พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

               เมื่อเวลาเลิกงานมาถึง ปันผลที่สแกนนิ้วเสร็จแล้วก็ยืนรออยู่หน้าประตูเพื่อรอใครสักคนนึง สายตาของเขามองไปยังคนที่สแกนนิ้วเสร็จและเดินผ่านหน้าเขาไปเพื่อหวังว่าคนที่เขารอจะเดินผ่านมา

               "พี่ใจใส" ปันผลเรียกใจใสที่เดินผ่านมาพอดี และเธอก็เดินเข้าไปหาเขาด้วย

               "ว่าไงจ๊ะ รอใครอยู่" ใจใสถาม

               "นิมาทำงานที่นี่จริงๆ ด้วยอ่ะพี่" ปันผลถาม

               "เห็นมั้ย พี่บอกแล้ว อย่าบอกนะว่ามายืนรอนิอยู่ ใข่สิ้! พี่มันไม่สำคัญแล้ว" ใจใสพูด

               "ไม่สำคัญอะไรล่ะพี่ แค่จะนั่งคุยกันเฉยๆ ไม่ได้เจอนาน" ปันผลพูด

               "ถ้าจะรีเทิร์นกันก็บอกด้วยนะ ไปละ บ้ายบาย" ใจใสพูดแล้วยิ้มแห้งๆก่อนจะกลับบ้านไป

               "ถึงบ้านแล้วบอกด้วยนะ"  ปันผลพูด

               "เราก็ด้วยแหละ อย่ากลับดึก เดี๋ยวรถหมดแล้วจะกลับลำบาก" ใจใสพูด ก่อนจะเดินกลับไป

               เมื่อนักเรียนม.ปลายได้ก้าวขึ้นไปใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนแปลง ชีวิตของพวกเขาต้องปรับตัวให้ทันกับสังคมในรูปแบบใหม่ การเรียนแบบใหม่ เพื่อนใหม่ หรือแม้กระทั่งคนที่เราคุ้นเคยเป็นอย่างดีอาจจะกลายเป็นคนใหม่เลยก็ได้

               หลายๆ คู่รักที่เคยคบกันในสมัยมัธยมต่างเลิกรากันเมื่อได้ขึ้นมหาวิทยาลัย ทั้งเรื่องของเวลาหรือการมีคนใหม่ จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ การเลิกกันก็ทำให้เสียใจกันทั้งนั้น

               "ไอ้ปันผล เย็นนี้ไปไหนป่าววะ" เพื่อนของปันผลสมัยมหาลัยคนหนึ่งพูด

               "ไปหาแฟนว่ะ" ปันผลตอบ

               "นั่งรถข้ามกรุงเทพทุกอาทิตย์ไปหาแฟน นี่มันแฟนดีเเด่นชัดๆ"

               ปันผลที่เรียนคนละมหาวิทยาลัยกับณิขา เขาจะนั่งรถไปหาแฟนของเขาเป็นประจำทุกสัปดาห์หรือทุกครั้งที่ว่าง แม้จะใช้เวลาขนาดไหนก็ตามเขาก็พยายามทำแบบนี้อยู่เรื่อยๆ

               "นิ เรามาถึงแล้วนะ เดี๋ยวนั่งรออยู่ที่เดิม" ปันผลพูดโทรศัพท์กับแฟนของเขา

               "รอเค้าก่อนนะ ตอนนี้ยุ่งมากเลย" ณิชาตอบ

               เวลาผ่านไปท้องฟ้าที่เคยสว่างเริ่มมืดลง ปันผลได้แต่นั่งปัดยุงรอแฟนของเขาต่อไป เมื่อฟ้ามืดลงแล้วไม่นานนักแต่รวมเวลาก็หลายชั่วโมงอยู่ ณิชาก็เดินมา

               "พรุ่งนี้เจอกันนะนิ" เพื่อนชายคนหนึ่งของเธอที่เดินมาส่งพูด

               "อื้อ เจอกัน" ณิชาตอบ เสร็จแล้วเธอก็ฌดินมาหาปันผล "เป็นไงบ้าง รอนานมั้ย"

