ทวงรักนางซิน

-

เขียนโดย Phaky

วันที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 เวลา 15.02 น.

  47 ตอน
  1 วิจารณ์
  30.30K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 11.27 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

18) หวง!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

สวยไม่มากหรอกค่ะ แต่คุณธัญญ์หวงมากกกกกกกกก

***************************************

งานแถลงข่าวการประกวดมิสยูนิเวิร์สผ่านไปได้ด้วยดี ดีงามเกินคาดจนได้รับคำชมจากแขกที่มาร่วมงานยันบรรดาสื่อที่มาทำข่าวไม่ขาดปาก จากที่ชนินทร์เคยเกริ่นเล่นๆเอาใจเจ้าของสถานที่ จึงเกิดเป็นเค้าโครงว่าจะกลายเป็นเรื่องจริงเมื่อคณะกรรมการเวทีประกวดคนอื่นๆกระซิบกระซาบหารือกันเรื่องความเพียบพร้อมของนาราแกรนด์โฮเทล สำหรับการประกวดที่จะถึงคงไม่ทัน แต่สำหรับงานปีหน้าไม่แน่ ยิ่งเห็นความหรูหราของงานเลี้ยงแบบค็อกเทลหลังงานแถลงข่าวที่ธรธัญญ์เตรียมไว้ให้ ชนินทร์ก็ยิ่งหน้าบาน ฉีกยิ้มกว้างจนหุบไม่ลงเพราะได้หน้าไปเต็มๆ

“พิมพ์ พี่ฝากดูแลโต๊ะวีไอพีด้วย”

งานเลี้ยงจัดแบบค็อกเทลก็จริง แต่ธรธัญญ์ก็สั่งให้จัดโต๊ะวีไอพีไว้รองรับแขกชั้นผู้ใหญ่กับสปอนเซอร์ของเวทีประกวดอีกห้าชุด ในส่วนนี้พลธวัชรับหน้าที่อำนวยความสะดวกด้วยตัวเองโดยมีเทพิมพ์กับพนักงานอีกสามคนคอยเป็น ลูกมือ หลังดูแลการเสิร์ฟอาหารสำหรับแขกวีไอพีครบตามรายการ จึงพอมีเวลาให้พลธวัชปลีกตัวไปเช็คความเรียบร้อยของอีกงานบ้าง ชายหนุ่มที่ยืนขนาบข้างร่างเล็กไม่ห่างโน้มใบหน้ากระซิบบอกชิดใบหูของเทพิมพ์ ชิดเกินไปจนหางตาของใครบางคนมีประกายไฟลุกวาบ

“ค่ะพี่พล”

เพราะอยู่ในเวลางาน หน้าที่รับผิดชอบจึงต้องมาก่อนความรู้สึก เทพิมพ์ฝืนยิ้มแล้วพยักหน้ารับคำสั่งของพลธวัช ทั้งที่ใจอยากขอสลับไปอยู่อีกงาน จะได้ไม่ต้องทนเห็นภาพบาดหัวใจ แต่เหมือนยิ่งอยากหนีก็ยิ่งถูกดึงเข้ามาใกล้ พนักงานมีตั้งมาก ทว่าพลธวัชกลับเลือกเธอมาคอยดูแลกลุ่มแขกวีไอพีที่มีธรธัญญ์กับแฟนสาวร่วมโต๊ะรับประทานอาหาร มองไกลๆหัวใจยังบอบช้ำ แล้วนี่เธอยืนห่างจากความสัมพันธ์ของคนทั้งสองไม่กี่ก้าว เรี่ยวแรงที่ไหนจะมาเหลือ ที่ยังฝืนยืนทรงตัวอยู่ได้ก็ด้วยหน้าที่รับผิดชอบมันค้ำคอทั้งนั้น เทพิมพ์ลอบมองแผ่นหลังกระจ่างใสของเวนิสาที่นั่งหันข้างให้เธอแล้วก้มหน้ากัดฟันกลั้นน้ำตา หญิงสาวมาปลุกเธอให้ตื่นจากความฝันแสนหวานโดยแท้ ธรธัญญ์มีเวนิสาเป็นเจ้าของหัวใจอยู่แล้วทั้งคน และก็รักกันมากด้วย จำให้ขึ้นใจด้วยนะเทพิมพ์ว่าที่ชายหนุ่มให้ความช่วยเหลือก็เพราะมนุษยธรรมเท่านั้นแหละ

