เมียนอกสายตา

กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกจัดเตรียมของมากมายไว้ในนั้น เพื่อฮันนีมูนสุดหรูที่ผู้เป็นย่าจัดแจงให้ หญิงสาวโอบกอดผู้หลักผู้ใหญ่ก่อนออกเดินทาง

"เที่ยวให้สนุกนะลูก"บอกหลานสะใภ้ก่อนจะหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ทำให้คนที่ยืนมองอยู่ห่างๆ อดคิดไม่ได้ว่าเหตุใดทุกคนจึงดูรักและหลงผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน หรือเธอจะทำคุณไสยใส่ย่าของเขากันแน่ ท่านถึงได้มีท่าทางหลงหญิงสาวจนหัวปักหัวปำ

ต่อให้มีเหตุผลดีๆ มาลบล้างเขาก็ยังคงคิดถึงแต่ด้านลบของเธออยู่ดี เพราะอคติที่มีอยู่ภายในใจ

ลมเย็นๆ พัดผ่านพร้อมกับเสียงคลื่นทะเลที่ซัดมาเป็นระลอกๆ คุณหญิงสาวิตรีคิดจะกระชับความสัมพันธ์ของทั้งสองจึงใช้การฮันนีมูนมาเป็นข้ออ้าง แต่เวหานั้นรู้ทันจึงสลับแผนของผู้เป็นย่าโดยการพาเมียหมาดๆ มาฮันนีมูนที่เกาะส่วนตัวแทนเกาะที่หญิงชราจองไว้ให้ในตอนแรก

หญิงสาวผู้ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองทอดมองวิวทิวทัศน์ด้วยแววตามีความสุขโดยหารู้ไม่ว่ามีใครบางคนกำลังแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายมองเธอผ่านแว่นสีดำ เรือเข้าจอดข้างชายฝั่งหญิงสาวก้าวเท้าลงก่อนจะเริ่มเอะใจในความเงียบจนน่าวังเวงของเกาะแห่งนี้

"ยืนทำบื้ออะไร เดินมาสิ"เสียงเข้มเอ่ยบอกก่อนจะเดินนำหน้าไป

นัยน์ตาคมกวาดมองรอบๆ ด้วยความหวาดระแวงเมื่อเห็นต้นไม้มากมายที่ขึ้นปกคลุมจนทั่ว พอมองเข้าไปด้านในป่าก็ชวนให้ขนลุกยิ่งกว่าเดิม รู้สึกเย็นยะเยือกแปลกๆ พลอยให้เสียงย่ำฝีเท้านั้นดังขึ้นอีกครั้ง แต่เธอก็พยายามกักเก็บความรู้สึกนั้นไว้แม้จะหวาดกลัวเพียงใด

ตุบ!

"โอ๊ย! "มือบางยกขึ้นถูไปมาที่หน้าผากเมื่อตนเองนั้นเดินชนเข้ากลางแผ่นหลังกว้างเสียเต็มแรง

"เซ่อซ่า"

หญิงสาวมองค้อนชายหนุ่มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า บ้านไม้ทรงไทยตั้งอยู่ท่ามกลางป่าไม้อันเขียวขจี มันอาจจะดูสวยงามในสายตาของใครหลายคน แต่สำหรับเธอ เธอกลับรู้สึกว่ามันน่ากลัวแปลกๆ

"จะไปไหน? "ถามเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเดินลากกระเป๋าเข้าห้องนอน

"ก็เอาของไปเก็บไง"

"บ้านนี้มีห้องนอนห้องเดียว และฉันก็ไม่ชอบนอนเบียดกับใคร นู่น ที่นอนเธอ"

หญิงสาวมองตามนิ้วของชายหนุ่มไปก่อนจะพบกับโซฟาไม้ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก แววตาของคนตรงหน้าจ้องมองชายหนุ่มไม่วางตาแต่เขากลับตีหน้าซื่อราวกับไม่รู้เรื่องพร้อมทำสีหน้ายียวนกวนประสาทคนมอง