               "ทำไมวันนี้นานจัง แล้วนั่นใครอ่ะไม่เคยเห็นเลย" ปันผลตอบ

               "อ๋อ เพื่อนน่ะ" ณิชาตอบ

               "มีคนนี้ด้วยหรอ ช่างเถอะ หิวข้าวแล้ว ไปหาข้าวกินกัน" ปันผลพูด

               "แต่เค้ากินมาแล้วอ่ะดิ แต่เดี๋ยวไปนั่งด้วยก็ได้" ณิชาตอบ

               "อ่าว กินมาแล้วหรอ งั้นไม่เป็นไรก็ได้" ปันผลตอบ

               "ไม่ได้ เดี๋ยวเธอหิว มานี่เลยเดี๋ยวพาไปหาของกินค่อยกลับหอ" ณิชาบอก

               เมื่อทั้งสองคนกินข้าวกันเสร็จแล้ว ปันผลจึงไปส่งณิชาที่หอ เขานอนที่นี่บ้างเป็นบางครั้ง แต่ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขาจะพยายามให้เกียรติแฟนของเขาอยู่เสมอ ไม่ทำอะไรเกินเลย

               วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เขานอนค้างที่ห้องของณิชา แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมนั่นก็คือความยุ่งของเธอ ทั้งคุยโทรศัพท์ ทั้งตอบแชทกับเพื่อนๆของเธอโทรเข้ามาถามเรื่องเรียนหรือเรื่องงาน เนื่องจากเธอเป็นคนเก่งจึงมีคนเข้ามาปรึกษามาก แต่เธอเองไม่รูเลยว่าอาการยุ่งของเธอนั้นได้ละเลยคนใกล้ชิดไปบ้างในบางที และอาการนี้ก็ได้สร้างความหงุดหงิดกับปันผลพอสมควร

               "เรามาหาผิดจังหวะรึเปล่า" ปันผลถาม

               "ขอโทษทีนะ ช่วงนี้ยุ่งมากเลย" ณิชาพูดพร้อมกับลงมานั่งบนเตียงข้างๆเขา และเข้าไปหอมแก้มเขาทีหนึ่ง

               "ช่วงนี้แทบทุกครั้งที่เรามาเลย" ปันผลพูด

               "หยุดเลย ปิดเครื่องละ" ณิชาพูดพร้อมกับปิดคอมและมือถือทันที เธอเอาหน้าของเธอซบลงบนแขนของปันผล "เธอนี่มันงอแงจริงๆนะ"

               "ก็ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลยนี่หน่า"

               ไม่ได้มีเพียงแค่ปันผลเท่านั้นที่นั่งรถไปหาณิชา เมื่อไหร่ที่ณิชาว่างเขาก็จะหาทางนั่งรถไปหาปันผลด้วยเช่นกัน แม้ช่วงนี้ทั้งสองคนจะห่างกัน ติดต่อกันน้อยลง แต่สถานะของพวกเขายังคงอยู่ และวันนี้ณิชาก็นั่งรถมาหาปันผลที่มหาลัยเหมือนที่เคย

               สิ่งที่ณิชาต้องเผชิญก็ไม่ต่างกับปันผลสักเท่าไหร่ เธอต้องนั่งรอเขาจากฟ้าไม่มืดยันฟ้ามืดเพื่อรอจนกว่าเขาจะมา ระหว่างที่เธอรอเธอเกิดหิวขึ้นมาจึงเดินไปร้านสะดวกซื้อเพื่อหาซื้อของ แต่ระหว่างทางนั้นเธอกลับเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เธอไม่ควรต้องมาเจอ

               "นั่นปันผลหนิ อยู่กับใครน่ะ" ณิชาพูด เมื่อเธอเห็นแฟนของเธอยืนคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสนิทสนมเพียงสองต่อสองตอนแรกก็คิดว่าแค่เพื่อนแต่มีการจับมือถือแขนกันด้วยเธอจึงรู้สึกขุ่นเคืองพอสมควร จากนั้นเธอจึงกลับไปนั่งรอตรงที่เดิมไม่ได้ซื้ออะไรมากินเลยสักอย่าง