“คานาเป้แซลมอนลมควันครับเวนิส ผมลองชิมแล้ว เนื้อสดฉ่ำมาก เห็นแล้วนึกถึงร้านประจำของเรา คุณว่างวันไหนบ้างล่ะ ผมจะได้พาไปทานอีก”

“ขอบคุณค่ะ พอดีช่วงนี้ฉันยังยุ่งๆอยู่น่ะคะ”

“ไม่เป็นไร เอาไว้คุณว่างแล้วเราค่อยไปด้วยกัน น้องครับ ขอชาเขียวอุ่นๆให้คุณเวนิสด้วยนะครับ”

“สักครู่นะคะ”

เสียงเรียกจากแขกโต๊ะวีไอพีบังคับให้เทพิมพ์ต้องรีบสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเงยหน้าขึ้นรับคำสั่ง เป็นผู้ชายคนที่พลธวัชเล่าให้ฟังว่าเคยเป็นเพื่อนรักกับธรธัญญ์ ที่สำคัญคือสิ่งที่ชายหนุ่มร้องขอมิใช่เพื่อตัวเอง แต่สำหรับเวนิสา สาวสวยที่นั่งคั่นกลางระหว่างอดีตเพื่อนรักทั้งสอง เทพิมพ์ค้อมศีรษะให้คุณาธิปก่อนหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องเตรียมเครื่องดื่ม ในใจก็ขบคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างสามคนนี้คืออะไรหนอ หากว่ากันตามที่ได้ยิน คุณาธิปกลายสถานะเป็นแค่อดีตคนรักของเวนิสา แต่เท่าที่เห็น ชายหนุ่มกลับคอยดูแลเอาอกเอาใจหญิงสาวเสียจนคนไม่รู้คงเข้าใจว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน ผิดกับคนรักตัวจริงอย่างธรธัญญ์ที่ทำได้แค่นั่งกัดฟันจนสันกรามแกร่งขยับขึ้นลง ยามเห็นคุณาธิปเอาใจเวนิสาเกินหน้าที่ รักมากก็ย่อมหวงมากเป็นธรรมดา

“เมื่อครู่ได้ยินคุณเวนิสบอกว่ายุ่งๆ แล้วอย่างนี้โปรเจ็คที่ผมเกริ่นไว้ จะมีโอกาสเป็นจริงบ้างไหมครับ”

นานๆจะเจอสตรีที่มีใบหน้าสวยสะกด งดงามไร้ที่ติทั้งรูปร่างและผิวพรรณ ซ้ำยังมีคนรักเป็นมหาเศรษฐีหนุ่มที่มีพาวเวอร์มากพอจะผลักดัน เวนิสามีพร้อมทุกอย่างเช่นนี้ ชนินทร์จึงไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ

“ธัญญ์คิดว่ายังไงคะ เวนิสกลัวว่าถ้าต้องไปเทรนกับคุณชนินทร์แล้วจะไม่มีเวลาดูแลธัญญ์”

“แล้วแต่คุณตัดสินใจ ผมไม่มีปัญหา”