"ทำไม ทนไม่ได้หรอ ทนไม่ได้ก็ไปหย่าสิ"

มือบางกำแน่นจนมันเริ่มสั่นแต่เธอก็เลือกที่จะเดินไปนั่งบนโซฟานั้นแทนไม่คิดจะตอบโต้กับคนใจร้าย ชายหนุ่มทอดมองท่าทางของเธอก่อนจะรู้สึกหัวเสียที่หญิงสาวไม่หลงกล

ต่างคนต่างแยกย้ายกันอยู่ในมุมของตัวเองจนตะวันเริ่มตกดิน หญิงสาวลุกขึ้นไปในครัว เปิดตู้เย็นสำรวจหาของกิน ก่อนจะพบว่ามันถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อยราวกับว่าทุกอย่างถูกสั่งการไว้ก่อนแล้ว

"เขาคิดจะทำอะไรของเขา? "

นึกสงสัยอยู่ลำพัง ก่อนจะจัดการทำอาหารเย็นเพราะน้ำย่อยเริ่มทำงาน ชายหนุ่มชะเง้อคอออกมาจากห้องเมื่อได้กลิ่นหอมๆ ที่ลอยไปตามอากาศมันช่างชวนให้รู้สึกหิว

ฑิฆัมพรหย่อนตัวนั่งลงตรงชานบ้านที่ยื่นออกไปเล็กน้อย หลังจากชำระล้างร่างกายจนเสร็จสรรพ คางมนเกยวางบนแขนตัวเองที่พาดอยู่บนขอบไม้พร้อมทอดมองผืนทะเลที่ดำสนิท เสียงคลื่นยังคงดังอยู่ต่อเนื่อง ลมเย็นๆ ลอยมาปะทะใบหน้าหวานทำให้รู้สึกเย็นสบาย แววตานั้นล่องลอยอย่างไร้จุดหมาย ในใจมีเรื่องมากมายให้ต้องคิด ไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไหร่ที่เธอนั่งเหม่อมองอยู่อย่างนั้น รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงฟ้าร้องราวกับพายุกำลังจะเข้า สายฟ้าฟาดผ่านลงมาบนมหาสมุทรทำเอาหญิงสาวรีบวิ่งเข้าบ้านในทันที

ร่างระหงนอนคลุมโปงด้วยความกลัว มีเพียงความมืดที่อยู่เป็นเพื่อน ส่วนอีกคนก็คงนอนหลับสบายอยู่ในห้อง แสงของสายฟ้าลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาเป็นระลอกๆ พร้อมกับเสียงฟ้าร้องขู่คำรามจนร่างบางสะดุ้งโหยงทุกครั้งที่ได้ยิน

เธอพยายามข่มตาให้หลับแต่เพราะเสียงสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสายมันทำให้อดีตหวนกลับมาอีกครั้ง

ในคืนที่ฟ้าร้องดังสนั่นเหมือนวันนี้ เม็ดฝนซัดลงมาอย่างไม่ปราณีคนที่หวาดกลัว เสียงย่ำฝีเท้าของใครบางคนเดินวนอยู่รอบๆ ตัวบ้านไม้ที่ปิดสนิท

"ออกไปๆ ออกไป กลัว หนูกลัวแล้ว กลัวแล้ว ฮือๆๆๆ กรี๊ดดดดด~"

ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของใครบางคน เขาเปิดประตูออกก่อนจะทอดมองคนที่นอนสั่นเทาอยู่บนโซฟา มือหนาเอื้อมไปกดเปิดสวิตช์ไฟเพื่อจะได้มองเห็นทุกอย่างชัดเจน เวหาย่นคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเอาแต่นอนสั่นไปทั้งตัวบนใบหน้าก็เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา หรือนี่จะเป็นมารยาของเธออีกแล้ว

