พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

               “ถึงบ้านแล้วพี่ หารถกลับอย่างยากเลย”

               “นี่ส่งนิก่อนหรือว่าชิงกลับเลย”

               “ชิ่งกลับเลย อ้ะ! ล้อเล่น รอส่งเขาก่อนสิ”

               “แล้วรีเทิร์นมั้ย”

               “นั่นสิ”

            ใจใสที่นั่งรอน้องรหัสของเธอจนค่ำมืด ได้แต่ถามกึ่งล้อเล่นกับปันผลว่าจะกลับไปหาคนรักเก่าของเขาหรือไม่ แม้จะไม่ได้คำตอบที่เป็นชิ้นเป็นอันกลับมา แต่ในใจของเธอนั้นก็ได้แต่ภาวนาว่าให้คำตอบของเขาเป็นไม่หวนกลับไป

               ถ้าเขากลับมารักกันจะเป็นยังไง แต่เขาเคยเป็นแฟนกันนะ เมื่อก่อนเราก็เคยเห็น จะทำยังไงดี

               “ทำไมพี่ดูเชียร์จังเลย” ข้อความของปันผลที่ส่งมาให้เธอ

               “พี่แค่อยากให้น้องมีความสุข”

               “งั้นไม่ต้องเชียร์หรอก เดี๋ยวผมไม่มีความสุข”

               อะไรของมันวะ ทำไมไม่อยากให้เชียร์ แล้วทำไมเชียร์แล้วทำให้ไม่มีความสุข

               หลังจากที่ทุกคนนอนกลับอย่างเต็มอิ่มหรือบางทีก็อาจจะไม่อิ่มสำหรับบางคน เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนก็ต้องออกมาทำงานด้วยสภาพที่พร้อมบ้างไม่พร้อมบ้างแต่ก็ต้องมา

               “ปันผล นายดูเหนื่อยๆนะ” วุ้นเส้น สาวข้างโต๊ะทำงานของปันผลพูด

               “ฉันก็ง่วงทุกเช้านะ” ปันผลตอบ

               “เหมือนเมื่อวานฉันเห็นนายกับเด็กใหม่คุยกันในร้านอาหาร” วุ้นเส้นพูด

               “เธอเป็น FC ฉันป่ะเนี่ย เห็นบ่อยเกิ๊น”ปันผลพูด

               “ก็มันบังเอิญอ่ะ ตกลงนายไปกับเด็กใหม่จริงๆ ใช่มั้ย” วุ้นเส้นถาม

               “แฟนเก่าฉันเองแหละ” ปันผลตอบ

               “เห้ย หน้าอย่างนายเคยมีแฟนด้วยหรอเนี่ย” วุ้นเส้นพูด

               “โห ดูถูกหนักมาก” ปันผลพูดพร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้ๆ วุ้นเส้นแล้วถามเธอว่า “แล้วเธอล่ะ เคยมีรึเปล่า”

               “ไม่มี ไม่อยากมี” วุ้นเส้นตอบ

               ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังสนทนากันอยู่ คุณอาทิตยาผู้ที่เป็น CEO และผู้จัดการโรงงาน ผู้เป็นหัวหน้าของพวกเขาได้เดินเข้ามาในห้อง

               “วุ้นเส้น งานที่ผมให้เมื่อวานเสร็จมั้ย” คุณอาทิตยาถาม

               “เสร็จค่ะ หนูส่งให้เรียบร้อยแล้ว” วุ้นเส้นถาม

               “โอเค ดีมาก ส่วนปันผลเดี๋ยวเข้ามาหาผมในห้องหน่อย มีงานให้ทำ ผลัดๆ กันอยู่ดึกหน่อย” คุณอาทิตยาพูดพร้อมกับเดินเข้าห้องของตัวเองไป