ก่อนที่แขกร่วมโต๊ะจะสงสัยในความความสัมพันธ์หนึ่งหญิงสองชายไปมากกว่านี้ เวนิสาจึงเอี้ยวตัวไปเกาะกอดร่างหนาของธรธัญญ์ที่นั่งเคียงข้าง ทิ้งศีรษะอิงแอบบ่ากว้างโชว์ความหวานตอกย้ำว่าเธอคือคนรักของชายหนุ่ม ก่อนโยนให้ธรธัญญ์เป็นคนตัดสินใจเรื่องประกวดนางงามเสมือนว่าชายหนุ่มหวงแหนเธอเหลือเกิน ทว่าคำตอบไร้เยื่อใยของเขากลับหักหน้าคนถามจนเรียวหน้าสวยหน้าจืดเจื่อน เกรงจะพ่ายแพ้คุณาธิปที่เลิกคิ้วเย้ยๆมองมา เวนิสาจึงปรับสีหน้ายิ้มแย้มแล้วจุมพิตแก้มสากระคายของธรธัญญ์หนักๆ ทำทีมอบรางวัลที่ชายหนุ่มไม่ขัดใจเธอ

“ขอบคุณนะคะ ธัญญ์น่ารักกับเวนิสไม่เปลี่ยนเลย ถ้าคุณชนินทร์คิดว่าเวนิสมีความสามารถมากพอ ตกลงค่ะ เวนิสจะลองดู”

“แล้วคุณเวนิสจะรู้ครับว่าผมตาถึงขนาดไหน อีกเรื่องครับ คุณธัญญ์พอจะทราบไหมครับว่าเด็กคนนั้นชื่ออะไร”

“คุณชนินทร์หมายถึงคนไหนครับ”

ธรธัญญ์แกะมือของเวนิสาที่กอดคอเกาะไหล่ออกห่างแล้วนั่งตัวตรงพลางจ้องมองชนินทร์ด้วยสีหน้าจริงจัง ใจเต้นระรัว รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆว่าคนที่ชนินทร์ถามถึงคือยายซื่อบื้อของเขา

“ก็คนที่คุณคุณาธิปวานให้ไปเอาชาเขียวนั่นไงครับ ผมขอคนนี้อีกสักคนนะครับ หน้าตาจิ้มลิ้มดีชะมัด”

“ไม่ได้ครับ!”

นั่นปะไร! ไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย ธรธัญญ์ที่ไม่รู้ตัวว่ามือทั้งสองกำเป็นหมัดแน่นปฏิเสธโอกาสที่เทพิมพ์จะต้องใส่ชุดว่ายน้ำน้อยชิ้นไปเดินอวดทรวดทรงองเอวบนเวทีเหมือนเมื่อครู่ที่มีผู้ประกวดตัวเต็งของปีนี้มาเดินโชว์หลังแถลงข่าวทันทีด้วยน้ำเสียงเหี้ยมห้วน อย่าหวังว่าจะมีใครได้เห็นเทพิมพ์ในสภาพนั้น อย่าหวัง!

“ทำไมล่ะครับ เธอน่ารักมากเลยนะครับ ถึงแม้จะตัวเล็กเหมือนเด็กมัธยมไปหน่อย แต่ถ้าเอามาฝึกดีๆ ผมเอาหัวเป็นประกันเลยว่าอนาคตไกลแน่นอน”

คนฟังกัดฟันกรอด อนาคตในวงการนางงามของนางสาวเทพิมพ์ไปไกลแค่ไหนไม่รู้ แต่ที่เอาหัวเขาเป็นประกันได้เช่นกันคืออนาคตอันใกล้ของชนินทร์จะเจอกับเคราะห์ใหญ่แน่หากยังตื้อจะเอาเด็กคนนี้ไปประกวดนางงามห่าเหวนั่น อย่านึกว่าเขาไม่รู้ว่าวงการที่ฉากหน้ามีแต่ความสวยหรูนั้นเน่าเฟะมากขนาดไหน โมเดลลิ่งบางที่พอมีจรรยาบรรณก็ถือเป็นโชคดีของเด็กสาวในสังกัด แต่สำหรับบางโมเดลลิ่งที่เห็นเงินเป็นพระเจ้า ก็ส่งเด็กสาวเหล่านั้นให้เป็นอาหารหวานของพวกเสี่ยกระเป๋าหนักหรือพวกสปอนเซอร์บ้ากามแลกตำแหน่ง ถึงชนินทร์จะไม่เคยมีประวัติเสียเรื่องนี้ แต่เขาก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี ซื่อๆเซ่อๆแบบเทพิมพ์ เขาไม่มีวันปล่อยไปเป็นหมูในอวยให้พวกเสือสิงกระทิงแรดมันเชือดเอาแน่