               "รอนานมั้ย หิวป่าว" ปันผลที่เธอรอเข้ามาหาพร้อมกับยื่นถุงขนมให้เธอ

               เธอมองหน้าเขาแล้วหยิบถุงขนมนั้นมาแล้วพูดว่า "หิวสิ ขอบคุณนะ"

               จากนั้นทั้งสองคนก็เดินกลับหอกัน ระหว่างที่เดิน ณิชาได้เดินอยู่ในอารมณ์ที่แสนหม่นสับสนพอสมควรกับสิ่งที่เธอนั้นได้เจอมาเมื่อสักครู่นี้ แล้วเธอก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับอารมณ์นี้ยังไงด้วย

               "เออ กูถึงห้องแล้ว เดี๋ยวกูเปิดคอมแป๊บ" ปันผลคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเมื่อเขามาถึงห้องแล้ว

               "ทำงานหรอ" ณิชาถาม

               "ตีดอท" ปันผลตอบ เขาบอกณิชาว่าเขากำลังจะเล่นเกม ดอทเอหรือโดตากับเพื่อนๆของเขา

               "ทำไมเค้ามาทีไรเธอเอาแต่เล่นเกมทุกที ดูไม่ค่อนสนใจเราเลย" ณิชาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

               "แล้วไงล่ะ! เธอเองยังไม่ค่อยว่างตอนเราไปหาเลย!" ปันผลพูดเชิงหงุดหงิด

               "ทำไมต้องหงุดหงิดใส่เราด้วยล่ะ" ณิชาเริ่มพูดเสียงดังขึ้น

               ปันผลวางมือจากเกมแล้วเดินเข้ามาหาเธอด้วยหน้าตาที่มีอารมณ์ "แล้วทำไม เธอเองก็ไม่ว่างเหมือนกัน"

               "แต่ก็เราไม่ได้เล่นเกม เราคุยแต่เรื่องเรียนกับเรื่องงาน" ณิชาพูดเสียงดัง

               "เธอเองก็เอาแต่คุยกับเพื่อน ถ้าเราไม่ทักเธอก็ไม่หยุด" ปันผลพูด

               "ใช่ เราคุยกับเพื่อน แล้วเธอล่ะคุยกับใคร" ณิชาพูด และน้ำตาของเธอก็เริ่มไหลออกมา "เมื่อตอนเย็นเราเห็นนะ ว่าเธออยู่กับใคร"

               "ก็แค่เพื่อน เธอเองยังมีเพื่อนผู้ชายได้เลย" ปันผลพูด

               "ใช่เค้ามีเพื่อนผู้ชาย และเค้าก็ไม่ห้ามถ้าเธอมีเพื่อนผู้หญิง แต่เค้าไม่เคยจับมือถือแขนเพื่อนผู้ชายแบบที่เธอทำ เค้าไม่เคยลูบหัวเพื่อนผู้ชายแบบที่เธอทำ เค้าไม่เคยทำกับคนอื่นแบบที่เคยทำกับเธอ" ณิชาพูดทั้งน้ำตา

               "แล้วเธอจะเอายังไง" ปันผลถาม

               "เลิกกันมั้ย" ณิชาถาม

               "อยากเลิกก็เลิกดิ" ปันผลบอก

               คำว่าเลิกที่ณิชาเอ่ยขึ้นมานั้น เธอพูดไปด้วยอารมณ์ และเมื่อเธอได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของคนที่เขารัก หัวใจของเธอเหมือนกับแตกสลาย น้ำตาและน้ำมูกของเธอไหลออกมาไม่หยุด ความรักของทั้งคู่ที่ก่อตัวกันมานานร่วม 3 ปี วันนี้ทุกอย่างมันจบลงแล้ว "ได้ ถ้าเธอต้องการ" คำพูดที่เธอเองก็ไม่อยากจะพูด แต่สถานการณ์ทุกอย่างมันบังคับให้เธอต้องทำอย่างนั้น