               ปันผลจึงรีบเดินตามเข้าไปในห้องทำงานของหัวหน้าของเขา

               “เดี๋ยวผมมีงานให้ทำ เดี๋ยวผมจะส่งให้แต่มันจะต้องรอหน่อยนะ ไม่รู้ว่าจะมาช่วงบ่ายหรือช่วงเย็น แต่ไม่เกินเลิกงานหรอก แต่ถ้าเวลาเลิกงานมาก่อนคุณก็กลับไปเลยไม่มีปัญหาแต่ต้องส่งให้ผมพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง” คุณอาทิตยาพูด

               “ครับผม” ปันผลตอบ

               “โอเค ไปได้”

               หลังจากที่รับงานมาแล้ว เขาก็รอว่าเมื่อไหร่งานของเขาจะมาเสียที รอจนถึงเวลากลางวันงานก็ยังไม่มา เขาและคนในแผนกจึงลงไปกินข้าวด้วยกัน และเมื่อกินข้าวเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมช่วงพักที่แต่ละคนมี

               วุ้นเส้นที่กำลังพักโดยการซื้อขนมไปหาที่นั่งกินคนเดียวอยู่นั้นก็ได้เห็นณิชากำลังนั่งขีดๆ เขียนๆ อะไรบางอย่างอยู่คนเดียว เธอจึงเดินเข้าไปหา หมายจะทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่

               “ขอนั่งด้วยได้มั้ย” วุ้นเส้นถามณิชาที่กำลังนั่งอยู่คนเดียว

               “ได้สิ นั่งเลย” ณิชาตอบ

               “เธอเพิ่งมาใหม่หรอ เธอชื่ออะไรอ่ะ เราชื่อวุ้นเส้นนะ” วุ้นเส้นถาม

               “เราชื่อณิชา เรียกสั้นๆว่านิก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะวุ้นเส้น” ณิชาตอบ

               “ตอนพักยังนั่งเขียนงานอยู่อีกหรอ” วุ้นเส้นถาม

               “ไม่ใช่งานหรอก เราแค่นั่งเขียนนิยายเล่นไปงั้นแหละ” ณิชาตอบ

               “เห้ย จริงป้ะ เธอเป็นนักเขียนหรอ ฉันชอบอ่านนิยายมากเลยนะ” วุ้นเส้นพูดด้วยนำเสียอันตื่นตะลึง

               “แค่เขียนเล่นๆ เอง ไม่ใช่นักเขียนอะไรหรอก” ณิชาตอบ

               “แล้วเรื่องที่เธอเขียนมันเกี่ยวกับอะไรล่ะ” วุ้นเส้นถาม

               “ก็นางเอกย้อนเวลากลับไปในอดีต ประมาณเนี้ยะ” ณิชาตอบ

               “เห้ย เจ๋งอ่ะ เหมือนพวกบุพเพอะไรงี้ป้ะ” วุ้นเส้นถาม

               “คล้ายๆ แหละ แต่ไม่เหมือนหรอก” ณิชาตอบ แล้วเธฮก็ถามว่า “แล้วเธอชอบนิยายแบบไหนล่ะ”

               วุ้นเส้นได้ยินดังนั้นก็นั่งนึกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไปว่า “ฉันชอบแบบ รักโรแมนติก แฟนตาซี ดราม่าเรียกน้ำตา ประมาณเนี้ยะ”

               “ถ้างั้นก็คล้ายๆ กับที่ฉันกำลังเขียนเลยนะ” ณิชาตอบ

               “ถ้างั้นฉันขออ่านได้มั้ย” วุ้นเส้นตอบ

               “ได้สิ แต่ขอเขียนให้จบก่อนนะ” ณิชาตอบ และเธอก็ถามว่า “แล้วเธอทำงานอยู่แผนกไหนอ่ะ ฉันอยู่ R&D”