"กลัว กลัวแล้ว ปล่อยหนูไปเถอะนะ คุณลุงขาอย่าทำอะไรหนูเลย หนูอยากกลับบ้าน"เสียงละเมอของเธอราวกับเหล็กดูดที่เรียกให้เขาก้าวเดินเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เพื่อจะฟังประโยคนั้นให้ชัดเจนขึ้น แต่หญิงสาวกลับหันมาทางเขาเสียก่อน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองชายหนุ่มด้วยความดีใจก่อนจะพุ่งตัวสวมกอดชายหนุ่มไว้พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาหนักกว่าเดิม

"นี้ เป็นอะไรของเธอเนี้ย ปล่อยฉัน"

เวหาคิดว่านี้คือการแสดงที่หวังให้เขานั้นหลงกลและอาจจะเป็นแผนที่ผู้หญิงคนนี้คิดจะจับเขา ตามความต้องการของผู้เป็นย่า ชายหนุ่มจึงผลักเธอออกจนร่างอ้อนแอ้นเซถลาไปกองอยู่บนพื้น ก้นจำเบ้าจนใบหน้าหวานบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แววตาที่มีความดีใจอยู่เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองก่อนจะหลบต่ำอย่างซ่อนอารมณ์

"ขอโทษ ฉันนึกว่าเป็นแม่"ว่าจบก็เดินกลับไปนอนบนโซฟาเหมือนเดิมพร้อมกับหันไปอีกฝั่งที่ไม่มีชายหนุ่มยืนอยู่ แต่คราวนี้เธอไม่ได้แสดงทีท่าว่าหวาดกลัวเหมือนก่อนหน้า จนทำให้ชายหนุ่มนั้นนึกเชื่อในความคิดตัวเองว่ามันเป็นเพียงมารยาของผู้หญิงที่ร้ายกาจแบบเธอ

เสียงปิดประตูห้องเงียบไปสักพักร่างระหงจึงพลิกกายกลับมา แววตาอันแสนเจ็บปวดทอดมองประตูไม้นิ่งก่อนที่หยดน้ำตาจะค่อยๆ ไหลออกมาช้าๆ เสียงสะอื้นที่มีเพียงแค่เธอคนเดียวที่ได้ยิน มันยังคงดังสู้กับสายฝนอย่างไม่ยอมแพ้

มือบางยกขึ้นบังแสงสีส้มอ่อนๆ ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบดวงตา เธอเดินออกไปด้านนอกเพื่อสูดอากาศยามเช้าเพิ่มพลังชีวิตให้สู้ต่ออีกสักวัน นัยน์ตาสีน้ำตาลทอดมองน้ำทะเลสีส้มอ่อน ก่อนจะรู้สึกหนักที่หน่วยตาคงเพราะมันผ่านการร้องไห้มาทั้งคืนจนเนื้อบริเวณนั้นบวมเปล่งอย่างเห็นได้ชัด

เสียงวางอะไรบางอย่างดังขึ้นตรงโต๊ะด้านหลัง เธอหันกลับไปก่อนจะพบกับชายหนุ่มที่คุ้นเคย ทว่าบนโต๊ะตรงหน้าเขานั้นมีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ด้วย

"มานี้! "

"อะไรคะ? "ถามพร้อมเดินเข้าไปหา

"เซ็นซะ! "น้ำเสียงเข้ม มือหนาดันกระดาษแผ่นหนึ่งไปหาหญิงสาว

"สัญญาการหย่าร้าง"มองหัวข้อที่พิมพ์ตัวหนาเอาไว้ก่อนจะเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ

"หนึ่งปี ถ้าถึงหนึ่งปีเมื่อไหร่ เราหย่ากัน ถึงวันนั้นเรื่องธุรกิจ เรื่องผ่าตัดของคุณย่าก็คงดีขึ้นแล้ว ฉันเลยเห็นว่ามันไม่จำเป็นที่เราจะอยู่ด้วยกันต่อเพราะเราไม่ได้รักกัน"

