอ่อนได้...

คิดยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงเย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้น “เจ้าสิบสอง เจ้ารังเกียจที่ห้องเล็กหรือ? เช่นนั้นแลกกับเปิ่นกง[3]ดีหรือไม่?” น้ำเสียงใสกระจ่างนั้นเจือความเย็นเยือกดุจช่วงต้นฤดูหนาวเอาไว้ด้วย เสมือนมีน้ำพุเย็นเฉียบไหลผ่านหัวใจคนก็ไม่ปาน

กู้ซีจิ่วใจเต้นเล็กน้อย!

เปิ่นกง? หรือว่าจะเป็นองค์รัชทายาท?

-------------------------------------------------------------------------------------

[1] ถั่วระเบิด อุปมาถึงคนที่พูดจาเสียงดังและรุนแรง เหมือนเสียงถั่วทอดยามแตกออกจากเปลือก

[2] เสือหมอบมังกรซ่อน อุปมาถึงผู้มีความสามารถที่ยังไม่เผยตัวออกมา

[3] เปิ่นกง เป็นคำเรียกแทนตัวของสตรีในวังหลวงที่มีวังเป็นของตัวเอง รวมถึงรัชทายาทที่ได้รับการแต่งตั้งและย้ายเข้าไปอยู่ในวังรัชทายาท