               “ฉันอยู่ Industrial ” วุ้นเส้นตอบ

               “เหมือนอยู่แผนกเดียวกับคนที่ฉันรู้จักเลยอ่ะ เธอรู้จักปันผลมั้ย” ณิชาถาม

               “รู้จักสิ นั่งอยู่ข้างๆ ฉันเอง เธอรู้จักตานั่นด้วยหรอ” วุ้นเส้นถาม

               “รู้จัก แต่ไม่ได้เจอกันนานแล้วแหละ เพิ่งมาเจอกันที่นี่ บังเอิญมาก” ณิชาตอบ

               “ดีเลยนะ มาเจอคนรู้จัก ตอนฉันมาฉันไม่รู้จักใครเลย” วุ้นเส้นพูด

               ระหว่างที่ทั้งสองสาวกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นเอง ปันผลที่เดินอยู่แถวๆ นั้นได้เห็นทั้งคู่โดยบังเอิญ จึงพยายามแอบมองอยู่ห่างๆ

               “ยัยวุ้นเส้นไปคุยอะไรกับนิ มันไม่น่าไว้ใจยังไงก็ไม่รู้แฮะ” เขาบ่นกับตัวเอง

               ระหว่างที่เขากำลังแอบมองสองสาวคุยกันก็มีคนเข้ามาข้างหลังและก็ตบไหลเขาเบาๆ “แอบมองอะไรจ๊ะ” เขาคุ้นๆเสียงนั้นจึงหันไปมองแล้วพบว่าเป็นเสียงของใจใสที่เข้ามาพูดกับเขาด้านหลัง

               “ทำอะไรพี่” ปันผลพูด

               “พี่เห็นเราทำตัวลับๆ ล่อๆ เลยเข้ามาดูสักหน่อย แอบมองนิอยู่หรอ” ใจใสพูด

               “เปล่าพี่ พอดีเห็นยัยวุ้นเส้นอยู่กับนิเลยไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่ ยัยนี่ชอบมีปัญหากับผมอยู่ด้วย” ปันผลพูด

               “กลัวเขาแฉหรอ” ใจใสพูด

               “เปล่า ไม่ใช่พี่” ปันผลพูด แล้วเขาก็พูดต่อว่า “แล้วพี่กินไรยัง”

               “กินแล้ว” ใจใสพูด

               “ไปกินไอติมกันมั้ย” เขาพูด

               “เอาสิ”

               หลังจากพักกลางวันเสร็จปันผลก็กลับมารองานต่อที่ห้องทำงานของเขา จนเวลาผ่านเลยไปเรื่อยๆ มองดูเวลาก็เกือบจะใกล้เลิกงานเต็มที จนในที่สุดงานที่เขารอคอยมาทั้งวันก็ถูกส่งเข้าอิเมล์มาก่อนเวลาเลิกงานประมาณครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

               “โหย งานเพิ่งเข้า จะเลิกงานแล้วเนี่ย”   ปันผลพูด

               “เมื่อวานฉันก็แบบนี้แหละ อยากกินอะไรมั้ยล่ะ เดี๋ยวเอามาให้” วุ้นเส้นพูด

               “ไม่เป็นไรกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวฉันลงไปหาเอง” ปันผลตอบ

               “เออนาย เมื่อกลางวันฉันเจอแฟนเก่านายมาด้วยแหละ เขาดูเป็นคนเรียบร้อยมากเลยแหละ” วุ้นเส้นพูด

               “ใช่ แทบจะเป็นผู้หญิงในอุดมคติเลย” ปันผล และเขาก็ถามว่า “แล้วเธอไปคุยอะไรกับเขา”

               “ก็พูดกันเรื่องนิยายอ่ะ เห็นนิเป็นนักเขียนด้วยฉันก็เลยคุยยาว” วุ้นเส้นพูด แล้วเธอก็ถามต่อว่า “ทำไม กลัวฉันจะแฉเรื่องที่นายชอบไปทำตัวสนิทกับผู้หญิงคนนั้นคนนี้รึไง”