เขาเอ่ยออกมาราวกับว่ามันเป็นเพียงเรื่องเรื่องหนึ่งที่ไม่ได้สำคัญอะไร แววตาที่แสนเย็นชาทำเอาก้อนเนื้อเล็กๆ ที่มันกำลังเต้นอยู่บริเวณอกข้างซ้ายกระตุกวาบรู้สึกเจ็บจี๊ดราวกับลูกศรพุ่งมาปักนับล้านอัน นี้เขารังเกียจเธอถึงเพียงนี้เชียวหรือ ใบหน้าที่ดูเรียบนิ่งและจริงจังยิ่งตอกย้ำให้เธอเชื่ออย่างนั้นโดยไร้ซึ่งข้อกังขาใดๆ ถึงไม่มีใบสัญญานี้เธอกับเขาก็ต้องเลิกกันอยู่ดี มันคงไม่เสียหายอะไรหากจะทำตามที่เขาต้องการ มันก็แค่กระดาษแผ่นเดียวแต่กลับเป็นกระดาษที่สามารถบาดลึกจนถึงขั้วหัวใจ

ปลายปากกาจรดขีดบนแผ่นกระดาษ ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเดินออกไปทันทีเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ

"อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้อง แกจะอ่อนแอไม่ได้นะเว้ย ก็แค่การแต่งงานเพราะจุดประสงค์อื่นไม่ใช่ความรักสักหน่อย"

สำหรับเขามันคงจะใช่…แต่สำหรับเธอ...

คืนที่สองของการฮันนีมูนที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา หญิงสาวเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกมากมายที่ต้องแบกรับไว้เพียงลำพังจะบอกใครก็ไม่ได้

ใบหน้ามนแหงนมองท้องฟ้าในยามราตรี แม้มันจะมืดมนเพียงใดทว่ามันก็ยังมีพระจันทร์และดวงดาวเป็นเพื่อนแต่เธอสิไม่มีใครเลยสักคน ร่างบางค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งตรงผืนทรายบริเวณหน้าบ้าน แววตาของเธอเหม่อมองไปตามคลื่นน้ำที่ซัดไปมาราวกับว่ามันไม่เหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด แต่เธอนั้นเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนร่างแทบแหลกละเอียดเป็นผุยผง นี่มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ยังมีอีกเยอะที่เธอจะต้องเผชิญ

"ขอบฟ้ามันไกลมากเลยหรอ ทำไมฉันถึงไม่เคยเดินไปถึงสักที” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยถามตัวเองเบาๆ

เธอลุกขึ้นก้าวเดินไปช้าๆ ราวกับคนไร้สติ เท้าเล็กสัมผัสกับความเย็นของน้ำทะเลทว่าเธอก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด เธอยังคงเดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางผืนน้ำที่มืดสนิท ยิ่งเดินไปไกลเท่าไหร่ความลึกของน้ำก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เพียงเสี้ยววินาทีร่างระหงก็ถูกคลื่นซัดหายไปกับสายน้ำ นาทีสุดท้ายของชีวิตทำให้หวนคิดถึงหลายๆ เรื่องก่อนที่มันจะจบลงด้วยใบหน้าของคนเย็นชาและความรู้สึกเมื่อโดนเขาผลักออกด้วยท่าทางรังเกียจมันเป็นความทรงจำที่ชัดเจนที่สุดในตอนนี้ แต่พอใบหน้าของผู้เป็นมารดาและบิดาลอยขึ้นมาในชั่วขณะของลมหายใจ สติที่หลุดลอยก็พลันกลับมา มือบางรีบตะเกียกตะกายเพื่อทวงชีวิตกลับคืน ทว่าอยู่ๆ ความรู้เจ็บแปลบก็แล่นมาที่บริเวณน่องขาทำให้เธอไม่อาจว่ายน้ำขึ้นมาได้อย่างที่หวัง

ร่างบางค่อยๆ ดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ ไร้เรี่ยวแรงจะสู้ต่อ ทำได้เพียงปล่อยร่างให้ลอยไปกับสายน้ำ สุดท้ายก็แล้วแต่โชคชะตาจะนำพา