“เธอยังเรียนไม่จบ กำลังเก็บชั่วโมงฝึกงานอยู่ คงไม่มีเวลาให้คุณชนินทร์พาออกงาน”

“งั้นให้ผมลองคุยกับน้องเขาเองไหมครับ เผื่อว่าเธอสน...”

“เธอจะไม่สน และผมไม่อนุญาต! คงต้องรบกวนคุณชนินทร์มองหาคนอื่นแทน”

คำพูดสุภาพ แต่แววตาสีดำสนิทของธรธัญญ์ที่ตวัดขึ้นสบตากับชนินทร์โคตรเอาเรื่อง มันแข็งกร้าวและดุดันราวกับต้องการข่มขู่ว่าอย่าให้ต้องพูดซ้ำ จนลำคอของคนช่างตื้อแห้งผากขึ้นเอาดื้อๆ ตั้งแต่รู้จักกันมา แม้ธรธัญญ์จะพูดน้อยแต่ก็อัธยาศัยดี ดีมากจนชนินทร์ไม่เคยสัมผัสอีกด้านที่เกรี้ยวกราดจนเผลอตัวทำตามใจตัวเองเกินขอบเขต และที่คาดไม่ถึงคือขอบเขตที่ว่านั้นมีสาเหตุมาจากพนักงานต่ำต้อยคนเดียวที่ทำให้ธรธัญญ์ที่เคยเยือกเย็นเผยมันออกมา มันดูไม่น่าเป็นไปได้เลย แต่ก็เกิดขึ้นแล้ว หลักฐานคือแววตาสีเข้มของเจ้าของสถานที่ยังจับจ้องอยู่ที่ชนินทร์อย่างต้องการคาดคั้นให้เจ้าของเวทีประกวดนางงามรับปากว่าจะไม่เข้าไปวุ่นวายใดๆกับพนักงานของตัวเอง จนชนินทร์ต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอด้วยความขยาด ทั้งที่เสียดายความน่ารักของเทพิมพ์แทบขาดใจ แต่ก็ต้องพยักหน้ารับ เพราะหากยังดื้อแพ่งคงถูกมีดในดวงตาคู่คมเฉือนเนื้อออกเป็นชิ้นๆ

“ครับ คุณธรธัญญ์”

ชนินทร์คว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแก้เก้อ กระนั้นก็ยังไม่หมดความขับข้องใจ หนุ่มใหญ่เจ้าสำอางลอบมองความสัมพันธ์ของธรธัญญ์กับแฟนสาวแล้วครุ่นคิด ทีกับเวนิสาที่เป็นคนรักไม่เห็นธรธัญญ์จะสนใจเลย ทำไมกับพนักงานคนนั้นถึงออกอาการหวงแหนนักหนา ทำอย่างกับเป็นเจ้าของยายเด็กหน้าหวานนั่น ไหนจะความสนิทสนมเกินคนรู้จักที่คุณาธิปพยายามแสดงออกให้ทุกคนเห็นนั่นอีก ความสัมพันธ์สลับสับขั้วมั่วไปหมดจนน่าสงสัย

‘มีแต่พวกผู้ชายหน้าโง่!’

รอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้าคมสวยของเวนิสาคือภาพลวงตาทั้งเพ ในใจที่กำลังเดือดดาลต่างหากคือความรู้สึกในตอนนี้ แทนที่จะอารมณ์ดีที่ซ้ายและขวาของเธอถูกขนาบข้างด้วยชายในฝันของสาวๆค่อนประเทศ แต่ผู้ชายสองคนนี่กลับทำแต่เรื่องงี่เง่า เห็นๆกันอยู่ว่าคุณาธิปพยายามเอาอกเอาใจ ทำเป็นรู้ใจเธอทุกเรื่องก็เพื่อเหยียบหน้าเพื่อนเก่า แต่แทนที่ธรธัญญ์จะเป็นเดือดเป็นแค้นหรือไม่ก็กระชากเธอเข้ามากอดแล้วตะคอกใส่หน้าอดีตเพื่อนรักไปเลยว่าเขาคือผู้ชนะตัวจริงที่ดึงเธอมาเป็นคนรักได้เหมือนเดิม แต่ไม่เลย ธรธัญญ์เอานั่งคลึงแก้วเครื่องดื่มในมือเล่นไปมาแล้วปล่อยให้คุณาธิปทำเจ้าชู้ใส่เธอตามใจชอบ

พยายามทำความเข้าใจว่านั่นคือนิสัยของเขา เธอจะไม่เดือดร้อนเลยหากธรธัญญ์ไม่ออกตัวปกป้องอีนางเด็กเสิร์ฟนั่นจนออกนอกหน้า คิดแทน ตัดสินใจแทนซะจนเหมือนเป็นเจ้าชีวิตของมัน แล้วอย่านึกว่าเธอไม่รู้ว่านางหน้าจืดนั่นคือผู้หญิงที่เขาคว้ามาเป็นแฟนเพื่อประชดเธอ ได้เห็นหน้าตาชัดๆในวันที่มาร่วมงานแต่งเพื่อนสนิท แสร้งทำเป็นไม่รู้แล้วแกล้งจิกหัวใช้งานก็สะใจอยู่ เห็นหน้าเซ่อๆไร้พิษภัย ไม่คิดว่าวันนี้เด็กนั่นจะกลายมาเป็นหนามยอกใจเธอ

“ขออนุญาตเสิร์ฟชาเขียวนะคะ”

เวนิสาหันหน้าตามเสียงทางด้านหลัง นี่นะหรือคนที่ชนินทร์สนใจดึงตัวมายืนเทียบเคียงเธอบนเวทีประกวดนางงาม บนเนื้อตัวแคระแกรนที่สวมทับด้วยยูนิฟอร์มพนักงานเสิร์ฟของโรงแรมนี่มีอะไรน่าสนใจตรงไหน เวนิสาหรี่ตาเพ่งมองแล้วเกิดความสงสัย หน้าตาที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาหรือก็จืดชืด ทรวดทรงองเอวก็ไร้เนื้อหนังไม่มีเสน่ห์ ทว่าชนินทร์กลับสนใจ เวนิสากัดฟันแน่น มันไม่ยุติธรรมเลย เธอหรืออุตส่าห์เสียเวลาประทินโฉมเสียมากมายกว่าความสวยจะเตะตานักปั้นนางงามคนดัง ส่วนนางเด็กนี่ ดูสภาพมันสิ แหกตาดูว่ามันมีอะไรที่ควรเอามายืนคู่กับเธอบ้าง!

เพล้ง!

“โอ๊ะ”

“อุ้ย! ขอโทษค่ะ อย่าสะเออะมายุ่งกับผัวฉัน ไม่งั้นแกโดนดีแน่ เจ็บตรงไหนบ้างคะ”

