Lilith's Secret

   

 


Lilith's Secret  01-ลิลิทพบเด็กชาย
        "...หวาดระแวง"        เสียงหายใจระรัว        เธอแสดงออกชัดเจนจากโน๊ตเสียงเปียโน แฝงนัยถึงความเงียบสงัดไปทั่วปราสาท        บรรยากาศราวก้นมหาสมุทร..สองมือกดแป้นดีดเร็วรัว         "หวาดระแวง หวาดระแวง หวาดระแวง..."         ทันใด ความรู้สึกหนาวเข้าเหน็บกาย พลันปรากฏเหล่าวิญญาณแอบแลมุง
        ลมโชยมาเฮือกสุดท้ายแม้ไร้บานประตูหรือหน้าต่าง..เธอเข้าใจดีว่าต้องเกิดอะไรขึ้น    จากนี้..
        สองมือยกขึ้นหยุดบรรเลง เหล่าวิญญาณแอบมุงก็สลาย
  กึก..กึก..กึก..กึก..กึก.....
        ฝีเท้าหนักย่างเข้าใกล้และใกล้ เธอรู้สึกลมหายใจรดต้นคอ เธอไม่กล้าแม้แต่หันมอง นั่งตัวสั่นเกร็ง..                              จนกระทั่ง !!
        ความกลัวผุดขึ้นในหัวเธอ..มันคือสิ่งชั่วร้ายในความทรงจำสีจางจากเหตุการณ์วัยเด็กย้อนกลับมาทำร้าย ซึ่งมันเลือนลางมากราวกับศิลปะนึกคิดหากจะระลึกได้หมดจด
        บางครั้งยังที่นี้ เธอแยกแยะไม่ออกว่าอันไหนจริงอันไหนจินตภาพราวกับทั้งสองอย่างผสานกัน แต่หลายครั้งเธอเข้าใจว่านี่คือจินตภาพ เพราะเธอ..ไม่ยอมรับการมีอยู่ของตนเองยังที่นี่และบางทีมันอาจจริงจากความห้วงความรู้สึก
        ซึ่งครั้งนี้และก่อนทุกๆครั้งนั้น ความกลัวมันแสดงออกมาคือชายสูงใหญ่ร่างกำยำและเปลือยกาย ดิ่งตรงเข้ามา ผลักเธอผงะหงายท้องล้มลงก่อนเข้ากระทำชำเราทางเพศอย่างทารุณโหดเหี้ยม        แม้ทุกครั้งเธอร้องขอว่าให้หยุดเพียงใดก็ไร้ผล...จิตใจต่อการถูกทรมานเช่นนี้ไม่เคยรู้สึกชินชาได้สักครั้ง มันมีแต่ความโกรธแค้นอันฝังลึกเท่านั้น..
        ...แล้วความขมขื่นจากความกลัว ก็ได้ผ่านไปอีกครั้ง
        เป็นเช่นนั้นทุกค่ำครั้งที่เธอพยายามจะไม่คิดหรือนึกถึงมัน เธอไม่เข้าใจ เธอไม่รู้ว่าทำไม เธอไม่รู้ว่าคนในจินตภาพเป็นใคร เธออยากทำใจรับชะตากรรมบทนี้ราวกับไฟนรกถาโถมให้ได้ ก่อนหน้านั้น เธอเฝ้าภาวนาต่อพระเจ้าแต่พระเจ้าไม่ใยดีเธอแม้แต่น้อย
        เธอเก็บความช้ำใจเป็นบทเรียนสร้างเป็นความหวังลมๆแล้งๆ.. แต่ปริศนานี้ยากเกินไปเมื่ออยากถามว่าทางออกคือทางไหน..
        นานวัน..เธอชักชินชากับประสพการณ์บ้อบอนี้เพียงบางที แม้ตะโกนหรือร้องไห้เท่าไรก็ไม่มีใครได้ยินเสียง เว้นแต่เหล่าวิญญาณแอบมุงได้แต่หน้าสลดจนใจช่วย ทว่า..สิ่งๆเดียวให้เธอพึ่งพิงและระบายความรู้สึกได้คือเปียโน.. มันคือสิ่งวิเศษในห้องขังแคบๆนี้        ณ ที่นี่ไม่มีกลางวันกลางคืน กรงแห่งนี้ไม่มีสิ่งใดสวยงามเลย นอกจากเธอต้องสรรค์สร้างหรือสังเคราะห์เองจากจิตสำนึก ทำนองโน๊ตแนวนอนถูกสร้างใหม่ดั่งมีชีวิตชีวาโลดแล่นบนทุ่งดอกไม้ใต้ฟ้าใส..
        ทุกห้วงมืดมิด..แม้บรรเลงนานเท่าไร มโนภาพของเธอก็สู้จินตภาพความกลัวอันน่าสะพรึงไม่ได้ เธอทำใจ เธอรับรู้และเธอคาดหวังว่าจะเลิกกลัวมันให้ได้... โสตสัมผัสรับรู้ทุกด้าน มันใกล้เข้ามา เธอหนักแน่นกับการบรรเลงตามจิตฝันในทุ่งดอกไม้
        ทว่า..ปีศาจจินตภาพก็ทำลายมโนเธอสิ้น ก่อนพุ่งมา!!! เธอล้มลงไป!!
        เสียงเปียโนในโสตเธอกลับบรรเลงดังน่าอัศจรรย์ใจ... ปีศาจจินตภาพเธอหายไปแล้ว.. เธอลุกขึ้นยืน เดินไปมั่วพยายามควานมือหาตำแหน่งเปียโนและเก้าอี้  เธอเจอทั้งสองนั้นแล้วนั่งลงบรรเลงตามและหว่านสายตาระแวงไปทั่ว
"ฮิฮิฮิฮิ"เสียงหัวเราะสบายใจ แต่หวีดแหลมชวนเธอสงสัย
"ค่ะ อึ้ม..ใคร"เสียงแหบเธอ เอ่ยถามหลังเคยกรีดร้องเป็นเวลานานแสนนาน
"ฮิฮิฮิ ฉันคือนักผจญภัยความมืด"เป็นเสียงเด็กผู้ชายตอบแบบซ่อนเลห์นัย"หมายถึงการดำน้ำล่ะนะ"
"จะอะไร ก็ช่าง เธอช่วยฉันออกจากที่นี่ได้ไหม"เธอถามขณะบรรเลงพร้อมกัน
"ฮิฮิฮิ ได้สิ"ตอนนี้เองเขาแกล้งกดโน๊ตผิดคีย์"แต่มีเงื่อนไขนะ"
"ได้สิ"เธอกดผิดคีย์เช่นกัน และเสียงเพลงก็หยุดลง..
       เงื่อนไขนั้นถูกกระซิบข้างหู และเธอตอบตกลงโดยไม่ลังเล..
       สิ่งแรกที่เธอต้องทำให้ได้คือการปลดปล่อยตัวเองจากกรงกรรมของผู้ถูกกระทำ มันยากมากหากไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอถูกกระทำคืออะไร..นี่จึงถูกเสนอเงื่อนไขอีกครั้งกับการถูกลดทอนความเข้มของวิญญาณกับสูญเสียความเข้มของเงาไปครึ่งนึง แน่นอนเธอตอบตกลงจากการคิดว่าไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ยอมตายดีกว่ายอมถูกทรมานที่นี่       เด็กชายผู้ประเสริฐอันหวังดีได้จัดการตามคำขอ เขาหัวเราะเบาๆ"ฮิฮิฮิ" เงาของเธอถูกลดความเข้มไปครึ่งหนึ่ง(แม้ตอนนี้จะอยู่ในความมืดก็ตาม) ทว่า..! เงาเธอกลับส่องสว่างขึ้นมาเล็กน้อย ส่วนวิญญาณของเธอก็ถูกลดลงเช่นกัน
"ทำไม?"เธอฉงนใจกับเงามาก
"แสงที่ตรงข้ามกันจะไม่มีเงา ฮิฮิฮิ"เขาตอบด้วยเสียงวังเวง"นั่นคือที่ที่เธอไม่เคยไปถึง ฮิฮิฮิ"
"หมายความว่าไง"เธอว่าพลางย่ำเท้าเล่นกับเงาตัวเอง"แล้วการปลดปล่อยการ.."
         เธอถูกแทรกขึ้น"เงาของเรา วิญญาณของเราไง ฮิฮิฮิ ฮุฮุ"
         เธอไม่เข้าใจเลยแม้แต่เงาของเธอเองที่ทาบไปทางด้านหลังตลอด เธอถามไปซ้ำๆเรื่อยๆแต่เสียงเด็กชายนั้นได้จากไปก่อนหน้านี้แล้ว
        เธอเดินวนไปวนมานานโข...
"แสง เงา ตัวเรา"เสียงสาวพึมพัม"ใช่ ตัวเรา วิญญาณของตัวเรา ใช่สิวิญญาณ คืออะไรกันนะมันปลดปล่อยเราตามเงื่อนไขบ้าๆนั่นได้หรือ"
        เมื่อเริ่มสิ้นหวังจึงเริ่มนึกอะไรบางอย่างออก "ถ้าที่นี่คือคุกกักขังจากจินตภาพงั้นแปลว่าที่เราอยู่นี่ก็คือวิญญาณสินะ.. แล้ววิญญาณจะมีเงาได้อย่างไรล่ะ"เธอขมวดคิ้วหนัก"เงาไปทางนี้ แล้ว..วิญญาณก็อยู่ตรงข้ามกัน อ๊ะวิญญาณไม่มีเงาเพราะเป็นแสง ถ้าเอามารวมกันก็ตรงกันข้ามตามที่หมอนั่นบอกแล้วหนิ"
        เธอพยายามทำตามความคิดผิดๆก่อนลืมนึกไปว่า..เงื่อนไขแรกไม่ได้เกี่ยวพันธ์กับคำใบ้ของแสงตรงข้ามกัน แล้วตอนนี้ล่ะอะไร มาอีกแล้ว
        "จินตภาพ!!"     เธอสบถหลังพบภาพนั้นเข้ากระทำเฉกเช่นทุกครั้งงง..!!!?
                    ===========
        .....การกลัวสิ่งใดมักแสดงชัดเจนในความมืด
        จินตภาพในบริบทมีมากมายจนยากจะอธิบายหรือจำแนกได้หมดและหนึ่งในนั้นคือปริศนา จินตภาพส่วนใหญ่คือสิ่งที่ทุกคนอยากหลีกเลี่ยงมากที่สุด และแน่นอนว่ามันไม่ได้ตอบโจทย์ทุกความสวยงามของมนุษย์จิตใจประเสริฐหรอก แต่มันยังสามารถนำพาคุณเข้าสู่จิตไร้สำนึกได้ ที่เลวร้ายไปกว่านั้น..มันคือเครือข่ายสังคมขนาดใหญ่ที่นำด้านมืดของมนุษยชาติมาพบกัน,เกี่ยวข้องกัน,สัมพันธ์กันได้โดยเงื่อนไขหลายประการ เช่น หากคุณเคยมีความรู้สึกและยังรู้สึก..เสียใจ สิ้นหวัง หดหู่ จิตตก ท้อแท้ เศร้าหมอง อาฆาต อิจฉา ริษยา จิตวิปลาส จิตวิปริต ความกำหนัด ความกลัว ความเห็นแก่ตัว ความแค้น ความตายของผู้อื่นและอีกหลายความรู้สึกในด้านลบ..         หากคุณถูกมันกลืนกิน คุณจะไม่มีวันกลับมาใช้ชีวิตปกติได้ในโลกจริง คุณจะจบชีวิตตนเองไม่กี่วันบนโลกจริงบางทีอาจติดอยู่ในจินตภาพตลอดกาล ซึ่งก็คือนรกดีๆนี่เอง
        แต่จงจำไว้อย่างหนึ่ง จินตภาพชั่วร้ายจะครอบงำเราไม่ได้เมื่อเราไม่เข้าใกล้ความมืด ทั้งความมืดแห่งการไร้แสงและด้านมืดจิตใจตนเองรวมถึงของผู้อื่น
        แนวคิดของนักวิทย์และผู้ปลดปล่อยจากหายนะนี้คือ วิธีที่หนึ่งหากเราจะสามารถหนีพ้นได้นั้นคือการทำลายมันซะโดยการแก้ไขระดับจิตใจของเราหรือไม่ก็ทำลายระบบของจินตภาพซะ วิธีที่สองคือการแฮกเข้าสู่สมองผู้มีจิตใจระดับสูงส่งให้ช่วยเหลือและแฮกกระบวนการจินตภาพอีกที ทว่า..ทั้งสองวิธีการรอดดั่งฝันเช่นขบวนการนี้ยังเป็นแค่แนวคิดและทฤษฎี.. แต่ก็มีบางกลุ่มบางองค์พยายามสร้างการปฏิบัติให้มันเป็นจริงให้ได้
         ภาชนะมนุษย์ถูกสร้างขึ้นจากห้องแลปเล็กๆในสถานที่ลับแห่งหนึ่งในโลก โดยใช้นามแฝงว่า"เน็ก" ในนั้นพวกเขาใช้ชื่อโครงการว่า"ลิลิท" ซึ่งเป็นโครงการปลูกปัญญาแท้และฝังความทรงจำเทียมและจำลองรูปแบบร่างกายมนุษย์ โดยกำหนดสร้างให้มีแต่เด็กสาวอายุ11-15ปีเท่านั้น ปัญญาแท้ที่ถูกสร้างขึ้นในสมองพวกเธอนั้นคือการเรียนรู้แบบยั่งยืนและแบบอัจฉริยะ ส่วนความทรงจำเทียมนั้นถูกเขียนข้อมูลไว้อย่างเลวร้าย         เหล่าภาชนะมนุษย์เนื้อเยื่อสังเคราห์ไร้กำเนิดจากครรภ์ทุกหมายเลข ถูกผสานขึ้นจากดีเอ็นเอของเด็กสาวที่ฉลาดที่สุดและแข็งแกร่งที่สุดแห่งยุค2210         โครงการลิลิทพัฒนามาถึงรุ่นที่19 พวกเขาค้นพบว่ารุ่นนี้มีความคิดเหมาะแก่การทำลายจินตภาพ ซึ่งก็ล้มเหลวอีกเช่นเคยเพราะพวกเขาเน้นหนักไปทางความทรงจำด้านมืดเกินไป... ทว่า กลับเกิดปัญหาใหญ่เมื่อภาชนะเด็กสาวตนหนึ่งไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อจินตภาพในห้องทดลองและยังคิดว่าความทรงจำเทียมนั้นคือความทรงจำแท้           ลิลิทตนนั้นคือ"หมายเลข8" ยิ่งหนักไปกว่านั้นพวกเขาไม่สามารถควบคุมลิลิท8ได้อีกตลอดกาล ปัญญาแท้ของเธอได้วิเคราะห์ถึงความทรงจำเทียม ประมวลผลว่าเธอเป็นมนุษย์ ทั้งนั้น..เธอสามารถเข้าถึงแหล่งข้อมูลองค์กรนี้ได้อย่างสมบูรณ์  ความอันตรายและปัญหาใหญ่ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะทรยศมนุษยชาติหรือไม่ เมื่อเธอนั้นสามารถหลบหนีไปจากองค์กรเน็กได้โดยไร้ร่องรอย
         "หายนะ"คือคำสุดท้ายที่องค์กรนี้เปร่งเสียงพร้อมเพรียงกัน
         เช้าตรู่ของวันที่13มีนาคม..โครงการลิลิท20ก็ล้มเหลวสิ้นเชิง ลิลิททุกหมายเลขไม่สามารถชนะจินตภาพหรือต่อกรได้ องค์กรเน็คเปลี่ยนแผน หันไปตามล่าลิลิทหมายเลข8ทันที เพื่อนำตัวกลับมาทดลอง แต่ยากเกินไป ไม่มีสิ่งใดจะระบุตัวเธอได้...
                    ============
"ฉัน ลิลิท ต้องการนัดคุณที่สถานีรถไฟเขต12"เด็กสาวชุดดำกระซิบยังโทรศัพท์ ก่อนเก็บลงกระเป๋าเสื้อโค้ตแล้วก้าวขาขึ้นรถไฟที่เทียบชานชลาพอดี
          "...สถานีต่อไปคือเขต10 นิคุนิชิ"
         ขณะเธอยืนใกล้ประตู หางตาสังเกตุผู้จ้องมองมา3-4คน เธอจำได้พวกนั่นคือหุ่นสังหาร เป็นแบล็กดรอยด์รหัส37ของบริษัทการจัดการทรัพยากรมนุษย์หรือก็คือ"เดบาย" พวกมันเป็นหุ่นจำลองร่างกายมนุษย์และอันตรายมากเลยทีเดียว ลิลิทเริ่มตระหนัก
          และแน่นอน..พวกมันต้องลงมือสังหารเธอในไม่กี่อึดใจแน่           พวกมันย่างกายมากลับต้องล้มลงหมดสภาพ สร้างความแตกตื่นให้ผู้คนบนรถไฟฟ้าฉนงรวมทั้งตัวเธอด้วย
"ฮิฮิฮิ.."
          เสียงเด็กชายขำขันแว่วข้างหูลิลิท เธอระลึกเร็วไวว่า..นั่นคือ !?!
'ใคร'เธอถามในหัวเบาๆ
'นักผจญภัยความมืดไง'
          ลิลิทตกใจเล็กน้อย..ก่อนเชื่อมต่อไปยังเซิร์ฟเวอร์และค้นข้อมูล ผลปรากฏว่า..ไม่มีฐานข้อมูลนี้          เธอแปลกใจเล็กน้อย ถามไป'เข้าสู่ระบบฉันได้อย่างไร'
          เด็กชายเงียบครู่หนึ่ง ก่อนตอบ'เพราะความทรงจำเธอคือสิ่งสมมุติไง'
'ไม่ ฉันเป็นมนุษย์'ลิลิทขมวดคิ้ว'ฉันมีความรู้สึก มีความนึกคิด มีความฝัน มีความเห็นใจต่อเพื่อนมนุษย์'
'ไม่ เธอเป็นเพียงภาชนะ ถูกสร้างให้มีช่องโหว่ทางความคิดแบบบกพร่องของกิจกรรมมนุษย์.. อื่มมม เธอลองประมวลผลเหตุการณ์ที่จะขึ้นต่อจากนี้สิ'เด็กชายชวนคุย
'จากนี้จะถึงเขตสิบ'เด็กสาวหว่านตา'ฉันจะไปพบใครบางคนน่ะ'
'อากัส?'เด็กชายสวน
'ใช่ ไม่ใช่'ลิลิทก้มหน้า เปลือกตากะพริบสีเขียวสลับฟ้า'ภัยคุกคาม!!'
'ฮิฮิฮิ นั่นไง ระบบเธอเริ่มสับสน ฮิฮิฮิ อากัสคือพวกประเภทเห็นมนุษย์เป็นหนูทดลองล่ะนะ'เสียงแผ่วลง'หวังว่าเธออย่าตายก็แล้วกัน'
'....ชิ'ลิลิทเปร่งเสียงในใจ ก้าวเท้าสู่เขต10'ก็แค่โฮโลแกรมอุบาทย์สินะ ก่อกวนชะมัด'
         เด็กชายพร่ำเสียงในใจ ดวงตาปิดปี๋ ขณะเล้นกายลับ'ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณสำหรับภาชนะชิ้นนี้ ฮิฮิฮิ'
              
         ลิลิทถึงที่หมาย พบชายหน้าเข้ม ชุดคลุมดำ เขาแนะนำตัวชื่อ"อากัส"เธอฟังแล้วก็เฉยๆ จากนั้น เขาชวนเธอไปแห่งหนึ่ง ที่ลับตาคนแล้ววาร์ปโดยชิ้นส่วนสีฟ้าใส
         ทั้งคู่โผล่ยังฐานทัพใต้ดินแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีคนพลุกพล่าน ทั้งสองจึงนั่งเครื่องเหาะไปยัง....         ...มันคือลานกว้างทรงกล่องสี่เหลี่ยมจัตุรัส
"พร้อมไหม??"เขาถาม
         เด็กสาวพยักหน้า....แล้วจินตภาพก็ปรากฏขึ้นจากมโนของเธอ..