               เธอเดินออกจากห้องของเขาเพื่อขึ้นรถกลับไปที่หอของเธอท่ามกลางความมืดมิด ความมืดที่เธอเคยมีเขาเดินอยู่ข้างๆ แต่วันนี้ไม่มีอีกแล้ว ปันผลที่พูดคำว่าเลิกไปด้วยอารมณ์ได้แต่ยืนมองเธอจากหน้าต่างห้อง ความรักที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมานานตอนนี้มันได้พังลงไปแล้ว เขาอยากจะวิ่งลงไปตามเธอ แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ไม่รู้ว่ามีอะไรมารั้งเขาอยู่ หลังจากวันนั้นการสื่อสารทั้งหมดที่เขามีกับเธอก็ถูกปิดกั้นลง เขาพยายามไปหาเธอที่มหาลัยแต่เธอก็พยายามเลี่ยงไม่พบเขา งานรวมตัวของเพื่อนมัธยมเขาก็ไม่เจอเธอเลย โลกใบที่เคยมีร่วมกันกลับไม่มีแล้ว คนสองคนที่เคยสนิทกันมากๆ ก็กลับกลายเป็นคนไม่รู้จักกัน และไม่มีวี่แววใดเลยที่จะทำให้พวกเขาทั้งสองจะได้มาเจอกันอีก มีแค่เพียงคำอธิษฐานเมื่อวันส่งท้ายปีเก่าเท่านั้นแหละที่เป็นความหวังเดียวที่จะพาพวกเขากลับมาเจอกันอีก ซึ่งในวันนี้มันก็มาถึงแล้ว

               ณ ร้านอาหารที่ตกแต่งสวยงามแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานนัก ปันผลและณิชาได้มานั่งคุยกันที่นี่

               "วันนั้นเราขอโทษนะ" ปันผลพูด

               "ขอโทษทำไมมันผ่านมาแล้ว" ณิชาตอบ "เธอเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดหนิ เค้าตางหากที่ใช้อารมณ์มากไป"

               "เราก็ใช้อารมณ์เหมือนกันแหละ" ปันผลตอบ "เธอ เรามีอะไรจะถาม"

               "ถามเรื่องไรหรอ" ณิชาถาม

               "หลังจากวันนั้นเป็นยังไงบ้าง แล้วไปไงมาไงมาทำงานที่นี่" ปันผลถาม

               "ก็เรียนอย่างเดียวเลย ขนาดแฟนยังไม่มีให้คุย เรียนจบก็สมัครที่นี่ที่แรกแล้วก็ได้งานเลย ตอนแรกที่สัมภาษณ์ที่เห็นพี่รหัสเธอก็ตกใจแล้วนะ ยิ่งพอเห็นเธอด้วยยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ ตอนแรกคิดว่าจะมาทำงานเหงาๆ แต่ตอนนี้ไม่เหมาละ" ณิชาพูดเรื่องของเธออย่างไม่หยุด "แล้วเธอล่ะ"

               "คล้ายๆ กันนั่นแหละ แฟนก็หาไม่ได้ไม่รู้ทำไม ตอนแรกพี่ใจใสก็บอกนะว่าเธอจะมาที่นี่ แต่ไม่คิดว่าจะมาจริงๆ และก็ไม่คิดด้วยว่าเธอจะมาคุยกับเรา" ปันผลพูด "ขอบคุณนะที่ไม่ทำเหมือนเป็นคนไม่รู้จักกัน"

               "ตอนแรกก็ว่าจะทำอยู่ แต่ไม่เอาอ่ะกลัวคนแถวนี้ร้องไห้" ณิชาพูดพร้อมหัวเราะ "ล้อเล่นนะ"

               คนสองคนที่เคยรักกันมาพบกันอีกครั้งในขณะที่ยังไม่มีใครทั้งคู่ คงจะไม่ยากหากเขาทั้งสองจะกลับมาคบกันอีกครั้ง แต่ถ้าใครสักคนใจไม่เหมือนเดิมก็คงจะยากพอตัว