               “เปล้า! กลับบ้านไปได้ละ” ปันผลบอกวุ้นเส้นว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว

               “ไม่ต้องไล่ฉันก็ไป สบายใจจังได้กลับบ้านเร็ว” วุ้นเส้นบอก ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป

               สำหรับงานที่ต้องเสร็จก่อนพรุ่งนี้เที่ยง ปันผลไม่อยากให้ค้างคาไปจนวันต่อไป เขาจึงตัดสินใจนั่งทำมันให้เสร็จภายในวันนี้ แม้เวลาจะผ่านไปดึกดื่นเพียงใดก็ตาม

               ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นในยามค่ำคืน เขาไม่คิดว่าดึกป่านนี้แล้วจะมีใครอยู่อีกนอกจากเขา เขาจึงมองไปที่ประตูห้องทำงานและหยิบบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา และประตูก็เปิดออก…

               ว้าย!! เสียงกรี๊ดของผู้หญิงดังขึ้น ปันผลที่เอาไฟฉายส่องหน้าตัวเองแล้วแลบลิ้นใส่คนที่กำลังเปิดประตูเข้ามาต้องเอาไฟฉายนั้นออก เมื่อคนที่เข้ามาเป็นใจใส HR แสนสวยที่เป็นพี่รหัสของเขานั้นเองที่เข้ามาหา

               “ตกใจหมด ไอ้เด็กบ้า!” ใจใสพูด

               “แกล้งคนแก่สนุกจังเลย” ปันผลพูดพร้อมหัวเราะ

               “มานั่งก่อนสิ ยังไม่กลับอีกหรอ” ปันผลพูด พร้อมกับพาใจใสให้มานั่งที่นั่งข้างๆเขา

               เมื่อใจใสนั่งลงที่เก้าอี้แล้วจึงพูดว่า “วันนี้อยู่โอทีแทนพี่ในแผนกน่ะ เห็นไฟสว่างอยู่เลยเข้ามาดู เราแหละยังไม่กลับหรอ”

               “ทำงานให้ท่าน CEO อยู่น่ะพี่ ได้งานมาตอนเกือบเลิกงาน” ปันผลพูด

               “บ่นหรอ เดี๋ยวฟ้องเลย” ใจใสพูด

               “ไม่เอานะ ไม่ฟ้องนะ” ปันผลพูด

               “งั้นวันนี้กลับพร้อมพี่แล้วกันนะ” ใจใสพูด

               “หูย ขอบคุณมากพี่ แต่วันนี้น่าจะดึกกว่าวันนั้นนะ ไม่เป็นไรดีกว่า” ปันผลบอก

               “งั้นยิ่งดึกพี่ยิ่งต้องอยู่” ใจใสบอก

               “แต่ผมเป็นห่วงพี่” ปันผลพูด

               “พี่ก็เป็นห่วงเรา” ใจใสตอบ

               “งั้น เดี๋ยวรีบปั่นให้เสร็จเลย ส่วนพี่ก็นั่งข้างๆผมตรงนี้แหละไม่ต้องไปไหนหรอก” ปันผลพูด

               จากนั้นปันผลจึงรีบทำงานของตัวเองจนเสร็จเพื่อไม่อยากให้ใจใสต้องรอนาน ระหว่างที่เขากำลังทำงานใจใสก็ฟุบหลับไปเขาจึงนำเสื้อกันหนาวของเขาเข้าไปห่มให้ใจใส เมื่อเขาทำงานเสร็จและตรวจทานทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว จึงเข้าไปปลุกเธอ

               “พี่ใจใส กลับกันเถอะพี่” ปันผลพี่

               “เสร็จแล้วหรอ ไปสิ” ใจใสบอก ด้วยความที่เพิ่งตื่นทำให้เธอมึนงงเล็กน้อย เธอจึงเอาเสื้อกันหนาวที่ห่มเธออยู่เข้ามาใส่ ก่อนเธอและเขาจะพากันกลับ