เสียงแก้วตกกระทบพื้นจนกลายสภาพเป็นแค่เศษขยะ ตามมาด้วยเสียงร้องอุทานด้วยความตกใจของคนประคองแก้วที่หงายหลังก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้นห้องจัดเลี้ยงหลังชนกับเวนิสาที่เอี้ยวตัวมารับชาเขียวจากมือของเทพิมพ์ ก้นกระแทกพื้นยังเจ็บพอทน แต่ที่ทำเอาใบหน้าเนียนเหยเกคงเป็นฝ่ามือน้อยที่พลาดไปเท้ากับเศษแก้วจนเลือดซึม เวนิสาที่คิดแค่อยากระบายความหมั่นไส้เล็กน้อยเบิกตากว้างเมื่อผลงานของตัวเองหนักกว่าที่คิด รีบปั้นหน้าสำนึกผิดขอโทษขอโพยคนเจ็บ แต่ในความตระหนกก็นึกสะใจอยู่ลึกๆ จังหวะที่ย่อตัวลงเพื่อช่วยประคองเทพิมพ์ขึ้นมานั่ง คนสวยใจทรามจึงแอบกระซิบขู่ชิดใบหูของคนเจ็บ ก่อนปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นร้อนรนสร้างภาพเป็นคนดีเมื่อแขกร่วมโต๊ะชะเง้อคอมองมาด้วยความเป็นห่วง

“พิมพ์! เจ็บตรงไหนบ้าง”

ธรธัญญ์ลุกพรวดจากเก้าอี้มาย่อตัวลงนั่งชันเข่ากับพื้นไม่นึกรังเกียจ ก่อนปัดมือของเวนิสาทิ้งแล้วรีบประคองร่างเล็กให้นั่งพิงอกตัวเอง เลือดสีแดงฉานบนฝ่ามือน้อยทำเอาเจ้าของโรงแรมกัดฟัน สงสารคนเจ็บจนน้ำตาคลอเบ้าจับใจ ธรธัญญ์ร้องสั่งให้พนักงานอีกคนที่อยู่ไม่ไกลจัดหาอุปกรณ์ทำแผล ระหว่างรอก็ล้วงมือเย็นเฉียบควานหาผ้าเช็ดหน้าสีขาวในกระเป๋าเสื้อสูทเพื่อเอามันมาช่วยห้ามเลือด

“เจ็บหน่อยนะตัวเล็ก”

ก่อนที่ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดของธรธัญญ์จะทันได้ทำหน้าที่ของมัน มือที่บาดเจ็บของเทพิมพ์กลับถูกดึงไปจากมือหนา เป็นคุณาธิปที่ตามลงมาช่วยปฐมพยาบาลคนเจ็บ หมอนั่นยกมือบางขึ้นสำรวจก่อนใช้ปลายนิ้วคีบเศษแก้วที่พอมองเห็นออกจากบาดแผลอย่างอ่อนโยนแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองพันฝ่ามือของเทพิมพ์ ธรธัญญ์มองมือน้อยในอุ้งมือของผู้ชายคนอื่นแล้วช่างรู้สึกขัดตา ยิ่งได้ยินสรรพนามเอื้อเอ็นดูที่คุณาธิปใช้เรียกแทนตัวเทพิมพ์ก็ยิ่งระคายหู ใจอยากกระชากมือข้างนั้นกลับคืน แต่ก็กลัวจะทำให้เทพิมพ์ยิ่งเจ็บ เพราะแค่นี้ยายมอมแมมของเขาก็นั่งน้ำตาซึมแล้ว จึงได้แต่กัดฟันข่มกลั้นโทสะที่ไม่รู้มาจากไหนมากมายนัก สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ แล้วเพียรท่องเตือนสติตัวเองซ้ำๆว่า...เดี๋ยวพิมพ์เจ็บ

***********************************************

ก็หายไปหลายวัน ก็สารภาพว่าตั้งแต่ปีใหม่มานี้ ภัคแทบไม่ได้งานเลย แต่ก็ไม่ได้ทิ้งนะคะ ยังพยายามนั่งจ้องหน้าจอทุกวันเผื่อจะเขียนได้ อย่าเพิ่งงอนกันน๊า คุณธัญญ์ต้องจบเร็วๆนี้ จุ๊บน้ำลายแปะโป้ง

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา